Fobia społeczna!

Nie jem nic ciężkostrawnego też dzień- dwa przed ważnym wydarzeniem (czyjeś wesele, obrona pracy mgr, wystąpienie w pracy)- wtedy moim jedynym posiłkiem jest sucha bułka . Teściowe są obrażeni, bo uważają że jestem niewychowana, bo mi nie smakuje, a ja po prostu trzęsę się jak galareta, bo mi zimno, a żołądek zawiązuje się na supeł i nawet jak jestem głodna to próba zjedzenia czegość kończy się odruchem wymiotnym

Też przez to przechodziłam. Każde jakieś takie zdarzenie typu zjazd na studiach powodowały, że tego dnia nic nie jadłam. Nie martw się teściami. Pomyśl jednak, że takie niejedzenie i nerwy to katowanie twojego organizmu. Ja zrozumiałam, że moje ciało nie wytrzyma długo takich katuszy, czyli pustego żołądka i nerwów. Ja przed wyjściem rano wypijam jogurt, biorę dwie trzy suche bułki, zawsze coś, przynajmniej nie katuję żołądka. Pamiętaj, że odpowiednia dieta to podstawa naszego zdrowia.

ponadto chłodnieją ręce i stopy

Tak, a zwłaszcza było mi wstyd jak miałam się z kimś przywitać, podać rękę, a moje ręce z nerwów były zimne jak prosto wyjęte z lodówki.

Dużo bezpieczniej czuje się z moją rodziną, u siebie jem normalnie

I z tego powinnaś się cieszyć. Ja tego nie mam i nigdy nie miałam, mówię o cieple rodzinnym.

Teraz mama cały czas mówi o wyprowadzcce z domu, o ucieczcce od ojca, tylko nie wiem, czy jestem na tyle silna żeby to zrobić. Boję się, że sobie nie poradzę. Wyprowadzka z domu spowoduje, że stracę pewność, stabilizację. Nie chcę się wyprowadzać, ale ona mnie nie rozumie. Nie chce zostawić tego wszystkiego (nie mam na myśli rzeczy materialnych), tu mam przyjaciół, zajęcia, wszystko. Pomimo, że życie z ojcem nie jest łatwe, ale wolę chyba to niż taką niepewność, co będzie dalej.

dodam jeszcze że zauważylam u siebie że nie lubię rozmwiac z ludźmi, to znaczy nie wiem jak sie zachować gdy z kimś rozmawiam, czy patrzeć w oczy, czy w ściane, myślę że jak patrzę na kogoś to on sobie myśli że jestem jakaś dziwna. tak samo jak mijam np. koleżanke z pracy na korytarzu - taką którą niezbyt dobrze znam, wtedy spuszczam głowę i przemykam, nie wiem czy patrzeć, czy się uśmiechać, czy zagadywać za każdym razem? każde rozwiązanie wydaje mi sie głupie

To zależy, ale większość ludzi nie ma nic przeciwko, że nie patrzy się cały czas w oczy (chociaż są osoby które tego nie rozumieją). Ja jeżeli komuś ufam, to nie mam z tym problemów, gorzej jak kogoś nie lubię, czy nie ufam, to mam problemy z rozmową, albo po prostu się wyłączam i nic nie mówię. Kiedyś cały czas myślałam, żeby tylko się nie zbłaźnić poczas rozmowy, a jak wg mnie coś było nie tak, to zamęczałam się tym kilka dni. Teraz na szczęscie to przeszło. Po prostu coraz mniej myśle o tym co o mnie myślą inni, bo dla siebie samej ja jestem najważniejsza i moje zdanie, a nie innych. Tak samo jeżeli chodzi o uśmiechanie się czy mówienie "cześć", coraz częściej to robię, chociaż są chwile, że nie jestem pewna czy powiedzieć i w końcu nie mówię. Moim lekarstwem stały się osoby, które mnie bardzo lubią i akceptują w cąłości taką jaką jestem, czyli moi przyjaciele. To dzięki nim czuję się wartościowa, potrzebna i normalna, bo jestem normalna, a to tylko moja głowa podpowiadała mi całe życie, że jestem dziwna, gorsza, inna, że inni się ze mnie śmieją, a tak wcale nie jest. Dzięki forum przemogłam się i rozmawiam już o moich problemach z innymi, bo wiem, że nie tylko ja mam problemy. Przestało mnie również obchodzić, co na mój temat myśli ojciec, który jest główną przyczyną moich problemów. Zrozumiałam, że on mnie nigdy nie zaakceptuje, bo kocha tylko siebie, a reszta ludzi to dla niego śmieci. I tak krok po kroczku zwlaczam to paskudztwo.

ane23 mam nadzieję, że znajdziesz też lekarstwo na swoje problemy, życzę ci tego z całego mojego serducha.

