Samobójstwo bliskiej osoby

Ale na mnie mi nie zależy aż tak jak na nich.

Jezeli Ty sama sie zmienisz na lepsze bedziesz szczesliwsza to Twoi bliscy tez to odczuja i zyskaja na tym.

Też tak myślę, ale w jakiś sposób ciężko jest to wszystko sobie właściwie poukładać. Dodatkowo zaczęłam bać się ludzi. Mam lęki. Ogromną trudność sprawia mi teraz rozmowa z obcymi ludźmi. Nie lubię wychodzić sama z domu. Czuję się z tym bardzo nieswojo. Najchętniej niczego bym nie załatwiała.

Rozumiem doskonale dlatego leki powinny wyciszyc ten stany a reszta bedzie latwiejsza.

Przypisują leki uspokajające?

Mysle,ze jak wszystko dokladnie opowiesz dostosuja leki do Twoich objawow.

imbroken, Witam Cię serdecznie.

Bardzo współczuję straty ojca.

Wychowywałaś się w rodzinie z chorobą alkoholową, więc możesz mieć trudności charakterystyczne dla syndromu DDA. Byłaś dzieckiem, a wszystkie dzieci potrzebują mieć zaspokojone potrzeby bycia bezpiecznym, kochanym etc. ....Więc nie dziwi mnie to, że teraz z powodu dzieciństwa masz trudności jakie masz i do tego jeszcze przeżywasz stratę ojca. Ojciec był chory, nie leczył się, ale temat musisz dostatecznie przepracować bo będzie się ciągnął za Tobą całe życie. Kiedyś nastąpi moment, że pogodzisz się i zaakceptujesz wybór ojca, albo chociaż nauczysz się znosić tez jego wybór.

Ty tak nie musisz wcale skończyć.

Tak jak napisali moi przedmówcy, myślę, że za wcześnie zakończyłaś terapię...

Terapia ma boleć, nie wszyscy to wytrzymują bo łatwiej jest czegoś traumatycznego nie przepracować. Łatwiej jest zostawić to co trudne i nie rozmawiać o tym. Zresztą w swoim życiu tak jak na terapii, unikasz ludzi, boisz się z nimi rozmawiać, tak też było z terapeutą, dlatego przerwałaś terapię. I będziesz tak robiła dopóki nie nauczysz się rozmawiać o trudnych sprawach najpierw z terapeutą. To przedłoży się na kontakty z innymi.

Wyczytałam, że chcesz walczyć o siebie z uwagi na bliskie Ci osoby. Musisz to robić z uwagi na siebie, nie dla kogoś, to bardzo ważna kwestia. Bo jak stracisz bliskie osoby, znów nie będziesz miała siły by unieść temat.

Terapia w Twoim przypadku może rozciągać się w czasie, ale się nie zniechęcaj. Musisz od nowa zacząć układać swój świat, a to trwa, niestety,...

Jeśli powiesz lekarzowi, że masz myśli samobójcze muszą Cię przyjąć na oddział.

Dziękuję za słowa wsparcia. Zaczęłam pracować w miejscu pełnym ludzi i początki są trudne. Boję się ludzi. Nie wiem jak pokonać te lęki. Czy to możliwe, że oprócz depresji mam jakiś rodzaj nerwicy?

Mozlwe lekarz ustali odpowiednia diagnoze.

Nie przedłużając tematu, dziękuję za rady. Zdecydowałam się porozmawiać z lekarzem o możliwości pójścia do szpitala.

To wszystko zaszło za daleko. Ten smutek jest nie do zniesienia. Wykończy mnie. Czas coś z tym zrobić.

imbroken, bardzo dobra decyzja kochana

Trzymamy kciuki!