"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

chodzą za mna

Mój wygląd mnie obrzydza.

Kolejny dzień zmarnowałam... Kolejny dzień jedynie myślałam o tym ile muszę zrobić, o tym, że muszę znaleźć pracę, o tym że jak się w końcu nie ruszę to utonę w długach, że zmarnuję sobie życie. I co? I nic. To cholerne "i nic" mnie już prześladuje. Jestem na siebie coraz bardziej wściekła...

Na + jest jedynie to, że najadłam się jedną pomarańczą. Może po cudownym zyskaniu xxkg uda mi się choć część tego zgubić

japierdole jestesmy w dupie z projektem transferowym plus nazbieralam zaleglosci z calego maja i jesli tera nie wylece to bedzie cud

Czuję się strasznie, nie mam poczucia istnienia fizycznego, sam ze swoimi myślami i urojoną rzeczywistością zastanawiam się kim, albo czym jestem. Żyję już tyle lat i nadal zadaję sobie pytanie dlaczego ja mój umysł jest przydzielone do tego a nie innego ciała. Pamiętam jak idętyczne pytanie zdawałem sobie będąc dzieckiem, odkąd pamiętam. Najchętniej zostawiłbym to swoje ciało i odpłynął gdzieś gdzie nie ma chorób, problemów, jest tylko jasność umysłu. Życie jest dla mnie wielkim ciężarem, nie potrafię mu podołać. Znowu wycofałem się z życia rodzinnego, nie wychodzę z domu i nic nie potrafię robić, wszystko wydaje mi się bezcelowe, brakuje mi motywacji do działania. Nie potrafię pogodzić się z tym że nie wychodzę z choroby, a wręcz przeciwnie pogrążyłem się znowu w depresji, nie potrafię wydobyć słowa z siebie i te myśli zwariowane. Kiedy się skończy ta matnia, ten obłęd w którym biorę udział, a to przecież tylko moja wyobraźnia która sprawia że wszystko jest takie realne. Boję się nocy, koszmary mnie wykańczają, po 3 godzinach snu wszystko się zaczyna i tak co noc, a przecież pragnę tylko normalności.

Dzisiaj zmarła moja koleżanka z pracy...

miała zawał serca...

Follow, to bardzo przykre...

Chciałam właśnie jęczeć, że nie dostałam pracy na której cholernie mi zależało, a było bardzo blisko i że w swojej obecnej jestem na wylocie... Ale żyję... Mogę szukać innej...

Mogłabym dziś jęczeć i jęczeć, ale brak już sił

Nie dość, że głowa mi pęka od wczoraj, przez co obudziłam się dziś po południu ledwo żywa. To jeszcze zdecydowałam się odebrać pewien telefon po którym zaczęłam płakać+teraz brakuje mi tchu i kłuje serce. I ogólnie chyba się dziś potne z nerwów. Chociaż już dawno tego nie robiłam i obiecałam sobie, że już nie będę...No, ale czasami się po prostu nie da! Pić nie mogę, nie palę, nie biorę narkotyków. Więc jak tu sobie ulżyć, będąc na tym popapranym świecie i słuchając hipokryzji na około!

A najgorsze jest to, że ludzie nie widzą błędów u siebie. To ty powinieneś się zmienić, bo robisz tak i tak, bo jesteś chory, bo się odsuwasz od świata, bo tamto i tamto .. I jak tu żyć z takimi ludźmi

Brak mi już słów..

Follow_, przykro mi, współczuje

za kazdym razem obiecuje michalowi ze przyjade i za kazdym razem tego nie robie... do tej pory myslalam ze juz to olal ale dzis mi to wypomnial w 4 oczy i tak do tej pory smutno mi jest bo nawet nie potrafie porzadnie go przeprosic drogie bravo co mam zrobic

elo, zaproś Michała do siebie, to dobry chłopak.

nieee to jeszcze nie ten etap znajomosci narazie tylko przez skajpa sie widujemy

elo, może samo się rozwiąże. U mnie takie sprawy najlepiej wychodzą same.

