"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

mark123, zdziwiłbyś się, jakie tępaki studiują na państwowych uczelniach np. na moim kierunku - ci ludzie nie nadają się na ŻADNE studia

Jakoś wątpię, by na państwową przyjmowali większych tępaków niż na prywatną.

mark123, zdziwiłbyś się, jakie tępaki studiują na państwowych uczelniach np. na moim kierunku - ci ludzie nie nadają się na ŻADNE studia

Jakoś wątpię, by na państwową przyjmowali większych tępaków niż na prywatną.

Z tego co wiem to na niektóre kierunki na pańswtowych uczelniach jest mniej chętnych niż miejsc więc przyjmą największego głąba.

carlosbueno, ja chodziłam na dodatkowy płatny angielski w liceum (chyba 5 dodatkowych godzin tygodniowo w planie lekcji), a i tak nie pomogło mi to tak, jak powinno. Mama swego czasu usilnie namawiała mnie na anglistykę (choćby zaoczną, gdy już było wiadome, że nie dostanę się tam, gdzie chcę), ale ja nie chciałam, bo wiedziałam, że anglistów jest już za dużo i prawdopodobnie byłabym bezrobotna (wszak można to studiować dziennie i zaocznie niemal na każdej uczelni).

Indifference1, a ja geografię rozszerzoną. ;/

-- 26 gru 2013, 13:37 --

carlosbueno,

Z tego co wiem to na niektóre kierunki na pańswtowych uczelniach jest mniej chętnych niż miejsc więc przyjmą największego głąba.

otóż to.

Z tego co wiem to na niektóre kierunki na pańswtowych uczelniach jest mniej chętnych niż miejsc więc przyjmą największego głąba.

Ale i tak jest chyba wyższy poziom, niż na większości prywatnych.

Zazdroszczę Wam studenciaki ,że macie do tej nauki siły i wytrwałość . Mi to już by się nie chciało siedzieć nad książką i wkuwać . Za stary na to jestem, w dodatku większość spraw paraliżuje nerwica .

Chciałbym studiować matematykę ,ale nie po to by potem pracować w tym zawodzie , tylko dla siebie ,,,bo to była z nielicznych rzeczy ,podczas której potrafiłem zapomnieć o bożym świecie , tak mnie to wciągało.

Z tego co wiem to na niektóre kierunki na pańswtowych uczelniach jest mniej chętnych niż miejsc więc przyjmą największego głąba.

Ale i tak jest chyba wyższy poziom, niż na większości prywatnych.

Różnie to bywa, wszystkie studia obniżyły poziom i dzisiejszy mgr jest mniej wart niż maturzysta z czasów komuny nie mówiąc o tym przedwojennym.

Indifference1, a ja geografię rozszerzoną. ;/

Ja na szczęście tylko podstawy biologii ale muszę napisać bardzo dobrze. Nie mam żadnego planu B, nie interesuje mnie żaden inny kierunek ani żadna inna uczelnia (zresztą wybieram się akurat tam gdzie najłatwiej się dostać). Nie mogę też poprawiać matury za rok, po prostu nie ma takiej opcji i koniec. U mnie w rodzinie też wszyscy studiują, więc jakbym się nie dostała to byłby jakiś koszmar.

Zazdroszczę Wam studenciaki ,że macie do tej nauki siły i wytrwałość . Mi to już by się nie chciało siedzieć nad książką i wkuwać . Za stary na to jestem, w dodatku większość spraw paraliżuje nerwica .

Chciałbym studiować matematykę ,ale nie po to by potem pracować w tym zawodzie , tylko dla siebie ,,,bo to była z nielicznych rzeczy ,podczas której potrafiłem zapomnieć o bożym świecie , tak mnie to wciągało.

Mnie też się nie chce, bardzo mało się uczę, a jak się uczę to i tak bardzo ciężką wchodzą mi nawet proste rzeczy.

