Samotność

Na pewno nie można siedzieć i użalać sie nad sobą. Czytanie książek, oglądanie filmów to też hobby. Najpierw myśl kategoriami zapychacz czasu, a trafisz na zaj...stą książkę, że ani sie obejrzysz a przeczytasz cały cykl książek. I nie będzie to zapchaniem czasu. Po drugie większosć ludzi czyta i ogląda filmy wiec zawsze można nawiązać rozmowę, podchwycić myśl. Nie tylko nauką człowiek żyje. Poza nauką studenci albo piją , albo czytają książki, są też filmomaniaki, gracze w gry komputerowe albo super gospodynie domu. Kilka osób zajmuje sie fotografią i na tym koniec :)

To przykład mojego otoczenia

Vett, Studia w jakimś dużym mieście.

coming soon

oczywiście jeśli matura zdana i te sprawy

Nie wiem na ile jestem realnie uwięziony w rzeczywistości a na ile w mojej własnej głowie.Na ile te trudności z którymi sie zmagam są obiektywne,a na ile wynikają z tego że po prostu nie umiem sobie radzić w życiu.

( Dean )^2, może po prostu wynikają z Twojego sposobu myślenia, który z kolei jest zdominowany przez utarte schematy, myśli automatyczne, bazujące na głęboko zakorzenionych przekonaniach.

ja mam znowu tak że czuję się taka 'zakleszczona' w życiu, trudno zrobić krok w przód, do tyłu też się nie ruszam, stoję w miejscu.

w ogóle myślałeś kiedyś o terapii?

kros, przejebales pewien okres zycia. Czas na zmiany

kros tos kozak silny jak zes nakurwiał na ulicy kazdego

-- 21 lut 2014, 00:13 --

kros tos kozak silny jak zes nakurwiał na ulicy kazdego

Ja w okresie młodzieżowym miałem bardzo surowe poglądy na temat napie...lania się i marzyłem wtedy, żeby wszyscy napie...lający się zostali bardzo surowo ukarani.

kros, dasz rade... kazdy jest i dobry i zly ale trzyma to w rownowadze Chodziles na terapie?

kros, dasz rade... kazdy jest i dobry i zly ale trzyma to w rownowadze Chodziles na terapie?

nie i sie zastanawiam nad rzuceniem prochow leczenia bo i tak to nic nie daje

Długo się leczysz?efekty leczenia nie są natychmiastowe czasem dobór właściwych leków trwa a psychoterapia byłaby pomocna bardzo w tym procesie leczenianie rezygnuj jesli chcesz mieć lepszą jakoś życia.

przy zaburzeniach osobowosci prochy ok ale same w sobie nie ulecza... psychoterapia koniecznie

Nie wiem na ile jestem realnie uwięziony w rzeczywistości a na ile w mojej własnej głowie.Na ile te trudności z którymi sie zmagam są obiektywne,a na ile wynikają z tego że po prostu nie umiem sobie radzić w życiu.

 

( Dean )^2, może po prostu wynikają z Twojego sposobu myślenia, który z kolei jest zdominowany przez utarte schematy, myśli automatyczne, bazujące na głęboko zakorzenionych przekonaniach.

ja mam znowu tak że czuję się taka 'zakleszczona' w życiu, trudno zrobić krok w przód, do tyłu też się nie ruszam, stoję w miejscu.

 

w ogóle myślałeś kiedyś o terapii?

Ja właśnie o tym mówie.Nie wiem na ile naprawdę moje życie mnie blokuje,a na ile moja głowa,nawyki,przekonania,sposób spędzania czasu.Czuję że totalnie utknąłem,nie mogę ruszyć z miejsca ostatnio.Ciągle jestem sam,męczą mnie twory mojej głowy.Są pozytywy,chociażby to że radzę sobie w końcu jakoś na studiach,nauczyłem się uczyć,chce mi się nawet.No i nie mam tych depresji co kiedyś,przy całej beznadziei jaką czasem czuję to nie ma porównania z tym co było 1,5 roku temu na przykład.

