Długotrwałew uczucie beznadziejności .

Zawsze uważałam , że depresja to choroba mięczaków , którzy są skończonymi egoistami , ponieważ skupiają się tylko na swoich problemach , a przecież na świecie ludzie borykają się z gorszymi problemami niż emocje . Najwidoczniej i ja zaliczam się do tej grupy mięczaków :).

Mam wrażenie ,że uczucie smutku , beznadziejności towarzyszy mi od zawsze . Odkąd pamiętam zawsze byłam bardzo wrażliwym dzieckiem ,przez co większości spraw przeżywałam bardziej niż moi równieśnicy .

Nie wiem czy jest sens żebym opisywała całe moje dotychczasow życie , bo zajęłoby to mnóstwo czasu ,może skupię się na tym jak jest teraz .

Aktualnie jestem studentka II roku kierunku technicznego . Wydawało mi się ,że jeśli urwę się z mojej małej mieścinki do dużego miasta , to może trochę schardzieję , otworzę się na nowe znajomości . Jednak tak się nie stało , a wydaję mi się , że jest jeszcze gorzej .

Nie daje sobie sama ze sobą rady , emocjonalnie jestem wrakiem człowieka. Często chciałabym ze sobą skończyć , bo i tak uważam , że nie mam żadnej misji do spełnienia na tym świecie , a tylko rodzicom przysparzam nowych trosk tymi stanami depresyjnymi . Boję się jednak śmierci może dlatego ,że jestem osobą wierzącą . Samobójstwo jest oznaką słabości , a przecież ja nie chce być słaba .

Chciałabym sobie jakoś pomóc , ale nie potrafię . Nie nawidzę siebie taką jaką jestem , nie potrafię siebie kochac ,szanować . Mam wrażenie , że jestem swego rodzaju masochistką , która lubi sobie sprawiać ból , może nie fizyczny , ale psychiczny.

Mój znajomy jest psychologiem , kiedyś z ciekawości poprosiłam żeby zrobił mi test osobowości , bo przeanalizowaniu moich odpowiedzi wyszło ,że jestem osobą neurotyczną . Trochę czytałam o neurotyczności , opis osoby neurotycznej w pełni mnie odzwierciedla . Ale co dalej , przecież ja nie chcę tak żyć ...

Przepraszam za chaotyczne pisanie , jakoś nie mogę się dziś skupić nad niczym ,w sumie to ja wcale od dłuższego czasu nie potrafię się skoncentrować na jednej rzeczy ...

Czy neurotyczność się leczy ?

Można coś z tym zrobić. Proponuje wizytę u psychologa wciąż by przeanalizować dokładnie swoje problemyi poszukać skutecznej pomocy.

może i neurotyczność, ale opis zdecydowanie sugeruje zaburzenia depresyjne. nie obawiaj się tego przyznać, to nie słabość

lusi93, Mam podobne odczucia dotyczące mojego życia jak Ty, w Twoim wieku myślałem podobnie a dziś mam kilkanaście lat więcej i wciąż bez zmian, więc warto pewnie coś z tym zrobić żebyś nie skończyła jak ja. Też jak poszedłem na studia miałem nadzieję że coś się zmieni, a wiele się ie zmieniło, podobnie było z wyjazdem zagranicznym, pracą itd, warunki zewnętrzne niewiele zmienią a jak już to tylko na chwilę. Sami w sobie musimy dokonać mentalnej rewolucji no ale jak to zrobić? psychoterapia może ale też 100% gwarancji nie ma.

lusi93, Jak cytałem twój post to na początku nasunęło mi się skojarzenie z DDA. Nic nie pisałaś o tym jaki masz/miałaś kontakt z rodzicami. Być może to od nich przejęłaś takie przekonania że musisz być "silna" i "coś zrobić" w życiu żeby ono miało sens.

Neurotyczność raczej leczy się "przy okazji" zaburzeń które ona powoduje. Np. natręctw, albo "długotrwałego uczucia beznadziejności". Najlepiej udać się na terapię. No i życiem: "życie jest najlepszą terapią".