Mi dzisiaj wszyscy jadą 'konstruktywną' krytyką na temat mojej twórczości/sztuki/gunwa. Nie mam nawet porządnego aparatu a jestem bombardowana komentarzami na temat techniki. Tak jakby nie liczyło się to, że staram się 'malować' aparatem.

Jestem totalnym indywidualistą i introwertykiem. Widać to w moim podejściu chyba do sztuki jako nie do rzemiosła...

robotnica, rób swoje i sie nie przejmuj. Oni patrzą na technikę a Ty na wrażliwość.

Właśnie zaczynają się upały co oznacza pełno botów na ulicach,gorąco.Znowu jestem skończony jak co roku najchętniej bym przesiedział tą kretyńską porę roku w 4 ścianach.Deprecha mi się nasila, prawie codziennie mam myśli samobójcze

Ja też mam myśli samobójcze. Ale czuję się lepiej. Nie rozumiem tego... Może znów mi się włącza nadwrażliwość...

Czuję taki dziwny smutek, jakby ktoś do kogo się bardzo przywiązałem odjechał na zawsze, tylko ten smutek jest 10000x silniejszy. Znam to uczucie, chyba bedzie źle. ....

Też mam taki nadwrażliwy etap, zimą miałem apatie. Nie wiem co lepsze, szkoda że jak emocjonalnie się odblokuje, to te emocje ida skrajnie w negatywną stronę, wystarczy jakis maly bodziec. Pozniej to przechodzi mi znow w anhedonie i tak kolo sie zamyka, chyba.

bardzo boli mnie kręgosłup

nie wiem czy dźwignę plecak na jutrzejszy wyjazd..

Wszystko mnie kur.aaaaa swędzi!!!

Nie moge oddychać (swobodnie)..

Jest mi cholernie ciężko nie mogę się na niczym skupić, wszystko jest dla mnie takie trudne, to chyba nasilenie depresji, bo i myśli samobójcze się pojawiają z którymi nie jestem w stanie walczyć. Utrata kontaktu z rodziną mnie dobija, ciągle o tym myślę, a z drugiej strony nie potrafię się przełamać. Jestem nieudacznikiem i nierobem, to mi żona ciągle wypomina, znienawidziłem ją, siebie i innych ludzi, chyba jedynie moje dzieci trochę mnie rozumieją. Coś mi się wydaje, że im jestem starszy to i epizody chorobowe się nasilają i trudniej jest dobrać leki. Jestem wypalony, nie mam pomysłu na życie i nie potrafię normalnie żyć z otoczeniem. To wszystko mnie tak przeraża, bo czuję że znowu by trzeba było zmienić leki, albo zwiększyć dawki a tu byłoby trzeba iść do pracy, i znowu będą na mnie patrzyć jak na jakiegoś głupola, nienawidzę tego i tej całej egoistycznej bandy.

kazimierz61 mi mówiono, że z myślami się nie walczy, bo im dłużej trwa walka tym są bardziej upierdliwe i można nabawić się nerwicy. Ze swojej strony zauważyłam, że 2-3 do roku mam okres dziwnych myśli, nawet tych samobójczych. Ale pozwalam im być, niech sie pojawiają ja i tak sobie nic nie zrobię. Absurdalne było że wykonywałam bezpośrednio moją pracę i tu myślałam o obliczeniach, a zaraz po nich takie myśli. To sie wszystko przeplatało. Po 2-3 tygodniach wszystko minęło. Dodam że od ponad roku nie biorę żadnych leków, odstawione za porozumieniem psychiatry i psychoterapeutki. kazimierz61 byłeś na psychoterapii? Może warto pomyśleć o takiej, która ma na celu pomagać przetrwać ciężkie myśli, gorsze dni. Mi rodzina też nie pomagała w walce, wręcz mnie wyśmiewano i uważano że wyolbrzymiam. Z tym, że ja z nimi nie mieszkam, ale samej tej ciężko z tym walczyć, ale póki mamy nadzieje to dajemy radę

Martwi mnie ta wysypka :(

izaa, Wizytę mam 25 go, porozmawiam z doktorką o psychoterapii, może jest to jakieś wyjście które może pomóc. Obok jej gabinetu jest gabinet do psychoterapii, a więc miałbym to w tym samym miejscu.