Czujecie się na siłach zakładać rodziny?

Chciałabym się z kimś związać ale coś chyba odpycha ode mnie ludzi. Wcześniej było "chcenie" bycia w związku. Teraz odpuściłam ale nadal nic się nie dzieje.

.....

ja uważam, że to jest dobry uczynek w formie biernej, ale jednak, gdy ktoś się nie poddaje presji i nie chce zakładać rodziny.

Nie czuję się na siłach zakładać rodziny, ale bardziej ze względu na kwestie finansowe. Już i tak utknęłam z ciotką w mieszkaniu. Mimo że nie mam rodziców urzednicy nie przyznali mi socjalnego mieszkania, a ponieważ nie biegałam drugi rok do innego urzędu to dla nich było jasne że mi nie zależy. Selekcjonują ludiz w ten sposób, że co rusz prosza o doniesienie jakiś papierów czy zaświadczenia by zobaczyć kto jak się stara, a ew jak cos jest nie tak z jakimś dokumentem głównym to na koniec proszą o rozpoczecie procedury od nowa. Ja wymiękłam bo nie mam do tego nerwów. Zrywałam się z zajęć, mój chłopak z pracy bo też był potrzebny tylko po to by nas zniechęcić oboje. Na rpacę w zawodzie przynajmniej na początku nie mam co liczyć, a nie sądzę bym gdzieś znalazła zaraz po studiach super extra taką robotą, dzięki której dostanę super extra kredyt na mieszkanie. Więc pozostaje wynajem, który w moim mieście osiąga kosmiczne sumy. 2 tysie spokojnie za kawalerkę można liczyć, za wynajem i czynsz. + opłaty i z czego mam wychowywać dziecko? Akurat cała pensja mojego chłopaka szła by na czynsz, część mojej na dodatkowe opłaty, a ile ja będę zarabiać? Utrzymam z tego 3 osobową rodzinę? To mnie dołuje. Dziecko zrobić sobie to nie problem.

ja uważam, że to jest dobry uczynek w formie biernej, ale jednak, gdy ktoś się nie poddaje presji i nie chce zakładać rodziny.

Ta presja dziś jest jednak dużo mniejsza, ja mam mocno wiekowych rodziców to myślą trochę inaczej ale ci młodsi często już żadnej presji nie wywierają, no i widza trudną sytuacje w kraju. Dzisiaj trzeba być odważnym przy tak trudnym rynku pracy i niskich zarobkach przy wyskoich kosztach utrzymania żeby zdecydować się na rodzinę i nawet tzw normalni niezaburzeni się na to nie decydują.

no i wcale się im nie dziwie.

nie, nie, nie

Nie chciałabym być w ciąży i się przez to zdeformować. Instynkta macierzyńskie zaspokoiłam kotem

*Ai*, ja mam podobnie, tez mam kota; przytulam go, caluje i przelewam tyyyyle milosci na niego ile jestem w stanie z siebie wykrzesac...a co do tematu to odp brzmi nie, nie i jeszcze raz nie :)

Nie wiem, na razie nie chcę mieć dzieci albo inaczej nie czuję się na tyle dobrze, żeby sobie na to pozwolić. Podobnie przelałam instynkty macierzyńskie na kota, który też potrafi mi zajść za skórę. Bywają dni, że tak bardzo źle się czuje, że nie mam siły na kota a co dopiero na dziecko. Może kiedyś jak będę zdrowsza i będę miała więcej energii i chęci na życie niż teraz. Poza tym dzieciak to duża odpowiedzialność na to też nie mam siły, żeby teraz taką dźwignąć. I ta kasa do tego, skąd na to wszystko brać?

No ja tu właśnie myślę/czuję trochę inaczej niż większość, bo dla siebie widzę praktycznie same plusy z założenia rodziny, albo chociaż z samego poczynienia takich planów.

Wydaje mi się, że wiedziałabym jakich błędów nie popełnić. Żeby mąż i dziecko byli szczęśliwi. No ale na razie to tylko takie gadanie.

I że co poniektórzy by wreszcie, k**** zauważyli, że nie jestem dzieckiem, tylko mam swoje życie

Tak, chciałabym mieć życie. To musi być ciekawe. Zajebista motywacja.

Kiedyś marzyłam o tym, by mieć męża, dzieci, własny dom... Obecnie perspektywa ta jest coraz dalsza. Nie sprawdziłabym się jako żona, a już na pewno nie jako matka. O ile udałoby mi się zajść w ciążę, a potem ją donosić, to potem nie potrafiłabym się zająć dzieckiem. A w miarę tego, jak by ono rosło, byłoby coraz gorzej. Zresztą po co miałabym zakładać rodzinę, skoro nie znalazłabym żadnej sensownej pracy, która byłaby w stanie zapewnić byt rodzinie? Oczywiście ktoś mógłby powiedzieć, że od tego jest mąż, ale ja jestem zdania, że kobieta też powinna pracować, by w razie czego nie zostać na lodzie (już gdzieś o tym pisałam).

