Sam nie wiem co mi jest

Od początku roku szkolnego zaczęła się moja ''depresja'' nigdzie z tym nie byłem ani nie rozmawiałem nie mam na kogo liczyć . Zamknąłem się w sobie i nabrałem wstrętu do ludzi, jedynie miałem ''kolegów'' którzy cieszą się z tego że mi w życiu nie wychodzi bo oni mają lepiej i uważają mnie za ciotę . Bo w sumie tak jest nie umiem poradzić sobie sam ze sobą.Lecz zawsze spędzałem jakiś czas a są osobami dość inteligentnymi . Kiedyś byłem ambitny miałem jakieś plany marzenia a teraz wiem że są puste i nie będzie tak jak chciałem. Jestem uległy i zmęczony wszystkie słowa biorę sobie do siebie lecz tego nie ukazuje . Od kilku tygodni mi się poprawiło i funkcjonowałem jak pusty i prymitywny człowiek .Lecz stan zaczął się z powrotem pogarszać i teraz nie chcę nawet nigdzie wyjść .Miewam myśli samobójcze sam próbuje siebie odkryć i poznać lecz nie potrafię szukam ciągle motywacji .Po za tym mam problemy zdrowotne możliwe że związane z tym wszystkim ponieważ jest to ból brzucha który jest cały czas, lecz jest intensywniejszy w momentach stresowych które u mnie pojawiają się często bez przyczyny, ale z tym czekam na badania .Sam nie wiem czemu tutaj piszę ale chyba potrzebuję pomocy !

Witaj lolz!

Twoja wiadomość jest bardzo przygnębiająca, a objawy, jakie opisujesz (zamknięcie się w sobie, poczucie samotności, unikanie ludzi, poczucie bycia gorszym, niska samoocena, zmęczenie, brak marzeń i motywacji do działania, myśli samobójcze, bóle brzucha) mogą wskazywać np. na depresję. Ile masz lat? Wspominasz o "roku szkolnym", więc podejrzewam, że jesteś młodym człowiekiem - uczniem, studentem... Radziłabym porozmawiać z bliskimi o Twoich problemach. Możesz liczyć na wsparcie mamy, taty, rodzeństwa? Uważam, że powinieneś skonsultować się ze specjalistą, a jeżeli nie jesteś pełnoletni, to musisz udać się na wizytę razem z opiekunem. Pozdrawiam!

lolz, Czy występują u Ciebie jeszcze jakieś objawy charakterystyczne dla depresji poza tymi o których wspomniałeś? Jeżeli podejrzewasz u siebie depresję lub nerwicę to nie ma na co czekać - udaj się do psychiatry. Odradzam psychologa w takiej sytuacji, ponieważ oni nie zajmują się zaburzeniami psychicznymi tylko emocjonalnymi; pomagają radzić sobie w ciężkich sytuacjach życiowych etc. Naprawdę nie ma sensu bagatelizować problemu, trzeba zwrócić się o pomoc do specjalisty. Powodzenia