"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

buka, Bardzo poważna sprawa????

U mnie też nikt o niczym nie wie, Aurora92, .

Olej to i żyj swoim życiem :)

Kwietniowe popołudnie brzmi bardzo intrygująco

Aurorka kochanie, Ty chodzisz do jakiegoś psychologa, czy nie?

Aurora92, hej, nie wiem co napisać; po prostu doskonale Cię rozumiem, jestem DDA

ja chyba już dałem sobie spokój z tym, że chciałbym być bardziej zauważanym przez rodziców

nie są oni nawet w stanie określić jakie studia skończyłem, nie znają szczegółów z mojego życia

trudno, żyję dla siebie i żyję swoim życiem

U mnie też nikt o niczym nie wie, Aurora92, .

Olej to i żyj swoim życiem :)

U mnie zaś rodzice wiedzą o moich problemach sfery życiowej; natomiast o większości moich problemów w sferze psychicznej, emocjonalnej nie wiedzą.

że wyleczyłem się z nerwicy którą miałem od lat. Może nie do końca ale w każdym razie ostatnio było i jest dużo lepiej. A jak na złość teraz wiele spraw prywatnych nieodwracalnie się popsuło i nie zdążyłem się nawet nacieszyć wyzdrowieniem. K... jak to wszystko niesprawiedliwe!

Steviear,

Kwietniowe popołudnie brzmi bardzo intrygująco

Wolałabym o nim zapomnieć, bo tylko się wkurzam.

jolantka,

Aurorka kochanie, Ty chodzisz do jakiegoś psychologa, czy nie?

Nie chodzę.

guernone, moi mnie zauważają, ale nie wiedzą, co się dzieje w mojej głowie, jak bardzo wszystko przeżywam i dlaczego wyglądam na wiecznie smutną i niezadowoloną.

mark123, o moich ze sfery psychicznej też nie wiedzą. A nawet jeśli, to nie wiedzą, że są tak silne i że aż tak mi z tym źle.

Wszystko mnie boli Brzuch, głowa i serce. Boję się jak zawsze i mam tyle lęków. Jest mi smutno. Do szczęścia mi daleko. Cierpię. Muszę się zapisać na terapie. Ale się boję.

czy te zle dni mina i w koncu bede normalnym czlowiekiem?

-- 15 lut 2014, 16:26 --

Czy muszę być takim idiotą?

Rezygnuję. Poddaję się.

Może i mam dystymię, zaburzenia osobowości, może i jestem niebezpieczną psychopatką (pozdrawiam pewnych forumowiczów ), może i wyglądam jak kudłaty szympans, umieram z bólu podczas okresu i mam PCOS, może i jestem niezaspokojoną nimfomanką-dziewicą, pasztetem, którego nikt nie chce i nie lubi, ale co z tego?

Nie chce mi się walczyć, bo nie będzie dobrze... Nigdy nie będzie dobrze... Nikt nie może mi pomóc...

noo,już nie smutaj..

wujek da ci poszarpać wąsa

Chcę do szpitala Przynajmniej dostane porządne leki. Morfe czy coś

4 rodzaje leków i nic nie pomaga.

Może zdycham już

Noc będzie bajkowa. Co ja będę robić

Jechać na pogo? W nocy? Wyśmieją i zarzucą plakietką histeryczki

Będzie gorzej, Będzie gorzej . Nie chcę zdychać jeszcze

Ponad 6 lat byłem w związku z osobą która okazała się strasznym człowiekiem. Strasznie egoistyczna, z poważnymi problemami psychicznymi i jakoś mam wrażenie że z niskim poziomem intelektualnym... Kurde jakie to przykre że tyle lat życia i planów spędziłem z taką beznadziejną osoba. Dobra niby mogę się pocieszać, że już z nią nie jestem ale z drugiej strony i tak jestem przerażony jak to mogło tyle trwać, jak ona może być taka głupia. Przeraża mnie to wszystko! Poza tym nie mam nawet znajomych, przyjaciół aby mieć jakieś zajęcie i mieć z kim spędzić czas....

Kurde, nie che mi się pracować, nigdy , ja chcę znowu chodzić to szkoły, masakra...