Moje studiowanie to w ogóle żałosny cyrk, ja nie nadaję się na żadne studia, jestem największym głąbem na roku i najmniej zmotywowany do studiowania spośród studentów u mnie na roku, na zajęciach prawie w ogóle nie słucham, co wykładowca mówi, bo mi się nie chce, na ćwiczeniach i laboratoriach prawie nic nie robię, bo mi się nie chce i nie umiem; już dawno powinni mnie wywalić.

Indifference1, ja muszę to rozszerzenie bardzo dobrze (w sensie, że musi mi przybyć przynajmniej 20% na maturze ). Inny kierunek też mnie nie interesuje... ewentualnie ta nieszczęsna anglistyka. Wszystkim studiującym kuzynom udało się świetnie napisać maturę i dostać od razu tam, gdzie chcieli. Mnie się ani jedno, ani drugie nie udało i między innymi dlatego czuję się jak czarna owca.

Aurora92, ja jakieś 60% potrzebuje i powinno być ok. Ale wiadomo, zawsze lepiej mieć więcej.

No wiesz, ty jednak poszłaś na coś zastępczego. Ja chcę na położnictwo i na prawdę nie ma nic na co mogłabym iść zamiast tego. Trochę łatwiej się dostać na pielęgniarstwo no i ewentualnie bym je wybrała ale to nie jest to, co chcę robić

Indifference1, a gdybyś się nie dostała (odpukać!) i poszła na pielęgniarstwo, poprawiła maturę i po roku poszła na położnictwo?

To będzie zmarnowany cały rok. Poza tym ciekawe jak to jest. Miałabym już załóżmy anatomię na pielęgniarstwie i co? Za rok uczyłabym się jeszcze raz tego samego na położnictwie?

pielęgniarek brakuje, położnych pewnie też wiadomo że to ciężki zawód i raczej niespecjalne pieniądze, ale za to o prace w zawodzie łatwo i za granica można nieźle zarobić jak ktoś zna język oby i chce emigrować oczywiście.

Indifference1, może mogliby Ci przepisać niektóre przedmioty, gdybyś się po roku przeniosła na inny kierunek (podobno można na pokrewne, ale nie jestem na 100% pewna ;/ ).

Aurora92, będę musiała w razie czego się dowiedzieć.

Carlos wiem, że niespecjalne pieniądze ale co ja poradzę, że interesuje mnie medycyna i tylko medycyna Jak szłam do liceum myślałam o psychologii, teraz wydaje mi się to wręcz śmieszne. Za granicę raczej wyjeżdżać nie chce, ale właśnie w innych krajach personel medyczny zarabia bardzo dobrze. Tak czy siak, to są bardzo odległe plany. Na razie to muszę się skupić na maturze :)

Indifference1, to dobrze że ktoś chce w Polsce podejmować się tych trudnych zawodów mimo słabych pieniędzy, ja to nawet widoku krwi się boje i mdleję i bym się do tego nie nadawał.

carlosbueno, właśnie mi o czymś przypomniałeś. Ostatnio moja nauczycielka biologii powiedziała, że super zawód wybrałam ale trzeba być silnym psychicznie bo przy porodach często mają miejsce różne komplikacje. Czy można powiedzieć, że jestem "silna psychiczne"? Jeśli chodzi o mnie samą to na pewno nie, ale za to wątpię żeby to co dotyczy innych ludzi, ich problemów mogło mną jakoś bardzo wstrząsnąć. Ja nigdy nie bałam się krwi

Indifference1, często ci co są uważani za słabych, w sytuacjach stresowych tylko oni potrafią ogarnąć innych

wyprowadzilem sie od rodzicow i normalnie wariuje siedzac sam. Nie wiem czy mam depresje czy to przez samotnosc. Nic mi sie nie chce zmuszam sie do wsyzstkiego. Cale dnie siedze w pracy a jak mam wracac do domu to az mnie skreca.

-- 26 gru 2013, 20:57 --

Nie wyszlo mi z dziewczyna zostalem sam, mam malo czasu na nauke bo jestem w szkole przez internet. Teraz za miesiac mam zaliczenia musze jechac do innego miasta krecic z chorobowym, a ja prawie nic nie umiem. Pewnie bym sie wyrobil z czasem ale sama mysl o tym ze duzo pracuje mnie tak dobija ze nie chce mi sie nawet brac do nauki. Nie bylem taki, jestem strasznie leniwy, ciezko mi sie wogole do czegos zabrac..Zeby pozmywac naczynia czy isc do sklepu musze sie przelamywac. Chodze na silownie kilka lat, teraz jak tam ide to czuje taka ulge. Wszystkie zmartwienia gdzies odlatuja.

