Samotność

speców od marudzenia i narzekania to mamy w Polsce na pęczki i ciężko się w tym wybić

speców od marudzenia i narzekania to mamy w Polsce na pęczki i ciężko się w tym wybić

przynajmniej się nie wyróżniasz

Oni narzekają na Polskę, świat, system, ogólnie innych, a ja na siebie głównie tym się różnimy.

carlosbueno, Nie potrafisz siebie zmienić czy nie chcę Ci się?

carlosbueno, dobry rap. To by była awangarda rapu. Postawienie wszystkiego na głowie. Jak przewrót kopernikowski.

carlosbueno, Nie potrafisz siebie zmienić czy nie chcę Ci się?

I to i to, ale bardziej chyba nie chcę. Zresztą ja od zawsze byłem dziwny, niezadowolony z siebie ze wszystkiego, nawet nie wiem co to znaczy mieć udane życie.

carlosbueno, A miewasz udane dni? :)

carlosbueno, A miewasz udane dni? :)

miewam lepsze i gorsze od przeciętnych , jak się napije alko to czasem wydaję mi się że jestem szczęśliwy, ale to szybko się kończy a nawet jak mam udany dzień to mam świadomość że pewnie jutro będzie gorzej.

Kiedy jeszcze pracowałem byłem szczęśliwy przez 1,5 dnia w tygodniu od piątku po południu do niedzieli rano( no ale w większości nietrzeźwy byłem dlatego może) gdy uświadomiłem sobie że znowu trzeba będzie pójść do tej beznadziejnej pracy.

abstrakcyjna, myślę, że Carlo jest tak zakorzeniony w samokrytyce, ze nie zauważa tych dobrych dni bo widzi z każdego dnia tylko to co złe Nie widzi szklanki do połowy pełnej tylko do połowy pustą. W końcu to legenda tego forum w marudzeniu nawet aktualny laureat spoczął na laurach i jak nasi politycy nic już nie robi

i być może największe życiowe osiągniecie.

A moim największym "życiowym osiągnięciem" jest nic nie robienie.

Wiecie, ja też rzadko miewam udane dni. Gdy ktoś mnie zapyta czy jestem szczęśliwa to zaprzeczę. Nawet jak czuję się w miarę dobrze (a jest tak dość często, bo wieczne huśtawki nastrojów) to gdzieś jest ta świadomość, że jest to takie puste, chwilowe. Nie wiem czy potrafi mnie coś tak ruszyć, że nawet jeśli będą złe dni to i tak powiem, że czuję szczęście. To chyba nierealne.

A i ogólnie zgadzam się z Tobą psyche.,

i być może największe życiowe osiągniecie.

A moim największym "życiowym osiągnięciem" jest nic nie robienie.

Robisz coś aby to zmienić?

mark123, Ile masz lat, jeśli mogę zapytać?

nana24,

boże jak lubię przekładać wszystko na ostatnią chwilę

Walcz z tym. Prokrastynacja to główny sprawca pogłębiającego się marazmu. Przez lata odkładałem wszystko na ostatnio chwile lub częściej nie wykonywałem tego w ogóle. Rezultaty? Totalny zastój życiowy i brak jakichkolwiek osiągnięć, postępów i samorozwoju. Dziadostwo straszne. Udaję mi na szczęście ogarniać ten problem od dłuższego czasu.

Siemka, jestem tutaj od miesiąca. Dopadła mnie nerwica i coś przypominającego depresje (wolę nie nazywać tego po imieniu, bo będzie to zbyt groźnie brzmieć w moim odczuciu C: ). Za miesiąc mam 4 poprawki, muszę przyznać nie popisałem się naukowo w ostatnim semestrze. Wszystko się kumuluje i ostatecznie czuję się bardzo źle, nie mogę sobie znaleźć miejsca. Najbardziej doskwiera mi to, że nie mam z kim za bardzo pogadać, myślę, że moi znajomi nie nadają się do słuchania o takich sprawach, nic o tym nie wiedzą i nie zrozumieją tego. Można powiedzieć, że powinienem spróbować, ale raczej tego nie zrobię. Są wakacje - wszyscy robią coś chillowego, a ja spędzam całe dni w domu. Nie mam ochoty wychodzić do ludzi, dziwnie się wtedy czuję i mam ochotę wracać do domu. Ostatni miesiąc chyba wyniszczył moje wszystkie emocje. Chciałbym znów mieć w sobie radość, ale nie wiem jak tego dokonać.

Robisz coś aby to zmienić?

Nie, bo jestem leń.

Ile masz lat, jeśli mogę zapytać?

23

Prokrastynacja to główny sprawca pogłębiającego się marazmu. Przez lata odkładałem wszystko na ostatnio chwile lub częściej nie wykonywałem tego w ogóle.

U mnie zaś nad prokrastynacją przeważa niechęć do wysiłku, czyli lenistwo.

U mnie zaś nad prokrastynacją przeważa niechęć do wysiłku, czyli lenistwo.

Przyjrzyj się swoim uczuciom kiedy próbujesz coś zrobić, co cię dopada, jakie myśli, uczucia, bo na moje oko tłumaczenie tego wszystkiego lenistwem jest lipne. Wydaje mi się że leniowi na ogół nie przeszkadza jego lenistwo.

Często nuda. Wiele czynności mnie nudzi.

