Czym tak naprawde jest inteligencja?

depas,

Więc właśnie, czym jest ta cholerna inteligencja?!

na to pytanie lepiej odpowiedzą naukowcy, jednak z pewnością nie jest nią konsekwencja i pewność siebie, którymi się charakteryzował "tępy Johny"

u mnie było bardzo podobnie jak u Ciebie, nauczyciele z żalem mówili mi że jestem inteligentny i że strasznie się marnuje, totalnie olewając naukę.

Czemu tak strasznie Wam zależy na tej inteligencji???? Serio pytam bo czy to coś zmienia dziś/teraz/jutro?

mnie zależy, bo im więcej miałbym inteligencji tym więcej rozumiałbym z tego co czytam i ogólnie z otaczającej rzeczywistości, to bardzo przydatny zasób, gram nawet w gre komputerową, która rzekomo poprawia iq.

W sumie miałam coś napisać w tym temacie o tej cudownej magicznej inteligencji ale po namyśle zrezygnowałam. Zaraz dostałabym wpierdol z góry na dół ( oczywiście wirtualny ).

Tym niemniej powodzenia!

W naszym społeczeństwie wiedza to inteligencja.Byłem nazywany:głąb po zawodówce.

Świadomy swo­jej wy­sokiej in­te­ligen­cji człowiek będzie sza­nował tych którym natura jej poskąpiła. To jest sedno jej istoty.

mnie zależy, bo im więcej miałbym inteligencji tym więcej rozumiałbym z tego co czytam i ogólnie z otaczającej rzeczywistości, to bardzo przydatny zasób, gram nawet w gre komputerową, która rzekomo poprawia iq.

Oceniając na podstawie Twoich tekstów, uważam, że jesteś bardzo inteligentnym człowiekiem i wątpię, abyś miał jakiekolwiek problemy ze zrozumieniem. Ale z drugiej strony, jak to się mówi: ludzie mądrzy zawsze są pełni wątpliwości. I właśnie tacy dążą do pogłębienia swojej wiedzy. Poza tym potrafisz swoje poglądy przekazać w sposób, który nie ubliża innym

zmęczona_wszystkim, dziękuję to samo można napisać o Tobie i to nie tylko moje zdanie :)

jetodik, inteligencja się nie łączy z rozumieniem otaczającej rzeczywistości. Przynajmniej nie u mnie.

Umiem rozwiązać trudną zagadkę logiczną. Terapeutka mówi, że nie mam bladego pojęcia, co się dzieje w moim życiu.

cyklopka, pewnie nie jest to jedyny czynnik, ale wiesz, różne informacje, trzeba umieć jakoś składać w całość żeby rozumieć, a do tego przydatna jest inteligencja...a w jakim sensie, nie masz bladego pojęcia co się dzieje w Twoim życiu? na pewno zdajesz sobie sprawę z bieżącej sytuacji, na co przeznaczasz czas itd., być może chodziło terce, o to, że nie rozumiesz swoich zachowań czy jak?

zmęczona_wszystkim, dziękuję to samo można napisać o Tobie i to nie tylko moje zdanie :)

Niestety, nie jest tak. Depresja wymęczyła mi mózg. Zamiast zajmowac się czymś ciekawym, chłonąć wiedzę, ja pławiłam się w swoich cierpieniach i beletrystyce, bo na niczym innym nie mogłam się skupić. Luki w pamięci zostały do dziś, a chęć do filozoficznych rozkmin, którą jeszcze posiadałam w trakcie studiów albo we wczesnej młodości, ustąpiła zagadnieniom związanym z moją chorobą. Choroba strasznie uwrażliwia na swoją osobę i stawianie swoich problemów w centrum wszechświata. Staram się to obecnie zwalczać, ale sama widzę, że droga daleka. Chyba trzeba będzie rozruszać mózg jakimiś łamigłówkami, matematycznymi zagadkami, bo leki zamuliły mnie wczesniej na wiele miesięcy. Chociaż czasami zbyt łatwo poddawałam się takiemu zamuleniu i zbyt łatwo sobie tłumaczyłam lenistwo skutkami ubocznymi

A co jest złego w beletrystyce ?

nteligencja – rozumiana jako sprawność umysłowa ma wiele odcieni znaczeniowych i co za tym idzie ma wiele różnych definicji. Oto niektóre z nich:

