"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

Mam zapisane dokładnie 8 stron, z których mam korzystać i właśnie tak czytam i nic z tego nie rozumiem. Wszędzie pisze tylko o tym jak przejmowali władzę ale o społeczeństwie ani słowa ;/ Jeszcze poszukam później może coś znajdę. Miałam wrażenie, że II wojna będzie ciekawsza i te lekcje będzie się dało jakoś ścierpieć ale niestety. To zupełnie nie dla mnie

Ellwe, magisterkę piszę z tematu, który wcześniej mnie bardzo jarał i bardzo chciałam na ten temat napisać chociaż artykuł. Jestem z ludzi, którzy mają 100 pomysłów na minutę, a potem uchodzi ze mnie powietrze... Dzisiaj cały dzień poświęciłam na drzemki. Może to też kwestia przeziębienia...

Ellwe, magisterkę piszę z tematu, który wcześniej mnie bardzo jarał i bardzo chciałam na ten temat napisać chociaż artykuł. Jestem z ludzi, którzy mają 100 pomysłów na minutę, a potem uchodzi ze mnie powietrze... Dzisiaj cały dzień poświęciłam na drzemki. Może to też kwestia przeziębienia...

U mnie tak samo - potrafie byc kreatywna az sie sama sobie dziwie, kilka- a czasem nawet kilkadziesiat projektow zaczynam i wciaz jestem w ciagu tworczym (prace koncze, z niewielkimi wyjatkami ktore leza i czekaja ale ja juz tak mam ze potrzebuje "dojrzec", poza tym nie spieszy sie, nie wystawie ich wczesniej na rynek niz na wiosne) - i nagle pierdut! Para uchodzi i pustka we lbie, niechec, apatia, zadawanie sobie pytania na cholere to wszystko...

Ale jestem typem ktory w jeden dzien zrobi tyle co inni w miesiac (a potem moge siedziec i baki zbijac). Musze jednak miec do tego 100% przekonanie, wene i energie.

Dzis np mam bardzo kreatywne podejscie tylko jak nie urok to sraczka - znajoma mnie zaprosila na kolacje a nie pojde uj*bana farbami czy - co gorsze, bo nie zmyjesz tak szybko - pastami postarzajacymi. Albo ciagnacy sie smrod lakieru/rozpuszczalnika itp.

Nic wiec nie robie, jutro tez jest dzien.

A ja już chce umrzeć

Zrobiłam połowę zadania z historii i dalej nie mogę.

Zrobiłam połowę zadania z historii i dalej nie mogę.

Szklanka jest w polowie pelna

To jakis postep bo przeciez byla pusta.

Moze cos w necie, odpisz, pozmieniaj co nieco zeby nie bylo dokladnie tak samo, dodaj jakies wodolejstwo... Zeby dopelnic ta szklanke.

Powodzenia.

aardvark3, ja nie potrafię zrobić zadania na "odwal się" Musi być dobrze, porządnie zrobione. Dlatego tak ciężko mi się było za to zabrać. Zamiast tego zrobiłam notatki na polski. A zadanie dokończę jutro bo już dzisiaj nic mi się nie chce.

Indifference1, piszę historię R na maturze, więc jako coś to pisz na PW, pomogę. A sukienkę na 100dniówkę masz śliczną! Moja się do twojej nawet nie umywa.

Napisałam do przyjaciółki, do której chciałam cały dzień napisać, ale się bałam, że mnie oleje. I owszem-olała. Jestem tak beznadziejna, że nie umiem nawet mieć przyjaciół. Boję się przebywania z kimkolwiek, a we wtorek wracam do szkoły pełnej ludzi. Nie chcę zaczynać dnia siedzeniem w kiblu i płakaniem.

