Witam, nie wiem czy dobrze trafiłam.....

Ciekawe czy mam to

samo co Wy. Cos pod kopułą na bank mam nie tak. Do lekarza nie pojde. A tak mam ochote sie wypisac wiec zacznę od początku.

Moje dzieciństwo nie należy do przesadnie udanych. Nie mam co prawda patologicznej rodziny ale mój ojciec mnie bił, mnie

i brata- za naukę, za to że kiedys zniszczylam mu kasetę i za wiele innych rzeczy. Moj ojciec nie lubi sprzeciwu. Nie jest

potworem ale to przez niego mam problemy ze soba. A może tylko się użalam nad sobą??? Kiedyś pamiętam, modliłam się na

klęczkach wraz z bratem o to żeby na wywiadówce było wszystko dobrze, ten strach... Kiedyś mi tak wpierdzielił, że do dziś

mam trochę spuchniętą rękę. Moja matka też nas lała, za to że nie było posprzątane i za to, że nie umiałam jakiegos tematu na

bierząco ze szkoły. Ten ciągły strach, że sprawdzą zeszyty. Ale to co innego dostać od matki. To ojciel lał nas skórzanym

pasem. Nie non stop ale często. Nawet jak byłam mała bałam się iść do dentysty to pamiętam chciał zdzielić mnie

przedłużaczem. Jakie to upokarzające, jak sie o tym pisze... Wiem, że matka mnie kocha...a ojciec?? no cóż chyba przypadkiem

jestem na świecie, bo w sumie wychowala mnie matka a nie on. Zawsze traktował mnie jak śmiecia, nigdy nie mialam prawa glosu,

jakbym byla jakims gównem. W szkole, w podstawówce sie ze mnie śmiali, nikt nie wie jak wyglądało moje życie. Katorga

emocjonalna. Zaowocowało to wieloma "przyjemnymi" rzeczami. Moj problem polega na tym, ze ciagle sie denerwuje, kiedy

chodzilam do liceum i jezdzilam autobusami przepełnionymi ludzmi, czesto musialam sie kilkakrotnie przesiadac bo robilo mi

sie tak goraco, ze pot kapal ze mnie strumieniami. W czasie jednej drogi do szkoly potrafilam sie przesiasc ze 3 razy, wtedy

oczywiscie spoznialam sie do niej. W sumie to ciagle chodze spocona pod pachami, co przyczyna jest ciagle zdenerwowanie. To

moje pocenie sie wiem na pewno ze jest na tle nerwowym. Nikt nie wie jak to potrafi uprzykszyc zycie. Czasami mi sie po

prostu nie chcialo zyc. Śmieszne jest to ze w szkole mialam poczucie humoru i to calkiem niezle ale teraz wiem, ze to tez byl

skutek moich nerwow. Adrenalina mnie ciagle dopingowala do dzialania, do mowienia smiesznych rzeczy. Kiedy jestem spokojna

nie potrafie rzucac smiesznymi tekstami. Kiedy myslalam ze dalam sobie z tym wszystkim rade, zycie musialo mi dac jednak do

zrozumienia ze to wcale nie takie latwe. Niedawno jechalam starac sie o prace, nie weszlam na rozmowe, stchorzylam, nerwy

wygraly. Teraz kiedy pracuje i kiedy sie przyzwyczailam do ludzi jest lepiej ale cos czuje ze nie dokonca jestem "wyleczona".

Od pewnego momentu mam napady lekow, boje sie duchow, boje sie ze cos mi zaraz wyjdzie z szafy. Wczoraj nie moglam zasnac z

nerwow, poszlam spac do rodzicow. Slowo spac jest troche nie na miejscu, bo nie przespalam tamtej nocy, drzemalam. Pierwszy

raz tak mialam ze musialam isc do rodzicow spac, boje sie ze to moze sie powtorzyc. Nie wiem czy to jest normalne, nie wiem

co jest normalne i jakimi kryteriami sie kierowac. Moze wyolbrzymiam wszystko. Tylko nie wiem ile moje serce wytrzyma. Nawet

teraz piszac, mam zimne rece. Wszystko jest do d***

Witaj Pestko! Wszystko jest do D.....Moze teraz tak jest.Ale

moze jutro spotkasz kogos,jakas osobe,dzieki ktorej sie to zmieni.........i juz wszystko nie bedzie do D......Nie mozesz

zakladac z gory ze tak sie nie stanie.Bo to czasami sie zdarza.Naprawde.Wiem,ze ci ciezko nawet bardzo ciezko ale tak nie

musi byc zawsze.........Pozdrawiam!

