Wiara w piekło mnie wykańcza

kupmitrumne, ja mam długie łapy i zwierzęcy instynkt , mam 90 sekund zeby cie złapac

rozwiniesz sadło i zarzucisz jak lasso

hooain, złapie cie w nie , zwiąże , oznakuje rozpalonym żelazem i oddam indiańcom żeby cie oskalpowali

Za dobry bigos może chociaż hułejn dałoby się uratować, mógłbym nawet dziś zacząć robić Obamki.

ktos musi sie poswiecic by wybic diabła z hujenki :'>

też prawda, masz moje błogosławieństwo

ale tu trzeba cysterny wody swieconej i ostrego zawodnika

no to od dzisiaj nie żresz golonki i po przebudzeniu 10 kółek wokół osiedla

a wode swiecona skad wezmiemy ???

twojej hobby czachy nie dokończyli, chvjowa fuszerka

przecież jesteś ostrym zawodnikiem , w tobie cała nadzieja ! powodzenia i wiatru we włosach .

hooain, mała fuszerko toz to dla twojego dobra djabeła chce przepedzic gdzie raki zimuja

to poobrażaj Reibenka, dziecko odpuści zabawe

przegięliście, nie umiecie się bawić cybernetycznie

Reiben obrażony czort wypędzony

a hobbi wciąż wyposzczony

tfu tfu tfu lepiej jak złoże w ofierze kota buki będzie z tego pożytek przynajmniej .

kot mówi że możecie mu wylizać...futerko

"Wiara w piekło mnie wykańcza". Chodzi zwłaszcza o to, na czym ma polegać to piekło: na torturach w nieskończoność. Moje wnętrze buntuje się przeciwko tej możliwości...

Nie miałbym większych problemów z "naszą" religią, gdyby nie właśnie ten najperfidniejszy zapis jaki znam. Nie jest to jeszcze większy problem, gdy ktoś nie choruje na schizofrenię czy ma luźne podejście do życia i słabą wyobraźnię. W radiu grają piosenki typu ACDC "Highway to hell" i nikt nie pęka, poza bardziej fundamentalistycznymi duchownymi. Chodzą różne kawały na temat piekła i nieba. Powstają różne adaptacje tego wątku. Dla mnie samo słowo "piekło" / "hell" powoduje poczucie gorąca i lęku. Kościół nie różni się wiele od harcerstwa, gdzie zbiera się odznaki harcerskie, jeździ na obozy. Tutaj "zalicza się" nabożeństwa, chodzi na odpusty, wykupuje msze za zmarłych. I na logikę całkowicie wydaje mi się sprzeczne wydaje z prawami przyrody, żeby coś takiego jak piekło katolickie istniało. Ale mam ciężkie wspomnienia z okresu psychozy. Przeżyłem wtedy "piekło" takie które idealnie pasuje na jakiś okrutny film dla psychopatów.

Czemu piszę tu? Chciałem prosić Was o jakieś wskazówki to terapii/książek/stron/grup gdzie można się leczyć z takiej religijnej traumy. No, pomóżcie.

PS Zawsze lubię jak sam wymyślę jakąś ciekawą myśl, a potem trafiam na nią u kogoś innego. Tak właśnie było z cytatem Dawkinsa, na temat piekła. Po prostu stawiam mu Whisky. "Piekło musi być tak okrutnie przerażające, bo dopiero wtedy ta wizja jawi się jako do wzięcia pod uwagę przez rozum". Prosty przykład: Rodzic, który zabrania 9-latkowi zalewać wrzątkiem herbatę, bo "może się poparzyć. Szansa jest może 0,05% na jedno zalanie, a to i tak wiele gdy pomyśli się o wielkiej szkodzie jaką jest doszczętne poparzenie ciała. Gdyby chodziło np. o 0,05% szansy na oderwanie paznokcia rodzic być może by się zgodził.

Natla_Miness, powinieneś zacząć od rozumowego przekonania siebie, że to tylko Twoje lęki, które uzewnętrzniasz na istoty pozornie potężniejsze od Ciebie. To Twoja paranoja płata Tobie figle, a nie rzeczywistość.

Jak zawsze chodzi o człowieka i jego kontakt z transcendencją.

Judaizm w dość prymitywny sposób ukazywał to, co religie wschodnie uczyniły subtelnie, z poszanowaniem człowieka jako jednostki zdolnej do samodzielnego osiągnięcia świętego absolutu. Duchowa śmierć w judaizmie stała się śmiercią fizyczną, karą wymierzoną przez potężnego, bezlitosnego JHWH. W chrześcijaństwie przybrała formę metafizycznego piekła. W tym przypadku człowiek ma większą autonomię, gdyż Bóg z miłości udziela mu rozgrzeszenia. W społeczeństwach laickich piekłem jest brak poczucia sensu istnienia, nihilizm.

Religie jako systemy filozoficzne to wspaniałe wytwory kutury, lecz traktowane dosłownie i wykorzystywane w niecnych celach stają się bardzo niebezpiecznym narzędziem.

U mnie sprawę może pogarszać obecność różnych pokus (zwłaszcza przeciwko czystości i wierze). Przed pokusami "moja natura" może bronić się "urojeniami", np przez zaprzeczanie temu, że ludzie mają pewne części ciała czy wykonują czynności fizjologiczne. "Nie mam wyczucia", kiedy popełniam grzech, a kiedy nie.

Dla mojej psychiki kary piekielne, o których mowa w tradycyjnym nauczaniu, jawią się jako nieopisane okrucieństwo. Po co ci ludzie mają cierpieć? To nie my wybraliśmy świat, w którym żyjemy. Dlaczego mamy mieć możliwość doznawania czegoś tak nieprzyjemnego, i to bez korzyści dla siebie z tego? "Moja mentalność" nie zgadza się na karanie grzeszników mękami piekielnymi. Chce nawet dla najgorszego grzesznika wygód i radości, chociaż grzechu nie chce.

Z definicji Stwórca nie może być sadystyczny. Nie wierzę w to, że Stwórca ma jakieś negatywne przymioty.

Ale na czym polega Twój problem? Czy na tym, że boisz się trafić do piekła? Czy sama świadomośc tego, że ktoś tam już jest i cierpi cię wykańcza? Ja bym pogadała z psychologiem.