Definicje inteligencji[edytuj | edytuj kod]

Inteligencja to konstrukt teoretyczny odnoszący się do względnie stałych warunków wewnętrznych człowieka, determinujących efektywność działań, wymagających procesów poznawczych. Warunki te kształtują się w wyniku interakcji genotypu, środowiska i własnej aktywności człowieka. (Strelau)

Inteligencja to ogólna zdolność adaptacji do nowych warunków i wykonywania nowych zadań przez wykorzystanie środków myślenia. (Stern)

Inteligencja to właściwość psychiczna, która przejawia się we względnie stałej, charakterystycznej dla jednostki efektywności wykonywania zadań (Tiepłow)

Inteligencja to zdolność rozwiązywania problemów (Piaget)

Inteligencja to dostrzeganie zależności (edukcja relacji), relacji i wyciągania wniosków (edukcja korelacji). (Spearman)

Inteligencja to zdolność uczenia się (G. Ferguson)

Inteligencja to zdolność do aktywnego przetwarzania informacji, przekształcania ich z jednej formy w inną poprzez operacje logiczne - w tym sensie inteligentne są komputery, a nawet zwykłe kalkulatory.

Inteligencja to zdolność do aktywnego przetwarzania informacji w celu lepszego przystosowywania się do zmiennego środowiska. Tak rozumianej inteligencji nie posiadają komputery (bo nie przetwarzają informacji na własne potrzeby) ale posiadają ją zwierzęta, np. owady. Taką inteligencją wykazywałaby się maszyna, która np. w lesie albo na ulicy potrafiłaby samodzielnie przetrwać i zdobywać źródła energii.

Inteligencja to zdolność do przetwarzania informacji na poziomie abstrakcyjnych idei (np. umiejętność dokonywania obliczeń matematycznych lub gry w szachy). Taką inteligencję również posiadają komputery (sztuczna inteligencja).

Inteligencja to zdolność do twórczego, a nie tylko mechanicznego przetwarzania informacji, czyli tworzenia zupełnie nowych pojęć i ich nieoczekiwanych połączeń. Tę umiejętność posiadają a rzadziej wykorzystują tylko niektórzy ludzie.

Inteligencja to zespół zdolności umysłowych umożliwiających jednostce sprawne korzystanie z nabytej wiedzy oraz skuteczne zachowanie się wobec nowych zadań i sytuacji.

Inteligencja to zdolność ogólna do celowego działania, racjonalnego myślenia i skutecznego radzenia sobie z trudnościami. [D. Wechsler]

Inteligencja to umiejętność adaptacji do warunków środowiska, dopasowania środowiska do potrzeb jednostki i wyboru kontekstu najbardziej odpowiedniego dla satysfakcjonującego działania. [sternberg]

Inteligencja to zdolność przystosowania się do okoliczności, dzięki dostrzeganiu abstrakcyjnych relacji, korzystaniu z uprzednich doświadczeń i skutecznej kontroli nad własnymi procesami poznawczymi. [Nęcka, 2004]

Jeszcze w latach 80. XX wieku inteligencję sprowadzano do zdolności czysto intelektualnych. Obecnie uważa się, że tak rozumiana inteligencja współdziała ze zdolnościami w sferze emocjonalnej, motywacyjnej, interpersonalnej i współdziałanie różnych zdolności z różnych sfer ludzkiej psychiki pozwala na wykorzystanie potencjału intelektualnego. Dlatego współcześnie termin "inteligencja" stosuje się szerzej i wyróżnia takie jej typy jak:

inteligencja kognitywna (albo abstrakcyjna) - to hipotetyczna esencja inteligencji i dotyczy systemów naturalnych i sztucznych, sprowadza się do takich sprawności umysłowych, jak umiejętności analizowania i syntezy informacji które da się zawrzeć w formie znaków,oraz wykorzystania posiadanej wiedzy do własnych celów które może też modyfikować. Jak dotychczas, w praktyce, obejmuje ona zdolność kojarzenia faktów, przeprowadzania operacji prostych przekształceń językowych, dokonywania operacji logicznych. Inteligencję tę można programować, rozbudowywać i także mierzyć za pomocą specjalnych testów.