Mam takie spostrzezenie albo i pytanie jak kto woli.

Rozumiem, ze depresje czy te lzejsze postacie nerwic mozna leczyc ziolami, lekami bez recepty typu persen deprim itp, nie trzeba sie odrazu ladowac w psychotropy, natomiast juz fobie spoleczna lub silna niesmialosc da sie leczyc tylko poprzez SSRI i benzodiazepiny, no i alkohol : p Ale on nie do leczenia sluzy : p

Piszcie wasze spostrzenia

Jeżeli fobia przeszkadza ci w normalnym funkcjonowaniu to leki napewno się przydadzą... plus jeszcze może psychoterapia... alkoholu nie polecam i benzodiazepin również, bo ja się wkręcisz to się uzależnisz.

pozdrawiam :)

Oj witam wszystkich serdecznie!! :) wkoncu ktoś wie co mam na myśli jak mówie rodzicą ze nie chce iść do ciotki na imieniny albo ślub,pogrzeb i podobne historie :)

tez czuje sie w restauracjach bardzo przygaszony i mam wrażenie że udaje ze mnie tam naprawde nie ma, ale ostatnio sobie jakoś z tym radze i nie jest tak żle jak z niektórymi z was ale zupełnie wiem o co wam chodzi (hm ale z tego co pamietam wcześniej bylo gorzej :\

ja mam najwiekszy problem jak mam coś powiedzieć na forum publicznym a już rozwalają mnie na łopatki słowa "- a może pan coś powie o sobie" najchetniej wtedy to powiedzialbym dowidzenia i nie męczył siebie i innych swoią osobą

wyczytałem tu że fobia społeczna spowodowana jest niską samooceną ale jak @$#% mam sie wysoko oceniać jak dla mnie jest problem wielki załatwić coś przez telefon albo w urzędzie i najgorsze jest że zdaje sobie z tego sprawe że ten mój lęk jest nadwyrost!!!!!

jakoś sie odechciewa reszte życia spędzić w takiej "pułapce"

hmmmm podobno najlepszym lekarstwem jest terapia grupowa jakoś kuźwa sie nie widze na czymś taki :) a rodzice mówią ze trzeba sie przełamywać, tylko ciekawe czy jak kogoś z lękiem wysokości wciagnie sie na wieże ajfla to na dole już bedzie uleczony :)

pocieszać sie należy tym że to wszystko przez to że jesteśmy nadwyraz ludżmi wrażliwymi i to wszystko dlatego :)

pozdrawiam

Oj witam wszystkich serdecznie!! :) wkoncu ktoś wie co mam na myśli jak mówie rodzicą ze nie chce iść do ciotki na imieniny albo ślub,pogrzeb i podobne historie :)

Witaj, dobrze to rozumiem. Do pewnego czasu moja mama zamęczała mnie, że nie mam tabunu znajomych i nie latam co weekend na imprezy, to ciągłe "spotkałabyś się z kimś" czy "czemu nie masz koleżanek"... itd. Mam przyjaciół, z którymi uwielbiam się spotykać, znajomych też, a że z nimi się nie spotykam co dziennie i czasem lubię pobyć sama ze sobą, no cóż po prostu tak jest i musiała to zaakceptować. W małej grupie znajomych jestem nawet towarzyska, z większą grupą nieznajomych jest trochę gorzej. Ale daję radę, jest coraz lepiej. Przepraszam, że tyle o sobie, ale jakoś mnie natchnęło.

ale ostatnio sobie jakoś z tym radze i nie jest tak żle jak z niektórymi z was ale zupełnie wiem o co wam chodzi (hm ale z tego co pamietam wcześniej bylo gorzej :\

To zupełnie tak jak ze mną W porównaniu z tym, co było kilka lat temu, teraz jest o niebo lepiej.

jak dla mnie jest problem wielki załatwić coś przez telefon albo w urzędzie i najgorsze jest że zdaje sobie z tego sprawe że ten mój lęk jest nadwyrost!!!!!

