Samotność

Podchodząc do tematu w ten sposób, to lepiej już nie będzie.

No bo nie będzie. Chyba że nastanie socjalizm, bo tylko socjalizm nas uratuje. Jednak do zwycięstwa socjalizmu potrzebny byłby jakiś charyzmatyczny przywódca, a u nas w parlamencie nawet partii lewicowej nie ma.

Podchodząc do tematu w ten sposób, to lepiej już nie będzie.

 

No bo nie będzie. Chyba że nastanie socjalizm, bo tylko socjalizm nas uratuje. Jednak do zwycięstwa socjalizmu potrzebny byłby jakiś charyzmatyczny przywódca, a u nas w parlamencie nawet partii lewicowej nie ma.

Przecież Korwin- Mikke mówi że tylko on nie jest socjalistą.

Przecież Korwin- Mikke mówi że tylko on nie jest socjalistą.

JKM mówi dużo różnych rzeczy, które niekoniecznie są zgodne z prawdą. Przeważnie nie są. Nasz parlament to zbiór bezideowych złodziei. Mówiąc językiem socjologicznym, ich stosunek do władzy jest egocentryczny instrumentalny.

Za polskiego socjalizmu tez długo były pracujące soboty, faceci często dorabiali po pracy, choć generalnie i tak ludzie krócej pracowali, bo przestrzegano kodeksu pracy a nie ta jak dziś gdzie omija się go jak można i mi zdarzało się pracować po 80 h w tygodniu,czy blisko 300 h w miesiącu oczywiście żadnych większych pieniędzy za te "nadgodziny" nie dostałem. A za komuny było czy się stoi czy się leży 1000 zł się należy, a sklepy monopolowe otwierano po 13-tej żeby ludzie za dużo w pracy nie pili a i tak pili.

Czyli jutro spotkamy się na pochodzie pierwszomajowym? :)

Czyli jutro spotkamy się na pochodzie pierwszomajowym? :)

W moim mieście nie ma pochodu pierwszomajowego, ale za to 3 maja to świętują, konserwatysty jebane.

....Ludzie są tacy, jacy muszą być, aby przetrwać na tym dziwnym świecie. Nie gonią, nie pędzą, a jedynie robią to, czego świat od nich oczekuje.

Muszą być, czyli zgadzają się posłusznie wypełniac oczekiwania świata.

Wybacz, ale nie jest to prawdą. Przynajmniej ja nie odczuwam jakiegoś przymusu. Robię co chcę. Nie mam potrzeby walczyć o przetrwanie.

Przynajmniej ja nie odczuwam jakiegoś przymusu. Robię co chcę. Nie mam potrzeby walczyć o przetrwanie.

No to zazdroszczę.

ja sobie wymyśliłem, że chce pracować po to aby żyć nie inaczej, że chce żyć godnie, a nie na siłe.

średnio mi to wychodzi, ale jeszcze mniej mi wychodzi praca.

ja sobie wymyśliłem, że chce pracować po to aby żyć nie inaczej, że chce żyć godnie, a nie na siłe.

średnio mi to wychodzi, ale jeszcze mniej mi wychodzi praca.

Ja sobie tak wymyślilem w szkole średniej. Najprawdopodobniej fuksło mi się, że świat zdryfował w środek moich zainteresowań.

to żałosne być tak samotnym jak ja ..

Samotność to taka straszna trwoga...

...gdy jest na dworze niepogoda.

Podchodząc do tematu w ten sposób, to lepiej już nie będzie.

 

No bo nie będzie. Chyba że nastanie socjalizm, bo tylko socjalizm nas uratuje. Jednak do zwycięstwa socjalizmu potrzebny byłby jakiś charyzmatyczny przywódca, a u nas w parlamencie nawet partii lewicowej nie ma.

Socjalizm to piękna idea tylko ze nie realna. Każdy i tak będzie dążył żeby jak najwięcej uciułać dla siebie tylko w przeciwieństwie do kapitalizmu, walutą są układy nie pieniądze. Może by się to udało w mniejszych grupach. Wtedy ludzie na pewno byli by mniej samotni a ich problemy rozwiązywane były by szybciej.