Czuję się fatalnie i muszę komuś o tym opowiedzieć, a że nie mam komu, napiszę tutaj. Otóż jednym z moich problemów wpływających na niską samoocenę jest fakt, że nigdy nie miałem dziewczyny (mam 20 lat). Ostatnio sytuacja uległa jednak zmianie, bo jakiś miesiąc temu poznałem fajną dziewczynę w moim wieku. Dzięki temu byłem na pierwszej w życiu randce, ogólnie bardzo dużo rozmawialiśmy i dobrze nam się rozmawiało, rozumieliśmy się, itp. Dzień przed sylwestrem zaprosiła mnie do siebie. Było bardzo fajnie, oglądaliśmy filmy, żartowaliśmy, przytulaliśmy się i całowaliśmy (mój pierwszy pocałunek w życiu ). Gdy wychodziłem pocałowaliśmy się na do widzenia.

I od tamtej pory się do mnie nie odezwała. Zero kontaktu. Wysłałem w nowy rok smsa z życzeniami, dwa dni później znów napisałem, ale nic. Możecie sobie wyobrazić jak się cieszyłem, że szczęście się do mnie uśmiechnęło, a tu okazało się, że ona po prostu chciała zabawić się moimi uczuciami. I się udało. Wolałbym nigdy jej nie poznać.

Jestem strasznie napięty i zdenerwowany.Przeraża mnie że znowu na studia.

Zawsze kocham okres poświąteczny, full zaliczeń, a potem sesja ^^

Mój ojciec, nota bene schizofrenik leczący się farmakologicznie, zarzucił mi, że "przeginam z tą depresją i nie muszę brać leków", a na hasło "myśli samobójcze" odparł, że to normalne...

QAbled, nie sadze zeby mysli samobojcze byly rzecza normalna...:/

-- 05 sty 2014, 22:54 --

Ja czesto slysze, ,,wez sie za robote to ci ta depresja przejdzie", ,,ludzie maja gorzej i nie narzekaja." Problem tylko w tym, ze to nie jest tak, ze ja nic nie robie, w okresie tzw. ,,zrywow" potrafie zrobic bardzo duzo, jednak na takich wysokich obrotach funkcjonuje max.2-3 dni.

ewelka91, to pierwszy rok, początek drogi a już jest ciężko...

A co jest Twoim marzeniem?

QAbled, nie sadze zeby mysli samobojcze byly rzecza normalna...:/

 

-- 05 sty 2014, 22:54 --

 

Ja czesto slysze, ,,wez sie za robote to ci ta depresja przejdzie", ,,ludzie maja gorzej i nie narzekaja." Problem tylko w tym, ze to nie jest tak, ze ja nic nie robie, w okresie tzw. ,,zrywow" potrafie zrobic bardzo duzo, jednak na takich wysokich obrotach funkcjonuje max.2-3 dni.

Mam dokładnie tak samo... Nawet zastanawiałam się, czy to nie tarczyca, ale badanie hormonów tarczycy nic nie wykazało. Co gorsza, mam tendencję do brania na siebie więcej, niż mogę udźwignąć, kiedy mam takie "zrywy".

Chcę zrezygnować z pracy. Teoretycznie mogę, bo ostatni semestr jest opłacony, a stypendium i żałosny zasiłek, który dostaję za wrodzoną i szpecącą niepełnosprawność, wystarczą na moje potrzeby. Ale komu nie mówię o moim zamiarze, to jest na "nie".

I jeszcze to trywializowanie depresji, jakby to był mój kaprys...

I jeszcze to trywializowanie depresji, jakby to był mój kaprys...

Wydaje mi sie, ze wiekszosc ludzi, ktorzy tego tak naprawde nie doswiadczyli, nie maja pojecia jak na co dzien funkcjonujemy.

Ale komu nie mówię o moim zamiarze, to jest na "nie".

Czyli, jak rozumiem, rowniez sadza, ze rezygnacja z pracy jest Twoim kaprysem?

W moim przypadku jest podobnie. wydaje mi sie, ze mniej wiecej w momencie gdy poznalam ta firme jakby od podszewki, zaczelo mnie jakby ,,mdlic" i ta praca zaczela mi bardzo doskwierac. Wszyscy wokol mowia mi, ze to glupota, bo niby ta praca taka cudowna bla bla, jednak mi nie spraia ona w ogole satysfakcji, nie wspominajac juz o tym, ze ze wzgledu na to ze praktycznie caly dzien spedzam w pracy, nie mam czasu na to co tak naprawde kocham i czym chcialabym sie zajmowac. Czuje jakby pewien dysonans. Nie boje sie pracy i naprawde potrafie ciezko pracowac. Bylabym w stanie nawet - nie obrazajac nikogo - myc toalety, byleby tylko rezlizowac swoje marzenia. Co z tego, jesli presaja spoleczna jest tak silnym narzedziem, ze jest w stanie wywrzec oszalamiajacy wplyw nawet na mnie, osobe ktora nota bene uwaza sie za indywidualistke.

