Nerwica lękowa - Co zrobić? Moja historia część 1, zamknięta

Tak naprawdę to nigdy podczas ataku nie zemdlałam. Zaczyna

się od dziwnego ucisku w głowie a kończy na tym że muszę natychmiast usiąść bo jestem pewna że zaraz zemdleję. Poza tym

usiskiem robi mi się gorąco, kręci w głowie i czuję szum w uszach. Jak sobie wytłumaczyć że nic mi się nie stanie?

ja tez chodze do panstwowego psychiatry, babka jest naprawde

super, bylo ze mna bardzo zle, wczesniej probowalam leczyc sie u psychologa ale te rozmowy mi w ogole nie pomagaly a raczej

odwrotnie bo za kazdym razem gdy zaczynalam mowic o swoich problemach rozklejalam sie zupelnie i mialam jeszcze wiekszego

dola .....

wiec postanowialm ze pojde do psychiatry - biore tabletki dopiero 2 tygodnie a juz czuje sie o wiele lepiej!!

nie mam problemow w kontaktach z ludzmi, nie boje sie patrzec ludziom w oczy, uwierzylam w siebie i poczulam ze warto

zyc....co kiedys bylo ogromnym problemem...

ja uwazam ze te moje lęki siedza we mnie tak gleboko ze nie bylam w stanie

wygonic ich z siebie rozmowa z psychologiem....

a teraz jest naprawde ok:)

pozdrawiam!!

ja mam to samo co wy.Podobne objawy mam mniej więcej od

roku,rozumiem was,zna to uczucie paniki,totalnego przerażenia.Ja mam lęk przed ludźmi a szczególnie przed tłumem.Wszystko

jest Ok,gdy jestem w domu,ale gdy tylko muszę gdzieś wyjśc i wsiąść do autobusu zaczyna się koszmar.na poczatku jest w

porządku,ale cały czas podświadomie o tym myślę.no i zaczyna się-na początku jakby uczucie senności,a potem jakbym wogóle nie

czuła własnego ciała.Strasznie mi wtedy gorąco ,tez wydaje mi sie,że za chwilę umrę,do tego czuje,jakby wszystko sie działo

obok mnie,nie umiem tego wytłumaczyc ,jakby sen na jawie.nie wiem co na to zaradzić.Już niektorzy moi znajomi uważja mnie za

wariatke i pukają sie w czoło:(

Ej, nie przejmuj się tym pukaniem. Jak się pukają to im

odpukaj. Oleeeej to, co ludzie myślą. Niestety duża większość z nich nie ma bladego pojęcia co to jest nerwica, a ocenić

kogoś jako wariata jest najlatwiej.

Moi drodzy napiszcie prosze jak udaje WAM sie

leczyc z nerwicy! ja cierpie na nerwice lękową, lęk dopada mnie juz we wszelkich sytuacjach publicznych, ostatnio bylam u

lekarza i nazwal to nerwicą lękową z elementami agarofobii, biore pramolan od prawie tygodnia, po nim sie uspokajam ale

korzystam tez z pomocy psychologa,bylam dopiero 3 razy, a co WAM pomaga, czy ktos z WAS wyleczyl sie z tego na dobre? dodam

tutaj ze nerwice z podonbymi objawami mialam kilka lat temu, leczylam sie tylko tabletkami, doszlam jakos do siebie i znow

zaczelo sie miesiac temu...napiszcie jak jest u WAS, jak sobie z ty mi lekami radzicie, bo leki na dluzsza mete...hm...one

tylko wycieszaja ale nie dotykaja tak naprawde zrodla naszego cierpienia, pozdrawiam WAS wszystkich. Diana.

Temat przeniesiony do dzialu 'O nerwicy lękowej' dop.

Lith

Jestes najwazniejsza osoba na swiecie

dla siebie samej wiec nie pisz"nikt wazny".Siedzac samotnie w pokoju i rozmyslajac mozna,wiem to z wlasnego

doswiadczenia,czuc sie jak "psychoicznie chory".Gdy z krazacymi po glowie myslami nie ma co zrobic,zreszta sama wiesz.Musisz

porozmawiac z psychiatra,po prostu musisz.Rosnaca w tobie agresja pewnego dnia eksploduje i pograzysz sie jeszcze

bardziej.Zbierz te resztke sily i idz do lekarza,psychologa,psychiatry i zacznij sie ratowac.Oni naprawde potrafia pomoc.I

zrob to dla najwazniejszej osoby na swiecie...Nikt tego za ciebie nie zrobi.......