Wydawało mi się, że mogę się po prostu dobrze bawić, nie czuć, nie rozmyślać. Bo pół dnia czułam się na prawdę super. Ale teraz jednak zastanawiam się dlaczego faceci mogą ze mną tańczyć, całować się, sadzać mnie sobie na kolanach i spędzić tak pół imprezy, ale żeby się potem odezwać czy cokolwiek to nie ma komu. Fajnie się bawiłam i nie żałuję, ale teraz jakoś tak pusto... Chciałabym tak kogoś mieć na co dzień

Aurora92, też całe życie udawałam, co inne towarzystwo to inna twarz, inny charakter... Zmieniałam swoją historię na bieżąco żeby sie nie wstydzic, nie bać, usprawiedliwiac. Rodzice zawsze przekonani, że jestem nieudacznikiem bez względu na to co się działo. Jak koleś w gimnazjum mnie szarpał, widziala to nauczycielka i oczywiście przyszli rodzice do szkoly... moja wina.

Przez to, że wychowywałam się w takiej rodzinie, mialam takie 'wsparcie' to nie umiem normalnie żyć z ludźmi, zbliżyć się, zawsze mam się za to pierdolone zero. Wiem, że rodzina już w pewnym momencie nie ma (aż tak) wpływu na dorosłe życie... ale jednak gdzieś to wszystko w tej chorej bani zostało.

Wiem, że rodzina już w pewnym momencie nie ma (aż tak) wpływu na dorosłe życie... ale jednak gdzieś to wszystko w tej chorej bani zostało.

dla mnie zawsze priorytetem będzie zadowolenie ich chorych ambicji i robienia wszystkiego pod dyktando 'a co oni sobie pomyślą'

wiem, że rozmawiacie o nieco innych kwestiach... ale wpływu rodziców nie da się wyzbyć

Vett, hmm co do mnie to nie chce ich uznania. Cale zycie mi ojciec mowil ze nigdy nie bede zarabiac tyle co on, nie bedzie mnie na to stac na tamto, bede wynajmowac mieszkanie i klepac biede. Chcialabym bardzo móc popatrzyć na niego z góry, pokazać, że jestem lepsza, mimo to że on mnie tak gnoił w życiu - osiągnąć sukces. Najsmieszniejsze jest to, ze nawet gdy to osiagne to i tak nie bede z siebie zadowolona. Głupota

M jak miłość, sezon 156

koszykova, mi w kółko mówią, że jestem niczym, ze dostałam tylko piątkę czy tylko 90 procent, że skoro mam jakąś tam cząstkową trójkę to będę menelem i takie tam. Matka od mojego pójścia do liceum mówi, że matury nie zdam (w co sama przez to przestałam wierzyć), że nie pójdę na studia, że będę żerować na nich, ciągle z nimi mieszkać, że nie będę mieć pracy, bo kto mnie będzie chciał.

Mimo wszystko próbuję zaspokoić ich wszystkie wymagania, choć wiem, że nawet jakbym była największym geniuszem, zdobyła upragnionego przez matkę Nobla (serio.), to i tak byłoby to mało.

Wyzywają mnie, nie doceniają, ale utworzyła się między nami taka chora więź, że będą mnie gnoić najmocniej jak się da, ja popłaczę trochę, potem będę ryczeć w nocy, ale już kwadrans po opierdzielu będę do nich się lizać jak głupia, bo potrzebuję akceptacji. Wiem, że robię źle, ale nie umiem się tego wyzbyć. Po prostu. bo to rodzice i ich trzeba szanować.

Vett, znajdziesz towarzycho co Cie bedzie szanować i bedzie dobrze, zobaczysz. Wyprowadzisz się z czasem z domu i odżyjesz. Niektorzy czuja sie spokojnie tylko wtedy kiedy uciekna z rodzinnego piekła. Musi byc dobrze.

Dawno się tak źle nie czułem, nawet nie mam z kim o tym pogadać. Czuję się przyparty do ściany i nie widzę, żadnej drogi ucieczki. Najłatwiej by było skończyć wreszcie ze sobą, ale nawet na takie coś mnie nie stać. Totalna bezradność...

Jest średnio, ale to akceptuję więc jakby tragedii nie ma.

A mogę ponarzekać chyba tylko, że nie jestem pewny co jest chorobą, a co zdrowiem.

sama już nie wiem jak powinnam się zmienić...

Dawno się tak źle nie czułem, nawet nie mam z kim o tym pogadać. Czuję się przyparty do ściany i nie widzę, żadnej drogi ucieczki. Najłatwiej by było skończyć wreszcie ze sobą, ale nawet na takie coś mnie nie stać. Totalna bezradność...

Peter nie martw się...Mi jest równie chujoVo jak Tobie. Te pokręcone myśli. Każda sekunda różni się od poprzedniej. Nowe schizy, nowe paranoje a ja wciąż taka sama, porypana do granic możliwości. Ta kurVica nerwica daje mi nieźle do żywej kości. Eh co za życie. Czemu akurat ja? Czemu akurat Ty? Tyle pytań a odpowiedzi brak. Gówniana matnia.