Samotność

Hmm,patrząc na społeczeństwo,wydaje mi się jednak normalnym że oglądamy się za kimś w wieku 18-20 wzwyż... niekoniecznie do "lansu",owszem zdarza się,ale też nie generalizowałbym że tyczy się to wszystkich,wiadomo,często jest się durniem w tym wieku,ale to jakby..."prawo" takowego,by nabrać doświadczenia,czy mądrości/dojrzałości,pierw jednak trzeba się ubabrać w tym bagnie zwanym "relacje",to że się kogoś szuka,nie znaczy że od razu się chce bachorlandii,ślubu i reszty stuffu,tylko chyba potrzeba by mieć kogoś bliższego...i tyczy się to raczej każdego, w różnym wieku,nie widzę sensu odmawiania komuś "poczucia osamotnienia" czy obaw,że nikogo nie pozna,w żywocie różnie bywa i różnie się układa.

Wiadomo,samym lękiem też żyć nie można,czy desperacją,bo to skończy się faktycznie obawianym scenariuszem,ale takowy opt zawsze jest możliwy,nawet jeśli mało,ale jednak.

Ale so komu..

Doskwiera mi samotność. Czasem mi się wydaje, że się nie nadaję do związków itp. Ale niekiedy... Kurde, bardzo za tym tęsknię.

Jakieś mam poczucie, że potrafiłabym komuś oddać swoje życie. Siebie.

Tylko nie ma komu.

Jakieś mam poczucie, że potrafiłabym komuś oddać swoje życie. Siebie.

 

Tylko nie ma komu.

Spraw sobie kota, one są bardzo wyrozumiałe i dobrze grzeją.

dobrze jest mieć przyjaciół z psychiatryka. nie ma lepszego lekarstwa na samotność jak telefon od kumpla z oddziału. tak zupełnie serio, to właśnie będąc w szpitalu po raz pierwszy od nie wiem jak długiego czasu nie czułem się samotny. teraz, hmmm, po kilku dniach od wyjścia znów czuję się jak ostatni człowiek na ziemi. last man standing. jak w postapokaliptycznym świecie. tylko ja, lava lamp, walkman z ostatnią działającą kasetą i 3 baterie, w tym jedna do połowy pełna. lub pusta. od wyjścia potrzebuję by ktoś do mnie mówił. nie mogę znieść ciszy. ciągle leci radio tok fm, jakiś audiobook, muzyka. do posiłków muszę mieć coś do czytania. znów czuję się na peryferiach. jak pies przy drodze. wraca ta cholerna pustka. niezauważany. mógłbym być tysiące kilometrów stąd. niepotrzebny. mało kto by zwrócił uwagę. samotny. dopiero niedawno uświadomiłem sobie, że to jedna z rzeczy, które toczą mnie najbardziej. do niedawna myślałem, że jestem samowystarczalny. samodzielny. zawsze umiem sobie zorganizować czas. nigdy się nie nudzę. psu w dupę! potrzebuję czegoś. kogoś. potrzebuję być elementem jakiejś większej układanki. zjem coś z Kurtem Wallanderem. rozwiążę krzyżówkę i pójdę spać. jeszcze nie wiem z kim, ale cały skład Pink Floyd'ów brzmi nieźle.

Doskwiera mi samotność. Czasem mi się wydaje, że się nie nadaję do związków itp. Ale niekiedy... Kurde, bardzo za tym tęsknię.

 

Jakieś mam poczucie, że potrafiłabym komuś oddać swoje życie. Siebie.

 

Tylko nie ma komu.

Twojego życia nie masz oddawać komuś co najwyżej możesz je dzielić z kimś a kandydat jak się dobrze postarasz znajdzie się w odpowiednim czasie.

white Lily, dobrze napisane. Ja też wychodzę z tego założenia.

Jakby przyszli do mnie jacyś naukowcy i powiedzieli np., że jestem efektem jakiegoś nieudanego eksperymentu, to chyba bym im uwierzył.

właśnie jest studniówka...

a ja usycham z tęsknoty za czymś, czego nie było...

