Samotność

A ileż można leżeć w łóżku i wyć? :roll''

a wyjesz bo lubisz?marudzisz wiesz?dziewczyna z Ciebie fajna inni do Ciebie łapki wyciagają daj coś z siebie innym.

 

Wyję, bo mi źle. Wiem, że marudzę. Jeśli wyciągają, to z daleka, a w realu nie wyciąga nikt

Siedzenie i marudzenie w czymś pomaga?szukasz wsparcia czy po prostu chcesz sobie pomarudzić żeby zwrócić na siebie uwagę?

white Lily, mądra z ciebie dziewczyna dobrze radzisz innym. Zastanawia mnie dlaczego ty nigdy nie marudzisz, nie użalasz się, nie widzę żebyś tu szukała wsparcia. Oczywiście to bardzo dobrze ale w porównaniu do innych wydajesz się nie mieć większych problemów. Zdradzisz mi swój sekret jak to ci się udaje?:)

Mam swoje a że nie marudze na forum ,a co to zmieni?na tyle ile mogę staram się sobie radzić gorzej lepiej każdy dzień to wyzwanie i walka ze swoimi słabościami.Każdy tutaj ma coś..

Dziwne ale polubiłam swoją samotnie na dzień dzisiejszy.

Advanced, nie znalazłam.

To nie tylko ja marudzę i narzekam... hurraaa

przydała by się jakaś miła, wrażliwa, empatyczna, stała w uczuciach kobieta

Znam kilka (jakby było mało to jeszcze dość ładne), tyle że zajęte. To też może być?

Ja jeśli już to tylko tu będę mogła po marudzić bo w realu muszę grać silną sukę albo mieć 12h amerykański uśmiecg

Sprawa wygląda inaczej jak się ma przyjaciół czy w ogóle jakieś bliskie zaufane osoby. Ja w realnym świecie nie mówię o swoich problemach, never ever. Ostatnimi czasy w rodzinie może raz w ciągu roku opowiedziałem z grubsza o mojej sytuacji i więcej nic. Znajomych mam sporo obojga płci, ale nie widzę w nich potencjalnych przyjaciół a już trochę żyję na tym świecie i wiem czego mogę się po nich spodziewać. Znaleźć porządnych ludzi? Jak najbardziej ale to temat na dłuższą rozmowę. Staram się tu nie marudzić, większość już wyrzuciłem z siebie wcześniej i nie mam już tak dużej potrzeby a to co teraz piszę to jest raczej coś w stylu mojego punktu widzenia z odrobiną informacji na mój temat.

advanced, zgadzam się z tobą. Znajomym także nie mówie co myślę, co się w środku mnie dzieje. Czasem ukrywam nawet to jakie mam zdanie na dany temat.

Jak mnie już piłują by dowiedziec się o mnie czegoś wiecej to tak ich zbajeruje, ze praktycznie nie dowiedzą się niczego. W myśl zasady, że nikomu nie można ufac nie zwierzam się by nie dawac ludzi argumentów do użycia przeciw mnie

Ja to nawet nie mam komu mówić

Ja nie mam takich znajomych, ani przyjaciół, na których mógłbym w razie potrzeby liczyć.

Nawet w rodzinie tak, raczej u mnie nie ma, a parę osób z rodziny mieszka blisko mnie. Nigdy nie znałem takich ludzi, którzy byliby dla mnie bliscy, na których mógłbym zawsze liczyć.

A to ciekawe, bo znajomych jest wielu, niby są wokół mnie, ale nie ma przyjaciół.

Też w realu nikomu nie mówię o problemach z psychiką.

Trafienie teraz na ludzi, którzy okazaliby się, naprawdę bliscy, przyjacielscy, to jak trafienie szóstki w TOTKA. Zresztą ja nie wierzę, że można stworzyć "przyjacielskie relacje", bez akceptacji, bez zrozumienia kogoś.

Można dużo mówić o przyjaźni, o miłości, a nigdy się to nie przełoży do rzeczywistości. Często same słowa, daleko odbiegają od rzeczywistości i od prawdy.

A ja kilku osobom powiedziałam może nie wszystko i nie do końca, ale kilka osób wie, że jestem w terapii

i zastanawia mnie podejście jednej z osób, jak w moim przypadku nie ma problemu z tym, że chodzę do psychiatry/psychologa (sama mi nawet załatwiła T.), tak odnoszę wrażenie, że większość społeczeństwa, która ma problemy podobne do moich lub gorsze uważa za psycholi i wariatów w pejoratywnym tego słowa znaczeniu

zrozumienia od tych osób nie oczekuję, bo jeśli ktoś nie przeżył czegoś podobnego, to nie będzie tego w stanie do końca zrozumieć.