U mnie dochodzi jeszcze natręctwo związane ze sprawdzaniem tego, co napisałam, wypełnianie druków urzędowych, to dla mnie koszmar. A z załatwianiem spraw jakoś sobie radzę, chociaż stres jeszcze jest.

Witam. Mam 18 lat. Neriwce lekowa od roku z tym ze ustepila na dluzszy czas ale znow powrocila TEraz mam leki typu ; boje sie czasem jak z kims rozmawiam, o kims czytam, kolo kogos przebywam to ze bede miala nie ktore cechy charakteru jak ta osoba albo np widzac jakiegos chlopaka ktory mi sie nie podoba mam obawy ze podobam sie takim wlasnie chlopakom. Matko mnie to wykonczy ja juz nie mam sil powoli, moje mysli kreca sie w wiekszosci wokol tego. Prosze niech mi ktos to wytlumaczy Z gory dziekuje.

Głowa do góry, nie jesteś z tym sama. Ja mam dokładnie tak samo z tym jedzeniem, nigdy nie jem poza domem z obcymi, bo się boję, że ręce mi się będą trzęsły, coś rozbiję/upuszczę/rozleję i tak dalej.

Ja oprócz tych standartowych lęków jak jestem na zewnątrz, mam jeszcze coś takiego, że panicznie się boję, że zacznę krzyczeć, szaleć, kogoś zabiję. Ciężko z tym żyć, ale jakoś trzeba dac radę, są leki, które pomagają, inaczej pewnie nawet nie wyszedłbym do końca życia z domu.

Ty przynajmniej dodatkowo nie masz nerwicy natręctw

Więc idź do specjalisty i dobrze będzie!

rafik niestety mam nn - tylko u mnie są to natrętne myśli o podtekście seksualnym, też wciąż boję się że coś głupiego z tych rzeczy zrobię naprawdę, a to naprawdę obrzydlistwa (pisałam w wątku o przyczynie nerwicy i w dziale nerwica natręctw - założyłam tam swój wątek), a mimo wszystko nie mam do siebie zaufania i ciągle obawiam się ze komuś zrobię krzywdę.

Wracając do fobii społecznej, ja nie mam problemu z pójściem do urzędu, z zatelefonowaniem gdzieś, umiem załatwić każdą sprawę. Ja się boję znaleźć z dala od domu - to ma chyba związek z tym że nie umiem sie usamodzielnić. Więc jak muszę gdzieś wyjchać, to totalnie zamykam sie na ludzi, przestaję jeść, zwykle udaję chorą, mówię że źle się czuję. Każdy wyjazd firmowy, czy np. do teściów na mazury do domku letniskowego jest dla mnie horrorem, unikam tego jak tylko mogę.

Wogóle stwierdzam że zawsze jak muszę odwiedzić teściów to czuję do nich ogromną niechęć, złość a nawet nienawiść, i taki ścisk w gardle, myśle o nich niemiłe rzeczy i coś jakby w środku mówi mi 'nie chce tam iść'. Myślę że to że ich nie lubię to jakaś reakcja obronna organizmu, tak jak ludzie nie mogący mieć dzieci, często publicznie mówią, że dzieci nie lubią i nie chcą mieć. Więc może moja złość na nich i agresja przeciwko nim skierowana wynika ze strachu, może gdyby im powiedzieć że mam nerwice to złość i lęk by minął ? Mimo całej niechęci do nich rozważam takie rozwiązanie, jak sądzicie? Ale czy jeśli boję się że jestem pedofilem (bo niestety takie mi myśli podsuwa nn) to czy też mam to sprawdzać by przestać się bać ?? Nawet nie chce o tym myśleć

