Samotność

Z urodzin osobiście się śmieje,ot kolejny rok życia odbębniony : D

Chyba dlatego prawdziwe jest twierdzenie, że niektórzy za życia umierają, oczywiście nie fizycznie. Ja też kocham urodziny a przez wszelakie święta przechodzę obojętnie. Kiedy inni się cieszą, ja zastanawiam się po co te emocje skoro to tylko kolejny dzień życia.

Ja mam obojętne podejście do swoich urodzin.

Ja za swoimi urodzinami nie przepadam, wypadają w dniu święta i wszyscy celebrują to święto, a nie kolejny rok na moim liczniku, który i tak uświadamia mi, że czas leci a ja stoję w miejscu. Nigdy nie miałam imprezy urodzinowej (poza jedną w dzieciństwie, dla koleżanek, która okazała się niewypałem i do dziś mi przykro)...

Raz wchodząc w szpony aspołeczności wydostanie sie jest trudne,ponowne "naumienie" się życia nie kierując się tylko i wyłącznie swoim zdaniem,decyzjami,odzyskanie zaufania do humanoidów i reszty.

a przez wszelakie święta przechodzę obojętnie. Kiedy inni się cieszą, ja zastanawiam się po co te emocje skoro to tylko kolejny dzień życia.

a mi się podoba obchodzenie świąt... ale szczere, bez jakiejś szopki, bez tej miny ''nosz kurva no czeba to odbębnić''. Święta, wszystkie, są miłe tylko jak jest się wśród ''swoich'' - obok przyjaciel, ten prawdziwy. A że tego brak, to i wszystkie święta są chvjowe i bez sensu

ja nie znoszę swoich urodzin, choć nawet ich nie obchodzę im mniej osób o nich wie tym lepiej. Nie widzę sensu obchodzenia tego że upłynął kolejny rok beznadziejnego życia i kolejny zmarnowany. A jedyny plus świąt to że wolne wtedy jest bo tak to mam je gdzieś.

Nie rozumiem podejścia ludzi.. Cieszą się, opijają i świętują z powodu tego, że są o rok starsi, że tak naprawdę ich droga zbliża się coraz bardziej ku końcowi. Jaki w tym sens?

Właśnie w tym ich mądrość, że oni nie zastanaiwają sie w każdej minucie swojego życia ile im jeszcze zostało.

no bo co można świętować w tym smutnym życiu?

Nie chodzi o swietowanie czegokolwiek tak na prawde, tylko poczucie ze ma sie szczegolny, jeden, ten wlasny dzien. Takie wrazenie i tyle.

Ja strasznie nie lubię wszelkiej maści świąt. A już najbardziej swoich urodzin. Dla mnie to dzień jak każdy inny.

na_leśnik, skoro dzień jak każdy inny to czemu go nie lubisz? wniosek taki, że nie lubisz wszystkich dni w roku nieładnie.

nie lubię jak te "święta" są samotne...

koszykova, w te dni akurat najbardziej mi doskwiera to, że żyję jak odszczepieniec i mam świadomość, że wszyscy to widzą. Żyć samotnie na co dzień się jakoś da, chociaż to niełatwe. W święta, czy to samemu czy z rodziną dociera do człowieka to, jak bardzo jest sam.

rodzina,"rodzina",ostatnio się zastanawiam,czy są we mnie jakieś głębsze emocje wobec familii,czy to tylko pozory i pustka/przyzwyczajenie.

Ktoś miewa podobne rozkminy?

Arhol, miewam takie rozkminy. U mnie to raczej jakieś poczucie przymusu jest. Taka świadomość, że matka jest i na mnie spoczywa obowiązek utrzymywania z nią kontaktów, mimo że nóż mi się w kieszeni otwiera jak o niej myślę i o tym co mi zrobiła. Z siostrą nie jest źle, aczkolwiek ostatnio przekonałem się, że nie jest to człowiek któremu mogę ufać. Reszta rodziny praktycznie mnie nie rusza.

