Nerwica lękowa z atakami paniki. Ze skrajności w skrajność..

Jak sobie radzić z tym, kiedy na co dzień wszystko wydaje się albo czarne albo białe... ? Psychiatra powiedział mi, że mam nerwicę lękową z napadami paniki, prawdę mówiąc nie podjęłam jeszcze terapii bo zwyczajnie czas mi na to nie pozwala, musiałabym rzucić wszelkie obecne obowiązki - pracę/studia a wtedy - bym się pewnie dopiero załamała. Ostatnio doktor zapytał "kiedy zacznę dbać bardziej o siebie niż o pracę" miał rację... ale muszę skończyć jedno, by móc zacząć kolejne. Na dzień dzisiejszy jest w miarę ok.. Biorę Coaxil 10mg, 2 razy dziennie. czuję się bardzo samotna ze sobą w obecnej sytuacji. Nie za bardzo da się rozmawiać o tym z najbliższym otoczeniem - lepiej zresztą tego nie robić, bo ludzie odbierają różnie..

Zauważyłam u siebie tendencję do totalnego popadania ze skrajności w skrajność ale to straszną... i to dotyczy wszystkiego w moim życiu, jedzenia, utrzymania porządku, działania, nastroju.. Mam problem z utrzymaniem znajomości, przyjaźni. Chyba nie umiem się otworzyć trochę a jak otworzę się bardzo to z kolei czasem ludzie tego nie szanują - więc się nie otwieram i koło się zamyka. Chyba jestem bardzo wrażliwa wewnętrznie. Naprawdę czuję się z tym wszystkim samotnie, fajnie byłoby znaleźć może tutaj akurat - jakąś bratnią duszę. Mam 27 lat, jestem kobietą. Pracuję, studiuję. Mieszkam w Warszawie.

Jeśli podobny wątek już był - przepraszam, nie jestem w stanie przeczytać całego forum - starałam się mniej więcej podpatrzeć.

pozdrawiam!

CzarnaInez_Wawa, Praca jest ważna tylko ,że jak dolegliwości nabiorą intensywności możesz nie mieć siły pracować pomyślałaś o tym?Masz dużo obowiązków a emocje muszą znależć jakieś ujście może póki co jakiś sport np.pływanie ?cokolwiek co mogłoby Cię odstresować a popadanie w skrajności to praca na terapie samo nie minie także zyczę powodzenie w szukaniu swojej drogi do szczęścia .Nie jesteś sama pełno tutaj ludzi którzy czują się podobnie.

Dzięki za odpowiedź white Lily, mnie chyba bardziej doskwiera samotność i niezrozumienie otoczenia. Czuję, że zmagam się z tym sama, chociaż ostatnio jest całkiem nieźle. Jakoś sobie radzę, dławica w gardle w końcu odpuściła (mam nadzieję, że na jakiś czas przynajmniej). Na terapię się wybiorę na pewno, tylko muszę to zrobić w zgodzie ze sobą a nie na wariata bo teraz, gdybym rzuciła wszystko i poszła na terapię - myślałabym tylko o tym jak bardzo zawaliłam i nie skupiłabym się na terapii - byłaby bez sensu. Tutaj niestety trzeba czuć całym sobą, że to odpowiedni moment, tak myślę.

CzarnaInez_Wawa, Póki co postaraj się rozładować w jakiś sposób stres wkleje Ci linka z tego forum własnie na ten temat post1436724.html

white Lily, dzięki wielkie :)

Chyba nie umiem się otworzyć trochę a jak otworzę się bardzo to z kolei czasem ludzie tego nie szanują - więc się nie otwieram i koło się zamyka. Chyba jestem bardzo wrażliwa wewnętrznie.

Na pewno jestes bardo wrazliwa. Ja np. maskuje swoja wrazliwosc pozorna obojetnoscia i najnormalniej w swiecie udaje cwaniare, chyba dlatego, ze przestalam calkowicie ufac ludziom. Tyle, ze niestety nie potrafie za dlugo udawac i trzymac fasonu i wpadam w skrajnosci podobnie jak ty. Miedzy innymi dlatego, ze moj stan na jakis czas sie poprawil zrezygnowalam z terapii....w tej chwili zaczynam widziec negatywne skutki tego.

nie na wariata bo teraz, gdybym rzuciła wszystko i poszła na terapię - myślałabym tylko o tym jak bardzo zawaliłam i nie skupiłabym się na terapii - byłaby bez sensu.

Nie musisz rzucac wszystkiego, zeby zaczac terapie. Moim zdaniem ona powinna byc czyms co bedzie ci pomagalo funkcjonowac. Ma sluzyc jako wsparcie a nie jako przeszkoda.

Ellwe, moja terapia miała być wieczorowa, trzymiesieczna. Codziennie od 16 do 21 30, od poniedziałku do piątku. W tym praca od 7 30 do 15 30, w weekendy zjazdy, sesja, dyplom. Nie wiem jak to wytrzymać fizycznie a co dopiero psychicznie. Przecież ja bym tam padła któregoś razu. Sam lekarz powiedział, że taki tryb jest zbyt obciążający... To jak inaczej? Mówię o terapii grupowej, chyba że może jakaś terapia bardziej osobista, chociaż ja mam zalecenie właśnie tej grupowej a grupowa wygląda właśnie tak.