inteligencja werbalna - zdolność formułowania wypowiedzi, szybkiego i adekwatnego znajdowania słów, dobrego rozumienia tekstu wypowiadanego lub pisanego. Bardzo wysoką inteligencją werbalną charakteryzują się na przykład poeci, potrafiący improwizować wiersze.

inteligencja emocjonalna - polega przede wszystkim na umiejętności radzenia sobie ze swoimi emocjami, nazywania ich oraz zauważania i wpływania na emocje innych. Wiążą się z nią takie umiejętności umysłowe jak empatia i asertywność.

inteligencja społeczna - pokrewna inteligencji emocjonalnej zdolność przystosowania się i wpływania na środowisko społeczne człowieka.

inteligencja twórcza - czyli zdolność do generowania nowych pojęć lub ich nieoczekiwanych połączeń. Inteligencji twórczej nie da się mierzyć, nie ulega jednak wątpliwości, że ludzie posiadają różny jej poziom.

Teorie inteligencji[edytuj | edytuj kod]

Czynnikowa teoria inteligencji[edytuj | edytuj kod]

Czynnik g i czynnik s.[edytuj | edytuj kod]

Zastosowanie analizy czynnikowej do badania inteligencji zapoczątkował Charles Spearman w 1927 i on jest twórcą pierwszej teorii czynnikowej inteligencji. Na podstawie analizy korelacji wyników wykonywania różnych zadań wyodrębnił on czynnik ogólny (g) jako wartość statystyczną najsilniej korelującą z wykonaniem zadań intelektualnych - czyli właściwą inteligencję - oraz czynnik odpowiedzialny za specyficzne zdolności człowieka (s).

Hierarchiczne teorie inteligencji[edytuj | edytuj kod]

Philip Vernon przeprowadzając badania wśród rekrutów do armii brytyjskiej wyodrębnił następujące składowe czynnika g:

czynnik zdolności werbalnych (W), na który składają się:

czynnik słowny (S)

czynnik liczbowy (L)

czynnik szkolny (E)

czynnik zdolności praktycznych (P), na który składają się:

sprawność mechaniczna (M)

zdolności przestrzenne (O)

zdolności manualne ®

Raymond Cattell w 1971 roku zaproponował podział na inteligencję płynną ( gf ) i skrystalizowaną ( gc ). Ta pierwsza to ogólna zdolność warunkująca sprawność wszelkich czynności intelektualnych (zdeterminowana biologicznie), druga to zespół szczegółowych zdolności rozwijanych na skutek zastosowania inteligencji płynnej w życiu. Podobny podział przedstawił wcześniej Donald Hebb wyróżniając inteligencję A (zdeterminowane genetycznie granice możliwości intelektualnych człowieka) i inteligencję B (przejawiającą się w zachowaniu).

Teorie czynników równorzędnych[edytuj | edytuj kod]

Teorię jednolitego czynnika g często poddawano krytyce, uważając go za artefakt statystyczny. Powstało wiele teorii, które inteligencję sprowadzają do kilku równorzędnych zdolności. Według L. L. Thurstone'a na inteligencję składa się 7 niezależnych czynników odnoszących się do różnych aspektów funkcjonowania:

rozumienie słów (V)

płynność słowna (W)

zdolności liczbowe (N)

zdolności przestrzenne (S)

rozumowanie ®

pamięć (M)

szybkość spostrzegania (P)

Jednak dalsze badania samego Thurstone'a wskazały na istnienie jednak czynnika nadrzędnego, który nazwał zdolnością indukcji. Inną teorie czynników równorzędnych zaproponował Howard Gardner, który wyróżnił następujące czynniki inteligencji:

lingwistyczna (językowa) - dotyczy komunikowania się za pomocą języka

matematyczna i logiczna - dotyczy posługiwania się relacjami pojęć abstrakcyjnych

wizualna i przestrzenna - umożliwia postrzeganie obrazów, przekształcanie ich i odtwarzanie z pamięci

muzyczna - dotyczy tworzenia i rozumienia znaczenia dźwięków

interpersonalna - umożliwia rozpoznawanie i odróżnianie uczuć i zamiarów innych ludzi

emocjonalna - dotyczy rozpoznawania uczuć i tworzenia modeli psychicznych

kinestetyczna - dotyczy posługiwania się własnym ciałem

przyrodnicza - dotyczy odróżniania i wykorzystywania cech środowiska

Model struktury intelektu Guilforda[edytuj | edytuj kod]