Nie wiesz czy dobrze trafilas? Tego nikt nie wie,ale wiesz od

czegos trzeba zaczac.Jeszcze raz pozdrawiam!

Wszystkie twoje lęki i to co się dzieje w autobusach może

wskazywać na nerwicę lękową ale dokładną diagnozę tylko lekarz może wystawić. Radzę Tobie wybierz się do psychiatry, ja na

wizytę zdecydowałam sie stanowczo za późno.

Cicha woda,sorry, ale przestan sie obwiniac,ze wybralas sie

na wizyte stanowczo za pozno.Co to daje?Tylko sie niepotrzebnie dolujesz.Bylo co bylo.......przeszlosci nie

zmienisz........../to pod "kreska"jest takze dla Ciebie/

wam ludzie za te kilka słów....nie wiem, do lekarza

nie pójdę- obecnie na niczym mi nie zależy, chyba jestem wyssana z uczuć. Tzn. kocham matke, kocham mojego Misia ale nie

czuje takiej chęci życia...na dodatek starzy prawdopodobnie sie rozstana....co z tego, że mój chłopak mnie kocha skoro za

kilka lat może mnie zostawić i miłość wygaśnie, jak wygasla ona między moimi rodzicami.....zmeczona jestem tym ciaglym

mysleniem nad tym zasranym swiatem, czasem tak go nienawidze...mam dosc!!!!!!1

Użalanie się nad soba nic nie pomoże ( sorry ,że tak piszę

ale taka jest prawda). widać po twoich postach że jest źle, ale tylko od Ciebie zależy czy chcesz w tym trwać, czy chcesz to

zmienić.

Nie rozumiem dlaczego nie chcesz pójść do psychiatry, przecież to taki sam lekarz jak każdy inny, minęły juz

czasy kiedy pójście do psychiatry było wstydem!!!

Pestko,a mozebys poszla chociaz do"rodzinnego".Uzalanie sie

nad soba naprawde nic nie da.Moze jakies lekkie leki antydepresyjne/np Coaxil/.Jestes jeszcze mloda osoba,cale zycie przed

toba.Chociaz wiem,ze to przez co przechodzisz jest trudne.J nie,ze to gdzies wyczytalem,tylko niestety przerobilem na

sobie.Tez mialem taki ciezki okres w zyciu.Ale to nie musi trwac wiecznie.......Pestko zlituj sie nad soba i idz chociaz do

"rodzinnego".

Zrob to chociaz dla swojej mamy.

Wczoraj życie straciło dla mnie

kompletnie sens. I czy nazwiecie to uzalaniem sie czy jakos inaczej, nie ma to dla mnie zbyt wielkiego znaczenia, nic sie już

nie liczy. Pozdrawiam i bądzcie szczesliwi.

Wczoraj życie straciło dla mnie

kompletnie sens. I czy nazwiecie to uzalaniem sie czy jakos inaczej, nie ma to dla mnie zbyt wielkiego znaczenia, nic sie już

nie liczy. Pozdrawiam i bądzcie szczesliwi.

Pestko, nie poddawaj się!!!! Dla mnie życie traci sens za

każdym razem kiedy mam "atak" ale to nie znaczy że tego sensu nie ma!!! Ja odnajduję go w walce o "normalność", życie bez

nerwicy. A wiara w to, że nowu będę się tak naprawdę uśmiechać dodaje mi sił! Pozdrawiam.

ps: staraj się nie myśleć o

tym co było złe, pomyśl raczej co dobrego może się wydarzyć

"Wczoraj zycie stracilo dla mnie kompletnie

sens...........".Ale cos sie tam jeszcze w tobie tli.Jakas iskierka nadzieji.Pestko idz,naprawde idz do lekarza,moze

psychologa.