Mimo, że powinienem to i tak nie chce mi się spotykać z ludźmi, nigdy nie czuję się swobodnie i pewnie pośród nich,

potrzebuję ludzi ale czuję się zbyt wyalienowany, z resztą nie mam aktualnie nikogo z kim czułbym się pewnie,

jedynie gadam na gadu-gadu z paroma osobami z tego forum, ale są to osoby z innego miasta, więc nie ma jak

się spotkać, ciężko znaleźć kogoś kto nas jednocześnie zainteresuje i będzie dla nas bezpieczny.

Macie takie momenty że sięgacie dna samotności, a jedyną osobą do której możecie zadzwonić jest mama?

Wyję całymi dniami z wyrzutami do Boga, że nie wytrzymam tak dłużej, że nie zniosę tego bólu i żeby nie kazał mi sprawdzać że jednak zniosę

Macie takie momenty że sięgacie dna samotności, a jedyną osobą do której możecie zadzwonić jest mama?

Wyję całymi dniami z wyrzutami do Boga, że nie wytrzymam tak dłużej, że nie zniosę tego bólu i żeby nie kazał mi sprawdzać że jednak zniosę

no to bardzo smutne, dobrze chociaż, że masz dobre relację z mamą, jeśli takie oczywiście są.

ja można powiedzieć sięgnąłem dna samotności na swój sposób, jestem od 3 lat "obrażony" na cały świat

i wszyscy mnie wkurwiają, nie potrafię się przekonać do ludzi, zawsze znajdę jakieś wytłumaczenie i przeciw

by się nie spotkać, zawsze lęk podyktuje mi jakieś chore myśli, że nie warto. Albo po prostu dużo oczekuję

po takich spotkaniach. Niestety, prawda jest taka, że jestem na etapie potrzeby relacji z psychoterapeutą,

bo tak się wyalienowałem, że to jedyne rozwiązanie, od czegoś trzeba zacząć, ale codzienne odwlekanie

i niezdecydowanie ciągle mnie oddalają od pójścia do swojej psycholog. Brakuje mi samodyscypliny,

samozaparcia, zdrowych chęci.

...ciężko znaleźć kogoś kto nas jednocześnie zainteresuje i będzie dla nas bezpieczny.

Kto jest dla "nas" bezpieczny?

Moja samotność wynika z mojej choroby, mojego wycofywania się z życia społecznego, nie potrafię tego zmienić, czuję się inny, naznaczony, nienormalny. Czuję że coraz bardziej tracę kontakt z moimi bliskimi, to wszystko przez moją inność, taką blokadę do współżycia społecznego no i z tego rodzi się samotność, która otula mnie swoim płaszczem nie dopuszczając do mnie blasku normalnego twórczego życia. Kiedy sięgam pamięcią wstecz to muszę przyznać że zanim założyłem rodzinę to zawsze czułem się samotny, potem żona, dzieci, dom lata dobre owocne, aż do pierwszego epizodu depresji no i od tego czasu samotność mnie nie wypuściła ze swoich szponów, czuję się odizolowany od normalnego świata.

kazimierz61, na czym ta Twoja inność polega?

Jestem tak samotny że brak mi słów żeby to wyrazić.Kompletna emocjonalna pustka.Całe życie próbuje się zmienić.Bezskutecznie.

Ja się czuję samotny bo mieszkam sam. W pracy mam znajomych, ale co z tego? Nadajemy na innych falach.

Czasem się spotkam z kolegą o wiele starszym ode mnie, który przechodził różne załamki w życiu i mnie jakoś rozumie, ale

po za nim pusto... Zero... Null... Samotność do mój krzyż.

samotność popycha mnie do różnych rzeczy...

zaczyna się to robić żałosne...

wiem co mam robić by to zmienić ale drepczę w kółko i nie idę do przodu...

Follow_, ale tych konstruktywnych?

bardzo destrukcyjnych...

moje zycie robi sie coraz bardziej bezsensowne