Nerwica lękowa - Co zrobić? Moja historia część 1, zamknięta

Zgadzam się ale trzeba powiedziec że wiele chorób jest powodowanych przez nerwicę np. wrzody, choroby serca,zawały,choroby skóry i wiele innych.W takich przypadkach terapia usuwa niepokojące objawy.Moim wiec zdaniem niebezpieczne jest to ze lekarze stwierdzają najczęściej ''tylko nerwice'' nie zwracajac uwagi na to jakie poważne skutki dla zdrowia fizycznego moze ona miec.Przecież człowiek jest jednością>>nie można leczyć ciała w odłączeniu od psychiki.

Objawy jakie ma czaja16 są bardzo podobne do moich. Właściwie to mógłbym je tak w skrócie opisać. Proszę zwrócić uwagę, że czaja16 mówi o sytuacjach w których normalna choroba raczej by się nie objawiała i dlatego moim zdanie jest to nerwica.

lol ludzie co wy z tą boreliozą,

Zabawne, ze o tym wspominasz... objawy nerwicy i zdjagnozowanie boreliozy zbiegło się u mnie w czasie - rumień wędrujący, dodatni test Western-blot, zawroty głowy, choroba lokomocyjna. Trafiłem nawet do szpitala zakaźnego. Bardziej szczegółowe badania wykluczyły związek miedzy objawami, a samą boreliozą, ale potwierdziły też, że fizycznie jestem raczej zdrowy. O pomyłkę więc bardo łatwo ;-)

@Zahn

Nie ma obecnie badań, które wykluczają związek między boreliozą a objawami nerwicowymi. Po prostu każda ilość neurotoksyn produkowanych przez krętki może dać objawy nerwicowe i nie sprawdzisz tego, ot co. Jak miałeś objawy boreliozy, jednocześnie zaczęły występować objawy nerwicy, a potem nerwica nie minęła - najprawdopodobniej po prostu dalej masz boreliozę. Polscy lekarze z reguły nie potrafią tego leczyć, a ci co potrafili siedzą w Irlandii. Miałeś w ogóle nakłucie lędźwiowe robione? Jak nie to nie ma za bardzo o czym gadać. Jak jesteś zainteresowany terapią likwidującą neurotoksyny, daj znać - zażywa się przez miesiąc środek wiążący kwasy żółciowe, przez co nie ma w jelitach zwrotnego wychwytu tych substancji. Założę się, że w Polsce może 1% lekarzy słyszał o tej metodzie.

@Celineczka, jest wiele schorzeń powodowanych przez np gorączkę. Ale jeśli masz pacjenta z gorączką nie wpisujesz mu w kartę "rozpoznanie - gorączka" tylko sprawdzasz, co tą gorączkę spowodowało. Nerwica która pojawia się "sama z siebie" jest mniej więcej tak często spotykana, jak gorączka pojawiająca się bez żadnego powodu. A swoją drogą, to raczej wrzody wywołują nerwicę niż odwrotnie, no ale zdarza się i tak że nerwica wywoła wrzoda.

Moj ojciec ma borelioze i podobne objawy do moich ciagle zmęczenie, bole głowy, brak siły, dziwne uczucie itd... myśleliśmy ze to jest to, ale wszystko ok. Mialem robione badanie w centum badan DNA w Poznaniu. Coprawda nie miałem romieńca ale moj tata też nie miał...Ostatniego czasu dowiedziałem sie że mam też problemy ze śledziną, czyms sie zatrułem i teraz organizm zatruty i że szybko rosnę i może dlatego tak sie czuję. Ale nie wiem... w sumie przed tymi dolegliwościami nie miałem stresów nic sie nie wydarzyło co by mialo jakies większe znaczenie.

Twój ojciec ma boreliozę, czy pozytywny wynik badania PCR w Poznaniu? To baaaaardzo duża różnica.

Wiesz, tak się składa, że Poznań z reguły robi wyniki fałszywie pozytywne. Jakieś 80% osób które znam i które po zrobieniu testu w Poznaniu myślały że mają boreliozę, tak naprawdę nie miały jej. Po prostu laborka w Poznaniu ma przestarzałe maszynki.

Borelioza daje KOMPLETNIE inne objawy niż te opisane przez Ciebie.

...a przypadkiem nie zaczął się leczyć u tej szamanki w Krakowie, która każdemu boreliozę wmawia i przekonuje, że jak nie będzie jej płacić grubej kasy za leczenie to się przekręci?

