Witajcie...

Aurora92, ehhh odrzucenie. Skąd ja to znam

Dlatego właśnie wiem, że tak silne uzależnienie swojej samooceny od innej osoby może być tylko destrukcyjne. Więc wybacz, ale ja ze swojej strony życzę Ci, żebyś jeszcze przez jakiś czas pobyła sama i choć trochę uporała się z sobą, aby żadne odrzucenie nie stało się przyczyną np. próby samobójczej.

ala1983, w takim razie fajnie, że pomagał. Naprawdę, cieszę się bardzo. Ale uważam, że nie można wbijać sobie do głowy myśli, że gdyby mnie ktoś pokochał, wszystko zmieniłoby się jak za dotknięciem zaczarowanej różdżki. Nie można też uzależniać swojego poczucia wartości od drugiego człowieka. Bo co jeśli związek się rozpadnie? Aurora92, wtedy znowu wrócisz do gardzenia sobą?

Myślę, że potrzeba Ci przede wszystkim zakochania się, ale w samej sobie.

 

Nie. Wtedy chyba już by mnie nie było na tym świecie. Jedyne, czego nie jestem w stanie znieść, to odrzucenie.

Czyli wchodząc w związek "ryzykujesz" życiem?

Nawet najwspanialsza relacja nie jest warta ceny jaką jest żywot,sorry,może zabrzmię głupio,ale to zbyt "niebezpieczne"

Aurora92, ehhh odrzucenie. Skąd ja to znam

Dlatego właśnie wiem, że tak silne uzależnienie swojej samooceny od innej osoby może być tylko destrukcyjne. Więc wybacz, ale ja ze swojej strony życzę Ci, żebyś jeszcze przez jakiś czas pobyła sama i choć trochę uporała się z sobą, aby żadne odrzucenie nie stało się przyczyną np. próby samobójczej.

Już teraz spotykam się z odrzuceniem. A samotności mam serdecznie dosyć... Bo nie chodzi wyłącznie o emocjonalną, ale też społeczną. I obie te rzeczy już teraz powodują u mnie myśli samobójcze, jakąś tam autoagresję (na szczęście nie mam żadnych blizn... na razie).

Aurora92, a mogę spytać jaką masz diagnozę? O ile w ogóle jakąś masz?

Aurora92, a mogę spytać jaką masz diagnozę? O ile w ogóle jakąś masz?

Nie byłam nigdy u lekarza.

Aurora92, radziłabym zatem się wybrać.

A pytałam ponieważ ten strach przed odrzuceniem i poczucie odrzucenia są bliskie borderline, ale jest to trochę bardziej skomplikowane niż się wydaje. Bo o ile te uczucia są prawdziwe, cholernie silne i strasznie destrukcyjne, to czasami są to tylko uczucia i niewiele mają wspólnego z rzeczywistością. Tyle że ciężko jest to przyjąć i w to uwierzyć, bo zapętliliśmy się w tym, że ten ktoś nas odrzucił albo chce odrzucić.

Ale borderline to chyba więcej 'objawów' niż tylko uczucia?

Aurora92, jasne, że więcej. Znacznie więcej. Ale wątek odrzucenia jest cholernie charakterystyczny stąd skojarzenie.

Mnie strach przed odrzuceniem pasuje niemal do wszystkiego.

Idz do psychoterapeuty przed lekarzem

A ktoś mi wyjaśni czym różni się jeden od drugiego? I dlaczego najpierw do psychoterapeuty?

Aurora92, psychiatra przepisuje prochy, terapeuta leczy "slowem"

-- 01 lis 2013, 01:38 --

I nie zgadzam sie PJT, najpierw psycholog i testy, pozniej psychiatra i psychoterapeuta.

Nie wiem, czy chcę brać jakieś leki. One nie pomagają, a otumaniają i "ukrywają" problem. Może i człowiek czuje się po nich lepiej, ale one nie wyleczą, a jedynie maskują.

po krotce psychiatra = recepty

terapeuta = diagnoza, oczywiscie psychiatra tez diagnozuje, ale choroby, Ty masz najprawdopodobniej zaburzenia osobowości

Aurora92, to fakt, tym lepiej, olej prochy i psycholog/psychoterapeuta, ewentualnie juz sam psychoterapeuta (ale lepiej nie sam psycholog )

Aurora92, jeśli jesteś na tyle stabilna, że poradzisz sobie bez leków, to super, niektórzy jednak nie dają sobie bez nich rady. Ja np. byłabym w czarnej d...

ale po jednej wizycie co ona moze dostac = loteria, napewno nie zalatwi to u niej wszystkiego

Nie mam pojęcia, co należałoby zrobić. A poza zaburzeniami osobowości dochodzi też u mnie dystymia, samotność, niska samoocena, agresja. No i jestem DDA.

dystymia to duże słowo, ciężka choroba muszą być spełnione ciężkie kryteria wątpie żebyś je spełniała

to super, niektórzy jednak nie dają sobie bez nich rady. Ja np. byłabym w czarnej d...

ja 2 lata wzbranialem sie przed lekami, stracilem 2 lata zycia, doslownie

hehe

Spełniam je i sama wiem to najlepiej. Dużo czytałam o dystymii.

Jeśli mogę tak powiedzieć - lepiej dystymia niż czysta depresja. Co nie znaczy, że dystymia jest super, łagodna i w ogóle nie jest problemem...

no to zobaczymy czy przekonasz lekarza do swoich racji

tylko jak wejdziesz do psychologa/psy...blablabla, to nie mow "mam dystymie i osobowosc unikajaca" W ogole unikaj psychologicznych terminow, taka moja mala rada

Wiem, że nic mu nie mówić. Przecież to tylko moje domysły, a to lekarz powie mi, co mi dolega. W końcu lepiej się na tym zna.