Witajcie! mały kamień z serca po przeczytaniu wyrywkowo kilkunastu postów. A już myślałam, ze totalnie przesadzam. Tez nie jadam poza domem - wyjątek: u rodzicow. Od pewnego czasu oswajam jeszcze "tesciowa" - ale zupy u niej nie zjem! To o drugim daniu lepiej trzymajacym sie widelca jest rewelacyjne! - mysle dokladnie to samo, a az do dzis wydawalo mi sie to dziwne, ze nikt tak nie rozwaza tego tematu jak ja... Ale jedzenie do ust mogę tylko wkładać widelcem trzymanym w prawej ręce - ta lewa jest jakaś bardziej rozlatana, no to nie jadam znowuż z gracją tylko pewnie jakoś tak dziwnie i prostacko... Gorzej jest u dalszej rodziny, zwłaszcza narzeczonego - tez mi zarzucano, czy ja sie brzydze u nich jesc. No właśnie - jestem zaręczona od 2,5 roku ale temat ślubu pozostaje wciąż w próżni z wiadomych powodów. Może ten kościół bym jakoś zniosła, stoi się w końcu tyłem do wszystkich, no i będę się modlić by mikrofon się popsuł, ale wesele ???? odpada. A moj facet choc tez nie ma ochoty na wesele to sie przy nim upiera, bo "co inni powiedza". Szał mnie ogarnia jak to słyszę. Do dla kogo w koncu ten slub i wesele maja byc??? A co powiedzą jak zobaczą rozlatany kieliszek szampana w mojej dloni juz na samym poczatku wesela? To mi sie wydaje najokropniejsze - wszyscy stoja dookola i się patrza a Ty z nim/nią w srodku, brrr... Jak Wy dałyście/daliscie sobie z tym rade?? Czytalam tu o odwaznych, ktore wesele maja juz za soba. Podziwiam i zazdroszcze.

Tez kiedys myslalam, ze juz tak mam, taki moj urok i zylam z tym, starajac sie unikac stresujacych sytuacji, ale jak dlugo mozna, moje zycie towarzyskie prawie umarlo, a ja wciaz kombinuje jak sie wymigac z rozmaitych spotkan itp

Witajcie! mały kamień z serca po przeczytaniu wyrywkowo kilkunastu postów. A już myślałam, ze totalnie przesadzam. Tez nie jadam poza domem - wyjątek: u rodzicow. Od pewnego czasu oswajam jeszcze "tesciowa" - ale zupy u niej nie zjem! To o drugim daniu lepiej trzymajacym sie widelca jest rewelacyjne! - mysle dokladnie to samo, a az do dzis wydawalo mi sie to dziwne, ze nikt tak nie rozwaza tego tematu jak ja... Ale jedzenie do ust mogę tylko wkładać widelcem trzymanym w prawej ręce - ta lewa jest jakaś bardziej rozlatana, no to nie jadam znowuż z gracją tylko pewnie jakoś tak dziwnie i prostacko... Gorzej jest u dalszej rodziny, zwłaszcza narzeczonego - tez mi zarzucano, czy ja sie brzydze u nich jesc. No właśnie - jestem zaręczona od 2,5 roku ale temat ślubu pozostaje wciąż w próżni z wiadomych powodów. Może ten kościół bym jakoś zniosła, stoi się w końcu tyłem do wszystkich, no i będę się modlić by mikrofon się popsuł, ale wesele ???? odpada. A moj facet choc tez nie ma ochoty na wesele to sie przy nim upiera, bo "co inni powiedza". Szał mnie ogarnia jak to słyszę. Do dla kogo w koncu ten slub i wesele maja byc??? A co powiedzą jak zobaczą rozlatany kieliszek szampana w mojej dloni juz na samym poczatku wesela? To mi sie wydaje najokropniejsze - wszyscy stoja dookola i się patrza a Ty z nim/nią w srodku, brrr... Jak Wy dałyście/daliscie sobie z tym rade?? Czytalam tu o odwaznych, ktore wesele maja juz za soba. Podziwiam i zazdroszcze.

Tez kiedys myslalam, ze juz tak mam, taki moj urok i zylam z tym, starajac sie unikac stresujacych sytuacji, ale jak dlugo mozna, moje zycie towarzyskie prawie umarlo, a ja wciaz kombinuje jak sie wymigac z rozmaitych spotkan itp