No nie wiem jest leśniczym więc duże prawdopoboiestwo że ma. Bierze leki i pomogły mu... A mi nic nie pomaga Setaloft czy jakos, ani zióła!

Ogólnie antybiotyki pomagają na kilkaset różnych chorób nie będących boreliozą, no ale jego zdrowie, jak co odeślij go do www.borelioza.vegie.pl

A sam jak mówiłem, napompuj się witaminami i mikroelementami wg tego co podałem, za 2 tygodnie po "nerwicy" nie powinno być śladu. Jak nie przejdzie - wtedy dopiero myśl co dalej.

90% diagnoz nerwicy to tak naprawdę choroby, których lekarzom nie chciało się do końca zdiagnozować. Po co, skoro można wypisać "nerwica" i mieć spokój?

To niestety chyba święta prawda... To byłby też świetny temat na kampanię społeczną, jeżeli ktoś chciałby taką zrobić, to ja się piszę

Przecież człowiek jest jednością>>nie można leczyć ciała w odłączeniu od psychiki.

Tak, to prawda, ale właśnie dlatego, że człowiek jest jednością, nie można też leczyć psychiki w odłączeniu od ciała... Chcę powiedzieć tylko tyle, że nie w każdym problemie zdrowotnym źródłem jest psychika. To podejście nie jest odkrywcze, ale chyba ostatnio niedoceniane

A tak w ogóle to sorry, bo mój post to chyba offtop jest... Ale wybaczcie, nie mogłam się powstrzymać

Zawsze miałam lęki. I zawsze rodzinka straszyła mnie zakładem psychiatrycznym. Zawsze słyszałam o sobie że jestem nienormalna. Może mieli rację.

Odkąd zmieniłam podstawówkę w wieku 10 lat, stałam się rozkojarzona -jestem rozkojarzona przewlekle - przez rozkojarzenie nieraz mało co nie wpadlam pod samochód. A czasem rozpierała mnie wielka energia, ale to nie była typowo młodzieńcza energia. Była to energia z reguła powiązana z jakąś obsesją. Pamiętam jak miałam 10 lat właśnie to chciałam zrobić marsz przeciwko zabijaniu kangurów... Zbierałam podpisy, wrzeszczałam... Może faktycznie byłam i jestem świrnięta.

Gdy miałam prawie 12 lat miałam bardzo ciężkie nasilenia astmy, siedziałam kilka ładnych miesięcy w domu. Wtedy odkryłam nową obsesję - malarstwo. Ubzdurałam sobie że umiem malować, a to bylo tylko urojenie, tylko coś, co miało mi pomóc zabijać czas podczas nasilenia.

Od właśnie wieku 10 lat miałam lęk przed mężczyznami - że mnie skrzywdzą, zgwałcą, porwą... Pewnie wynikało to z tego że moja matka mi tak mówiła. Przeszło mi kiedy poznałam kogoś bardzo wartościowego... Ten ktoś opiekuje się mną i teraz.

Kilka razy w życiu chciałam popełnić samobójstwo. Na szczeście mój ojczym mnie za każdym razem ratował. Ale odkąd moja matka się z nim rozwiodła, wszytko mi się nasiliło... Gdy idę wąskimi ulicami mam obawe że budynki się na mnie zawalą. Cierpię od dłuższego czasu na bezsenność. Latem tego roku miałam omamy wzrokowe - że widzę chrząszcze, zorientowałam się że to omamy po tym jak próbowałam zabić jednego. Pozdrawiam.

Witam .

Nigdy nie pisałam na żadnym forum więc prosze o wyrozumiałość z a błedy jeśli takie popełnie . Staram się zacząć leczyć ale kiepsko mi idzie psycholog? Zaczełam hodzić i tak na prawde nic mu nie powiedziałam bo boje się a to co się ze mną dzieje tłumacze sobie że przesadzam i przecież wszystko sobie potrafie wyjaśnić sama ...złagodziłam leki jakie mam, nie powiedziałam o molestowaniu w dzieciństwie bo boje się sama do tego przyznać , o tym że codzień myśle jak dobrze było by nie być. Testy wyszły mi źle mimo iż zastanawiałam sie nad pytaniami i hyba odpowiadałam jak chciała bym myślec a nie jak myśle. A psychiatra? przepisał mi luxete .Sama nie wiem jak mam już dośc to chce powiedzieć o tym wszystkim ale jak przyjdzie co do czego to milcze i nic sie nie zmienia a nawet jest gorzej. Czy tylko ja mam taki problem jak powiedzieć?

