czego się boimy? Lęk przed.................

O tak, sama doświadczyłam tego, że lęki lubią się mnożyć! Tak

więc nie ma co zwlekać, bo można obudzić się z ręką w nocniku! ..........ale pocieszę Cię, że na efekty terapi długo nie

trzeba czekać:))))

Witam!!!

Tak jak już pisałem wcześniej, tuz po pierwszym

ataku przesiedziałem dwa miechy w domu i wierz mi wcale nie było lepiej(wtedy zacząłem przygodę z psychologiem). Radziłbym Ci

zrobić pierwszy krok (skorzystać z porady psychologa) i zacząć dużo pracowac nad sobą i opracować swoją metodę zwalczania

lęku (na forum możesz znaleźć wiele przykładów, powinnaś je wypróbować, choć nie ukrywam że będzie Ci ciężko na początku).

Jeżeli zamkniesz się w domu, to zapewne twój stan będzie sie pogarszał, aż w końcu nerwica zacznie na całego rządzić twoim

życiem i krótko mówiąc zaczniesz wpędzać sie w coraz to nowsze fobie......

Trzymam za Ciebie kciuki i wiem

że Ci sie uda........WIERZĘ W CIEBIE!!!

Pozdrawiam!!!

Jak ja mam ciężkie dni z lękami to i tak staram się wyjść z

domu pomimo tego.Ostatnio szłam, jakby na przekór nerwicy i ciągle sobie w myslach powtarzałam że nic się nie stanie, nie

zemdleje itd. ponieważ to co mnie spotyka to są to tylko EMOCJE!!! a one nie są groźne i nie moga spowodować że zemdleję, że

to jest tylko moja wyobraźnia, że tak może się stać i z reguły nigdy się nic nie dzieje. Szczęsliwie doszłam do celu,

pospacerowałam troszkę po "mieście" i bez problemu wrócilam do domu, zupełnie spokojna.

A ja, mam lek przed wychodzeniem z domu, i jakieś dodatkowe

paniczne ataki strachu, który pojawia się gdy wstrzykuje sobie insulinę (jestem chory na cukrzycę typ 1), robi mi się nagle

słabo, i ręce drżeć zaczynają, często pojawia się to gdy siedzę przed komputerem, nie potrafię skupić się na niczym, nawet na

graniu, czy przeglądaniu stron w necie, tylko wyczekuję ataku, wyczekuję i staram się z tym walczyć, ale nie zawsze mi to

wychodzi

A tak na marginesie, to nie wychodzę z domu od pół roku, tzn wychodzę, czasami, raz na dwa tygodnie, ale zawsze w

towarzystwie innej osoby, bo tak strasznie się boję samotnego wyjścia, jeszcze jak jestem blisko domu, to jest w miarę

dobrze, ale do autobusu już nie wsiądę, chociaż miewam dni, w których czuję się silniejszy, i daję radę zmniejszyć te swoje

napady, na tyle, aby gdzieś się udać, np do lekarza, chociaż ostatnio niestety lęk bierze górę nad moimi myslami.

Brałem

leki Asentra, później Anafranil, lecz skutki uboczne były tak przerażające, że zaprzestałem ich brania, nasilały tylko moje

fobie, dodatkowo po Anafranilu mogłem zapomnieć o współżyciu seksualnym, gdyż objawiał się wtedy całkowity brak potencji

Oj biedne to życie chorego człowieka

Jak to jest z miejscami w których

najczęściej dopadają was lęki? Przestaliście już zupełnie tam bywać czy próbujecie pokonać lęk i zjawiacie się tam jak

najczęsciej? W moim przypadku zrezygnowałam z kościoła, ponieważ tam bywało bardzo źle, chodzę tylko 2 razy w roku podczas

świąt. Z autobusów i tramwajów nie mogę zrezygnować, ponieważ inaczej nie dojadę do szkoły i pracy, są one dla mnie dużym

wyzwaniem, szczególnie te zatłoczone ale jakoś sobie radzę. Z supermarketów "przeżuciłam" się na małe sklepy ale jest to

pierwsze miejsce w którym zamierzam pokonać lęk. Jak to wygląda u was?

Witam!!!!

Ja przeciwnie, zawsze staram sie być w miejscu

przed którym czuję lek (nieraz na przymus). Gdybym unikał kazdego takiego miejsca, pewnie bym do dzis siedział w domu, aż w

końcu i on stałby sie dla mnie powodem lęku.

Pozdrawiam!!!!

Ps. Nigdy nie zemdlałem w takim miejscu, ani nic

podobnego, więc to stało się jedna z moich motywacjii.

