Mój dzisiejszy dzień

Słoneczny

Nalatałam się od rana jak głupia za wpisami do indeksu, ale mam już z bani I mam już prawie wakacje, oprócz trzech egzaminów

Nerwica odpuściła całkowicie ale co z tego skoro alergia daje o sobie znać. Noc nie przespana, przesmarkana, teraz też czuję jak w nosie kręci... Maj i czerwiec najlepsze miesiące a ja się co roku męcze, za jakie grzechy to wszystko???

Spotkanie u psycholog, oddałem projekt na 5, dostałem mandat za jazde bez biletu no i teraz obiad a potem projektyyy

Wstalem w poludnie, ledwo sciagnalem sie z łóżka, za nic konkretnego nie moge sie wziasc jak zwykle napady leku , wzialem 6 mg Klonazepamu i nawet nie ruszylo i tez siedze i czekam niech ten dzien sie wreszcie skonczy. Marze o tym zeby zamknac oczy i o niczym nie myslec....

ja tez miałm psychologa, ale jakos coś nie teges mi to , wieczorem ide na impreze, dostaje jakiejs dziwnej fazy, znowu za duzo myśle o sytuacji

Spokojny, pełen refleksji po wczorajszym spotkaniu. Przyjemny.

Spokojny, pełen refleksji po wczorajszym spotkaniu. Przyjemny.

Dzień zawalania wszystkiego. Znowu odmówiłam pójścia na imprezę. Ciągle zawroty głowy, ledwo mogłam zjeść cokolwiek. Mój organizm odmawia mi posłuszeństwa. Znowu biorę na siebie dużo, bo nie chcę czuć pustki, samotności. Świadomość, że nie daję rady, że lęki biorą nade mną górę jest przytłaczająca. Mam mętlik. Z jednej strony tak bardzo chciałabym choć przez jeden dzień czuć się normalnie, a z drugiej coraz częściej dopadają mnie myśli, by poddać się. Jestem wykończona.

Byłem umówiony z jedną laską na piwo ale chyba zostałem tak trochę brzydko mówiąc wyj...any a szkoda bo jeszcze wczoraj zapewniała, że nic się nie zmieniło i ma czas. Tak siedzę i czekam jak idiota aż łaskawie odpisze ale chyba się nie doczekam, dawno mogłem sobie jakoś zorganizować ten wieczór ale co tam jeszcze nie jest za późno żeby wyjść na bro z kumplami ;d Pieprzyć głupie pi...dy ;p

Dni są ta­kie dziw­ne. Nie lu­bię ich. Są zbyt jas­ne, zbyt prze­pełnione życiem, zbyt codzien­ne, zbyt.... Lu­bię no­ce, bo są ciem­ne i ciche, mogę scho­wać się w nich w czar­nej,ogłuszającej, zim­nej ciszy i odi­zolo­wać się od cho­ler­ne­go życia, głupiej rzeczy­wis­tości.

Ja też lubię wieczory, noce. Mniej bodźców drażniących, mniej ludzi niezadowolonych. Czuję się bezpieczniej, paradoksalnie.

doszedłem do takiego stanu że jestem zadowolony jak poprostu nic się nie dzieje-nic mnie nie napierdala,wiem kim jestem i wszystko wydaje się wzglądnie realne.

Sophia S., myślę że od jednej skrajności uciekasz w drugą. Przy tym jest ciągła presja.

niewidoczny, przeraża mnie to, że mam nad tym tak niewiele kontroli. A wiesz, co dominuje przy tym? Wstyd.

Sophia S., nie wprowadzaj się w taki stan, myśl o zmianie tego co Ci nie odpowiada i po prostu zmieniaj.

So far so good! Wróciłem z miasta do domu... Resztę dnia pewnie prześpię, i jakoś to będzie!

Sophia S., wstyd trzeba przełamać. Bo utkniesz już na dobre w tej emocjonalnej pułapce bez wyjscia.

Przyjemny MOje kochanie jest przy mnie i od razu lepiej

Candy14,

Fajny :) najpierw sprzątanko, a potem gra w siatkówkę plażową ze znajomymi :) Zaraz kąpiel i na galę KSW do baru :) Miłego wieczoru życzę :)

Lipa po całości Jak wiadomo pokonałem swoje lęki i mogłem poruszać się już wszędzie... Mogłem, ale okazało się że tak naprawdę to nie mam gdzie, nie mam do kogo...

Zasiedziałem się więc w domu, od czasu do czasu pogrzebawszy przy aucie. Mam wrażenie że impreza zaczyna się na nowo, mam wrażenie że znów wpieprzam się "Jak Andzia w maliny" w objęcia lęków

A po to właśnie szukałem kogoś z okolicy z podobnym halo żeby do takiej sytuacji nie dopuścić, taka Obupólna Pomoc, a tu "taki ch** "jak Basi noga"

Znów samotność wygrywa. Bo to jest tak: Ja od lęków i nerwicy jestem silniejszy, ale na samotność nie ma bata, a naprawdę nie mam ochoty udawać przed tymi "Niby" Normalnymi dziewczynami że wszystko jest fajnie.

Dobra, kończę to sapanie, nic mnie to nie pomoże...

Przez większość dnia byłam obojętna. Zero radości, zero smutku. W końcu dostałam tak silnych zawrotów głowy, że spadłam ze schodów. Potem dowiedziałam, że ktoś bliski z mojej rodziny cierpi na poważną chorobę. I to już było za dużo.

Spałam po południu, a kiedy wieczorem się obudziłam, coś we mnie pękło. Przetańczyłam w samotności co najmniej godzinę. Trochę przy tym płakałam, ale złość gdzieś zniknęła.

Teraz siedzę sama. Pachnie wanilią i pomarańczami. Coś się we mnie uwolniło. Nie wiem jeszcze, co, ale chyba jest to dobra rzecz. Szkoda tylko, że musiałam się doprowadzić do takiego stanu, by znów znaleźć w sobie siłę. Wiem, że będzie ciężko, ale... Może czeka mnie coś dobrego?

Muszę odpocząć. Zwolnić, by się w tym pędzie i lęku nie zagubić.

Sophia S., a skad te zawroty głowy? Z przemeczenia? Martwi mnie to co sie z Toba dzieje...