Samotność

Storożak, Czyli wychodzi na to że mnie wszyscy mogą obrażać, a jeśli ja napiszę na kogoś cokolwiek złego to zostaję wyrzucony.

przeraża mnie to, że ciągle jest z tyłu mojej głowy.

Nie że tęsknię, wyję, nie mogę funkcjonować albo coś w tym rodzaju. Raczej tak jakby ktoś mi uciął mały palec u stopy. Niby zbędny, mały, niepozorny, jak się go uderzy to boli, ale jednak jakoś tak dziwnie go nie mieć...

przeraża mnie to, że ciągle jest z tyłu mojej głowy.

Nie że tęsknię, wyję, nie mogę funkcjonować albo coś w tym rodzaju. Raczej tak jakby ktoś mi uciął mały palec u stopy. Niby zbędny, mały, niepozorny, jak się go uderzy to boli, ale jednak jakoś tak dziwnie go nie mieć...

Ale co jest z tyłu twojej głowy?

wśnie, a kto Cię obrżał? Bo raczej zauważyłam, że wszyscy starali się jakoś pomóc, dać radę. Ty dalej ciągnąłeś swoje herezje.

BTW nie wiedziałam, że moje słowa są takie sprawcze

człowiek. po prostu człowiek jest w tej głowie...

Kur*a jaka kaplica, dawno nie czułem takiego MEGA smutku, który wręcz

rozrywa moje ciało, ciężkie do opisania.

Tak tym razem objawia się u mnie wchodzenie na Sertralinę.

A najgorsze jest to, że w takim stanie ciężko mi się będzie spotkać

ze znajomymi, którzy chcą ode mnie jakiejś pomocy, dlatego

rozważam parodniowe nie odbieranie telefonu.

Wstydzicie się swojej choroby ?

Bo ja tak, często nie chcę rozmawiać o tym z "laikami", bo

z góry wiem jak zostanę potraktowany.

devnull, raczej znajomym o tym nie mówię, nie warto....Na sertralinie miałam mega wkurwa ciągle, więc odstawiłam.

devnull, raczej znajomym o tym nie mówię, nie warto....Na sertralinie miałam mega wkurwa ciągle, więc odstawiłam.

U mnie to samo, też mam agresje i ciągłe podkurwienie na sertralinie, ale tym razem

chcę do niej dołączyć stabilizator - lamotryginę, ale to dopiero jak sertralina zacznie w pełni działać.

devnull, nie wiem, nie doczekałam, bo bałam się swoich reakcji

Moja największy problem psychologiczny, to porównywanie się do innych ludzi,

najgorsze, że mam taką megalomanię i często brak rozsądku, bo porównuję

się do najzdolniejszych, do tych którym się udało, do tych co mieli szczęśliwe

dzieciństwo i zdrowe relacje rodzinne.

Najbardziej mnie boli np. to że widzę człowieka w wieku 25 lat, który

żyje na prawdę, pracuje w korporacji, jest w związku z kobietą, rozwija się,

realizuje swoje pasje, ma masę znajomych, kolegów, paru przyjaciół,

poszerza horyzonty, jest bystry, błyskotliwy, tryska humorem, ma fantastyczną osobowość.

Wtedy widzę BRUTALNIE jak bardzo jestem chromy i jak bardzo ułomny,

to taki rozdzierający wstyd, poczucie przegranej, wariuję wtedy,

uciekam w świat fantazji wyobrażając sobie, że jestem jakąś gwiazdą

rocka i stoję na scenie, wszyscy są mną zachwyceni...

Wiem, że to chore, to elementy moich urojeń, że tak na prawdę ludzie

mają gorzej ode mnie, że Ci o których pisałem to tylko wybrańcy.

No ale ta moja niedojrzałość niestety czasem wygrywa i mam

tego typu myśli co opisałem, moim zdaniem to urojenia depresyjne,

które często się już manifestowały u mnie przy zmianie leków.

Też żyjecie z poczuciem niższości, uciekacie w świat fantazji ?

Jak się bronicie przed swoją niską samooceną ?

ja tego nie odczuwam, bo moj organizm sobie z tym nie radzi, z odczuwaniem, przez to chyba przekierowuje to na ciągły lęk i objawy nerwicowe, bo to co jest tłumione szuka chyba ujścia gdzie indziej, bo gdy lęk znika dochodzi do mnie rzeczywistość, nie daje z nią rady i znów popadam w lęk, zeby nie czuć

Moja największy problem psychologiczny, to porównywanie się do innych ludzi,

najgorsze, że mam taką megalomanię i często brak rozsądku, bo porównuję

się do najzdolniejszych, do tych którym się udało, do tych co mieli szczęśliwe

dzieciństwo i zdrowe relacje rodzinne.