[ Dodano: Dzisiaj o godz. 12:32 pm ]

przepraszam za błędy ortograficzne

[ Dodano: Dzisiaj o godz. 2:43 pm ]

Dzięki 1507 i dlugi - wlasnie wczoraj bylam u psychiatry, niestety nie prywatnie bo moj wspanialomyslny facet stwierdzil ze szkoda pieniedzy i mam najpierw sprobowac w publicznej przychodni, a jak nie bede zadowolona to dopiero wtedy prywatnie. No comments, az mi wstyd za niego. A moze przesadzam... co myslicie o psychiatrach i psychologach publicznie a prywatnie?

Rozpoznanie - fobia spoleczna. Dostalam lek: xetanor i skierowanie na psychoterapie. Znacie ten lek? Dobry jest? Podobno to tanszy odpowiednik rexetinu, ktory bralam i na dodatek lek oryginalny w stosunku do niego (rexetin zrobiono na jego bazie)????

Ja leczę się na nerwicę lękową jeszcze od początku gimnazjum.Problemy z kolegami i koleżankami miałem już pod koniec podstawówki.Wtedy to zaczęły się pierwsze upokarzania,pobicia.Całe gimnazjum było dla mnie bardzo trudne(ciągłe upokarzania,niezdrowe plotki,ciągła krytyka).W trzeciej klasie gimnazjum zmieniłem szkołę na lepsze gimnazjum - miałem szczęście ,trafiłem do najlepszej klasy w szkole,ale była też agresja do mnie ze strony uczniów z innych klasW wakacje po zakończeniu gimnazjum dostałem silnego lęku przed pójściem do szkoły i trafiłem do szpitala psychiatrycznego na Abramowicach.W tej chwili uczę się w liceum profilowanym(z powodu moich problemów lękowych nie poradziłbym sobie w LO).Na razie jest spokój chociaż na początku pierwszej klasy były problemy(wiadomo,''szał'' po gimnazjum).

Gonso, dzieciaki w gimnazjach i podstawówkach tak mają. Dlaczego? Po perostu burza hormonów a przy tym niewiedza. Pomyśl sobie, że przeciętny dorosły człowiek nie wie nic nawet o depresji czy nerwicy, a co dopiero mówić o takim nastolatku. Ja też byłam prześladowana, bo wydawałam się "dziwna". Pozdrawiam.

Witam Was Kochani!! jestem tutaj nowy... Ale problem mam jak wszyscy. Zaczelo sie chyba w zasadzie we wrzesniu. Pamietam siedzialem z siostra (jest lekarzem) i pilismy winko, nagle poczulem uczucie ucisku w gardle i jakbym mial zemdlec. Siostra natychmiast mnie osluchala nic nie wyszlo z tego. Wiazalismy to z emocjami, umarl mi tego dnia ukochany zwierzaczek, bylem po ciezkiej poprawkowej sesji na studiach. Zaczalem od pazdziernika studia i ... po jakis 2 tygodniach przed jednymi zajeciami poczulem ze robi mi sie slabo, ze mam jakby zemdlec. Wtedy wiazalem to troche z przemeczeniem ale lek zaczal we mnie narastac, objawy bywaly podobne do tego pierwszego razu. Dochodzilo do tego uczucie ucisku w szyi ktory zreszta teraz jest moja glowna przyczyna lekow. Pod koniec pazdziernika zemdlalem na zajeciach. Studiuje medycyne, odrazu zrobili mi okg (nic nie wyszlo) i wyslali do szpitala na oddz. kardiologii celem diagnostyki omdlen. Wyszedl zespol wazowagalny, ktory wiedzialem ze mam (sklonnosc do omdlen w traumatycznych sytuacjach, przy stresie) ale nigdy nie mdlalem z przesada, ot pare razy przy pobraniu krwi w dziecinstwie. Uczucie ktore pojawilo sie teraz bylo innego charakteru. W kazdym razie inne badania w szpitalu (ale tylko na kardiologii) nie wykazaly nic nowego. Dostalem wypis (lezalem u nich weekend) i po powroci przez pare dni bylo lepiej. Potem niestety objawy wrocily.. Straszny lek, jakbym mial umrzec, czasem lek uogolniony, uczucie ucisku w krtani, ktore towarzyszy mi teraz prawie przez caly czas... Zastanawiam sie - nie wykluczam ze to nerwica, wrecz uwazam ze to baaardzo prawdopodobne, ale z drugiej strony boje sie ze cos mi jest. To zaczelo juz mi niszczyc zycie, odbiera mi cala radosc z niego. Czesto dostaje takich napadow *schizek* ze prawie robie (sorry za okreslenie ale tak to odczuwam) w gacie ze strachu... Na studniowce mojej dziewczyny nie wypilem grama alkoholu bo oczywiscie musialem wziasc na poczatku hydroksyzyne (nie wolno laczyc z alko). Te stany pojawiaja sie gdy jestem juz znuzony dniem, gdy zatapiam sie za bardzo we wlasnych myslach. Odchodza gdy akurat mam zwyzke dobrego nastroju, choc nie jest to regula. K*** mam 21 lat, jestem jaki jestem ale jakos to funkcjonowalo moje zycie zawsze a teraz po prostu czuje sie jakbym byl z innej planety! W dodatku nie mam kompletu badan (przydaloby sie wykluczyc przyczyny neurologiczne i ew. USG szyi bo naprawde dziwne to uczucie jest - moze ktores z was tez tak mialo??) Sytuacje komplikuje fakt ze studiuje medycyne i wiem chyba wiecej niz powiniennem co dodatkowo nakreca ta spirale.. Dzieki Wam Kochani, dobrze jest wiedziec ze nie jest sie samemu...