Bardzo mi dziś przykro i smutno.Moje studia po raz drugi wiszą na włosku. Rozstałam się z chłopakiem, dla którego rozwaliłam swój 8 letni związek. Byłam zaręczona. Nikogo nie zdradziłam, oddałam pierścionek, powiedziałam, że odchodzę i zrobiłam to. Nie pogodził się z tym łatwo, walczył o mnie na wszystkie możliwe sposoby. Był szantaż emocjonalny, groźby. WSZYSTKO. Odcięłam się. Jakiś czas temu rozstałam się z tą drugą osobą.

W październiku miałam próbę samobójczą, wylądowałam już któryś raz u psychiatry, dostałam leki, których już nie biorę. Potrzebowałam pomocy, zwróciłam się o nią do rodziców...którzy stwierdzili, że muszą teraz remontować dom i nie mogą mi pomóc. Mama zaczęła mówić o tym ja to jej jest ciężko. Rodzice od 10 lat mieszkają w innym państwie, teraz jestem u nich na Świętach. Widzą, że jestem milcząca, smutna, ale nikt o nic nie zapyta, według nich jestem sfochowana, obrażona na cały świat i mam " za dobrze ".

Od stycznia zaczynam terapię...i odliczam dni, bo jest coraz gorzej.

zalujesz, ze rozstalas sie z chlopakiem z ktorym bylas tyle lat ?

Dziś żałuję, bo jest mi źle, ale jutro wytłumaczę sobie,że dobrze się stało.Gdybym wiedziała,że jeszcze bardziej negatywnie odbije się to na moim zdrowiu psychicznym to nie rozstałabym się z tym pierwszym chłopakiem. To był bardzo zależny związek. To ja byłam zależna od niego. Był trochę kimś 2w1. Ojcem i partnerem. Były zakazy, nakazy, pewnie sytuacje działy się, mimo że mówiłam "nie". Nie było przemocy, ale z pewnością to był toksyczny związek. Dzięki tej drugiej osobie, którą szczerze kocham, którą chciałam uszczęśliwić, dzięki niej zrozumiałam, że zasługuję na więcej, że poprzedni związek był złym związkiem. Jednak razem być nie możemy, za bardzo chcę patoli, w której żyłam przez 1/3 swojego życia, a on chce normalności, której dzisiaj dać mu nie potrafię. Były zapewnienia, że się zmienię, że pójdę na terapię, a kiedy już za chwilę będę na nią chodziła- już jest za późno.

wspolczuje, byc moze warto bylo walczyc o ten stary zwiazek. Porozmawiac isc na kompromis w kilku sprawach. 8 lat to sporo

Już mam dość wolnego, świąt, tego zakichanego "odpoczynku".

Znów jest lękliwie-smutno-zupełnie bez sensu. I nawet znów, po dość długim czasie nieuczesane myśli biegają mi po głowie. Masa pytań, żadnej odpowiedzi. Chciałabym zniknąć od tak, na jakiś czas. Odciąć się od wszystkich i wszystkiego i zagrzebać na jakiś czas. Z daleka od tych wszystkich ludzi. Z dala od ludzi udających, że im na mnie zależy. Jak najdalej od problemów, jak najdalej od moich myśli, jak najdalej od siebie samej. Za horyzont.

Mieliśmy iść na terapię....razem. Ale ja się zakochałam... Sama sobie współczuję. Słuchając opowieści mojej przyjaciółki, czy nawet czytając różne historie o miłości, o rozstaniach, powrotach itp., byłam szczęśliwa, że mnie to nie dotyczy. Sama skomplikowałam sobie życie. Na własne życzenie. Wiem, że to minie. Jak wszystko. Tylko czas czas czas, niech leci jak najszybciej.