Ataki (jak wyglądają, jak sobie radzimy)

Megi_, warto tez i na takie tematy rozmawiać, cisnienie się zmniejsz, wyrzuca emocje, poznaje siebie i wie się że nie jest sie samemu z tym- to bardzo dużo daje

Enii, gosiulek, ściskam najmocniej jak mogę :*********************

Najgorszą rzeczą jest tłumienie emocji, one nas niszcza wtedy

Megi_, zgadzam się z Enii to jest potrzebne :*:*

patrycja_81, oczywiscie! dlatego tutaj jestesmy :) to taka nasza terapia grupowa darmowa

Ja uciekam na rehabilitacje z syneczkiem..

Buziaki :*******

gosiulek, jesteś wśród swoich ... Tu nikt Cie nie wyśmieje nie zlekceważy problemu , a jak przyjdzie ten dobry dzień , pośmiejemy się z Tobą , popłaczemy gdy trzeba :) :*

ja też jestem zdania,że trzeba rozmawiać...ale w realu często nie ma z kim...świat dziś strasznie pędzi,a ludzie z nim...niektórzy są jak roboty...

Enii, buziaki Aniołku :*

Enii,Patrycja,nerwa,megi,zalatana23 i inni...jesteście super !!!I dziękuję za to,że jesteście :****

gosiulek, najgorsze ze ludzie juz nie potrafia słuchac. Kazdy tylko swoje problemy i o swoim zyciu chce rozmawiac

Przykro mi, że miałyście takie smutne doświadczenia :-(

U mnie niby nic takiego się nie działo, ale tato był strasznym despotą, pamiętam też awantury,no i mamę, która często płakała, a ja nie rozumiałam dlaczego...

Myślę, że widok płaczącej mamy, musi bardzo zaburzać poczucie bezpieczeństwa dziecka. Ja się ciągle czegoś bałam. Jak mama płakała to dopytywałam czy coś ją boli, czy jest chora, bałam się że umrze itp Takie proste dziecięce rozumowanie...

Megi no ja widzę różnicę,że ludzie tyle czasu nie mają dla siebie co kiedyś...a jak już ma się rodzinę to życie kręci się wokół zupełnie innych spraw...ja już od 2,5 roku siedzę z dzieckiem w domu i brak mi też takiej chwili dla siebie...odpoczynku od codzienności...każdy dzień jest taki sam...kocham mojego maluszka :) kiedyś jak płakałam podszedł do mnie z chusteczką o otarł łzy...i jeszcze bardziej mi się chciało płakać ze wzruszenia :)Ale m.in. on jest powodem dla którego muszę się leczyć,żeby mnie takiej nie wiedział...

Zalatana23, .... wiec tez nie mialas lekko

Buziaczki dla Was Wszystkich!

Jesteście Aniołami

Zalatana23, :*************************************** sciskamy mocnoooo

Zalatana23, ja tez nie mialam w sumie źle w dziecinstwie (tzn. nie bylo takiej fizycznej przemocy), nawet jak poszlam na terapie to mowilam na poczatku, ze super bylo. Dopiero potem zaczelo wychodzic, ze wcale tak nie bylo - rodzice sie rozwiedli i tez byly rozne takie akcje, ze sie bałam co to bedzie (jako dziecko), dodatkowo nie dogadywali się od dawna, ale nie brali tego rozwodu i ja ciagle zylam w takim napieciu i lęku, ze jak to bedzie, jak to sie skonczy wszystko - i to tak trwalo nie wiem, z 10 lat?

Ale ja to zobaczylam (to jak sie wtedy czulam) dopiero po terapii, bo wczesniej to wydawalo mi sie, ze mialam super dziecinstwo.

Zobaczcie człowiek może być już dorosły...a takie rzeczy mogą wyjść...

nerwa, kurcze .... widac Wszystkie miałysmy juz w dziecinstwie cos co zapoczatkowalo to wszystko , takie mam wrazenie ...

-- 27 lis 2013, 13:47 --

gosiulek, takie rzeczy zostają na długo , o ile nie na zawsze niestety ... Szczesciem mozemy to zakamuflować ale zostaje to w nas ...

gosiulek, no dokladnie!

A co najlepsze, jak mi terapeutka mowila, ze np. "taka sytuacja musiala byc trudna dla mnie, jako dziecka". A ja jej mowilam - ze nie, ze spoko, ze ja sie nie balam tego, ze normalnie zycie sie toczylo, nie obawialam sie niczego. I napawde bylam o tym w 100% przekonana. Dopiero jak zaczelam patrzec na to z boku, ze gdybym ja widziala osobe jakas ktora jest w takiej sytuacji, to wyobrazam sobie, ze to musialobyc tez nie łatwe i na pewno budzilo jakies emocje negatywne. I naprawde sporo czasu mi zajelo zrozumienie jak ja sie naprawde czulam przez wiele lat i jakie obawy mialam. Wszystko jakies takie stlumione jakby bylo.

Kurde ta nasza psychika jest naprawde pokrecona!

Chyba masz rację Pati...wszystko to, co nie nierozwiązane...gdzieś w nas tkwi...a wydaje mi się,że jako dzieci wszystko jeszcze bardziej braliśmy do siebie i w ten sposób nasz świat się walił...z braku poczucia bezpieczeństwa i miłości...

Ale zobaczcie jaka tu grupowa terapie mamy dzisiaj :)

nerwa no to prawda :)

nerwa, nio :) ...

No właśnie! Gdzieś to w nas siedzi i trzeba się do tego dokopać.

Megi_ ja też szukam terapeuty we Wrocławiu.