Zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia)

Mam olbrzymią ochotę zakończyć, jak najszybciej, tą jedną wielką farsę jaką jest moje życie.

Wszyscy mnie odpychają. WSZYSCY.

Nawet lekarz (znowu -.-) w ogóle mnie nie słucha i olewa.

Będzie dobrze

Ja choruję na anoreksję od 3 lat i bardzo ciężko jest mi z tym...

Leczę się, chodzę do psychologa ale to nic nie daje!

Jedzenie znowu rządzi moim życiem!

freya, przynajmniej masz fajny awatar z hipiską zbierającą na nową płytę Rolling Stonesów

Może zainteresuj się jakąś z deka ascetyczną filozofią, uczącą człowieka czym jest umiarkowanie. Jakieś ćwiczenia, nie wiem. Nie mam pojęcia co więcej doradzić.

Boże jak ja siebie nienawidzę, codziennie czuje się grubsza, taki wielki pąk. Cała ociekam tłuszczem. Wylewa się ze mnie. Czuje jakbym wariowała, popadam w obłęd . Chyba z moja głową nie jest najlepiej....

Lilith, korzystam ale jak jest trochę lepiej to na chwile. W dłuższej perspektywie to tak naprawdę nie ma to różnicy chyba.

Moja terapeutka chce mi wprowadzic...6 posiłków dziennie (nie chodzi o 6 obiadów, ogólnie o ,,akt'' posiłku) Trzy posiłki głowne, trzy przekąski..... Moja psycha broni się jak może. Co ja k*rwa mogę? Nic...ostatnio mam wrazenie, ze niepotrzebnie walcze z tym i jedyne na co mam ochotę to głowdówka...głodówka...głodówka.

Żal mi siebie, że jestem tak pusta, że jedyne co mnie obchodzi to JA i waga, którą połowa świata ma w dupie.... za przeproszeniem.

monk.2000, dzięki!

Lilith, obżeram się albo głodzę...

Dla mnie osobiście kontrolowanie siebie jest na pierwszym miejscu. Kiedy zjem za dużo, zawodzę samą siebie. Jestem zła i rozżalona. Jeżeli mam być zadowolona z siebie, potrzebna jest perfekcja. Kontrola. Gimnastyka. Panowanie nad własnym ciałem i obżarstwem. Mam 170cm i na chwilę obecną ważę 58kg. Wiem, jest dobrze ale muszę uzyskać idealną figurę. Rzeźbę. Co za tym idzie muszę ograniczyć jedzenie. Nie mam zamiaru być grubą świnią, oblaną cellulitem. Wszystko musi być pod kontrolą. Nie jest łatwo bo w kółko czuję głód ale zapijam go kawą. Trochę pomaga ale to nie to samo. Najlepszym lekiem jest widok w lustrze, kiedy widzę jak tkanka tłuszczowa odchodzi w zapomnienie.

Lilith, mam straszne problemy, nie wiem czy kiedykolwiek było gorzej....

... mam ochotę wrócić do tych wszystkich schematów, mam dość walki...

nie chcę się już bać (nie chodzi tu o lęk przed obżarstwem...)...

Lilith, odrzucenia przez mojego chłopaka...

Przez kilka dni było dobrze... to zbyt wiele... najwidoczniej

Ciągle to samo. Duszę się sobą...

-- 31 lip 2013, 12:26 --

Robi mi się strasznie ciasno, czuję się złą osobą... najchętniej bym... nie, nie zrobię tego, ale...

W dodatku - mimo tego, iż jest silny i zna się na psychologii, na ludziach... - sytuacja go przerasta i przeraża...

Lilith, nie przez wygląd. Chodzi o kompleksy wewnętrzne, o tę całą czerń... Boję się, że obarczam go tym, obarczam sobą... przede wszystkim - swoimi emocjami. Trudno mi to unieść, rozmawiać o tym. On rozumie, ale pewnie nie do końca, bo nie jest w mojej głowie i nie wie jak trudno jest z nią żyć i walczyć... wyjść poza to wszystko... A ja wymagam od siebie zbyt wiele = myślę, że i on wymaga. Błędne koło. Czuję się jak w potrzasku - w kółko i w kółko... Nawet już nie wiem jak to bliżej wyjaśnić.

Boję się, że ta zgniła część mojej duszy zniszczy wszystko, po prostu...

Jak by wszystko zależało od niego, cała moja egzystencja, a jednocześnie - chcę się uwolnić od tego, mam dość... Ale i nie chcę, bo jest wyjątkowy, kocham go. To wprowadzi mnie w obłęd - prędzej, czy później...

Wiem... I nie wiem jak nie doprowadzać do tego... Czuję jak bym była na tyle robaczywa, że każde wyjście jest złe i prowadzi do zagłady. Nie wiem co robić.

Lilith, tak, korzystam . Chodzę, z dwu lub trzymiesięczną przerwą, od około 8-9 miesięcy.

Jak zmusić siebie do jedzenia? Nie odczuwam w ogóle apetytu. Próbowałam się zmusić, ale to trudne jak ciągle jest mi niedobrze. Mam już niedowagę. Nie chce mieć anoreksji itp. Moja siostra na nią chorowała. Potrafię przespać cały dzień, więc zdarza mi się wcale nie jeść.

Próbowałam. Ciężko mi cokolwiek zrobić sobie do jedzenia. Nie mam na to siły, ani ochoty.

Nie mam łatwej sytuacji rodzinnej, więc to niemożliwe.

Wiesz, trudno na to pytanie odpowiedzieć. Moja sytuacja jest skomplikowana od dzieciństwa. Nie wydaję mi się raczej, żeby to miało na to wpływ teraz.

Lilith, nie. Przerwę miałam, o ile się nie mylę, w styczniu.

Dziś jest już całkiem okay. Właściwie nie rozumiem całego wczorajszego zamieszania w mojej głowie...

moyraa, masz jakieś wytłumaczenie czym są zaburzenia odżywiania? Chęć zniknięcia, negowanie cielesności, tłumienie agresji w sobie? Warto znać swojego wroga.

monk.2000, podobno tłumię w sobie złość, agresję (często chyba nawet nie wiem kiedy to robię...) i potem wyżywam się na sobie. No i nie raz nie dając sobie rady z tym, co dzieje się w mojej głowie - uciekam w myśli o cielesności, o jedzeniu.

A negowanie cielesności to swoją drogą. Nie, aktualnie nie neguję jej.

Lilith, najgorsze jest to, że ja i chcę, i nie chcę... Z jednej strony walczę, a jakaś część mnie chce dla mnie jak najgorzej... I nie mogę się tego pozbyć. Nie wiem przed czym ma mnie to chronić...

Lilith, tylko trudno tu dotrzeć do źródła problemu. To chyba nie jest takie proste, że nagle to odkryję. Pewnie to by coś dało.

Miało być okey. Miałam ćwiczyć- ćwiczę. Co dziennie, minimum 40 minut. I ch*j. Rzygam dalej.