Z pamiętnika lekomana

Życie jest piękne.Podobno.

Ponieważ (kolejne) leczenie trwa już dwa lata, ilość leków wynosi cztery a ich ogólna dawka zbliża się do 400 mg/dobę czas skończyć użalać się nad sobą, czekać na nie wiadomo co i po prostu ruszyć dupę.

Tym bardziej że właściwie nie odczuwam od pewnego czasu zmeczęnia.To jest tylko kwestia zdobycia się się na chęć zaplanowania i wykonania czegokolwiek.nic więcej.Żadne fizyczne ograniczenia nie stoją na przeszkodzie.

Dom jest wspaniałą klatką.Złotą klatką.

Robię najpierw cherbatę, starannie wybieram szklankę, nie może być na niej i wniej żadnych śladów palców czy osadu co jest tym trudniejsze że owe szklanki mają już kilkadziesiąt lat.Szoruję więc najpierw ręce tak samo skrupulatnie jak potem szklanki

Często można usłyszeć z różnych gęb i telewizorów że policja aresztowała szalonych motocyklistów, GOPR musiał udzielić pomocy szalonym zwolennikom zjazdów rowerowych na nałeb na szyję itp.

Czasami myslę czy te służby nie powinny zająć się wszystkimi tymi którzy siedzą zamknieci w domu i wariują wśród czterech ścian z bólu, samotności i strachu.To jest prawdziwe szaleństwo.

Jeszcze gorzej gdy przy tym wszystkim wystawiaja się na działanie popularnych telenoweli od których powstają nieodwracalne zmiany w mózgu.

Sztywne, patologiczne, gadki doktora lubicza do swej (też patologicznej) rodziny, neutralizują działanie tych wszystkich psychotropów ktore jem zamiast śniadania i muszę zaraz brać jeszcze cloraxen.

A wysłuchiwanie tykania zegara, którego wachadło przypomina miecz kata, podczas gdy próbuję z całych sił odepchnąć te wszystkie myśli które rozdzierają mi głowę to jest mój najbardziej extremalny sport jaki uprawiam.Bez satysfakcji.

Gdy jestem już gotowy do wyjcia patrzę przez okno. Po ulicy przechadza się dziewczyna z sąsiedztwa.Jest tak piękna że odbieram to wszystkimi zmysłami, nie tylko wzrokiem, ale skórą węchem, jest w powietrzu które wciągam.

Wacham się.Zakładam słuchawki i puszczam muzykę, tak głośno na ile mogę to znieść.

Jeszcze chwilę.Może pięć dziesięć minut ok?

Podobno jest piękne - też gdzxieś to słyszałam

ale gdzie szukać piękna kiedy poza czterema ścianami nie czeka na Ciebie nic? Niestety świat nie kręci się wokół nas - to My musimy się starać, żeby jakoś było; świat się za nas nie postara.

Dlaczego nie chwytasz chwili? Nie dajesz się ponieść zmysłom, wyprowaszić się poza klatke?

Dlaczego wybierasz słuchawki na uszy?

derpesja wybrala - mała- my chcemya nie potrafimy.nie mozemy

cześć jaaa:)

MY mamy z tym problem i jest nam ciężko, ale to MY wybieramy

nie depresja - choć oczywście wygodniej założyć

Mam depresje nie musze nic robić

jaaa czy gdy masz katar czy to on wybiera czy wyjdziesz do sklepu czy nie?

,ale ja np czuje niemoc ,nie potrafie nic zmieic,wszystko jest silniejsze od moich checi i marzen ktore czuje ze sa niedosteone dla mnie- stad deprecha

jaaa a mówił Gustaw żebyś sprtóbowała odstawić leki juz dawno mówił

[ Dodano: Dzisiaj o godz. 11:24 am ]

"jeszcze będzie przepięknie" miej nadzieję :) choćby nawet złudną :)

noi odstawilam...

jaaa ja też czuje niemoc; czuje, że wszystko leży w gruzy zwalone i nie ma po co odbudowywać

ale to JA zdecyduje czy zabiore się za odbudowe

może się nie udać ale nie dowiem sie jesli nie spróbuję

Myslę, żepowinismy zaczekac na odezwę Kornel Lone:) w końcu to jego temat^^

Wciąż nie mogę się otrząsnąć po ostatniej książce którą przeczytałem.

