PROSZĘ O POMOC !

Mam 21 lat. Mam depresję i lęki. Odkąd pamiętam miałam problemy z rówieśnikami, głównie z dziewczynami. Przez stres wywołany przez otoczenie zaczęłam mieć problemy ze zdrowiem, wiele bóli i chorób somatycznych. Na początku października zaczęłam chodzić do psychologa i w tym tygodniu zrezygnowałam. Mam problem ze sobą i ogromny lęk, niechęć do ludzi. Zawsze składałam winę na otoczenie. Rodzinę uważałam za chodzący ideał, nie palą, nie piją, serce by mi oddali aż w końcu psycholog stwierdził, że w domu dotyka mnie w rodzinie nękanie psychiczne. Szczerze zatkało mnie, nie wiedziałam co powiedzieć i więcej do niego nie poszłam. Ale tak jak teraz myślę to mama zawsze mi powtarzała, że wszystko robię źle,a tato ciągle chodził za mnie sprawy załatwiał, chodził po lekarzach, do liceum i na studia do wykładowców z powodu moich chorób, bo jak wiecznie powtarzał, że ja sama nic nie załatwię, bo nikt mnie nie będzie słuchał. I tu nie ma dyskusji, on zawsze ma rację i tak się przyzwyczaiłam. Mieszkam jeszcze z rodzicami, bo bałam się wyjechać na studia. Miliony myśli, że sobie nie poradzę. Okropne niskie poczucie własnej wartości. Z siostrami praktycznie nie rozmawiam, nie mieszkamy razem bo wyjechały, wydaje mi się, że mam w nich wsparcie, ale tak szczerze to nie chce mi się z nikim rozmawiać. Byłam u psychiatry i przepisał mi leki i polecił psychoterapię grupową, ale odczuwam bezsens życia i wszystkiego. Nic mi się nie chce, nie chce mi się wstawać gdy rano się budzę. Proszę powiedzcie co byście zrobili na moim miejscu. Proszę o wsparcie

Cześć. Też mam 21 lat, mam stany lękowe od 3 lat. Na początku było mi bardzo ciężko i nie mogłem sobie z niczym poradzić, rezygnowałem z wielu przyjemności i nie miałem wsparcia od bliskich w tym problemie bo nie rozumieli co mi jest. Domownicy mówili, że wymyślam coś żeby wymigać się od codziennych obowiązków. Myślę, że to już zaawansowany etap jakiejś choroby psychicznej i najlepiej gdybyś udała się do psychiatry po jakieś leki. Sam brałem leki które mi pomogły ale też zostawiały nieprzyjemne ślady po sobie i zrezygnowałem z nich, postanowiłem, że sam muszę z tym walczyć. Kupiłem sobie rower i jeżdżę sam żeby się wyciszyć i biegam. Musisz z tym walczyć i stawić czoła, siedzenie w domu i zamykanie się w sobie jest najgorsze. Życzę powodzenia.

Powinnaś powrócić do terapii u psychologa, znajdź sobie jakąś pasje, lub pracę.

I uwież, że może być lepiej...

Bardzo dziękuję za dobre słowa. Muszę się wziąć w garść i żyć dalej.

alutka1334, skoro doszłaś do wniosku że to co powiedział psycholog to nie był jednak jakiś bezsens to możesz śmiało wracać na terapię. Pewnie nie jedna rzecz Cię jeszcze zaskoczy, ale część z nich zapewne nosisz na codzień i biorą udział w depresji i lękach. Osoba o normalnie ukształtowanych emocjach raczej się złości jak ciągle słyszy że sama sobie nie poradzi i jest do niczego. U Ciebie jakby to zniknęło.

vifi, masz rację... u mnie jakby zniknęły emocje, a jak już są to od niedawna tylko negatywne z powodu depresji

Byłam u psychiatry i przepisał mi leki i polecił psychoterapię grupową, ale odczuwam bezsens życia i wszystkiego. Nic mi się nie chce, nie chce mi się wstawać gdy rano się budzę. Proszę powiedzcie co byście zrobili na moim miejscu. Proszę o wsparcie

Witaj Psychoterapia grupowa to świetna rzecz. Wiem że możesz mieć opory, każdy je ma na początku. Pomóż sobie i się zapisz na taką terapię. Dostaniesz fachową pomoc i wsparcie.

Nie odstawiać leków, jeśli pomagają. I jeśli lekarz zaleci terapię - iść. Pamiętaj - to choroba, trzeba ją leczyć. Nikt nie mówi, że sam poradzi sobie z grypą, ale każdy się leczy. Podobnie z chorobami psychicznymi. Życzę ci dużo wytrwałości i życzliwych ludzi na twojej drodze.