Samotność

Ironia, ale prawda jest taka, że nie lubię jeść w towarzystwie.

Mnie to też stresuje...

ok ciesze sie niezmiernie i przeogromnie twoim szczesciem Widzę cię,

Ironia' date=' ale prawda jest taka, że nie lubię jeść w towarzystwie.[/quote']mnie krępuje jedzenie rosołu z makaronem na uroczystościach rodzinnych

Wy się śmiejecie, a ja chętnie bym zjadł kawałek tej pizzy.

nie było pizzy, tylko kanapki z pumpernikla

Widzę cię, przeciez sama chcialas albo znowu zle zrozumialem

hobbyturysta, chodziło mi o cudze szczęście, nie moje

Rebelia, też nie lubie jeść w towarzystwie... Konsumpcja w samotności = więcej jedzenia dla mnie, nie trzeba się dzielić, słuchać i oglądać jak jedzą inni

cholerna samotność :'( mam ochotę krzyczeć z samotności

Rebelia, też nie lubie jeść w towarzystwie... Konsumpcja w samotności = więcej jedzenia dla mnie, nie trzeba się dzielić, słuchać i oglądać jak jedzą inni

Jakoś też nie lubię jeść w towarzystwie

to widzę sporo z nas lubi spotkanka w pizzeriach, restauracjach

Ja również wolę jeść w samotności na spokojnie.

Mnie jest obojętne czy jem sam czy wśród ludzi (pod warunkiem, że są to dorośli ludzie).

Mnie tez wszystko jedno czy jem sama czy w towarzystwie

Mark123, strasznie mi się podoba ta Twoja dziwadłoza ciężka

Pizza jest mniam ...

Spotkałem się dziś z dziewczyną z którą od dość dawna piszę i się spotykam i odwaliłem niezłą gimbaze,ale sam nie wiem czy żałuje czy nie.Zrobiłem coś głupiego,nie rozsądnego ale za to z serca i nie wiem co dalej...

Spotkałem się dziś z dziewczyną z którą od dość dawna piszę i się spotykam i odwaliłem niezłą gimbaze,ale sam nie wiem czy żałuje czy nie.Zrobiłem coś głupiego,nie rozsądnego ale za to z serca i nie wiem co dalej...

pocałunek, seks a może coś innego.

Witajcie, jestem tu nowa, w ostatnim czasie zaczęłam rozpaczliwie czytać wszystko na temat depresji bo prawdopodobnie mnie dopadła i tak trafiłam tutaj. Dużo przeczytałam i widzę, że nie jest jeszcze ze mną tragicznie, ale na pewno jest źle. Chciałabym uniknąć psychiatry, leków, terapii itp. cały czas mam nadzieję, że pokonam to sama, ale ostatnie tygodnie pokazują, że będzie ciężko. Nie mam na nic siły, wręcz wszystko mnie boli - ręce, plecy. Rano trudno mi wstać z łóżka, ciągle mam łzy w oczach, najchętniej zamknęłabym się w pokoju i płakała. Mam 35 lat, w ostatnim roku posypało się z pracą - odeszłam z powodu tego wiecznego przemęczenia, zwyczajnie czułam że to ponad moje siły, że nie mogę już tam pracować, nie wytrzymywałam mobbingu, ciągłego ciśnienia i stresu. Teraz wiem, że to dość pochopne posunięcie, ale ten stan utrzymywał się kilka miesięcy, nie mogłam pozwolić żeby trwał. Nie żałuję. Teraz mam nową pracę od dwóch tygodni - dużo spokojniejszą bez większego stresu, pracuję z domu, więc mam dużo swobody- i o zgrozo - nie mogę się zmusić żeby coś zrobić! Płaczę, nie wierzę w siebie, ciągle myślę że się nie nadaję. Nie mogę tego zaprzepaścić, nie szukałam tej pracy, ona sama mnie znalazła, muszę się jej uchwycić, a nie mam siły. W tamtej pracy chodziłam jak robocik a teraz cała moja energia gdzieś wyparowała. Wróciłam do rodziców bo nie mogłam mieszkać sama; tu przynajmniej staram się zachowywać pozory normalności - wstawać rano z łóżka, jeść normalne posiłki; bo jak mieszkałam sama w innym mieście to czasem cały dzień nie wychodziłam z łóżka, nie ubierałam się, płakałam. Tu próbuję udawać normalność, nie przyznaję się do depresji, chcę ją zagłuszyć, ale mi nie wychodzi. Tak sobie myślę, że gdybym miała kogoś bliskiego przed kim można się otworzyć może uzyskałabym jakieś wsparcie i byłoby łatwiej. ale ja jestem sama, w rodzinie też jestem samotna. Mam nadzieję, że może tutaj chociaż z kimś pogadam, może znajdę siły żeby jakoś się podnieść. Łykam jakiś deprim od miesiąca, ale nie czuję się lepiej. Macie jakieś rady - co spróbować zanim zdecyduję się na psychiatrę?