Hej!:)

Szukam kontaktu z kims kto przeszedł terapię grupową na Lenartowicza w Krakowie.

Od lutego zaczynam tam terapie i bardzo się boję....czy moze ktoś przybliżyć jak to wygląda w praktyce?

pozdrawiam serdecznie:)

ja oprócz typowych objawów jak "ściskanie" głowy, szumy w uszach, czy uderzenia gorąca, mam też nadmierne przejmowanie się byle czy..

okropne to jest:/ potem przez kilka dni myślę o tym..aż zapomnę.

pozatym wystarczy że w tv leci jakiś program o chorych ludziach, lub coś wzruszającego, film itp to zaraz mam łzy w oczach i nie potrafię się powstrzymać przed płaczem:(

jak ktoś coś powie mi coś niemiłego to nie potrafię bronić swoich racji, chociaż chcę, ale zaraz robi mi się przykro bardzo, przejmuję się tym strasznie, i też zaraz mi sie na płacz zbiera. i chociaż chcę rozmawiać, bronić siebie to nie potrafię bo nerwy i łzy odbierają mi głos, i robi mi sie "gula" w gardle:(

Witam!

Zakładam ten temat, bo mam wrażenie, że dotyczy mnie kilka zaburzeń jednocześnie i powinnam chodzić na kilka terapii (co jest przecież niewykonalne i bezsensowne). Napiszę Wam trochę o sobie, może ktoś będzie mi mógł coś sensownego podpowiedzieć...

Mój ojciec jest alkoholikiem i właśnie z tego wątku zaczęłam szukać dla siebie pomocy - chodzę na terapię dla dda. Jest przydatna, ale nie pomaga mi w pełni.

Mianowicie - mam okropne ataki lęku, zdaje się, nerwicowe. I tu mam wątpliwości, bo wyczytałam gdzieś, że przy nerwicy może pojawiać się lęk nieuzasadniony, nagle, nie wiadomo skąd.

U mnie to nigdy nie jest "nie wiadomo skąd". Denerwuję się w sytuacjach społecznych - np. gdy mam coś mówić, robić w grupie ludzi, gdy jestem na widoku innych.

Nie cierpię tego, bo tak naprawdę chciałabym to robić - np. zabrać głos w publicznej dyskusji, ale gdy pojawia się taka możliwość, zaczynam cała dygotać, trzęsą mi się nogi, ręce, nie mogę tego opanować, chciałabym uciec, bo dodatkowo pojawia się obawa, że inni to zauważą. To jest koszmarne. Nic nie pomaga - przekonywanie siebie, że będzie dobrze itp.

