Witam.

Witam wszystkich.

Mam 19 lat i jestem chora. Codziennie coraz bardziej.

Choruję na zaburzenia odżywiania. Najpierw chorowałam na anoreksję, następnie na bulimię a teraz jestem na etapie anoreksji bulimicznej. W momencie gdy zaczęłam się odchudzać przyszła depresja. Trwa cały czas i się nasila. Ostatnimi czasy zauważyłam, że zaczynam się wszystkiego bać. Czuję dziwny niepokój, starałam się jednak o tym nie myśleć. Ale np dzisiaj byłam na mieście i byłam jak otępiała, sama nie wiem czego się obawiałam, łzy same napłynęły mi do oczu, stałam w deszczu i płakałam.

Jest mi o tyle źle w moim życiu, że jest mi przeogromnie smutno że zmarnowałam to co miałam najcenniejsze.

Nigdy nie miałam kompleksów i generalnie można powiedzieć, że nie byłam brzydka, ani gruba ani głupia. Miałam przyjaciół, chłopaka, dobrze się uczyłam.

Teraz nie mam nic, nie chcę żyć.

Nie wyobrażacie sobie jak ja się męczę. Dostałam się na dobre studia, studiuję dzienne prawo. Ale nie daję rady, jestem okropnie samotna, to jest aż śmieszne gdyby popatrzeć na to z boku, jest na roku około 300 osób a ja ZAWSZE jestem sama. Boję się ludzi. Wszystkiego się boję. Po 3.5 latach mój chłopak mnie zostawił, nie wytrzymał tego jak się zachowuję.

Absolutnie nigdzie nie wychodzę, pojawiły się poważne problemy z nauką, nie mam ochoty, ani sił. Nie dbam o siebie, nie chodzę na zajęcia, właściwie można rzec, ze nie wychodzę praktycznie z mojego pokoju i łóżka. Siedzę, płaczę, czasem gdy mam napad bulimiczny to rzygam, albo głoduje kilka dni. Nienawidzę siebie swojego ciała, które kiedyś tak kochałam, zawsze czuję się gorsza niż inni. Naprawdę jestem u kresu wytrzymałości. Chodziłam do psychologa jakiś czas temu nie pomogło.

Coraz częściej przychodzą mi do głowy myśli samobójcze.

witaj, odwaz sie i pojdz do psychiatry, a napewno Ci pomoze, i to jak najszybciej!, szkoda tego co sobie zbudowalas !!!, pozdrawiam.

Kochana, proszę, wybierz się do lekarza. Jeśli psycholog, u którego byłaś nie pomógł, to może spróbować do innego? Może znajdź jakiegoś poleconego, żebyś wiedziała, że jest dobry i pomoże. Albo może powinnaś iść do psychiatry, tak, jak napisał człowiek z lasu. Twoi bliscy wiedzą o Twoich problemach? Może powinnaś porozmawiać z kimś bliskim, z rodziną, może to Ci pomoże?

Ja wierzę, że uda Ci się wszystko odbudować. Musisz tylko sięgnąć po pomoc. Nie możesz borykać się z tym sama. Masz całe życie przed sobą, mnóstwo czasu, wszystko może się zmienić. Musisz tylko postawić chociaż mały krok do przodu. Uwierz, że jesteś silna i sobie poradzisz. Walcz. Nie poddawaj się. Wiem, że jest ciężko, ale nikt nie powiedział, że będzie łatwo.

Cześć Hikaru. Miło Cię poznać.

Z zaburzeń odżywiania - nawet w tak zaawansowanym stopniu - można wyjść Mi się udało po 10 latach więc i Ty możesz. Jednak musisz pozwolić sobie pomóc. W sytuacji, w której się znajdujesz (ciężka depresja) ciężko będzie Ci zmotywować się na podjęcie leczenia, jednak jeśli trzeba - zmuś się. Nie ma innego wyjścia. Potrzebujesz fachowej pomocy i to od wczoraj

Dziękuję za przyjęcie :)

Cóż, z dnia na dzień jest gorzej, dziś jest gorzej niż wczoraj, nie będę opisywać co dziś zrobiła, ale w przypływie żalu zadzwoniłam do ośrodka i zapisałam się do psychiatry. Problem tkwi w tym, że wizyta jest dopiero 14 lutego, swoją drogą, data także wpływa na pogorszenie mojego samopoczucia.

Boję się, że nie wytrwam do tego czasu.

Na szczęście mogę liczyć na moja mamę. Jestem od niej teraz 500 km stąd, ale rozmawiamy codziennie na skype, ona nie wie o wszystkim, wie jednak o ojej depresji, dziś powiedziałam jej także o lękach. Mam przynajmniej ten komfort, że w obecnej sytuacji, gdy moje studia stoją pod poważnym znakiem zapytania, mojej mamie najważniejsze jest moje zdrowie.

Ostatni egzamin mam 4 lutego. Moja mama powiedziała, żebym przyjechała teraz do domu. Ja chciałabym jednak tutaj wytrzymać do tego egzaminu i pojechać po, na nieco dłużej, zobaczymy czy mi się uda.

Hikaru, proces edukacji ma wielkie znaczenie, owszem, ale zdrowie większe Skoro więc decydujesz się na podjęcie próby zdania tego egzaminu, to przynajmniej nie kosztem wszystkiego Tzn. dbaj o siebie

Wiem tylko że u mnie występuje jeszcze dodatkowy problem.

Nie jest to bynajmniej wina moich rodziców- mimo że jestem jedynaczką nie byłam ani rozpieszczana, a już tym bardziej rodzice nie stawiali mi za wysokich poprzeczek. Problem tkwi w tym, że nie potrafię pogodzić się z porażką i że jestem bardzo uparta. Objawia się to tym, ze gdy coś sobie postanowię to tak ma być i koniec. Jeśli nie wyjdzie- jest płacz. Przykładowo zdałam maturę najlepiej w klasie, z czego cieszyłam się jakieś 10 minut, bo zaczęłam się zastanawiać dlaczego nie najlepiej w szkole itd. Psycholog uświadomił mi że gdybym zdała najlepiej w szkole to wyszukałabym sobie nowy problem: czemu nie najlepiej z miasta itp To jest chore, to jest kolejny problem który mnie wykańcza.

Myślę, że nie dam sobie rady teraz na studiach- będzie to dla mnie straszne. Sprawi, że poczuję się jeszcze bardziej nic nie warta.

Zresztą bardziej i tak się już nie da.

witaj , wiesz ze masz w swoim poscie odpowiedz na twoje problemy..

Zastanawiam się, skąd się u Ciebie wzięła ta presja: bo sama sobie tego nie wymyśliłaś. I co chcesz osiągnąć będąc najlepszą.