Gdybym wiedziała jak cieżko zniosę ślub i wesele nigdy bym sie nie zdecydowała bez uprzedniego leczenia, lub choćby przeczytania kilku książęk. Dla mnie najgorsza była ceremoni, pamiętam tylko: bulogtanie w żołądku, mdłości, duszność, zawroty głowy, w dodatku byłam mokra jak mysz, choć gorąco nie było. No ale uprosiłam ksiedza by się streszczał, potem przyjmowanie życzeń, a ja musiałam do łazienki, ale wytrzymałam, tyle że ciągły stres czy wytrzymam Na weselu po prostu uciekałam, albo udawałam że rozmawiam z mamą lub przyjaciółką (znają mój problem), albo tańczyłam z mężem, albo byłam w toalecie lub na papierosku. Najgorsze były tańce No i wątpliwości - ciągle myślenie czy dobrze zrobiłam, czy to TEN. Ale to już takie moje natręctwo, do tej pory je mam No i zero jedzenia, dałam sie namówić na kilka kromek chlebka i ze 3 łyżki rosołku, bo myślałam że rzygnę z głodu (niestety jak jestem bardzo głoda to mnie mdli)

A u teściów i rodziny męza jestem postrzegana jak niewychowana chamka, bo nigdy nic nie jem, rzadko kiedy piję Czasem myślę czy dobrym wyjściem byłoby im powiedzieć, ale z drugiej strony to czy wiadomo jak zareagują ...

Cześć,

dzisiaj znalazłam tę stronkę i po przeczytaniu kilku wypowiedzi, zalogowałam się. Od razu bo jutro by mi już brakło odwagi...

Za słowa:

pocieszać sie należy tym że to wszystko przez to że jesteśmy nadwyraz ludżmi wrażliwymi i to wszystko dlatego :)

Bleh - bardzo dziękuję.

Mam zdiagnozowaną nerwicę i w ostatnim czasie nasiliła mi się depresja.

Jak większość z Was też unikam wszelkich wystąpień publicznych z powodu "latających" rąk. Nawet teraz mi drżą.

Są takie ranki, że już nie mam ochoty wstać, że to nie ma zupełnie sensu. Na przekór wszystkiemu-pracuję i studiuję, tylko to mnie jakoś trzyma przy normalnym funkcjonowaniu.

Chciałabym się kiedyś obudzić i po prostu się uśmiechnąć, że kolejny dzień przede mną...

ha ha jest nas coraz więcej :) proponuje założyć tajną loże masońską i przejąć władze nad światem :) ja mianuje sie na szefa wszystkich szefów i przyjmuje zapisy

tylko jak tu się zapisac kiedy ręce się trzęsą....

No właśnie widze ze jakoś tak nie wyrażnie napisane

Mianuje cie na sekretarza tajnej loży :) by dokonczyć rejestracje nalezy przeslac pozostale dane osobowe na adres encepence@o2.pl (oczywiscie wszelkie dane powinny być nieprawdziwe aby nikt nie doszedl kto jest autorem spisku)

[ Dodano: Dzisiaj o godz. 9:13 am ]

enecepence78@o2.pl Zapomniałem 78,juz prawie 30 lat mam - starosc

czy to fobia? mam cholerny stres przed spotkaniem z facetem:( mam ochote wiac

i jak ja mam niby kogos poznac w ,kupie razniej a jak mamy sie sami spotkac to cala dygocze

a ja juz nie ogarniam tego wszystkiego,skad bierze sie ten cholerny lęk ktorego nie umiem przelamac nie umiem no po prostu nie umiem nie rozumiem tego dlaczego nie potrafie tego zrobic...........

To wszystko mnie wkurza........w ogole ludzie mnie wkurzają,ich sposób podejscia do osob takich jak ja.....ich olewanie mnie po prostu mam tego dosyć...juz nie wiem co mam zrobić.... żeby mnie ludzie normalnie trtaktowali przynajmniej......wkurza mnie ten ich pieprzony system wartości....opierajacy się na zasadzie

Ale wróćmy do sprawy lęku...dzisiaj byłem w takim stanie ze po prostu oczywiście odeszlem od grupy na pare kroków...chodzilem sobie w kolko i czekalem na lekcje z peółnym poczuciem wku..enia na siebie....i nagle stanąłem i kurcze ludzie z mojej grupy zaczeli sie na mnie gapic jak na debila////...tylko dlatego ze stalem obok nich i nic nie gadalem..

Ja nie moge po prostu wkurza mnie to na maxa wszystko...ta fobia przed ludzmi i jeszcze te ich glupie zachowanie w stosunku do mnie...

Ja tez chce normalnie żyć i być traktowany tak jak inni....moze wtedy bym sie odzywal częściej a nie tak jak teraz.....

Arrrrrrghhhhhhhhh.....