Czasem mam wrażenie, że "schemat" rodziny nie ma na tym świecie żadnego znaczenia. Z resztą sam mam takie odczucia, że mnie nie ruszają więzy rodzinne... jakoś ich nie czuje i nie widzę

Ja nie identyfikuję u siebie żadnych więzi emocjonalnych z rodziną (z rodzicami też nie).

Usycham z samotności

( Dean )^2, to wyjdź do ludzi zamiast narzekać. W necie jest dużo miejsc.

Mój problem z nawiązywaniem nowych znajomości jest taki, że nie chcę się za bardzo narzucać innym. Trochę zagadam a jak się zacznie rozkręcać to się wycofuję. Nie chcę innych sobą za bardzo obarczać choć chcę nowych znajomości. Jak widzę, że ktoś nie jest za bardzo otwarty i też trzyma dystans to ten dystans udziela się i mnie. Jak ktoś znów jest za bardzo otwarty i zbyt śmiały to też nie dobrze bo czuję, że wkracza do mojej prywatnej przestrzeni. Kiedyś byłem bardziej naturalny, ufny, otwarty. Obecnie przez moje doświadczenia życiowe stałem się nie ufny i mam przez to trudności z nawiązywaniem znajomości. To co tu opisuję ma miejsce za zwyczaj na początku poznawania nowych ludzi, później jest już większa swoboda, kiedy nawzajem się poznamy. Jednak dystans trzymam cały czas i staram się obmyślać następne kroki.

Mój problem z nawiązywaniem nowych znajomości jest taki, że nie chcę się za bardzo narzucać innym. Trochę zagadam a jak się zacznie rozkręcać to się wycofuję. Nie chcę innych sobą za bardzo obarczać choć chcę nowych znajomości. Jak widzę, że ktoś nie jest za bardzo otwarty i też trzyma dystans to ten dystans udziela się i mnie. Jak ktoś znów jest za bardzo otwarty i zbyt śmiały to też nie dobrze bo czuję, że wkracza do mojej prywatnej przestrzeni. Kiedyś byłem bardziej naturalny, ufny, otwarty. Obecnie przez moje doświadczenia życiowe stałem się nie ufny i mam przez to trudności z nawiązywaniem znajomości. To co tu opisuję ma miejsce za zwyczaj na początku poznawania nowych ludzi, później jest już większa swoboda, kiedy nawzajem się poznamy. Jednak dystans trzymam cały czas i staram się obmyślać następne kroki.

Może po prostu boisz się bliskości i całego spectrum emocji z tym związanych ?

na_leśnik, Dlaczego masz obowiązek utrzymywania z matką kontaktów?Przymus ?ee sama ten temat przerabiam i nic nie muszę chyba że tego chce i robię...głębsze więzi?u mnie trafiony zatopiony na wieki wieków.Wcale się nie czuje z tym żle.

Ja myślę że kwestia rodziny u każdego jest inna, inna jest kultura, przyzwyczajenia, w każdej rodzinie wyrasta inne poczucie miłości, relacji, większe lub mniejsze. Zazwyczaj rodzice kochają dzieci miłością rodzicielską, natomiast dzieci to już zależy jak zostaną wychowane i w jakim środowisku. Jeżeli rodzice nie nauczą dzieci tej miłości np swoim zachowaniem, relacjami w rodzinie itd to te dzieci nie będą mogły tą miłość odczuwać i okazywać co jest bardzo ważne w związkach. Wychowywanie dzieci w okazywaniu sobie wzajemnej miłości jest bardzo ważne, buduje ono mocne więzi rodzinne i uczuciowe, które potem mogą przelać na swoich przyjaciół, czy na swoją rodzinę gdy ją założy. Moja żona np nigdy nie kochała mnie miłością większą niż swoich rodziców i zawsze ich dobrze wspomina i jest z nich dumna, natomiast u mnie było już więcej obojętności, mama okazywała mi więcej miłości niż tata, no i potem jego picie pogłębiło dystans, i chyba dlatego pragnąłem od żony większej miłości, bo za młodu miałem jej mniej.

Z wiekiem te więzi chyba się rozluźniają, a choroba psychiczna wzmaga to i odsłania jaką cienką nicią są splecione relacje rodzinne, uważane niegdyś za trwały solidny fun dament na wieki.