No cóż, ja jako osoba z (wstępnie rozpoznanymi) zaburzeniami depresyjnymi i podejrzeniem borderline mam problemy w relacjach z ludźmi. Czuję się tak jak Ty, i tak samo jak Ty potrafię poczuć się dobrze przy osobie, która ma podejście do życia, o którym ja mogę tylko marzyć. I czasem też pojawia się iskierka, która sprawia, że sama chciałabym spróbować się zmienić dla kogoś. Ale zwykle wychodzi na to, że ta osoba miałaby gdzieś moje starania i wszystko znów wraca do normy, tzn. ogólnej doliny/wqrwa. Otóż to, uczucie jest dobrym lekarstwem - chociaż tylko doraźnym i nieco niebezpiecznym - niestety leczy tylko skutki, a nie przyczyny, i objawy odstawienia są koszmarne.

widze jestes full on borderem

zylem z borderka 5 lat ,koszmarna sprawa ,z Twojej wypowiedzi az bucha kreacja i poczucie tzw borderowej winy

p.s bez urazy ,ale mam uraz psychiczny

Samotność jest zajebista, i nie ważcie mi się tego podważać.

abrakadabra xx,

dar, no to jest dwóch samotnych, może się zakolegujemy? Tylko że szlag trafi moje motto. Jestem hetero.

-- 25 sty 2015, 03:28 --

Nie wiem po co zarejestrowałem się na tym forum poraz 10-ty, nadzieja? Tylko na co, zrozumienie? chyba tak.

Powietrzny Kowal, no pewnie że tak. Zobacz ilu samotnych tu pisze, jeden obok drugiego. Gdyby połączyć wszystkich samotnych nie było by ich, jadnak chyba każdy szuka kogoś innego, wyjątkowego, słusznie?

heheh Nie poddawaj się. Niestety trzeba walczyć o swoje honorowo i czasami chyba lepiej żyć w zgodzie z własnymi poglądami (pisze odnośnie Twojego innego postu gdzie więcej nabazgrałeś). Chociażby takie jest moje zdanie.

dar, nie poddaję się. Kilka lat temu pytałem się siebie ile jeszcze człowiek jest w stanie znieść. Teraz wiem że dużo, i nadal się zastanawiam nad tym.

-- 25 sty 2015, 03:46 --

dar, a właśnie, honor czy upokorzenie? Nawet jeśli miałbyś skończyć na ulicy? Hę? wiem olać to jebał to pies muszę sobie jakoś radzić. Jednak dodajmy że to ekstremum życiowe jeśli chcesz się unieść honorem.

Samotność jest zajebista, i nie ważcie mi się tego podważać.

jest potrzebna odpowiednio dawkowana tak by służyła a nie szkodziła. >wypośrodkowanie.

Ja cie znam , dobrze prawisz lecz nie wcielasz tego w swoje życie, tak jak ja...

Ja cie znam , dobrze prawisz lecz nie wcielasz tego w swoje życie, tak jak ja...

Skąd wiesz?żeby kogoś znać trzeba by przeżyć ze sobą kawałek życia nie przypominam sobie

Ja widzę ,dedykuję i wiem (ha ha) Kumata jesteś ale to nie wszystko...

Samotność jest zajebista, i nie ważcie mi się tego podważać.

Nie powiedziałbym...

Nie no przecież jaja se robie, przejebane jest. Na dzisiajtyle

1217 stron gadania o samotnosci jakbyscie nie mogli sie skrzyknac ...

Ja sie chetnie z Wami spotkam , gotowi na zlot ?

samo spotkanie się z kimś samotności jeszcze nie przegoni, no chyba że ja mam za wysokie wymagania

No ale samym spotkaniem się zrobi więcej w dobrym kierunku niż narzekaniem na forum. Poznawanie nowych ludzi jest miłe.

Ja na brak znajomych nie narzekam, mam kogo odwiedzić,z kim wyjść, itd. Brakuje mi po prostu partnerki, i to jest moja samotność.

Mam podobny problem co przedmówca. A co do spotkania, to rzeczywiście poznawanie ludzi, którzy czują to co my jest miłe, bo przynajmniej nie słucha się tekstów zawartych w tym wątku teksty-ktore-us-yszysz-od-ludzi-b-d-c-w-depresji-t52324.html

A ponadto można się spotkać z osobami, które Nas zrozumieją i spędzą z nami miło czas. A więc Krakowianie, Małopolanie i nie tylko - piszcie do mnie jeśli jesteście zainteresowani spotkaniem, na pewno uda się coś skombinować. Ja obecnie jestem w szpitalu, ale jak wyjdę to obiecuję, że zorganizuję jakieś spotkanie, jeśli tylko pojawią się chętni.