Tu moje pytanie: czy to jest nerwica? czy fobia społeczna

Utrudnia mi to życie, nie radzę sobie z tym, ale nie byłam u psychiatry, nie biorę leków. Moja terapeutka mi to odradziła - jej zdaniem leki niczego nie załatwiają. Rozumiem to, ale te napady uniemożliwiają mi pracę, normalne życie, a samo nie przechodzi. I przede wszystkim fizycznie mnie to bardzo wyczerpuje. Wydaje mi się w tej chwili, że to niemożliwe, bym dała sobie radę bez leków, a jednocześnie się ich boję.

Mam też stany depresyjne - apatii, bierności, np. nie jestem w stanie przez dwa dni wyjść z domu.

Nie wiem, co mam robić, a jestem w niezłej rozsypce, mam poczucie, że powinnam zrobić coś, bo się zapadam coraz głębiej, a zwykłe rozmowy z terapeutą nie pomagają. Jeśli na tym forum są podobne posty, to proszę, podpowiedzcie, gdzie. Z góry dziękuję.

Wydaje mi się, że powinnaś poszerzyć terapię o wiedzę psychiatryczną, a więc jednak konsultacja ze specjalistą wydaje się być wskazana, bo masz i podstawy i (przepraszam za stwierdzenie) warunki, aby mieć nerwicę. Jak uzasadnia Twoja Pani terapeutka DDA to, że odradza Ci konsultacje? Bo nie wydaje mi się to zbytnio kompetentne z jej strony Przecież wizyta u psychiatry czy psychologa wcale nie oznacza automatycznie leczenia farmakologicznego!

Cześć! Dzięki za odzew.

Nie mogę powiedzieć, że odradza samą konsultację, bo ja już poszłam dalej i zapytałam, czy jej zdaniem nie powinnam się wspomóc właśnie lekami. I tu zauważyłam wyraźną niechęć, bym szła w tę stronę. Zresztą, psychiatra to przecież lekarz, jeżeli nie wystarcza mi psychoterapia i zgłaszam się do niego, to rozumie się to jednoznacznie - że idziesz po leki. Ale pewnie masz rację - że nie musi tak być, a mogłabym w końcu dostać jakąś diagnozę.

W każdym razie usłyszałam, że leki niczego nie załatwiają i poczułam się tak, jakby mi sugerowała, że chcę iść na łatwiznę, bo przecież muszę to przepracować w terapii i to trwa.

Tylko że muszę jakoś żyć i pracować, teraz, a te objawy mi to skutecznie uniemożliwiają, więc też nie zadowoliła mnie jej odpowiedź - nie otrzymałam właściwie żadnej wskazówki, jak sobie z tym radzić.

u mnie zaczelo sie cos koło swiat

jak tera zczytam to forum to okazuje sie ze cale dzieciństwo mialam nerwice natrectw ( liczenie wszytskiego do 3 robienie po 3 razy)

i w ogole takie rzeczy ze az sie smiac chce

ale od tych swiat jets bardzo nieciekawie problemy z oddychaniem dusznosci bark tchu bole w okolicy sreca itp.

bylo i przechodizlo a teraz od kiku dni non stop zarywam noce nie moge spac a w tym roku mam mature i powinnam sie uczyc a ja ide spac jak mnie znig zwali i siedze do 3 w nocy bo jak sie kłade dostaje starsznych dusznosci

dostałam bellergot ode do psychiatry

ale czemu te konowały nie wyklucza najpier innych rzeczy (czyt. nie dadza skierowania na EKG przeswietlenie pluc) w pon pojde do lekarza i poporsze o te rzeczy.

u mnie to wszytsko wzielo sie chyba z tego ze jestem przewrazliwiona , starsznie sie przejmuje choc tego nie pokazuje , biore do siebie

w nocy jak nie moge spac i dopadaja mnie dusznosci mam ochote sie zabic bo tak nie idzie zyc ,,, juz nie pamietam jak to bylo keidy sobie spokojanie spałam wychodizlam na imprezy itp.

Witajcie ludziska! :)

Mam pewien problem:

bardzo często denerwuję się..., jestem zestresowany, w szkole mówią mi, że trzęsą mi się ręce, chodzę do 2 klasy liceum i każdy dzień to dla mnie porcja stresu. Co zrobić ?

często nie daję sobie rady i nawet pojawia się płacz

czasami nawet drżę, czy to może być od leków ? (seroxat, anafranil, olzapin)

mam też taki nawyk... :/ obgryzam skórki na palcach... :/

w ogóle jestem jakiś inny, do tego jestem trochę sztywny, chociaż w domu i wśród swoich jestem luzak i kabareciarz

Co byście mi poradzili ?

