Myśli samobójcze

Arhol, nie no stary, na afrikę tyż mam wylane, dajże spokój, bardziej palące kwestie się rozgrywają w obrębie nieusłuchanej bani, żeby się pochylać nad złem tego świata. miałam na myśli raczej to, że dawałam radę w warunkach dużo gorszych, w natłoku obowiązków dla mnie niemalże nie do udźwignięcia i nigdy mi się aż takie dupstwa nie roiły w głowie, a teraz tkwię w jakiejś tam strefie bezpieczeństwa, nie ma wielu męczących bodźców, a jest najgorzej od ...ever. no ale ścieżki w garze najwidoczniej niezbadane. dopr, zamykam paszczur, za dużo już tego ścieku

lojantka, "safezone" czasem powoduje większy fuckmind jak zaphierdol....

#fucklogic

lojantka, "safezone" czasem powoduje większy fuckmind jak zaphierdol....

#fucklogic

Jaki brzydki mózg...chyba mój

Mam je praktycznie codziennie, więc może jednak coś ze mną nie tak?

Mam je praktycznie codziennie, więc może jednak coś ze mną nie tak?

Witaj w klubie

Jest dobrze dobrze i nagle bach. Wszystko psuję. Obraziłam przyjaciółkę i chłopaka...chciałabym umrzeć...nie nadaję się do życia. Tylko ranię innych bo sama czuję się zraniona

najbardziej przeraża mnie to że jakbym miała 100 % pewności że mi sie uda, zabiłabym sie od razu.

Przecież są pewne sposoby, jednak nie można o tym pisać. Ja nikomu nie będę udzielał rad jak to zrobić, ale dla siebie mam już ustalony plan na wszelki wypadek. Wiem, że jest to metoda skuteczna i niezbyt bolesna.

Mój przyjaciel popełnił samobójstwo więc odradzam mimo że sama mam takie myśli. Trzeba walczyć, iść po pomoc. Powiedzieć komuś.

Według mnie każdy powinien móc decydować o swojej śmierci - pójść do lekarza, opowiedzieć o problemach, mieć miesiąc na zastanowienie (tak to chyba funkcjonuje w Belgii dla osób chorych na depresję), jeśli po miesiącu decyzja pozostaje bez zmian, to wtedy kupić nierefundowany specyfik, po którym następuje szybka i bezbolesna śmierć. Nikt z nas nie decydował czy chcemy być na tym świecie, wiec powinniśmy mieć prawo godnie odejść, a nie umierać powoli lub podejmować jakieś dramatyczne próby samobójcze.

Znalazłem ten artykuł i faktycznie w Belgii tak jest - http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/swiat/1558129,1,belgia-eutanazja-w-praktyce.read

Belgijska ustawa dosyć ściśle reguluje, kto ma prawo do eutanazji i jak powinien postępować pomagający w niej lekarz. Nie zostanie ukarany, jeśli „pacjent jest nieuleczalnie chory, w stanie nieustannego cierpienia fizycznego lub psychicznego, którego nie można złagodzić i które jest skutkiem wypadku lub poważnej i nieuleczalnej choroby”. Musi to dotyczyć osoby dorosłej, która przemyślała decyzję, nie będąc pod żadną presją z zewnątrz, a lekarz musi przestrzegać wszystkich procedur, m.in. skonsultować sprawę z drugim specjalistą, poinformować pacjenta o prognozach i wszystkich możliwościach terapii, uzyskać jego oświadczenie na piśmie, po czym odczekać minimum miesiąc potrzebny, gdyby zainteresowany chciał jednak zmienić zdanie.

SelinaKyle, a co jeśli nie mam komu powiedzieć? co, jeśli nikogo nie interesuje czy jestem czy nie?

Te myśli to moja codzienność. Może ostatnimy czasy mniej, ale w przeciągu 3 lat od kiedy trwa moja depresja myśli (a na początku także próby) pojawiają się regularnie. Myślę o tym z lekką ręką, jakbym myślał o tym co dzisiaj zjem na obiad... tak jakby to było normalne...

Chcę do Belgii

Ale ciekawe, czy cudzoziemców też ta ustawa dotyczy

To strasznie trudna sprawa...ciężko się określić jednoznacznie. Na pewno nikogo nikogo? Rodzina, partner, przyjaciel, sąsiad, pies?

Zawsze jest ktoś komu można powiedzieć. Nie każdego to jednak w naszym mniemaniu zainteresuje. To musi być osoba zaufana.

Zgadzam się!

Codzienność mi zbrzydła. Szukam pasji, celu, czegoś co by mnie utrzymało, poprawiło mniemanie o sobie, że jestem coś warta, ale póki co kicha. Mam serdecznie dosyć codziennych obowiązków, borykania się z samotnością, krytykującej i wyśmiewającej rodzinki, strachu.. Męczą, frustrują nawet psiaki.

Myśli samobójcze chwilowo ustały i czuje się bez nich...dziwnie.

Infinity, trzymaj się, obyś szybko znalazła swoją motywację do życia.

A mnie cały czas dręczą.

ktoś chętny na wyjazd do szwajcarii ?

ja już mam dość lęków i depresji...

SelinaKyle, samotny_wilk, naprawdę nikogo. rodzice, oczywiście są, nawet jakbym im powiedziała to albo by to zignorowali albo wkurzyli.. przyjaciół nie mam, że już o chłopaku nie wspomnę..

wiem co mówisz. Jak byłem w wieku nastoletnim dojrzewania na moje samookaleczanie sie rodzice zareagowali szlabanem itp, zero spokojnej rozmowy a potem wysłali mnie do psychologa ktory zgrywał złego szeryfa i ogólnie była od razu nastawiona jakby gadala ze szczylem ktory sie pociąl bo rodzice mu nie kupili komputera

teraz mam z kims pogadac o tym itp, ale mimo to czuje ze nikt nie umie mi pomóc i tylko sam mógłby sie ogarnąć. tylko że nie umiem, nie mam wystarczająco siły, i najchetniej bym nie wychodził z domu przez chociaż tydzień.

Męczą, frustrują nawet psiaki.

A mnie moje własne dzieci...to chyba jeszcze gorzej I to, że przytyłam mnie zabija, rozdrapuję sobie ciało z nerwów. Mam czasem smaka na te moje cukieraski, które się nagromadziły w apteczce

Storożak takie przyjemnosci jak łakocie poprawiają nastrój. może nie żałuj ich sobie, a żeby utrzymać daną wage ćwicz jeśli czas ci na to pozwala