sakuntala, skąd ja to znam? również zwolniłem się z pracy 6 mcy temu, bo już nie wyrabiałem i do teraz nie pracuję i nawet brakuje mi motywacji, aby znaleźć nową.

W dodatku ta samotność, która coraz bardziej mi dokucza. Kilka lat temu byłem zaręczony, ale moja choroba pokrzyżowała tamte plany. Nie mogę ruszyć naprzód, ciężarki u nóg są zbyt duże a sił coraz mniej. Chciałbym się znów zakochać, już prawie nie pamiętam jak to jest...

cholerna samotność :'( mam ochotę krzyczeć z samotności

Nie tylko Ty pociesz się. Ja dziś też ...

nienawidzę tej gówniarzerii, pewnie z zazdrości, ale nie mogę zdzierżyć, że oni wszyscy trzymają się razem i tylko mnie mają w czarnej d...

Spotkałem się dziś z dziewczyną z którą od dość dawna piszę i się spotykam i odwaliłem niezłą gimbaze,ale sam nie wiem czy żałuje czy nie.Zrobiłem coś głupiego,nie rozsądnego ale za to z serca i nie wiem co dalej...

pocałunek, seks a może coś innego.

jak coś głupiego to pewnie bez zabezpieczenia

-- 09 cze 2014, 17:49 --

Vett, gówniażeria ma Cię w dupie i rozpaczasz z tego powodu? lol

oni mają po 18 lat - tyle co ja, więc choćby w ramach czystej przyzwoitości powinnam mieć z nimi jakieś normalne relacje.

w sytuacji, gdy znowu nikt nie raczył mnie poinformować o ważnych sprawach, no to trochę staje się to uciążliwe ciężko tak cokolwiek napisać? dla nich to moment, a dla mnie ponad dwie godziny mniej roboty

sakuntala, skąd ja to znam? również zwolniłem się z pracy 6 mcy temu, bo już nie wyrabiałem i do teraz nie pracuję i nawet brakuje mi motywacji, aby znaleźć nową.

W dodatku ta samotność, która coraz bardziej mi dokucza. Kilka lat temu byłem zaręczony, ale moja choroba pokrzyżowała tamte plany. Nie mogę ruszyć naprzód, ciężarki u nóg są zbyt duże a sił coraz mniej. Chciałbym się znów zakochać, już prawie nie pamiętam jak to jest...

U mnie też kilka spraw w ostatnim roku uległo zmianom i to takim, że do tej pory jakoś nie mogę się z tym... nie wiem... pogodzić? Chociaż to za mocne słowo, bo jestem pogodzona, natomiast nie do końca zgadzam się ze ścieżką życiową, jaką z różnych względów teraz podążam. Gorzej, że o ile niedawno byłam w stanie jeszcze zmotywować się do działania, bum bum, jasny cel, jedziemy z koksem, tak teraz już chyba z drugi tydzień ogarnęła mnie tak okropna niemoc, że zaczyna mi brakować kogoś na kształt motywatora.

Vett, nie martw się, jeszcze troche. Zmiana środowiska wskazana... u mnie również...

Dużo ludzi czuje się samotnymi a jak mają okazje nawiązać jakąś znajomość, przyjaźć to wychodzi na to, że po prostu ciężko im zadbać o właściwe relacje albo nie wiem ich to nudzi. o taką trzeba dbać, jak w związku dawać coś od siebie dla innych, więcej empatii. Takie proste a takie trudne.Ja już chyba się pogodziłem, że nie znajdę takiej osoby chyba :) .

Olmici, dawac cos od siebie - tak. Ale trzeba tez brac, czuc sie lubianym. To tez nie jest do konca tak, ze wszystko zalezy od nas, druga osoba tez musi chciec. Czasem pomimo naszych starań i tak nic z tego nie wychodzi. A moze za duzo wymagamy.... Nie wiem