 

Najbardziej mnie boli np. to że widzę człowieka w wieku 25 lat, który

żyje na prawdę, pracuje w korporacji, jest w związku z kobietą, rozwija się,

realizuje swoje pasje, ma masę znajomych, kolegów, paru przyjaciół,

poszerza horyzonty, jest bystry, błyskotliwy, tryska humorem, ma fantastyczną osobowość.

Wtedy widzę BRUTALNIE jak bardzo jestem chromy i jak bardzo ułomny,

to taki rozdzierający wstyd, poczucie przegranej, wariuję wtedy,

uciekam w świat fantazji wyobrażając sobie, że jestem jakąś gwiazdą

rocka i stoję na scenie, wszyscy są mną zachwyceni...

 

Wiem, że to chore, to elementy moich urojeń, że tak na prawdę ludzie

mają gorzej ode mnie, że Ci o których pisałem to tylko wybrańcy.

No ale ta moja niedojrzałość niestety czasem wygrywa i mam

tego typu myśli co opisałem, moim zdaniem to urojenia depresyjne,

które często się już manifestowały u mnie przy zmianie leków.

 

Też żyjecie z poczuciem niższości, uciekacie w świat fantazji ?

Jak się bronicie przed swoją niską samooceną ?

Przed tym nie ma obrony,to jest jak oddział ciężkiej kawalerii gdzie ty jesteś kawałkiem mięcha,albo gównixem z drewnianym mieczykiem,niby możesz próbować ale tak naprawdę ci masakrują i rozrzucają jak gnój po polu...zwykle można tylko czekać aż "przejdzie samo" i że się o tym przestanie myśleć.

Terapie i reszta bzdur - owszem,ale sporo wody musi upłynąć

Też żyjecie z poczuciem niższości, uciekacie w świat fantazji ?

Jak się bronicie przed swoją niską samooceną ?

Ja, żeby (o)bronić się przed niską samooceną, musiałbym próbować stać się wartościowym człowiekiem, ale moje wygodnictwo wygrywa.

Ja chcę leki, które bierze ten gość, zobaczcie koniecznie.

[videoyoutube=ATFSxZ1tvhY]

devnull, i problem z głowy

Chciałabym przez chwilę pożyć jako student dzienny. Pomieszkać w akademiku, poznać ludzi, poimprezować. Nie martwić się tym, że nie mam cholernej pracy i tym, że nie będzie za co opłacić studiów. Może nawet bym kogoś znalazła i nie musiałabym, jak teraz, usychać z samotności? 2,8 punktów rekrutacyjnych a wszystko wyglądałoby inaczej

Chciałabym przez chwilę pożyć jako student dzienny. Pomieszkać w akademiku, poznać ludzi, poimprezować. Nie martwić się tym, że nie mam cholernej pracy i tym, że nie będzie za co opłacić studiów. Może nawet bym kogoś znalazła i nie musiałabym, jak teraz, usychać z samotności? 2,8 punktów rekrutacyjnych a wszystko wyglądałoby inaczej

Chciałabyś budzić się rano z kacem i obolałą od ruchania dupą ?

No bo skoro jesteś atrakcyjna to sama wiesz jakie scenariusze pisze "studenckie życie".

Być może byłabyś przypadkowo mamą, miałabyś bliźniaki, a teraz zamiast depresji

ganiałabyś po domu za dzieciakami i zapomniała o własnych problemach

ale nie byłaby już sama...

Chciałabyś budzić się rano z kacem i obolałą od ruchania dupą ?

To drugie zdecydowanie mi nie grozi, a kaca można przeżyć

Aż się podzielę wstrząsającym newsem z forum....Mój kumpel wieczny towarzyski przegryw,taki jak ja,jedyny kompan z którym mogłem ponarzekać że nie mam dziewczyny,że samotność i że przegrywanie życia właśnie zminił status na ''w związku'' także oficjalnie zostałem jedynym samotnym przegrywem z mojego otoczenia

( Dean )^2, Rico??? (zrozumiałam, że z forum )

Nie nie z forum, kumpel akurat z poza kręgu emocjonalnie zjebanych,no może tylko trochę bo informatyk,ale bez depresji.

( Dean )^2, no to przyszedł na niego czas

( Dean )^2, znam te uczucie

w moim otoczeniu jest dużo singielek i to naprawdę ładnych, mądrych kobiet...więc przynajmniej tym faktem nie muszę się dołować