Nie potrafię zajmować się dziećmi, nie mam bladego pojęcia, jak się z nimi bawić, o czym z nimi rozmawiać ani jak rozwiązywać "dziecięce konflikty". Nie potrafię nawet trzymać niemowlaka. W sumie to dzieci mnie irytują - nie znoszę ich wrzasków, płaczu, ciekawości wszystkiego i ciągłej gadaniny. Nie znoszę ich towarzystwa, czuję się wtedy spięta. Nie wiem, jak powinnam zareagować, gdy czegoś ode mnie chcą.

Zresztą nie powinnam się chyba martwić tym, czy podołałabym roli matki - jest też taka sprawa, że nawet jeśli udałoby mi się wejść z kimś w związek, to i tak odrzuca mnie trochę widmo ciąży i porodu, zmiany, jakim ulegnie moje ciało. Po prostu tego nie chcę... A jak by jeszcze mieli mnie kroić (cesarka)... Nie, ja podziękuję. Przynajmniej na razie.

Poza tym - na co komu matka z problemami? Tak naprawdę sądzę, że na razie wolałabym się po prostu wyszaleć i dobrze zabawić, używać życia (ale to też nierealne...).

PS Pewnie i tak zapomniałam połowy z tego, co chciałam napisać.

Aurora92, mi nawet nie zależy na tym czy byłabym dobrą matką czy nie. Nie lubię dzieci, nie chce ich mieć i wątpię czy mogę mieć. Poza tym mam świadomość, że zjebałabym niewinnemu dziecku życie, gdybym została jego matką. Tak więc łącze przyjemne z pożytecznym...

Jeśli chodzi o ew. przyszłego męża to będzie on już na własne życzenie ze mną przebywał, a to już co innego

Chyba tylko w simsach

Tomcio Nerwica, ubawiłam się.

W simsach zawsze miałam full gromadkę.

Luktar, ja też. Do tego zawsze grałem na kodach, bo nie chciało mi się zbierać kasy na te wszystkie remonty.

Tomcio Nerwica, klapaucius czy motherlode?

Luktar, już nie pamiętam, ostatni raz w to grałem jak miałem z 10 lat.

Tomcio Nerwica, czyli klapaucius. A topiłeś simy w basenie? By the way, jak się sprawuje pralka - dziewczyna zadowolona?

Luktar, zdarzało się, chyba nawet próbowałem je rzucić pod samochód, ale nie wiem czy sie udało. Pralka dla mnie, dziewczynom to je robie pranie, ale mózgu z moim charakterem

Nie sprawdziłabym się jako żona, a już na pewno nie jako matka. O ile udałoby mi się zajść w ciążę, a potem ją donosić, to potem nie potrafiłabym się zająć dzieckiem. A w miarę tego, jak by ono rosło, byłoby coraz gorzej. Zresztą po co miałabym zakładać rodzinę, skoro nie znalazłabym żadnej sensownej pracy, która byłaby w stanie zapewnić byt rodzinie?

Nie patrz na życie wyłącznie z perspektywy swojej depresji i obecnej sytuacji... Ja kiedyś siedziałem zamknięty od środka w pokoju, który przypominał chlew, wszędzie resztki jedzenia, brudne naczynia, nigdy nieścielony barłóg. wymykałem się stamtąd tylko w celach fizjologicznych albo żeby szybko zabrać ze stołu dawno już zimny obiad. Zacząłem tak wegetować tuż po maturze, kiedy popadłem w obłęd i zerwałem z dziewczyną i wszystkimi znajomymi. Wtedy wydawało mi się że takie będzie całe moje życie - że zdechnę jak zwierzę w tym syfie. I jednak stanąłem na nogi, znalazłem dobrą pracę, wyprowadziłem się, usamodzielniłem... Z obiektywnego punktu widzenia wiodę wygodne, beztroskie życie. Jedyne problemy to te urojone w mojej głowie. Zaczynam nawet wierzyć że byłbym w stanie założyć rodzinę, ale jedyne co potrzebuję to ta jedyna - wrażliwa kobieta, która będzie w stanie mnie zrozumieć i mnie "naprawi"

Tiber_Septim, żadna kobieta nie ma takiej siły żeby Cię naprawić, o ile to nie jest psychoterapeutka.

chyba taką rodzinę jak gość z mojego awataru

Luktar, myślisz że nie byłem u psychoterapeuty? Dla mnie to wszystko bullshit.

Tiber_Septim, nie wiem, czy mam depresję, nie wiem, czy w ogóle cokolwiek mi dolega. Być może to tylko lenistwo i samotność. Zresztą skoro nikt mnie dotychczas nie chciał, to nie założę rodziny nawet, gdybym chciała. Z drugiej strony jednak wolałabym mieć tylko ukochaną osobę, z którą zwiedzałabym świat. Bylibyśmy tylko dla siebie, bez żadnych dzieciaków.

Z drugiej strony jednak wolałabym mieć tylko ukochaną osobę, z którą zwiedzałabym świat. Bylibyśmy tylko dla siebie, bez żadnych dzieciaków.