JA czuję się źle niemalże wszędzie, w kościele, na wykładach,

ćwiczeniach, na ulicy, ale z uporem maniaka tam chodzę, za każdym razem wydaje mi się, że umrę, ale tak się nie dzieje, w

sytuacjach ekstremalnych po prostu uciekam.

Super że nie dajesz się lękom, a co by było gdybyś została w

tym miejscu nawet przy ekstrymalnym ataku i próbowała sie uspokoic?

Raz spróbowałam, w kościele i nie było to zbyt przyjemne

doświadczenie - wydawało mi się że czaszka mi eksploduje-dosłownie, takiej paniki w życiu nie doświadczyłam, co prawda po

jakichś kilkunastu sekundach wszystko wróciło do normy, ale chyba narazie nie jestem gotowa na podobne doświadczenia... Wiem

że to tchórzostwo, ale chyba to jeszcze niezupełnie ten etap żeby tak dosłownie wyjść temu lękowi naprzeciw. Powiedzmy że

obecnie działam w partyzantce :) i przygotowuję się na ostateczne starcie. Kiedy będę gotowa - wygram! :) Nie mam zamiaru za

30 lat wyrzucać sobie że przez jakąś głupią nerwicę zmarnowałąm sobie całe życie. Tobie się udało prawda? Więc mi też

może.

To wyżej to byłam ja :) Znowu zapomniałam się zalogować,

widać wkraczam w etap kłopotów z pamięcią :)

Mnie ZAWSZE w mniejszym lub wiekszym stopniu "to" dopada w

supermarketach (zwlaszcza w kolejce), kosciele, w laboratorium, kinie..Nie zdarzalo mi sie nigdy miec atakow w domu, ale

ostatnio sytuacja ulegla zmianie i ( co prawda nie sa to typowe objawy) wpadam w panike nawet we wlasnym pokoju. Sa to raczej

napady histerii, a nie leku..Co tu duzo gadac...Spektrum takich miejsc stale sie poszerza.

Saalba u mnie jest podobnie, mimo iż staram się wychodzić

nerwicy naprzeciw ilość "niebezpiecznych" miejsc ciągle się poszerza

zawal serca lub lek przed

spoleczenstwem lek przed psychopatctwem lub inne leki.napiszcie jakiej sytulacji sie bojimy i co przychodzi nam do glowy

.JAboje sie zwarjowania braku kontroli i mam to czesto kiedy jestem u rodziny lub lekarza i mnie obserwuja staram sie bawic

komorka troch pomaga...a wy jakie macie leki i w jakich sytulacjach

No wiec wielu rzeczy się boję, ale wszystko

sprowadza się do opuszczenia, zwariowania, jakiejś choroby, braku kontroli nad sobą, opinią u ludzi, samotności. Z rzeczy

bardziej szczegółowych: ciemne miejsca i puste miejsca powodują dziwny dyskomfort. Do autobusu tez bym nie bardzo chciała

teraz wsiadać. Supermarkety powodują niepokój. Pozdro

boję się śmierci, ale to chyba większośc

ludzi...jednakże jakiś czas temu byłem przekonany, ze coś sięs tanie, że mnie gdzieś coś spotka złego, że zgine. dziś

bardziej boje się samego sposobu ,,zejścia"...

Ja rowniez boje sie smierci ,a przede wszystkim ze moze sie

to stac w kazdej chwili ,czy tez ze moze to dotknac kogos z moich bliskich ,wiem ze to chore i nie powinnam sie zadreczac

takimi myslami ale to silniejsze .Na szczescie ostatnio nie wystepuja te mysli tak czesto i nie sa az tak bardzo natretne.

Witam !!!!

Ja najbardziej lękam sie sytuacjii, która jest

bardzo mało prawdopodobna.

Boje sie zamkniecia w bardzo małym, ciemnym pomieszczeniu (panuje tam ogrmna ciemność i nie

widze sam sebie), bez okien i drzwi, gdzie ściany są dźwiękoszczelne i nikt nie słyszy mojego wołania..... Boje sie że wpadne

w panikę i uduszę się.

Wiem, że to jakaś paranoja, ale mam taki lęk.... :) .

Nasza psychika jest nie

zbadana!!!.......hehe

Pozdrawiam!!!!

No więc tak:kościól(stoje przewaznie na koncu,ale chodze

zawsze),autobus(jak jest duzo ludzi,czasem zdarzalo mi sie wczesniej wysiadac o jeden przystanek przez to,w czasie zimy jest

ok :) )wszelkie szkoly czy urzedy(oj ciezkie cierpienie bylo z tym zwiazane...)hipermarkety(glownie kolejki),czasem tez

wyjscie do kogos z rodziny,takze troche lęk przed spotkaniem kogos znajomego na ulicy czy w sklepie,to moze tyle...w kazdym

razie ciezko jest z tym walczyc...bywa roznie...