Cześć - witam wszytkich nerwusków :)

Jakieś 3-4 lata temu przechodziłem depresję spowodowaną chyba niepowodzeniami zawodowymi - we własnych oczach byłem osłem nicnieumiejącym itp itd siedział bym w domu tylko i spał. Znalazłem inną pracę, okazało się że nagle stałem się cenionym profesjonalistą - depresja odeszła w zapomnienie (dotąd lekarz przepisywał mi fluoksetynę) :) To tak w skrócie.

Jednak od jakiegoś czasu odczuwam często (zazwyczaj w sytuacjach "stresu" - cudzysłów stąd, że to są sytuacje normalne tzn. wizyta u prezesa, jakiś niewielki problem itp) przypływ hmmm jakby to.. lęku.. "w środku" cały się trzęsę, robię się czerwony na twarzy, mam ochotę uciec - przechodzi jak skupię się na rozmowie (oczywiście tak naprawde powodów do lęku nie było). Albo inna sytuacja: zasypiam (najczęściej jest to drzemka popołudniowa, nocą sypiam dobrze) i po 0,5h się budzę - serce wali mi jak oszalałe, trzęsę się "w śródku". Albo inna sprawa - leżę sobie i nagle pojawia się jakiś dźwięk (np. telewizor "strzeli plastikiem" no wiecie - tak się rozpręża po wyłączeniu) i znowu cały się trzęsę.. Czasem znowu napadają mnie takie trzęsiawki "bez powodu" - np. siedzę sobie spokojnie i nagle zaczynam mieć jakiś taki niepokój i znowu to wewnętrzę roztrzęsienie. Bardzo pomaga mi w takich sytuacjach Xanax 0,5 - pół tabletki (zażywam w razie potrzeby w sumie to może max 1x w tygodniu). Czy to jest jakaś nerwica? Pozostałości po depresji? Ktoś ma podobnie? Czy są jakieś lekarstwa niekoniecznie psychotropy które pomagają się wyciszyc?

Pozdr

Nerw

Czesc , jestem Karolina i mam 15 lat.Jestem tu nowa i chciałabym opisać wam moją historie i podzielić się z wami swoimi odczuciami.