Joy Paul Guilford stosując ortogonalną analizę czynnikową, która wymusza uzyskanie niekorelujących ze sobą czynników zbudował model "trójwymiarowy", to znaczy skonstruowany z trzech wymiarów, z których pierwszy odzwierciedlał rodzaj zaangażowanych operacji umysłowych:

ocenianie

wytwarzanie konwergencyjne

wytwarzanie dywergencyjne

pamięć

poznawanie

drugi wymiar rodzaj treści czy też materiału, na którym operacja była wykonywana:

figuralna

symboliczna

semantyczna

behawioralna

a trzeci rezultaty czynności, czyli wytwory:

jednostki

klasy

relacje

systemy

przekształcenia

implikacje

W ten sposób teoretycznie wyodrębniono 120 czynników. Teoria ta cieszyła się dużą popularnością, choć nigdy nie zyskała potwierdzenia empirycznego.

Teorie rozwoju inteligencji[edytuj | edytuj kod]

Z wiekiem następuje nie tylko ilościowy wzrost poziomu inteligencji, ale także zmienia się jego struktura. Przebieg i przyczyny zmian próbowali wyjaśnić najwięksi badacze rozwoju umysłowego dziecka: Lew Wygotski i Jean Piaget. Teorie te miały zupełnie inny status od teorii czynnikowych, gdyż miały nie tylko charakter opisowy (jaka jest struktura inteligencji), ale też wyjaśniały jej kształtowanie (zob. koncepcja rozwoju intelektualnego Jean Piaget'a). Obie przedstawiały inteligencję jako produkt interakcji czynników. Psychologia rosyjska, w której testy inteligencji były zakazane, rozwijała także teorie rozwojowe oparte na założeniu, że inteligencja jest wynikiem działania (praxis).

Triarchiczna teoria Sternberga[edytuj | edytuj kod]

Powstały również teorie inteligencji inspirowane przez teorię przetwarzania informacji. Najbardziej znaną z nich była ogłoszona w 1985 roku przez Roberta Sternberga tzw. triarchiczna teoria inteligencji. Teoria składa się z trzech subteorii:

Subteoria kontekstu (aspekt praktyczny) – ujmuje inteligencję jako sposób adaptacji do środowiska (rzeczywistości), która pozwala na jego wybór lub kształtowanie.

Subteoria doświadczenia (aspekt kreatywny) – ujmuje inteligencję jako właściwość, która pozwala na efektywne rozwiązywanie nowych zadań w ramach świadomego ogólnego systemu przetwarzania informacji oraz automatyczne przetwarzanie powtarzalnych procesów myślowych w ramach lokalnego systemu przetwarzania informacji.

Subteoria składników (aspekt analityczny) – ujmuje inteligencję jako sposób organizowania procesów poznawczych

metaskładniki – najważniejsze procesy przetwarzania informacji, decydujące o sposobie planowania, kontrolowania i podejmowania decyzji

decydowanie, jaki problem rozwiązujemy

wybór składników niższego rzędu zaangażowanych w rozwiązanie zadania

decydowanie co do organizacji informacji

decydowanie co do porządkowania składników

decydowanie co do zakresu zaangażowania uwagi

kontrolowanie przebiegu wykonania zadania

wykrywanie zewnętrznych sprzężeń zwrotnych podczas rozwiązywania zadań

składniki wykonawcze – procesy przetwarzania informacji zaangażowane w wykonanie zadania, m.in.

kodowanie bodźców

porównywanie bodźców

wykonywanie obliczeń umysłowych

wnioskowanie

składniki nabywania wiedzy – procesy zaangażowane w uczenie się

selektywne kodowanie informacji istotnych (przy odrzuceniu nieistotnych)

selektywne łączenie (strukturalizacja) informacji

selektywne porównywanie nowej informacji z uprzednio utrwaloną

Biologiczne i kulturowe zdeterminowanie inteligencji[edytuj | edytuj kod]

Inteligencja jako własność psychiki posiada oczywiście podstawę anatomiczno-fizjologiczną, ale jest ona nadal niezbadana. Tym niemniej udało się ustalić kilka korelatów inteligencji w czynności elektrycznej mózgu. W. Vogel i D. Browerman stwierdzili pozytywną korelację między ilorazem inteligencji (I.I.) a częstotliwością rytmu alfa na wykresie EEG. Również złożoność fal potencjałów wywołanych pozostaje w związku z I.I. Zdaniem Hansa Eysencka złożoność ta jest miarą tzw. "czystej", tzn. odziedziczonej inteligencji". Jednak samo jej istnienie jest podawane w wątpliwość.