Ja tez od dluzszego czasu nie chodze do Kosciola i boje sie

ze bedzie coraz trudniej, a tak w ogole to mam problemy z wychodzeniem z domu ale postanowilam sie przelamac i od 2 dni

wychodze wieczorem na krotkie spacerki- jest to dla mnie duzym wyzwaniem ale mam nadzieje ze sie nie poddam.Poza tym unikam

hipermarketow i miejsc gdzie jest duzo ludzi i gdzie np trzeba stac w kolejce!Nie mam cierpliwosci do takich miesjc!Acha - co

robic zeby nie myslec w czasie wyjscia ze cos mi sie stanie- no i zeby w ogole nie zadreczac sie takimi myslami?Bo jak

zaczynam o tym myslec od razu zaczyna mi sie cos dziac i boje sie ze nie dojde do domu- a zdarzylo mi sie juz pare razy

siedziec na lawce bo tak oslalblam!Prosze o porady!

Ja tez od dluzszego czasu nie chodze do Kosciola i boje sie

ze bedzie coraz trudniej, a tak w ogole to mam problemy z wychodzeniem z domu ale postanowilam sie przelamac i od 2 dni

wychodze wieczorem na krotkie spacerki- jest to dla mnie duzym wyzwaniem ale mam nadzieje ze sie nie poddam.Poza tym unikam

hipermarketow i miejsc gdzie jest duzo ludzi i gdzie np trzeba stac w kolejce!Nie mam cierpliwosci do takich miesjc!Acha - co

robic zeby nie myslec w czasie wyjscia ze cos mi sie stanie- no i zeby w ogole nie zadreczac sie takimi myslami?Bo jak

zaczynam o tym myslec od razu zaczyna mi sie cos dziac i boje sie ze nie dojde do domu- a zdarzylo mi sie juz pare razy

siedziec na lawce bo tak oslalblam!Prosze o porady!

JA mam problemy z pobytem w szkole... Opuściłem bardzo wiele

zajęć, bo w szkole poprostu odczuwam nagorzej nerwicowe ataki. Nie boje sie za to komunikacji miejskiej. Jedynym wielikm

wyzwaniem dla mnie jest całodzienny pobyt w szkole...

Ja już i tak straciłem najbliższą osobę... Moim największym

na tą chwile lękiem jest to że przez tą chorobę zawalę szkołe... Bałem się swojego czasu guza mózgu ale obawa zniknęła jak

wykluczyłem taką możliwośc u lekarza...

ja tak naprawde to boję się ludzi ( na dwór niby

wychodze) ale 2 razy w tygodniu chodzę na kurs angielskiego i jak mam tam iść to zaraz strach mnie ogarnia , bo sie znają tam

wszyscy sie poznali chyba i jak czekam przed lekcjo to wszyscy ze sobą jakoś rozmawiają a ja czuję sie głupio bo stoję samej,

raz nawet miałam nieprzyjemno tam sytuacje stałam sobie i jakiś bachor co obok miał lekcje popchnał jakiegoś dzieciaka na

mnie, nieźle się wkurzyłam wtedy :)ale jak mam isc tam do tej szkoly to biore tabletki:)Najbardziej się boję ludzi, różnych

sutuacji np. jak mam iść samej wieczorem np. do sklepu :)wydaję mi się że zaraz mnie ktoś zaatakuje albo niemiło

zaczepi...

ja się szkoły boję , nauczycieli nie ale raczej moich

ruwieśników, bo za bardzo mnie nie akceptują mego zachowania chyba.Na szczeście do końca roku mam indywidualne ale puźniej

nie wiem co bedzie.Zdaję sobie sprawe ze puzniej bede musiała iść do szkoły...

Witam!!!

Beata, wydaje mi się że prawda nie jest az taka

straszna. Po prostu wyolbrzymiasz niektóre fakty. Ale nie martw sie to normalne przy nerwicy. Mi na początku, gdy

przechodziłem w jakims zatłoczonym miejscu i ktoś się zaśmiał, wydawało się że śmieje się ze mnie, mimo iż tak nie było. Może

powinnaś podejsć do "rówieśników" i coś zagadać. Może stojac w koncie i nic sie nie odzywajac tworzysz w okół siebie taką

aure, ze inni własnie tak Cie postrzegają i nieakceptują...... Spróbuj zmienić taktykę, staw temu czoło. Jak

myślisz?

Pozdrawiam optymistycznie!!!!