Czy zazdrościcie zdrowym ludziom?

Ja zazdroszczę bardzo. Potrafią wytyczać sobie cele i działać. Ja ciągle się czołgam, upadam i wracam do punktu wyjścia. Kiedy mam nawrót depresji to rzucam wszystko, na czym wcześniej mi zależało. Bo przestaje mi zależeć, i staje się tylko uciążliwym obowiązkiem, koszmarem na który brak mi sił. Robi mi się wszystko jedno, bo jak się nie chce żyć to po co wyznaczać sobie cele. A jak już wyznaczę, to nie potrafię doprowadzać spraw do końca bo przychodzi depresja.

Kolejna sprawa to to, że jestem skazana na samotność. Nie łudzę się, płeć przeciwna woli żywiołowe, wesołe, pewne siebie dziewczyny. Ja taka nie jestem. Nikt nie pokocha chorej i zaburzonej osoby. Co z tego, że jestem ładna, mądra(ostatnio z tym słabo), wierna, uczuciowa, krzywdy nikomu bym nie zrobiła itd mogę się tym podetrzeć, bo i tak będę wiecznie sama. Zazdroszczę ludziom miłości.

Zazdroszczę ludziom dobrych wspomnień. Ja nie mam takich.

Moje wspomnienia z okresu nastoletniego to izolacja w moim pokoju, branie leków dzień w dzień, cięcie się w samotności, psychiatryk.

Nie mam żadnych zdjęć mniej więcej od 12 roku życia. To chyba tak jakby mnie nie było. Zazdroszczę że ludzie będą mieli co wspominać na starość.

Boli mnie to tak że mogłabym ryczeć godzinami.

Zazdroszczę mojej pieprzonej siostrze. Wychowałyśmy się w identycznych warunkach, a jej życie różni się od mojego o 180 stopni. A kiedyś idiotka myślałam, że wrażliwość to zaleta.

Też tak kiedyś myślałem. Nadal czasami myślę, jak mam idealistyczną fazę.

Głównie zazdroszczę ludziom zaradności, samodzielności, poziomu siły psychicznej, poziomu tolerancji na stres, umiejętności (nawet tym, co uważają się za niezaradnych, niesamodzielnych, słabych i beznadziejnych)

temt na 100% juz byl

temat chyba był ale ja dobijam do pełnej setki więc co mi tam

było tak,że zazdroscilam ale przeszło mi to po prostu samo od siebie.

Jasne ze zazdroszcze im...

temt na 100% juz byl

Ale ja go nie widziałam.

A któzi są zdrowi?

Zazdroszczę mojej pieprzonej siostrze. Wychowałyśmy się w identycznych warunkach, a jej życie różni się od mojego o 180 stopni. A kiedyś idiotka myślałam, że wrażliwość to zaleta.

Dlatego zapewne zalozylas swoj :) Ale to juz sprawa moderacji zeby polaczyli

A któzi są zdrowi?

Zazdroszczę mojej pieprzonej siostrze. Wychowałyśmy się w identycznych warunkach' date=' a jej życie różni się od mojego o 180 stopni. A kiedyś idiotka myślałam, że wrażliwość to zaleta.[/quote'] Identyczne warunki byłyby w przypadku, gdybyście były bliźniaczkami. Jest między Wami różnica wieku?

 

Już to słyszałam od mojej terapeutki. Rok różnicy (biorąc pod uwagę miesiące, prawie dwa lata).

kotek em, więc jedna przyszła na świat jako jedynaczka, druga na starcie miała starszą siostrę i bardziej doświadczonych w opiece nad dziećmi rodziców. Twoja terapeutka nie jest dla mnie autorytetem.

Ja zazdroszczę bardzo. Potrafią wytyczać sobie cele i działać. Ja ciągle się czołgam, upadam i wracam do punktu wyjścia. Kiedy mam nawrót depresji to rzucam wszystko, na czym wcześniej mi zależało. Bo przestaje mi zależeć, i staje się tylko uciążliwym obowiązkiem, koszmarem na który brak mi sił. Robi mi się wszystko jedno, bo jak się nie chce żyć to po co wyznaczać sobie cele. A jak już wyznaczę, to nie potrafię doprowadzać spraw do końca bo przychodzi depresja.

Właśnie, przy tej chorobie trudno jest cokolwiek zakładać i snuć plany, bo to lubi nawracać

Kolejna sprawa to to, że jestem skazana na samotność. Nie łudzę się, płeć przeciwna woli żywiołowe, wesołe, pewne siebie dziewczyny. Ja taka nie jestem. Nikt nie pokocha chorej i zaburzonej osoby. Co z tego, że jestem ładna, mądra(ostatnio z tym słabo), wierna, uczuciowa, krzywdy nikomu bym nie zrobiła itd mogę się tym podetrzeć, bo i tak będę wiecznie sama. Zazdroszczę ludziom miłości.

Dlatego osoby zaburzone często wchodzą w związki z osobami o zbliżonych problemach. Analogicznie nie ma się co dziwić, że ktoś zdrowy i energiczny raczej szuka osoby o podobnym usposobieniu.

ja bardzo zazdroszczę normalnym ludziom, tego, że nie boją się niczego, normalnie wychodzą sobie z domu, nie boją się rozmawiać z ludźmi, są z kimś w związku, cieszą się życiem

Twoja terapeutka nie jest dla mnie autorytetem.

 

Niczego takiego nie powiedziałam, nie bardzo rozumiem tę uwagę.

tak, tyle, że coraz mniej takich

Nie ma normalnych ludzi, każdy ma swoje problemy. Lepiej niczego nikomu nie zazdrościć, bo można się w tym zatracić i zapomnieć o tym, że mamy własne życie. Może tymczasowo niefajne, ale jest nasze, warto je wykorzystać jakoś, a przynajmniej spróbować.

było tak,że zazdroscilam ale przeszło mi to po prostu samo od siebie.

Siostra ... i kolejne podobieństwo Ty jesteś, naprawdę ? / żart /

Jakbym miała być tak na 100% uczciwa to zazdroszczę 2 rzeczy ... dobrego snu bez prochów i jeszcze jednej rzeczy, o której nie napiszę

jeszcze jednej rzeczy, o której nie napiszę

seksu?

jestemlegenda bez kitu zawsze smieszyl mnie ten podzial na zdrowych i tych mniej tak jakby istnieli tacy ktorzy nie choruja i nie maja problemow nawet ja ze swoja schiza nie czuje sie wykluczona z kregu osob majacych prawo do szczescia a swoja zazdrosc przekierowuje co nawyzej na inteligentow z pasja

kotek em, w moim mniemaniu zastosowałam eufemizm, by nie pisać, że Twoja terapeutka pierdolnęła od rzeczy.

Pluszowa, to w jakim celu twierdzisz, że nie wychowałam się w identycznych warunkach, jak moja siostra?

kotek em, ale czekaj, Twoja terapeutka twierdzi, że to nie są identyczne warunki? Chyba znowu przeczytałam nie to, co zostało napisane. Zamiast "już - 'ja". Jednak fajną masz terapeutkę

Pluszowa, dokładnie tak. Dlatego dopytuję, zamiast powiedzieć, że pierdolisz od rzeczy.

Miło z Twojej strony