Inteligencja wśród zwierząt koreluje z wielkością mózgowia. Nie jest to jednak zależność na zasadzie im większe mózgowie tym większa inteligencja. Należy wziąć poprawkę ze względu na fakt, że im większa masa ciała, tym większy mózg. W związku z tym stosuje się współczynnik encefalizacji. U człowieka jego wartość jest największa. Ewolucyjnie zwiększenie inteligencji mogłoby się wiązać ze zwiększeniem ilości neuronów, zwiększeniem ilości połączeń między odległymi częściami mózgowia, zwiększeniem grubości aksonów (szybciej przekazywane sygnały) lub zmniejszeniem neuronów (gęstsze upakowanie). Każda z tych strategi napotyka jednak ograniczenia natury fizycznej (spowolnienie przekazywania informacji, zużycie energii, zakłócenia w przekazywaniu sygnałów). Wydaje się, że ludzkie mózgowie jest bliskie granicy wyznaczonej przez fizyczne ograniczenia[1].

Udział czynników genetycznego i środowiskowego w kształtowaniu różnic w zakresie inteligencji było przedmiotem zaciekłych sporów o politycznych implikacjach. Gdyby różnice w inteligencji były dziedziczone najważniejsza stawałaby się selekcyjna rola szkolnictwa, a wyrównawcza byłaby nieskuteczna. Natomiast gdyby różnice te były nabywane, pomiar inteligencji prowadziłby tylko poprzez etykietkowanie do podwyższania lub obniżania inteligencji (jako samosprawdzająca się przepowiednia), a najistotniejszy powinien być wysiłek włożony w programy wyrównawcze. Obecnie panuje pogląd, że oba czynniki współkształtują rozwój intelektualny w myśl stwierdzenia Hebba: "Proporcja obu czynników stanowi 100 procent środowiska i 100 procent dziedziczności. Nie dodają się one, ponieważ jakiekolwiek zachowanie zależy w pełni od obu czynników." Jeżeli natomiast chodzi o ilościowy wpływ, jak pokazują badania nad bliźniętami jedno- i dwujajowymi tzw. wskaźnik odziedziczalności wynosi około h²=52 (badania Strelaua).

Pomiar inteligencji[edytuj | edytuj kod]

Do pomiaru tzw. ilorazu inteligencji stosowanych jest szereg testów psychologicznych. Pierwszym testem inteligencji był test Alfreda Bineta z 1905. Do najbardziej znanych należą m.in.:

WAIS-R

Stanfordzka Skala Inteligencji Bineta

Test inteligencji Cattella

Test matryc Ravena

Wechsler W-B

APIS

Oprócz tego istnieje szereg niestandaryzowanych testów, publikowanych w ramach "psychozabaw" w rozmaitych czasopismach. Testy te nie dają psychometrycznie poprawnej informacji o poziomie czyjejś inteligencji, gdyż nie były porównywane z żadną grupą kontrolną, dlatego też orzekanie o poziomie inteligencji na ich podstawie jest bezzasadne.

Naszą dumą narodową która należy do Mensy i na IQ 140 jest DODA. (sprawdziłam na oficjalnej MENSY).

http://pl.wikipedia.org/wiki/Kategoria:Inteligencja

cyklopka, pewnie nie jest to jedyny czynnik, ale wiesz, różne informacje, trzeba umieć jakoś składać w całość żeby rozumieć, a do tego przydatna jest inteligencja...a w jakim sensie, nie masz bladego pojęcia co się dzieje w Twoim życiu? na pewno zdajesz sobie sprawę z bieżącej sytuacji, na co przeznaczasz czas itd., być może chodziło terce, o to, że nie rozumiesz swoich zachowań czy jak?