Ten sam dylemat... Bądź mądrzejsza, nie daj pracy się zniszczyć.

niech mój stary zamknie ten ryj!!!!!!!

ciągle drze mordę!!!!!!!

przez niego jestem chora!!!!!!

ewelka91, tulam. Miałam podobnie ze znerwicowaną "starą", dlatego przedwcześnie szybko wyniosłam się z domu.

alfaArietis - ja już nie mogę, po prostu nie mogę tego znieść, że mam 23l ata i mieszkam ze starymi i poyebanym bratem, który ma w dupie wszystko i wszystkich w koło. A dobija mnie najbardziej BRAK PRACY, czy ja jestem jakaś niedorobiona, że nikt mnie nie chce przyjąć do roboty? w marcu minie rok jak szukam!!!!!!!!!!!

ja oszaleję, nie chcę tu mieszkać, ALE NIE MAM KASY ani pracy, żeby się wynieść, jestem tym zmęczona!!!!!!!!

-- 06 sty 2014, 13:29 --

ewelka91, to pierwszy rok, początek drogi a już jest ciężko...

A co jest Twoim marzeniem?

hed123 - wiesz ja też na 1-szym roku byłam na skraju załamania, jeden profesorek nie chciał mnie przepuścić, miałam myśli samobójcze, brałam melisę, bo byłam tak roztrzęsiona. inni mieli farta, a ja się uczyłam kułam nocami, a nie zdawałam ale potem będzie lepiej, zobaczysz.

Moje marzenie jest proste i denne - WYPROWADZIĆ SIĘ, ale wszystko co mnie blokuje to zawiera się w jednym czynniku - braku pracy, NIE MAM KASY. Nie wytrzymuję nerwowo z rodzicami, a studiuję tam gdzie mieszkam (tzn. dojeżdzam kilka km) i rodzice mi nie wynajęli nic, teraz widzę, jakie to męczące tyle lat mieszkać ze starymi

ewelka91, nie dalej jak rok temu miałam identycznie ten sam problem. W końcu pewnego pięknego poranka postanowiłam postawić wszystko na jedną kartę i wyniosłam się do zupełnie obcego miasta z ilością pieniędzy: 1000 zł, przy czym za pierwszy miesiąc wynajmu zapłaciłam 600 i nic więcej. Posrana byłam strasznie, bo nie wiedziałam nawet czy dostanę się tutaj na te cholerne magisterskie. Planem B był wyjazd za granicę jakby się wszystko pieprznęło. Nie jest łatwo, żeby nie powiedzieć - czasami jest zajebiście ciężko. Ale chociaż wiem co robię i wiem że cokolwiek zrobię to sama ze swojej woli i dla siebie. I nerwicę swoją też hoduję sama ;]

TO nie takie łatwe, bo nie mam nic na start. Co sobie zarobiłam w malinach to poszło, bo są potrzeby pierwszorzędne np. buty czy kurtka na zimę, itp...

już nie mam sił

ewelka91, a co studiujesz ?

rachunkowosc

-- 06 sty 2014, 16:38 --

niby każdy mówi, że to taki super kierunek i praca jest ale szukam w biurach rachunkowych - ogłoszenia raz na ruski rok się pojawiają, w bankach chcą doświadczenie, a gdzie mam indziej szukać? już tracę nadzieje:(

-- 06 sty 2014, 16:40 --

zresztą praca w bankach to zwykły call-center, ale powiedzcie introwertykowi, żeby pracować z call center (jeszcze z nerwicą i rozpamiętywaniem spraw)

ewelka91, a lubisz chociaż te studia ?