Bardzo, bardzo proszę o pomoc

Od tygodnia nie jestem w stanie normalnie funkcjonować. Jestem coraz słabsza. Lekarze zbadali mi już wszystko. Wyniki OK. Przypuszczam, że to nerwica, ale nie sądziłam,że może tak się ujawnić. Zawsze byłam osobą nerwową, wszystko analizowałam i okropnie przeżywałam. W sytuacjach stresowych pociły mi się dłonie, serce kołatało. Od niedawna nie mogę wchodzić do sklepow, bo dostaję ataków duszności. W Kościele to samo. Wkrótce zostanę chrzestną i już się boję co to będzie... Gdzie szukać pomocy? Jestem z okolic Pleszewa. Pozdrawiam

mariablasz, witaj...jeśli Twoje wyniki są ok , to znaczy , że masz depreskę , lub nerwicę..Ja mam to samo.Pozdrawiam cię i pisz...

Cześć mariablasz, miło Cię poznać. Czyżby początek fobii społecznej Na pewno nerwica - dobrze byłoby podjąć leczenie specjalistyczne.

Lekarz rodzinny niech Ci poradzi gdzie u Ciebie w okolicy jest poradnia psychologiczna albo lekarz psychiatra... ja bym jednak sugerowal psychologa a od rodzinnego jaka małą uroczą receptę na cos na uspokojenie... ale to juz w dziale lekomanów forum :)

I pamiętaj, że to choroba jak każda inna - tylko się wydaje straszniejsza, bo bardziej ''nieznana'' (swoiste tabu panuje, póki się nie zachoruje)

A w ogóle to witaj i pomyśl, jak pięknie postawiłaś pierwszy krok - nie dość, że wiesz, co Ci dolega, to bez ogródek o tym napisałaś :) Miło Cie poznać...

Bardzo dziękuję za słowa otuchy. Jutro jadę do psychologa. Mam nadzieję, że szybko z tego wyjdę. A może ktoś z Was poda mi jakieś konkretne wskazówki jak z tym walczyć?

Pozdrawiam

Po pierwsze, jeżeli tylko będziesz miała ochotę - pisz od razu jak było, jak samopoczucie itp :)

Po drugie, ciężko napisać tak ''ogólnie'', ale na forum znajdziesz wiele tematów o konkretnych objawach. Nie myśl broń Bożę, że Cię ''spławiam'' do czytania tego, co już jest - nie krępuj się pytać. Ale niedobrze brać na siebie za dużo wskazówek naraz - pozwól przypływać im wtedy, gdy będziesz ich potrzebować w radzeniu sobie z konkretnymi sytuacjami/emocjami :)

Czy jest taka możliwość, że kiedyś będę zupełnie zdrowa, pewna siebie, niczym się nieprzejmująca? Bardzo bym tego chciała, bo rzeczywistość jest coraz bardziej wymagająca. Dziękuję za pomoc

Straszni dużo od siebie wymagasz.

Odpowiem niejednoznacznie - tak, ale to będzie całkiem inne ''poczucie'' niż teraz to sobie wyobrażasz. Jeden z naszych błędów, mamy wyobrażenie o sobie jakimi ''powinniśmy'' być i ZAWSZE coś od tego odbiega... Kolejną ważną rzeczą w leczeniu jest akceptacja siebie TERAZ, nie dążenie do konkretnego ''wzoru'', tylko radzenie sobie lepiej we wszystkim tak... Naturalnie, bez ''bata'' nad sobą.

Na pewno nie będziesz taka jak przed chorobą - będziesz wiedzieć o wiele więcej, całkiem inna będzie Twoja wrażliwość na ludzi i ich problemy, zwłaszcza te, których wcześniej nie rozumiałaś. Czy jest ktoś ''niczym się nie przejmujący?". Nie wiem - cała rzecz w tym, że będziesz sobie pozwalać na odczuwanie emocji, jednocześnie nie dając się im ponosić i nie mając za nie do siebie wyrzutów. (oczywiście, każdemu, nawet ''zdrowemu'' kto nigdy nie miał takich problemów zdarza się dać ponieść emocjom czy obwiniać się - ale my z zasady dużo więcej od siebie wymagamy...)

Najważniejsze, że nie będziesz się tego wszystkiego - nawet podświadomie - obawiać. Co jest straszne, jeżeli nie sam strach?

Ślę dużo ciepła, a jeżeli nie masz nic przeciwko - tulę :)

Słowa, które do mnie kierujesz t.w.i.l.i.g.h.t dają mi poczucie szansy na zmianę mojego życia. Bardzo Ci dziękuję. W zeszłym tygodniu byłam na pierwszym spotkaniu z psychologiem. Dziś ( choć od tygodnia czuuję się lepiej, biorę leki ) w pracy zrobiło mi sie słabo, nie wiem dlaczego. Mam bardzo odpowiedzialną pracę, więc nie powinno dochodzić do takich sytuacji. Jak z tym walczyć?

Mariablasz, gdy ja w pierwszym etapie choroby miałem odczucia odpływania, pracowałem w szkole.

To była masakra... Przeszło. Przeszło, dając po czasie inne objawy. Później znowu inne...

U Ciebie najważniejszy jest fakt, że wyniki masz OK! To jest bardzo dobra wiadomość.

Czyli nic Cię nie zabije, musisz tylko pokonać nerwicę. Wiem, że to trudne, ale w trakcie takiego ataku uświadom sobie, że to tylko Twoja psychika działa na organizm i wywołuje taki, a nie inny efekt.

Leki w pierwszym okresie zażywania też dają masę skutków ubocznych, ja odstawiając nagle jeden (na początku brania podobnie) szedłem tak "prosto" po chodniku, że wlazłe na gałąź.

Powinno szybko minąć.