"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Jasna chusteczka... czemu nikt mnie nie chce?

Tęsknię...

..ależ oni mnie dzisiaj denerwują ...brrrrrrrrr

wiecie co czuje sie tak samotna ze masakra, nie mam nikogo z kim moglabym porozmawiac o tym calym syfie jaki czuje, nikt ze znajomych nie wie o mnie prawdy ze sie borykam od chyba juz 10 lat z depresja, nikt nie wie tak naprawde co przezywam, a mnie to juz przerasta, mam meza ale on juz ma dosyc tego nie chce go obarczac, a chyba tez nie rozumie co sie ze mna dzieje i nie potrafi porozmawiac. Stad moja obecnosc tutaj. To znak ze jest bardzo zle skoro sie tu pojawilam, bo zawsze myslam, ze nikogo obcego nie bedzie obchodzic co sie ze mna dzieje co przezywam, nikt nie bedzie chcial tego czytac zawracac sobie glowy a tym bardziej odpisywac na moje posty. Ale potrzebuje Was. bardzo.

Jasna chusteczka... czemu nikt mnie nie chce?

Ty sam siebie akceptujesz,lubisz?jeżeli nie to przekłada się na otoczenie.

-- 12 lis 2014, 10:25 --

wiecie co czuje sie tak samotna ze masakra, nie mam nikogo z kim moglabym porozmawiac o tym calym syfie jaki czuje, nikt ze znajomych nie wie o mnie prawdy ze sie borykam od chyba juz 10 lat z depresja, nikt nie wie tak naprawde co przezywam, a mnie to juz przerasta, mam meza ale on juz ma dosyc tego nie chce go obarczac, a chyba tez nie rozumie co sie ze mna dzieje i nie potrafi porozmawiac. Stad moja obecnosc tutaj. To znak ze jest bardzo zle skoro sie tu pojawilam, bo zawsze myslam, ze nikogo obcego nie bedzie obchodzic co sie ze mna dzieje co przezywam, nikt nie bedzie chcial tego czytac zawracac sobie glowy a tym bardziej odpisywac na moje posty. Ale potrzebuje Was. bardzo.

Od tego jest to forum także by się nawzajem wspierać.

Warto iść do psychologa ?? Bo biorę leki ale działały na początku ale czuję już ,że nie daje rady ... psychiatra mi radzi żebym poszedł ale ja ciągle jestem przekonany ,że to nic nie pomoże ... warto ??

Powoli zaczyna siadać mi na psychikę. Cholernie brakuje mi kontaktu z ludźmi, ale nie potrafię z nimi rozmawiać. Nawet przez internet nie umiem nawiązać żadnej konwersacji, bo zawsze czekam "a może ktoś napisze"- nie robię tego pierwsza bo się boję. Jeżeli już się na to zdecyduję to siedzę z godzinę nad jedną, głupia wiadomością, która pewnie nie ma nawet dwudziestu znaków i zastanawiam się czy czegoś nie napisałam źle, czy nie wyjdę na idiotkę, czy kogoś zainteresuje moja wiadomość. (stresuje się nawet taką mała, nic nieznaczącą próbą nawiązania jakiegokolwiek kontaktu)

Gdy wyniknie sytuacja, w której o dziwo nawiązałam z kimś rozmowę, to trudno mi jest być sobą. Ostatnio cały czas staram się walczyć z tą moją maską, ale przez te lata jej noszenia już sama nie wiem jaka jestem na prawdę. Już trudno mi rozpoznać co czuję, a co chciałabym żeby inni myśleli o mnie.

Zawsze chcę komuś czymś zaimponować. Chcę czuć się doceniona. Nie potrafię uwolnić się od tej potrzeby.

Często zastanawiam się co jest tego przyczyną i sama nie wiem czy doszłam do dobrych wniosków. Otóż odczuwam silną potrzebę zaimponowania komuś (często płci przeciwnej) zainteresowaniami/czynnościami, którymi w większości zajmują się mężczyźni. Zauważyłam też, że nasila się to gdy jestem w obecności mojego ojca. Prosty przykład: zima, dwie tony węgla, które muszą znaleźć się w piwnicy. Gdy rozpracowuje je sama, robię to spokojnym tempem, ale gdy jest w pobliżu ojciec, bądź dołącza do mnie, to od razu włączam piąty pieg. Kursy do piwnicy automatycznie stają się cięższe i szybsze.

Jestem ciekawa czy przyczyną mojego zachowania może być to, że praktycznie wychowywałam się bez ojca. Zawsze stał/stoi na uboczu i jego obowiązki rodzicielskie ograniczały się do zarabiania pieniędzy. W dzieciństwie bardzo rzadko z nim rozmawiałam i nigdy nie usłyszałam od niego słowa pochwały. Jestem ciekawa czy to moje chore zachowanie jest w jakimś stopniu od tego zależne.

disgraziato, Idź. Rozmowa z lekarzem też może pomóc. Wspólnie poszukacie przyczyn Twojego problemu.

Zaczyna pojawiać się u mnie fobia spleczna bo każdy się na mnie patrzy jak by zobaczyl ducha . Bo jestem gruby i mam spuchnięte powieki nie wiem już co mam zrobić z tymi powiekami wiem ze strasznie wyglądam ale musze chodzic na silownie.

Warto iść do psychologa ?? Bo biorę leki ale działały na początku ale czuję już ,że nie daje rady ... psychiatra mi radzi żebym poszedł ale ja ciągle jestem przekonany ,że to nic nie pomoże ... warto ??