Odezwij sie Pestko...prosze...

Witam!!!!

Ja mimo prawie całkowitego wyleczenia, również

mam chwile w których zadaję sobie pytanie "Czy to ma sens, moje życie, to co robię?". Próbuję wówczas przywołać miłe chwile,

wspomnienia, osoby dla których jestem ważny. Pomaga.

Jeżeli to czytasz proszę Cię nie rób głupstw, wszystko się ułoży,

zobaczysz. Powoli ale wróci do normy. Nie możesz sie poddawać. Zobacz na posty wyżej, ilu ludzi trzyma za Ciebie kciuki.

Kiedyś przypomnisz sobie tą chwilę i na twojej twarzy pojawi się uśmiech, pomyślisz wtedy "Że wszystko znowu nabrało sensu,

że życie jest zbyt piekne......."

Pozdrawiam i również trzymam kciuki za Ciebie!!!!!

Dzieki za troskę...Chodzi o to,

że rozstalam sie z chlopakiem, oszukal mnie i nie wiem...moze zbyt emocjonalnie do wszyst6kiego podchodze...moze moge

tolerowac klamstwa i klamstewka??chyba lepiej miec wszystko gdzies. Wlasciwie coraz bardziej mi wszystko wisi. ostatnio

jechalam tramwajem i fakt ze chyba za grubo sie ubralam ale zrobilo mi sie masakrycznie gorąco i w sumie nie wiem ....czy to

na tle nerwowym, czy nie....takich atakow dawno nie mialam, od kiedy przestalam chodzic do szkoly i jezdzic autobusami.

Przez to wszystko zaczynam podciagac moje reakce pod tą terwicę a w zeczywistosci nie wiem czy jestem na to chora, moze coś

mi jest?może dostane niedlugo zawalu i umre??i moze to wcale nie jest nerwica. Kurcze, powiedzcie mi czy normalne jest ze nie

moge juz ogladac horrorow bo mimo ze wiem co sie aktualnie wydazy to i tak skacze na fotelu bo sie boje. Wiem ze napiszecie

mi zebym poszla do lekarza albo ze sie nad soba uzalam ale ja nie jestem jeszcze gotowa zeby pojsc, musze miec dowod ze cos

mi jest, bo jesli mi przeszlo??

Pozdrawiam wszystkich....wiem ze zycie trzeba szanowac, w koncu ma sie je tylko jedno.

Ave!

Pestko pojdziesz jak bedziesz gotowa:) jesli Ci przeszło to

bardzo dobrze:) Wiesz jak sie człowiek uprze to wszystko podciagnie pod nerwice, wyaje mi sie ze własnie czesto z tym

przesadzamy. Cokolwiek złego sie nie stanie od razu myslimy sobie ze to wina nerwicy. Zapominamy o tym, ze przeciez kazdy

czasem ma prawo źle sie poczuc i to jest całkiem normalne:)

Dzieki Pestko ,ze sie odezwalas.Tylko tyle.Zrobisz jak

chcesz.Zycze Ci powodzenia.

Często ludzie zdrowi, nie chorujący na nerwicę, róznego

rodzaju dolegliwości uważaja za tą właśnie chorobę. Najlepiej oceniłby to lekarz. Prawda na taka wizytę trzeba przygotowac

się psychicznie, ale pamietaj im bardziej będziesz ja odwlekać, tym gorzej będziesz sie czuła......

[Cześć Pestka!

Moim zdaniem jeżeli nie potrafisz sama sobie poradzić ze swoimi lękami to powinnaś zgłosić się do psychologa lub psychiatry.

Nie bój się iść do lekarza bo to nie jest takie straszne. Ja sama od kilku miesięcy chodzę do psychologa i czuję się z tym

lepiej życzę powodzenia