Wszystko zaczęło się od urazu głowy (dokładniej od wstrząśnienia mózgu) którego doznałam tydzien przed swiętami.Zaraz po upadku byłam u lekarza, przebadał mnie i stwierdził, że wszystko jest wporządku ale należy obserwować przez kilka dni czy nie pojawiają się żadne niepokojące objawy.Po 3 dniach wszystko wróciło już do normy i czułam się zupełnie normalnie aż do sylwestra.... .Byłam pewna, że wszystko już jest ok więc pozwoliłam sobie na wypicie szampana iii....trunku, którym poczęstowała mnie koleżanka (jak się okazało był to spirytus z colą).Jak się pewnie domyślacie po wypiciu tych alkoholi zakręciło mi się w głowie czym z początku się nie przejęłam, bo przecież to normalne.Niestety po jakiejs godzinie zaczęłam się martwić, że przez to wstrząśnienie mózgu i alkohol mogło mi się coś uszkodzić w głowie.Około godziny 1.30 wróciłam do domu i cały czas strasznie się tym stresowałam.Długoo nie mogłam przez to zasnąć alke w końcu jakoś się udało. Rano gdy się obudziłam bolała mnie głowa i dziwnie się czułam.Znowu zaczęłam się zamartwiać i płakać.Postanowiłam powiedzieć o tym rodzicą. Mama zapewniała mnie,że wszystko jest ok i napewno mi nic nie bedzie. Jednak nie podziałały na mnie słowa mamy i cały dzień płakałam i strasznie się bałam. Na następny dzień obudziłam się i czułam się jeszcze gorzej.Poszłam do szkoły a tam czułam się fatalnie, chciałam jak najszybciej wrócić do domu, chciało mi się płakać no i cały czas myślałam o tej głowie.Noc miałam z głowy bo budziłam się z okropnym lękiem i cała się trzęsłam.Na drugi dzień pojechałam do chirurga, który jeszcze bardziej mnie nastraszył bo powiedział, że po wstrząśnieniu mózgu nie wolno pić alkoholu.Dał mi skierowanie do neurologa.Neurolog mnie przebadał i powiedział, że wszystko jest ze mną w porządku, poprostu za bardzo się tym przejęłam.Przepisał mi Persen forte zebym się troche uspokoiła.Mama postanowiła zabrać mnie do swojego psychiatry (sama leczyła się na nerwicę lękową i depresję).Pani psycholog stwierdziła u mnie zaburzenie lękowo depresyjne i kazała brac przez jakis czas lek przepisany przez neurologa.No więc brałam go przez 3 tygodnie, samopoczucie całyczas było fatalne a do tego "dziwnosc" (dziwnoscia okreslam to ze widze ten swiat inaczej, zupełnie tak jakbym miała "popsute" oczy) no ale jakos dało się to znosic az do czasu kiedy w ostatnią niedzielę poszłam z mamą do kościoła. Siedziałam całą mszę i rozmyslałam az w koncu doszły do mnie takie mysli ze czuje iz mam cos w tej głowie, ze na zawsze juz zostane taka dziwna (wczesniej pojawiały się tez takie mysli ale nie były nasilone w takim stopniu jak w tym kosciele).Ledwo co wytrzymałam do konca mszy. W drodze do domu strasznie płakałam i tak az do wieczora no i w nocy wogole nie spałam bo zaczął mnie męczyc ból głowy. W poniedziałek odrazu pojechałam z mamą do psychiatry, bo czułam się okropnie i cały czas skupiałam się tylko na tym ze boli mnie głowa.Lekarka zmieniła mi lek na Setaloft i mówiła ze napewno nic nie mam w tej głowie, że z medycznego punktu widzenia to jest niemozliwe zeby cos mi sie stało po tym alkoholu.Zaczęłam brac ten lek i juz po pierwszej dawce czułam sie dziwnie, tak jakbym była jakas oszołomiona. W nocy nie moge spac i mam nudnosci.Zaczęłam szperac w internecie i znalazłam objawy guza mózgu, które idealnie pasowały do tego jak sie czułam. Tak sie nakreciłam ze teraz cały czas boli mnie głowa i w nocy nie moge spac. Mama powiedziała ze zeby mnie uspokoic zrobi mi TK ale niestety musi zapłacić za nie 300 zł, bo jak bym poszła panstwowo to musze czekac az do kwietnia.Strasznie sie boje tego co bedzie. Obwiniam sie o to ze zepsułam sobie całe życie tym, że wypiłam ten alkohol.Cały czas mam wątpliwosci czy to depresja, ciągle wmawiam sobie ze uszkodziłam sobie mózg. W poniedziałek jade na TK. Czy myslicie ze wszystko bedzie ze mna w porzadku? Jaa mam dopiero 15 lat i chcee zyc a nie moge . Boje sie ze tak mi juz zostanie a wtedy to chyba oszaleje i wyladuje w szpitalu psychiatrycznym.Cały czas mam lęk.

Mam nadzieje ze udało wam sie doczytac ten tekst i dodacie mi troche otuchy.

Mam nadzieje ze udało wam sie doczytac ten tekst

Doczytałem chociaż jak się z paragrafami pisze to się łatwiej czyta

Więc Karolina, dla mnie wygląda to jak silny stres pourazowy który mógł jakąś tam nerwicę i depresję wzniecić. Oczywiście to moje przypuszczenia, które nie mają żadnego znaczenia, ekspertem nie jestem.

W każdym bądź razie radzę się po pierwsze uspokoić, bo się wpędzisz w gorsze problemy psychiczne co będzie trudniejsze do pozbycia się oraz bardziej dokuczliwe :)

Więc do poniedziałku się uspokój a w poniedziałek po wszystkim będzie ok

Pozdrawiam, any wątpliwości to pisz, na priv. bądź tu. Cokolwiek preferujesz.

Ps. Witam

Dzięki za odpowiedź. Zapomniałam jeszcze dopisać, że mam takie dziwne uczucie w głowie. Nie wiem jak to mozna opisac....tak jak bym cos czuła w tej głowie. Strasznie się boję co będzie. Cały mój świat przewrócił się do góry nogami. Zawsze byłam taka wesoła i energiczna a teraz na nic nie mam ochoty, towarzyszy mi ciągłe uczucie dziwności i smutku. Ile ja bym dała zeby cofnąć czas.