Z tym że jestem coraz starszy i wciąż sam,w tym roku bede mial 24 lata a jestem na 2 roku studiów...Do tego ciągły brak kasy to odbiera mi siłe czasem.

No ja tez mialem swoje brudne zycie chyba jeszcze mi cos zostalo bo jestem bardzo nietolerancyjny wobec bledow swoich jak i cudzych i czasem mnie blokuje strach przed popelnianiem ich czesto przeradza sie to na moje zwiazki a raczej ich brak

przy zaburzeniach osobowosci prochy ok ale same w sobie nie ulecza... psychoterapia koniecznie

Zgadzam się. Bo jeśli nie mam żadnych normalnych chorób, to tylko to pozostaje. A leki zawsze nie działają tak super, jak by się wydawać mogło.

No i coś mnie dziwi. Mimo,że nie mogę powiedzieć,że jestem samotna tak jak to bywało czasem.. To i tak czuję taki jakby niedosyt

Coś jest nie tak,tylko nie wiem co. Nie wiem dlaczego? Przecież żyję.. Rozmawiam z ludźmi więcej niż w ciągu całego życia..

Angażuję się w dłuższe rozmowy,niż denne- Cześć. Nawet w czasie wolnym gadam z ludźmi..

Mimo wszystko, czegoś mi brak.

Tylko czego? Skoro ludzie są.. Ale pragnienie życia-wolności staje się coraz większe?

A w izolacji nie jestem szczęśliwa.. A jeśli chodzi o partnera, to jak najbardziej czasem odczuwam pragnienie.Ale co z tego? Jak cenię sobie wolność ponad wszystko i nie mogę pozwolić na to,by ktoś mnie kontrolował?

Jakie to jest głupie.

Dawno odłożyłem swoją samotność na półkę i nie zaprzątałem sobie nią głowy, bo skupiam się na tym, aby najpierw zacząć żyć. Przychodzą jednak takie chwile jak ta, w której spotyka się tę istotę, która mogłaby wszystko zmienić w tym marnym życiu, wpatrujesz się w nią jak w obrazek, ale nie możesz nic zrobić, sparaliżowany własnymi lękami, ona pojawia się tylko na chwilę, ale nie możesz o niej zapomnieć... i znika, pozostawiając pustkę..

THJ_nw, A jakie to lęki? Czasem lepiej jest zrobić coś, by potem nie myśleć, że nie zrobiłeś nic..

Steviear, jedni nazywają to ogólną nieśmiałością, drudzy fobią społeczną. Nie była to sprzyjająca sytuacja ogólnie. A co do nie zrobienia nic i potem myślenia o tym, to akurat jestem w tym mistrzem, mimo że co raz mniej do stracenia ..

THJ_nw, A nie lepiej spróbować się przełamywać? Życie przecież jedno jest. Czemu by nie zaryzykować dla samego wyzwania? By coś zmienić..

to bylo kiedys, alkohol tez zrobil swoje i jak zle towarzystwo

A swoją drogą ciekawe, czy gdybyś w okresie młodzieżowym spotkał największą pizdę życiową na świecie (czyli mnie), czy miałbyś mi ochotę wpie.ić.

Steviear, na pewno warto próbować coś zmienić, tylko to nie ten czas, jestem za bardzo zrezygnowany, żeby teraz starać się o coś, więc to musi poczekać

smutno, samotnie again.

Mi też.Bardzo.

Słabo, zaczynam się przyzwyczajać do samotności i wcale nie jest mi z tym aż tak źle, jak się spodziewałam.

a mi ostatnio to coraz bardziej ciąży, chciałabym się uspołecznić, ugh

bardzo.

poszłam dziś do kawiarni, zazdrościłam tym wszystkim dziewczynom wyglądającym na mój wiek i cieszącym się swoim towarzystwem.

nigdy tego nie doświadczyłam

Czuję, że przyjaciele mnie do końca nie rozumieją i chyba nie próbują, pomimo tego, że rozmawiam z nimi o moim stanie i próbuję im wytłumaczyć jak się czuję, chociaż jest to dla mnie trudne. Wśród ludzi też można być samotnym.