Blokowanie przejawów życia

Psycholog stwierdził, że najwyrażniej wykształciłem w sobie mechanizm blokowania wszelkich przejawów życia.Czy ktoś sie z czymś podobnym spotkał?lub czy może ktoś przechodził przez proces(nie wiem jak to nazwać)odwracania wyuczonych wczęsniej żeczy?

A jak się to objawia

Jak naprzykład ktos mnie czymś zaskoczy, zawstydzi...następuje u mnie reakcja organizmu(szybsze bicie serca utd), chce to ukryć, nie chce rzeby ktoś to widział.Jak coś takiego mnie spotka w obecności kogoś zamykam sie w sobie, poprostu ściana.Nie chce z tym kimś przebywać, rozmawiać ani nic zupełnie.Dotyczy to wielu rzeczy: agresja, złość, czasem śmiech, radośc...Rzadnej spontaniczności.Z powodu przeżywania tego wszystkiego, zacząłem wszystko tłumić.Jestem w ciągłym napięciu, a napięcie rośnie w sytuacjach w których jest większa szansa na przejaw jakiś emocji.One we mnie są, ale ja nie chce rzeby ktokolwiek je widział, w momencie kiedy pozwalam sobie na ich ekspresje ,następuje ta reakcja, potem już sie pilnuje.Mniej więcej

wojtku, nie radzisz sobie z emocjami. Proponuje poćwiczyć asertywność. Musisz nauczyć się identyfikować uczucia i je wyrażać.

Z tym ,że ja nie chce .Troche to wszystko skomplikowane. Trudno mi to opisać i jest to tendencja troche szersza. Nie moge sie szkolić i uczyć. Jeśli miałbym sie z kimś bić ,to mógłbym to robić, tylko nic z tych spraw nie umiejąc(rzadnych treningów). Jeśli trenowałbym 2 lata to walczyłbym tylko z tym co trenował 4 lata. Jesli miałbym sie zmierzyć z kimś słabszym to musiałbym przegrać, musiał bym. Nawet nie chcąc, wbrew mnie ,mam jakby blokade, nie mógłbym sie okazać lepszy, miałbym poczucie winy , bałbym sie pop prostu zrobić coś takiego. Analogicznie, to samo dotyczy uczuć czy i postaw. Nie moge sie uczyć ,czy kożystając z pomocy kogoś poprawiać własne funkcjonowanie. Moge kożystać tylko z tego co mam teraz i jakaś nauka asertywności to dla mnie... kompletny upadek i poniżenie, utrata szansy, pozatym analogicznie czułbym ,że nie wolno mi z tego czego sie "nauczyłem" kożystać(co kolwiek to znaczy). Mam taką "ciągote" rzeby wyjść , z wszystkiego zrezygnować, iść do lasu i zdobywać świat na nowo. To co by mi sie udało zagarnąc byłoby moje(nie tak jak teraz), tak sie uczyć moge.Rozebrać sie(ciuchy nie moje), wyjśc i co by sie nie działo nic nie przyjmować, zasługuje tylko na to czym dyspponuje w takiej sytuacji, rzadnych pieniędzy, rzadnych rzeczy, tylko ja.Rzadnej wiedzy, rzadnej wcześniejszej nauki, sprawdzić sie w taki sposub.Start z najgorszego miejsca.Czytałem książke, na temat przetrwania w warunkach ekstremalnych...i to samo. To co zapamiętałem po chwili chce zapomnieć, nie wolno by mi było z tej wiedzy kożystać, jedyne co mi wolno to moje szanse zmniejszać, utrudniać sobie start nie odwrotnie. Jestem za duży, zbyt mądry, myśle o tym(więc sie przygotowuje a nie wolno).Pewnie i tak nikt tego nie zrozumie... moge być mądry, moge być najmądrzejszy itd... ale dopiero potem. Jakbym coś takiego zrobił, przeżył to mógłbym z innych rzeczy kożystać z czystym sumieniem. Ucząc sie asertywności czułbym sie okropnie, to by było coś czego bym sobie chyba nie wybaczył.Jeśli ktoś mnie zrozumie to będzie to nie zwykłe.