W realnym świecie nie mówię o swoich problemach ale jeżeli chodzi o moje zdanie na jakiś temat czy to tu na forum czy tam wyrażam je bez skrępowania, staram się to robić w odpowiedni sposób, są różni ludzie z własnymi poglądami i różnie reagują na odmienne od nich zdanie. Staram się podejść do nich ze zrozumieniem, ze spokojem obgadać dany temat w ten sposób można znaleźć wspólny język czy kompromis w jakiejś sprawie. Jeżeli się nie da to trudno dla świętego spokoju można takiej jednostce przytaknąć czy po prostu nie rozmawiać, jednak z reguły nie zmieniam własnego zdania żeby komuś się przypodobać. No może czasami w wyjątkowych sytuacjach

Ja tez nikomu o swoich problemach psychicznych nie mówię, bo boję się że mnie odrzucą. Myślę że ludziom zdrowym trudno jest zrozumieć w pełni chorego, bo nie są oni na ich miejscach.

Raczej tak jest, bo w naszym kraju nie ma dużej tolerancji, ani zrozumienia dla ludzi z depresją, z natręctwami i innymi problemami, psychologicznymi.

U nas, czasami uważa się takich ludzi za jakichś wariatów, pomyleńców...A przecież, tacy ludzie jak my, cierpimy, przeżywamy, coś nas dręczy i trudno nam jest sobie z tym poradzić.

I to prawda, że trzeba samemu coś przeżyć, coś czuć, żeby dobrze kogoś, kto ma takie problemy rozumieć.

No ja w ogóle jakos wszystkich ludzi rozumiem nawet schizofreników.Dziś byłam pierwszy raz na psychoterapii i powiem wam ze fajnie było. Dużo ja gadałam myślałam że nie dam rady ale gładko i poszło oczywiście wzięłam benzo przed wizytą na uspokojenie.

A gdzie jest ta psychoterapia? W jakiejś przychodni?

Ja byłam prywatnie. W gabinecie. Ale może bym poszła tez na grupową ale muszę ponoć mieć skierowanie.

Ale też nie każdy ma kasę na prywatną psychoterapię. Jeśli ma się bezpłatną opiekę, lekarską, jest się zarejestrowanym, to i psychoterapia też jest bezpłatna.

A gdzie w ogóle są takie psychoterapie? W przychodniach? Szpitalach?

Bonus, jeśli chcesz bezpłatną to poszukaj Poradni Zdrowia Psychicznego w swoim mieście, która ma umowę z NFZ

z tym, że jeśli terapia na NFZ to musi być skierowanie. Może być od psychiatry, ale równie dobrze od lekarza rodzinnego

Ale mi psychoterapia nie jest potrzebna. Ja należę do PORADNI ZDROWIA PSYCHICZNEGO, w przychodni, ale w innym mieście.

Mam tam lekarkę, psychiatrę, która mi przepisała leki przeciwdepresyjne.

-- 04 sie 2014, 22:53 --

To znaczy, może i by mi się przydała ta psychoterapia, ale lekarka mi tego nie poleciła, tylko leki. A ona zna moje problemy.

Bonus, spoko pytałeś to odpowiedziałam

I to podstawowy błąd twojej pani lekarz. Na złamaną kość nie wystarczy wypisanie przeciwbólówki. Odnieś to do swojej sytuacji

Ale mi psychoterapia nie jest potrzebna. Ja należę do PORADNI ZDROWIA PSYCHICZNEGO, w przychodni, ale w innym mieście.

Mam tam lekarkę, psychiatrę, która mi przepisała leki przeciwdepresyjne.

 

-- 04 sie 2014, 22:53 --

 

To znaczy, może i by mi się przydała ta psychoterapia, ale lekarka mi tego nie poleciła, tylko leki. A ona zna moje problemy.

Tylko na ile i jak zna Cię psychiatra?My tutaj Cię czytamy całymi dniami Twoje frustracje ,problemy nisk,a samoocenę uważam że terapia by Ci bardzo pomogła same leki nie załatwiają problemów ,nie zmieniają sposobu postrzegania,świadomości.