..mnie się wcale nie wydaje,

 

że zemdleję, tylko że od razu umrę. Wiem, że to jakis absurd. Wiem to teraz, ale może za 10 minut ta mysl znowu mnie

 

dopadnie. Po prostu super/

Daj spokój, ja mam to samo, już zaczynam bac się wszędzie, bez względu

na miejsce, i porę dnia, a to uczucie nadchodzącej śmierci, czy omdlenia, jest straszne rzeczywiste, całe moje ciało

sztywnieje.... ach co tu dużo mówić, przecież sami to przeżywacie.

Straszne, straszne, straszne !!!

To dokładnie tak jak u mnie.

Lęk dopada mnie już nawet,

gdy siedzę przed komputerem, a przy tym, mam strasznie realistyczne wrażenie nadchodzącej śmierci, lub jakiejś przerażającej

choroby, takiej jak wylew.

Byłem przez 4 dni w szpitalu, ale na własne rządanie się stamtąd wypisałem, gdyż mam

specyficzną sytuację rodzinną, no ale po powrocie do domu, zamiast mi się polepszyć, to się pogorszyło, a wiedz przy tym, że

nie biorę żadnych leków, gdyż Asentra źle na mnie działa, a Anafranil SR75, spotegował moje lęki, i fobie.

Teraz jestem

zmuszony, iść do szpitala na psychoterapię, która trwa niestety 12 tygodni, a przy tym, przez pierwsze 2 tygodnie, jest

całkowity zakaz kontaktowania się z rodziną, ale wiem, że to pomoże, dobra kończę, bo znowu mnie nachodzi..

Okazuje sie, ze moja babcia to miala.., moja mama, jej

siostra...i druga siostra..Czy u was tez jest taka prawidlowosc?

u mnie tez zaczelo sie 3 lata temu, ale stlumilam to ( a

raczej) moi rodzice) lekarstwami. Po 2 latach znowu sie zaczelo..najpierw raz na kilka miesiecy, ale teraz juz codziennie.

Wlasnie jestem na etapie rozmow z rodzicami..nie chce isc do lekarza..Czasem mysle, ze sama sobie to ubzduralam i ze powinnam

dac rade SAMA...No, nie wiem..zobaczymy.

Saalba nie zapieraj sie rękami i nogami przed lekarzem, kto

jak nie on pomoże Ci z tego wyjść?

Ten lekarz nie przepisze, to może inny przepisze:) Dokładnie

- nie masz wyjścia, musisz iść! A może najpierw leki uspokajające, a potem praca z lekarzem i to opowiadanie o swoich

problemach....Powodzenia:)

Saalba piszesz "nie chce isc do lekarza"Ciekawe na co

czekasz?Az bedziesz isc MUSIALA!.Piszesz"powinnam dac rade SAMA"A jak sama nie dasz rady?To co wtedy?Przemysl to.

no wiec widze ze i moje objawy

 

sa podobne ,

sam strach jednak u mnie nie jest najgorszy ...nie boje sie jazdy autobusami czy innych miejsc ...

moj

 

problem to ciagle dolegliwosci ...i tym samym obawa ze cos mi jest a lekarze nie wiedza co

bol glowy ,temperatura ,

 

cisnienie, uciska w klatce ,pieczenie w klatce , ucisk w brzuchu i najgorsze z tego wszsytkiego ten cholerny stan jakbym nie

 

byl soba

a no i jeszcze do tego oczy ...dziwnie widze ale sprecyziowac tego to chyba nie bede w stanie

ma ktos z was

 

problemy ze wzrokiem??

Człowieku, to dokładnie tak jak i ja, własnie zastanawiałem się, czy tylko

ja, tak dziwnie widzę, a tu masz, i Ty masz takie objawy, cóż wiadomo że to jest przerażające

Ja też się boję utraty kontroli nad własnym ciałem.A teraz

musze być coraz bardziej aktywna ,bo się przeprowadziłam do nowego miasta na studia.Mieszkam sama i musze załatwiac wszystkie

sprawy ,dużo jeździć i czuję,że już dłużej tego nie wytrzymam.