Siemka, jestem tutaj od miesiąca. Dopadła mnie nerwica i coś przypominającego depresje (wolę nie nazywać tego po imieniu, bo będzie to zbyt groźnie brzmieć w moim odczuciu C: ). Za miesiąc mam 4 poprawki, muszę przyznać nie popisałem się naukowo w ostatnim semestrze. Wszystko się kumuluje i ostatecznie czuję się bardzo źle, nie mogę sobie znaleźć miejsca. Najbardziej doskwiera mi to, że nie mam z kim za bardzo pogadać, myślę, że moi znajomi nie nadają się do słuchania o takich sprawach, nic o tym nie wiedzą i nie zrozumieją tego. Można powiedzieć, że powinienem spróbować, ale raczej tego nie zrobię. Są wakacje - wszyscy robią coś chillowego, a ja spędzam całe dni w domu. Nie mam ochoty wychodzić do ludzi, dziwnie się wtedy czuję i mam ochotę wracać do domu. Ostatni miesiąc chyba wyniszczył moje wszystkie emocje. Chciałbym znów mieć w sobie radość, ale nie wiem jak tego dokonać.

Hej!

uczysz się chociaż? bo 4 to trochę sporo ,więc trzeba wziasc sie w garść i porzadnie przyłożyć

Wiem że łatwo mówić

A myslałeś już co może być przyczyną takiego stanu? ( nerwicy .. depresji itp)

Chodzi o te poprawki tak?

od zawsze miałem taką tendencje do analizowania wszystkiego...ale w sumie nie wiem czy to przez te poprawki, w sumie nałożyło się to w czasie, lecz nie jestem pewien czy to jest bezpośredni powód. Pewnie gdybym miał wszystko zaliczone wakacje byłyby dużo bardziej wakacyjne ^^. Staram się uczyć, ale zostałem zaatakowany przez wewnętrznego lenia i wszystko staje się ciekawsze od nauki. Mam nadzieję, że jakoś się wezmę w garść .

Hm też mam z tym problem.

No ale pomóc może mocna samodyscyplina.. wiesz. jak mowisz że sie uczysz to idziesz i nie odkładasz

A cięzkie są te poprawki? Nie musisz mowić z jakich przedmiotów jak nie chcesz..

Jak ogarniesz to będzie dobrze grunt to zacząć najlepiej teraz.. by nie zostawiać na koniec :)

moim głównym problemem jest nerwica natręctw. Ona sprawia, że myślę o wszystkim tylko nie o nauce. Praktycznie codziennie mój mózg wybiera inny temat z 3 które mi doskwierają i mnie męczy, a ja nie mam dosłownie na nic ochoty.

Wiecie, ja też rzadko miewam udane dni. Gdy ktoś mnie zapyta czy jestem szczęśliwa to zaprzeczę. Nawet jak czuję się w miarę dobrze (a jest tak dość często, bo wieczne huśtawki nastrojów) to gdzieś jest ta świadomość, że jest to takie puste, chwilowe. Nie wiem czy potrafi mnie coś tak ruszyć, że nawet jeśli będą złe dni to i tak powiem, że czuję szczęście. To chyba nierealne.

psyche.,

Opisujesz lepiej problem, który dotyczy też mnie niż ja sama bym potrafiła. To doprawdy niesamowite po słuchaniu przez lata o tym, że zmyślam, że ja nie mam problemu, i, że po co mi lekarz nagle przekonać się, że jest tyle osób, które czują podobnie.

nana24,

boże jak lubię przekładać wszystko na ostatnią chwilę

Walcz z tym. Prokrastynacja to główny sprawca pogłębiającego się marazmu. Przez lata odkładałem wszystko na ostatnio chwile lub częściej nie wykonywałem tego w ogóle. Rezultaty? Totalny zastój życiowy i brak jakichkolwiek osiągnięć, postępów i samorozwoju. Dziadostwo straszne. Udaję mi na szczęście ogarniać ten problem od dłuższego czasu.

 

 

mam czasami pewne plany w głowie, tylko że ja planuje sto czynności na dzień, ktoś mnie zdenerwuje lub cały czas dogaduje ze jestem jak dzieciak że nic nie potrafię robić i do tego parodiuje to co robię szczególnie rodzina, wtedy rzucam wszystko i mam gdzieś

Planuj to co uda Ci się wykonać ,pare spraw wtedy na spokojnie je wykonasz rób tyle ile jestes w stanie wykonać.Wtedy nie będziesz czuła takiej frustracji.

Prawda.Prokastynacja jest do pokonanania,wiec coś o tym bo mi się udało a byłem cholernym prokastynatorem.Mi na pewno pomogło planowanie,takie delikatne na początek,na jeden dzień,nawet tego nie spisywałem.Drugie to leki przeciwlekowe.Trzecie to duża motywacja,miałem konkretne cele które chciałem osiągnąć.A czwarte iśc za ciosem.Zaczynaj od małych rzeczy,nie dopuszczaj okazji do pokonania odkładania nawet jeśli to są drobnostki jak załatwienie sprawy na poczcie czy cokolwiek.Wyrobi to w tobie nawyk załatwiania spraw od razu i ten nawyk bedzie powoli walczył z nawykiem odkładania.No i daj sobie maaaaaase czasu,mi doście do tego stanu w którym jestem teraz,czyli praktycznie bez odkładania trudnych rzeczy,zajęło 9 miesiecy.

Mnie pomogły leki, czasem rozpierała mnie energia tak, że nie byłam w stanie po prostu nic nie robić. A lęk przed porażką - po prostu starałam się podchodzić do wszystkiego mniej stresowo "spróbuję - nie uda się, trudno, chociaż spróbuję".