No na przykład nie widzę, w jaki sposób moje zachowanie czy moje decyzje wpłynęły/wpływają na sytuację, w której jestem. Wydaje mi się, że wszystko się dzieje bez mojego udziału.

GITS,

A co jest złego w beletrystyce ?

Jest jak najbardziej w porządku i uwielbiam ją chodziło mi tylko o to, że w takich bardzo złych okresach odcinałam się od wiedzy ogólnej. Na sąsiedniej ulicy mogłoby wylądować UFO, a ja bym o tym nie wiedziała, bo byłam zatopiona w moich kłopotach i w fikcji Przez pewien czas straciłam ochotę na chłonięcie wiedzy z otoczenia, z różnych źródeł, poprzestając tylko na ksiązkach, z których, o zgrozo, niewiele dziś nawet pamiętam. Depresja strasznie mnie wykastrowała.

Chciałbym spotkać Ufo,ale masz rację depresja tak właśnie działa

zmęczona_wszystkim, ale przecież UFO to też fikcja

zmęczona_wszystkim, ale przecież UFO to też fikcja

Brak (niepodważalnych) dowodów nie jest dowodem, że coś nie istnieje

Ja nawet nie myślałam o tym, czy istnieje czy nie, tylko że mimo wszystko częściej spotykamy UFO w książkach niż po drugiej stronie ulicy, więc wydał mi się to nader osobliwy przykład czegoś, co by cię miało odciągnąć od książek

Prześledziłem temat od początku, bo mnie zainteresował. Może kiedyś go czytałem, ale nie pamiętam, oto przykład mojej inteligencji.

Ostatnio rzadziej myślę o swojej inteligencji, ale czasem zdarza mi się grać w jakąś grę logiczną. Wolę takie od np. gier wyścigów, czy sportowych. Kiedyś grywałem w szachy licząc właśnie na wzrost inteligencji. Nawet prowadziłem bloga na temat rozwoju intelektu. Niestety blog zaczął przybierać nieodpowiednią dla mnie formę, za dużo odchodziłem od tematu. Potem stwierdziłem, że nie jestem odpowiednią osobą by coś takiego tworzyć. Trzy razy podchodziłem do studiów i za każdym razem rezygnowałem. Nie jestem odpowiednią osobą by uczyć innych co to jest inteligencja.

Teraz moje życie zawisło w martwym punkcie. Nadal czytam książki, czasem słucham słuchowiska, chciałbym się rozwijać. Mimo to napotykam ścianę. Choroba częściowo zniszczyła moją inteligencję. W gimnazjum, a nawet liceum uważałem się za inteligentnego. Teraz takich słów by mnie użył. Większym priorytetem niż być inteligentnym jest dla mnie prowadzić spokojne życie bez stresu. Może to dlatego, że w schizofrenii miałem potrzebę ratowania świata, a teraz zmęczony tą chorobą nie próbuję robić z siebie geniusza, który dzięki wiedzy zmienia świat. Dla mnie ideał, to herbatka, Spotify z nowym albumem z lat 80 i dobra lektura np. o informatyce.

Nie ma ludzi inteligentnych na tym świecie. Jedni są mniej zidiociali od drugich. I to wszystko.

Nie ma zdrowych są tylko źle przebadani.

zmęczona_wszystkim, u mnie było podobnie, skupiałem się na sobie, przez to wiedza ogólna leży, na korzyść psychologii, ale staram się nadrabiać, zgromadziłem literaturę z odpowiednich dziedzin i myślę, że na naukę nigdy nie jest za późno.

cyklopka,

No na przykład nie widzę, w jaki sposób moje zachowanie czy moje decyzje wpłynęły/wpływają na sytuację, w której jestem. Wydaje mi się, że wszystko się dzieje bez mojego udziału.

może nie poświęcasz dużo czasu na autorefleksje?

GITS - pojechałeś z tą liczbą definicji inteligencji. Najbardziej podoba mi się Tiepłowa - liczy się efekt!

Ogólnie mówiąc jest zbiorem różnego rodzaju teoretycznych i praktycznych zdolności umysłu. 

Nie wszystkie aspekty inteligencji są do zbadania testami, w związku z czym nie można w pełni fachowo określić, kto ma jakie IQ. Nawet określenie komuś IQ przez psychologa jest po części "strzałem".