Krepujacy temat-tylko dla kobiet

Cóż, cokolwiek to jest to się dowiem (mam nadzieję) jutro. Tymczasem boli nieprzyjemnie w podbrzuszku

hej Bethi - jak tam po wizycie u lekarza?

hej Bethi - jak tam po wizycie u lekarza?

Bethi jak się czujesz, co mówi lekarz?

jejciu dziewczyny, ja przed, jestem poprostu furiatką. Wszystko działa na mnie pobudzająco Czasami to aż się boję siebie...

Jednak jak brałam hormony to było ZNPM był mniejszy. Nie cierpię tego stanu. Dla mnie to udręka.

Najgorsze dla mnie jest niskie libido przy anty, za co cierpi mój men.

Ja po długim braniu anty starałam się o dzidziusia chyba z 8 miesięcy.

A co z bethi???

Ja biorę 4ty miesiąc novynette i czuję się znacznie lepiej. Burza hormonalna to już nie problem:)

to są anty???

Ja też muszę iść do gina...rok już nie byłam...już zaczyna mnie ścigać

Ciężko mi o tym pisać, wolałabym udawać, że nic takiego nie miało miejsca, ale nie ma sensu się oszukiwać...

Wczoraj byłam na USG. Okazało się, że - poroniłam. To była ciąża jajowodowa, jakiś 4 tydzień. We wtorek ubiegłego tygodnia wywróciłam się i silnie potłukłam. Efektem tego był sobotni krwotok a i inne cyrki, które się ze mną dzieją są efektem stanu zapalnego przydatków, jakiegoś zakażenia po poronieniu.

Dzisiaj wyczyścili mnie i przepisali antybiotyki. Fizycznie czuję się trochę lepiej, ale nie wiem jak sobie z tym poradzić psychicznie... bo już raz poroniłam... a bardzo pragnę dziecka.

bethi nie ma słów jakimi mogłabym Cię pocieszyć Napiszę tylko, że jest ma bardzo , bardzo przykro

Przykro mi Bethi bardzo, sama wiem jak to jest... 3lata temu też w 8tyg. poroniłam i od tego czasu mam właśnie problemy takie typowo nerwicowe.

Poza czasem nic ani nikt nie jest Ci w stanie pomóc... Ja pocieszałam się tym, że poronienie to natrualny proces, gdy dziecko, w sumie jeszcze płód, jest chory. Z dwojga złego lepsze to, niż miałoby urodzić się cieżko chore czy kalekie..

Nie chcę nikogo tym co napisałam urazić czy zrobić przykrość, ja poprostu tym podnosiłam się na duchu, że natura sama pomaga ludziom...

Ja też tulę!

Bethi! tulę Cię mocno i jestem z Tobą!

Mam silną nerwicę. Od dwóch lat choruję na grzybicę pochwy, brałam już wszystkie możliwe leki przeciwgrzybicze, robiłam mykogram, też nie pomogło. Nie jem słodyczy. Współżycie jest bardzo bolesne. Cały czas piecze mnie pochwa i odbyt. Czy to może być właśnie związane z nerwicą ,że nie mogę się wyleczyć?

Wiesz,ja mam dokładnie tak samo i lekarz powiedział mi,że rzeczywiście organizm zestresowany to organizm bardziej podatny na wszelkiego rodzaju infekcje grzybicze i bakteryjne.W sumie to by sie zgadzało,bo zauważyłam prawidłowośc,że grzybica atakuje mnie najczęściej w sytuacjach stresowych.Tez mi nic nie pomaga,a jedyny lek który jako tako na mnie działa ( niestety na krótko) to gyno-femidazol.

A ja z tym dziadowstwem walczę już od kilku lat i za nic wytępić nie mogę Mąż się leczył i nic , co jakiś czas mam nawrót czytałam kiedyś w necie , że to bardzo ciężka i długotrwała choroba do wyleczenia

gyno-femidazol

Jest na recepte ?

gyno-femidazol

Jest na recepte ?

Tak,jest na receptę.Chociaż raz jak nie miałam to w jednej aptece pani sprzedała mi bez recepty

aniek czytając Twój post przypomniał mi się list, który czytałam w ostatnim zwierciadle, może znajdziesz w nim wskazówkę :

"(...) Moje problemy z samoakceptacją zaczęły się wcześnie. Pamiętam, że w dzieciństwie ciało traktowałam jak przykrą konieczność, powłokę, która pozwalała mi żyć i funkcjonować. Gdy stało się oczywiste, że dojrzewam, pojawił się wstyd i niechęć do własnego ciała. Pamiętam, że przed każdą kąpielą, ściągając podkoszulkę, zamykałam oczy, żeby w lustrze nie widzieć swojego odbicia, rosnących piersi, nieproporcjonalnie długich rąk, intymnych miejsc. Niższe partie ciała były mi obojętne. Nigdy nie starałam się dotknąć, zbadać nie dotykałam intymnych miejsc nawet podczas mycia. Okresy miesiączkowania spędzałam pod kołdrą, walcząc z bólem i wstydem.

Z czasem pojawiły się pierwsze wizyty u ginekologa, pierwszy chłopiec, pierwsze erotyczne doznania, a wraz z nimi rozczarowania. Poczucie że przecież miało być inaczej. Pierwsze kroki w świecie doznań miłosnych przyniosły też niepokój i jeszcze większą niechęć do własnego ciała . Młodzieńczy związek nie przetrwał próby. Dla każdego z nas zakończył się głębokim urazem. Czas pokazał, że do zrozumienia pewnych problemów dorasta się stopniowo. Moja praca nad sobą , nad akceptacją ciała i zdrowym poczuciem własnej wartości trwała długo i, co tu dużo mówić trwa nadal.

Po rozstaniu się z pierwszym partnerem trzy lata borykałam się z kandydozą dróg rodnych i nawracającymi zapaleniami pęcherza, odwiedzając kolejne laboratoria mikrobiologii i gabinety lekarskie. Bezskutecznie. Końskie dawki leków nie przynosiły pożądanych efektów, osłabiały jedynie system odpornościowy całego organizmu.

Rok temu poznałam mężczyznę , który zaprosił mnie do swojego życia. Wszystko zaczęłam od nowa. Początkiem mojej podróży w głąb siebie było przewartościowanie pojęcia seksualności i co za tym idzie , mojej kobiecości. Z kandydozą mój organizm poradził sobie bez farmakoterapii. Dla mnie jest to dowód na to że nareszcie zaakceptowałam swoją seksualność, swoją fizyczność, jako integralną część mojego Ja . Dzisiaj nie zamykam już oczu ściągając podkoszulek, a z czułością nacieram ciało pachnącą oliwką. Zaakceptowałam nie tylko swoje ciało , ale również moje ułomności, słabości, naturalne ograniczenia, potrzeby. Dałam sobie prawo, by być kobietą , która czuje ze sobą głęboką więź. "{Justyna}

pozdr.