Jej wersy wciąż przewijają mi się przed oczami, i bywa że zatrzymuję się na chwilę aby zrobić głęboki wdech.

Była to historia 15 letniej dziewczyny, która została uwiedziona przez nauczyciela i wikła się z nim w namiętny romans, który nagle się kończy.

Dziewczyna nie potrafi zapełnic tej pustki po mężczyżnie i znajduje sobie coraz to nowych kochanków, którzy stają się treścią jej życia,ucieczką od rozpaczy. Po kilku latach ów nauczyciel do niej wraca, już bez swojej rodziny i degenerujący romans wybucha na nowo.Cierpi ona, jej przyjaciele, i odtrąceni przez nią chłopcy oferujący prawdziwą miłość.

Każdy wers to wyzwanie dla psychiki, każda kartka to gwałt na samym sobie aby brnąć dalej w losy bohaterów.

Jednak emocje wywołane lekturą nie pozwalają już odłożyć jej na półkę i zapomnieć.Za dużo słów bliskich własnemu życiu - pustka, pragnienie, cierpliwość, obojętność, okrucieństwo chwilowa euforia...

Jedyna szansa na odzyskanie równowagi to poznanie historii do końca, tak przekonywującej że myślę że w dużej mierze opartej na faktach.

Ostatnie zdanie "życie to nie przeznaczenie ale wybór.Nasz wybór.Nagrodą za ten milion nie przeżytych żyć jest świadomość że to które teraz wiedziemy jest możliwością jedną z miliona.To daje siłę i nadzieję"

Łzy spływaja mi po policzku....

Zawszę gdy wezmę więcej cloraxenu pojawia się ciekawy efekt - cienie zaczynają opalizować na czerwono, a po jakiś 10ciu minutach robią sie zielone.

Lekarz zalecił większą dawkę mózgojebów rano, aby umysł nadawał się do czegokolwiek innego oprócz zbędnego obciążania korpusu przed południem.

Jak zawsze w takim wypadku dostaję kopa, a ponieważ to asentra zaczynam pragnąć rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać....

Kończe więc z chodzeniem w kółko po miejscu pracy i łapie za telefon, zresztą nie przestając chodzić.

Docieram do najciemniejszych zakamarków pamięci mojej komórki i gadam jak karabin maszynowy często ze znajomymi z którymi nie rozmawiałem od kilku lat.

Obrywa się mojemu Tacie, który nieopatrznie zadzwonił do mnie i nie odkłada słuchawki przez 1/2 godziny.

Zaraz potem dzwonią kolejne dwie osoby zszokowane tym że nagrałem się na pocztę czego nigdy nie robiłem i znajomy który nie zdążył odebrać.

Wieczorem wszystko się uspokaja i jestem koszmarnie wyczerpany.

Ale zasiadam jeszcze przed moim ukochanym szatanem - komputerem.

Wciąż nie mogę się otrząsnąć po ostatniej książce którą przeczytałem.

Jej wersy wciąż przewijają mi się przed oczami, i bywa że zatrzymuję się na chwilę aby zrobić głęboki wdech.

 

Była to historia 15 letniej dziewczyny, która została uwiedziona przez nauczyciela i wikła się z nim w namiętny romans, który nagle się kończy.

Dziewczyna nie potrafi zapełnic tej pustki po mężczyżnie i znajduje sobie coraz to nowych kochanków, którzy stają się treścią jej życia,ucieczką od rozpaczy. Po kilku latach ów nauczyciel do niej wraca, już bez swojej rodziny i degenerujący romans wybucha na nowo.Cierpi ona, jej przyjaciele, i odtrąceni przez nią chłopcy oferujący prawdziwą miłość.

 

Każdy wers to wyzwanie dla psychiki, każda kartka to gwałt na samym sobie aby brnąć dalej w losy bohaterów.

Jednak emocje wywołane lekturą nie pozwalają już odłożyć jej na półkę i zapomnieć.Za dużo słów bliskich własnemu życiu - pustka, pragnienie, cierpliwość, obojętność, okrucieństwo chwilowa euforia...

Czyzby 'lolita'?

Nie, "ujażmić bestię"