Przepraszam za to ze uzylem przekleństw ale musialem pokazac jak bardzo jestem wkurzony.

hmmm ja czesto dochodze do wniosku "jaki ja kurwa pojebany jestem "

najlepiej jakby mi wszyscy ludzie dali spokój, zamieszkać tak sobie gdzieś w bieszczadach ech

A mi się ostatnio coś nowego przydarzyło. Byłam ze znajomymi w knajpie, było miło, a tu nagle spływam pod stół. Wszystko dociera do mnie pulsacyjnie: jak w stroboskopie. Wyszłam z knajpy. Minęło. Potem powtórzyło się w aptece.

bethii myślisz że to przez fobię... nie wydaje mi się...

Nie mam pojęcia czy to objaw fobii społecznej. Nie mam trudności z wychodzeniem z domu, nie mam problemów z kontaktami. Tak sobie skromnie pomyślałam, że może osoby, które borykają sie z tym na co dzień będą w stanie powiedzieć coś na ten temat. Być może ktoś z Was miał zbliżone objawy. Moje skojarzenie z fobią społeczną ma jeden odnośnik, a mianowicie, że przytrafiło mi się to w miejscu, gdzie było dużo ludzi na raz. Gdy wyszłam z knajpy na ulice wszystko minęło, jakby nic się nie działo. Stojąc w grupce i czekając na zielone na przejściu, gdy nagromadziła się grupka ludzi zaczęłam znowu słabnąć. No i potem - w aptece to samo. Jakieś sugestie?

Nie mam pojęcia czy to objaw fobii społecznej. Nie mam trudności z wychodzeniem z domu, nie mam problemów z kontaktami. Tak sobie skromnie pomyślałam, że może osoby, które borykają sie z tym na co dzień będą w stanie powiedzieć coś na ten temat. Być może ktoś z Was miał zbliżone objawy. Moje skojarzenie z fobią społeczną ma jeden odnośnik, a mianowicie, że przytrafiło mi się to w miejscu, gdzie było dużo ludzi na raz. Gdy wyszłam z knajpy na ulice wszystko minęło, jakby nic się nie działo. Stojąc w grupce i czekając na zielone na przejściu, gdy nagromadziła się grupka ludzi zaczęłam znowu słabnąć. No i potem - w aptece to samo. Jakieś sugestie?

ale oprócz tego słabnięcia coś czułaś? trudności z oddychaniem, palpitacje, niepokój, spocone dłonie/stopy, zimno ??

Ogólne osłabienie, trzęsące sie kolana, zawroty głowy... Serce chyba biło w miarę normalnie. Oddech, hm, ciężko przechodziło mi powietrze przez gardło. A i drgawki całego ciała.

ane23 dzięki za te słowa :) właśnie się zabrałam za siebie - biorę leki i będę chodzić na terapię. Zobaczymy czy się uda i jak długo to będzie trwać... A czy mówić rodzinie faceta o swoim problemie...? Też się kiedyś nad tym zastanawiałam, ale myślę, że w moim przypadku by nie zrozumieli. Dla nich tego typu fobie, lęki itp. to po prostu jakieś fanaberie, użalanie się nad sobą etc. Tak myślę, może się mylę. Ale wystarczy, że spojrzę na moja teściową, kobietę typu silna baba - i... nic nie powiem. Chyba spaliłabym się ze wstydu, poza tym to w ogóle jest dla mnie jakiś wybitnie wstydliwy problem... nawet mojej mamie nie jestem w stanie tego powiedzieć...

Ale Ty przemyśl sprawę, wszystko zależy jacy to ludzie i jakie relacje są między Wami. Może spróbuj najpierw opowiedzieć o tym, jakbyś opowiadała o swojej koleżance i zobacz ich reakcje na tego typu problemy...Wrrr strasznie bym chciała, żeby nikt takich problemów nie miał, czego sobie i Wam wszystkim zyczę

jejku co to za pomysl ze masz fobie spoleczna beti!!!??? mnie kiedyś nos swędział jak na pająka patrzyłem to chyba mam arachnofobię? ja mam fobie społeczną i słabo mi było kilka razy w autobusie ale nie z powodu fobi tylko tego że było strasznie duszno

Heh, żaden pomysł tak tylko pytam E, po prostu jestem przemęczona Dziex.

Mam pytanie odnośnie fobii społecznej.

Czy to się leczy? Czy jest możliwość żeby to jakoś 'stłumić'?