Ostatnio zawaliłam arcyłatwe kolokwium,na które wszystko

umiałam.Tak się zdenerwowałam,że czarna dziura.Nawet gdybym wiedziała co pisać ,to nie dałabym rady.Tak mi się ręka

trzęsła.Boję się ,ze na następnym kolokwium też tak będzie.I na sesji.Długo na uczelni miejsca nie zagrzeję.Cholernie się

boję ,ze mnie wywalą.

Naprawde silny atak miałam tylko raz,tuż przed maturą.Nie

mogłam zrobić kroku i czułam ,że zaraz umrę.

Kochana, 3 lata temu przezywalam to samo. Tak mnie

faszerowali lekami, ze z pierwszego roku studiow praktycznie nic nie pamietam. potem bylo nieco lepiej,a teraz znowu sie

zaczyna..Radze, zrob z tym cos..jak widac- samo nie przechodzi. Ja tez musze zdecydowac sie na konkretne dzialania...ale

jakos..nie potrafie.

Nie rozumiesz?? Zawsze w trakcie ataku przyzekam sobie, ze z

tym cos zrobie..., ale przeciez w momencie, kiedy wchodze na forum, wszystko jest w porzadku i wydaje mi sie, ze moze to byl

ostatni raz...nawetjesli przytrafia mi sie to kilka razy dziennie.

Ja już chodziłam do psychoterapeutki,ale terapię przerwałam

,bo to było cholernie upokarzające ,to wyciąganie wszystkiego na wierzch (Tak,wiem,że tak musi być.).Może tarepia by pomogła

,ale boję się zapisać,bo będzie powtórka z rozrywki,a o niektórych rzeczach nie chcę mówić za nic w świecie.Więc jestem w

kropce.

"Nie rozumiesz??" Niestety nie rozumie...

Wiesz nadal nie rozumiem,no staram sie ale dalej nic nie

rozumiem.Przecierz te "kilka razy dziennie" moga niedlugo zamienic sie w "kilkanascie razy dziennie" pozniej w

kiladziesiat.Na to czekasz?Az te ataki zniszcza ci zycie.Do lekarza,ratuj sie dziewczyno!

Witaj Diana25.Jak sobie radzimy?Nie wiem jak

inni ale mi bardzo pomaga jedna bardzo wazna osoba ktora poznalem niedawno.Nie jest latwo ale sama swiadomosc,ze dzies tam

daleko jest taki ktos dodaje tyle sily ze jakos to wszystko latwiej sie pokonuje.

Mama zapisala mnie do psychiatry. Wizyta za dwa tygodnie.

uuu..o co on mnie bedzie pytal? A jesli sie rozrycze? Jestem straszna beksa...nawet na sama mysl mi glupio.

Mnie ogarnia niczym

 

niewytłumaczalny niepokój. Robi mi się duszno, wpadam w panikę że zaraz umrę, cała się trzęsę. Czasami wydaję mi się że

 

jestem krok od zwariowania. Często jestem sama w domu, więc boję się że po śmierci nikt mnie nie znajdzie. Mam wtedy nie

 

zamknięte na klucz drzwi aby w razie mojej śmierci nie trzeba było wyważać drzwi.Takie schizy nachodzą mnie przeważnie wtedy

 

kiedy jestem sama. Wpadam w panikę także wtedy gdy coś mnie zaczyna boleć, np w okolicy serca. Wiem że to są nerwobóle ale

 

nie umiem zapanować nad paniką.

Ja mam takie same problemy, takie same, i jeszcze dochodzi do tego

kilka innych upierdliwych, mianowicie ciężką mam głowę, no mam takie wrażenie, jakby było z nią coś źle, albo w niej, jakiś

rak, guz, czy inne cholerstwo.

Oj biedne to nasze życie

..u mnie jest tak, niby nic, ale

żołądek cały czas malutki, skurczony( i to nie z głodu ), no i jeszcze ta ciężka głowa, wciąż boli ( a mi wyobraźnia podsuwa

najgłupsze pomysły co tam się w środku w niej dzieje)..na razie jest delikatnie, taki stresik tylko, że trwa 24 godz. na

dobę, jeśli tylko mogłabym to zatrzymać i nie być wciągnięta dalej byłoby cudownie..

bardzo wierzę, że się da, nawet teraz

uśmiecham się radosnie , tylko jak sobie radzić z tym co jest?