Szczerze polecam. Tabletka nie załatwi wszystkiego. Dobra psychoterapia zdziala duzo wiecej.

Ty sam siebie akceptujesz,lubisz?jeżeli nie to przekłada się na otoczenie.

No właśnie nienawidzę siebie, bo mam chore myśli i nie realne marzenia. Nie potrafię zrobić nic porządnie, nic mi do jasnej ciasnej nie wychodzi.

A jakie chore mysli?

tarara_n_tula,

miałem podobnie - bardzo się przejmowałem co ktoś o mnie pomyśli. to jakiś kompleks niższosci.

szczątkowo pozostało to we mnie, np. niedawno napisałem list do jednego filozofa, który jest dla mnie autorytetem intelektualnym, jak zobaczyłem na skrzynce odpowiedź, to wyłączyłem kompa nie czytając i z 15minut zbierałem się do tego aby włączyć go ponownie i odczytać - bałem się krytyki, czegoś w stylu, że zawracam dupę itd. na szczęście odpowiedź była bardzo życzliwa.

Chyba przestaję powoli jęczeć...można powiedzieć, że jestem pogodzona ze swoimi ograniczeniami

disgraziato, Idź. Rozmowa z lekarzem też może pomóc. Wspólnie poszukacie przyczyn Twojego problemu.

Ok dzięki

Beznadziejnie. Minęło 1,5- 2 lata właściwie to nie wiem dokładnie ile. Ale nadal nie potrafię się uporać z uczuciem do kogoś.. Nadal mnie to rozbraja i męczy Jak zapomnieć? Może to mój głupi umysł ubzdurał sobie coś i teraz przez to cierpię? Nie wierzę w to, że mogłam być tak daleko od rzeczywistości. Choć byłam ale w innym tego słowa znaczeniu. Bardziej pozytywnym.

Wciąż mi się myli to, co w głowie z tym, co było naprawdę. Głupio jeśli naprawdę to wszystko była fikcja. Oficjalnie mogłabym się wtedy nazwać wariatką rozpamiętującą coś, czego nie było, co się nigdy nie wydarzyło.

A może mi się nie myli tylko nie mogę się pogodzić z tym, że niewiele pamiętam? Uzupełniam sobie braki własną wyobraźnią.

W sumie to może dobrze że nie pamiętam tyle ile chciałam pamiętać, bo pamiętając bardziej bym się dołowała. Chociaż raz główka współdziała.

Nic nie wiem. Chciałabym po prostu zapomnieć o tej osobie ale wracają do mnie wspomnienia. Tylko się biję w głowę, że jestem taka głupia i nie potrafię zapomnieć. Ale czy to możliwe? By tak zupełnie zapomnieć o kimś, kto nie był dla nas obojętny?

boli mnie kręgosłup...

Ja od kilku lat zmagam sie z nawrotami depresji i mam poczucie kompletnej beznadziei i pustki w zyciu.Do tego jeszcze doszla u mnie nerwica.Jednak najbardziej przeraza mnie to, ze przez to wszystko naprawde schudlam.Zawsze bylam drobna chudzina, ale ostatnio uslyszalam od kogos w pracy, ze jestem juz tak chuda, ze nawet spodnie nie trzymaja sie juz na mnie.A mnie po prostu odechcialo sie jesc z tego ciaglego smutku i zmartwien.

Ja najpierw nerwica a później deprecha ... ale deprecha i brak sensu życia ,strach przed życiem ,przed przyszłością mnie dobija ... w Bogu szukam oparcia jedynie... jutro chyba dzwonie do psychologa bo leki średnio działają ...nie wiem czy mi to pomoże nigdy nie byłem ale jak nie spróbuję to się nie przekonam.. tak mi potrachało beret ,że brak słów. Pozdrawiam

Tak sobie przeczytałem że jakbym sobie chciał zrobić przeszczep włosów,gdybym był tak łysy jak mój tata,to musiałbym wydać z 90 tys złotych...także raczej muszę się pogodzić z tym że będę łysy

Niechce mi się już życ i walczyc bo niema dla kogo i poco . To jest wegetacja to nie jest życie ... przez wygląd niebede miał nikogo i pracy tez niebede miał mogłobyc pięknie ale już wszystko stracone.

Nie mogę znieść mojego wyglądu.

Kolejny ch****y dzień w takim samym życiu,pogarda do siebie,strach,stres,samotność poczucie beznadziei i myśli o wiadomo czym

Jestem bezradna, bezsilna i wogóle. Jak państwo może pozwalać na istnienie pasożytów, którzy kradną, wyłudzają pieniądze i szantażują. Wyroki tylko w zawieszeniach, albo wogóle uniewinniony bo mała szkodliwość społeczna. Z nakradzionych pieniędzy (w tym też moich) on żyje sobie jak pączek w maśle i nikt nie może nic z tym zrobić. Wykorzystał, zniszczył życie i jest z tym szczęśliwy. Jak żyć wiedząc, że nie ma żadnej sprawiedliwości na tym paskudnym świecie?

Jestem zmeczona życiem. Niby wszystko ciągnę na siłę, nikt wokół nie zauważa mojego cierpienia,potrafie sie kamuflować, ale w środku nie moge sobie poradzić z kilkoma ważnymi dla mnie sprawami, do tego dochodzi depresja i nerwica, które skutecznie utrudniaja mi wyjscie z tego stanu.

Czasami mam wszystkiego dość i wtedy nie wierzę, że uda mi się pokonac własne ograniczenia i móc zyc jak zdrowi ludzie realizujac się w róznych sferach.

Boję sie samotności, boje się ostatnio życią powoli wymiękam...