Samotność

Co rozumiesz poprzez sensowny plan?

Ja od jakiegoś czasu odczuwam wieeeeeelką potrzebę jakiegoś towarzystwa... W domu mało się odzywam.. A jak już to przeważnie są to kłótnie z rodzicami.. W szkole - co tu dużo gadać - ZjemCie mała, cicha, spokojna... Niby tam mam kilka koleżanek ale czuję, ze to nie to... One tej samotności nie są w stanie zaspokoić... Przestałam się z nimi dogadywać i z pewnych względów już nawet nie mam o czym rozmawiać... I co ja tu mam zrobić?! Nie wytrzymam długo taka zupełnie sama... A powoli przestaje mi wystarczać pisanie... I tu inna sprawa... Pisanie nie wystarcza a z rozmową (realnie najbardziej bo skype i telefon jestem w stanie ogarnąć) mam duuuży problem !

Ja w lustro nienawidze patrzyć... Przeraża mnie to paskudne odbicie.. Nie chodzi tylko o wagę czy coś.. Po prostu samej siebie nie jestem w stanie polubić - swojego wyglądu x.x

Mnie chyba też mają za inną... Przynajmniej w mojej klasie jak nie całym roczniku... Bo nie piję, nie palę i wgl nic na P I jestem taka jakby... Zamknięta... ;o

Sie rozpisauam ;D

Bo nie piję, nie palę i wgl nic na P I jestem taka jakby... Zamknięta... ;o

Nie jesteś sama. Też mnie tak postrzegaja z tych samych powodów.

Co rozumiesz poprzez sensowny plan?

czyli taki w którym dużą część zajmują rzeczy ważne.

O.. Nie jestem sama :)

Teraz tylko trzeba określić co jest ważne, a co tylko wydaje się takim być x.x

samotnosc powoduje ze czuje sie jak bym nie mial duszy...

zmienny, a jak zawsze sie ma plan i nigdy nic z niego nie wychodzi i każdego dnia obiecuje sobie,że napewno dzis sie uda i zyje złudna nadzieja,ciagle sie dobijajac ze mimo tych marnych obietnic wciaz nic...?

samotnosc powoduje ze czuje sie jak bym nie mial duszy...

"samotność zabija od środka "

_z_, z zewnatrz tez bo po ryju pewnie mi widac ze jestem jak po kilku pogrzebach

Marga_rita, jak masz poplanowane, że o tej godzinie dana rzecz, to już tylko wystarczy skupić się na tym, by to zrobić.

A ja to mogę planować a potem cały plan popsuję bo położę się i zaraz usnę... I tak mogę całą noc spać i pół dnia :C

ZjemCie, może sama nie wierzysz w sensowność tych planów, bo nie są zgodne z tym co chcesz? najlepszy sposób motywacji to motywacja pozytywna.

Teraz się zaczęłam poważnie zastanawiac czy w tym momencie wierzę w sensownośc czegokolwiek... Bo nie potrafię wymyślić niczego w czym widziałabym sens ostatnimi czasy

moj czarny koszmar z dziecinstwa sie spelnia,jestem samotnym facetem bez wiary ze to moze sie zmienic.podobno nadzieja umiera ostatnia.wiec skoro u mnie umarla to co mi zostalo.

Sebastianie... A co spowodowało Twoją samotność, że tak rozpaczasz? :

ZjemCie, nerwica ogolnie mowiac.dla faceta te zaburzenie to jak wyrok.przekresla szanse na poznanie wielu osob.bo kto by chcial sie uzerac z kims zaburzonym.

Zależy w jakim stopniu, ale ja bym chciała xD Ale ja jestem dziwna troszeczkę.. Tzn.. Bardziej mnie ciągnie do ludzi, którzy mają problemy i są w stanie o nich rozmawiać niż do tych którzy tych problemów nie mają, albo udają, że tak jest bo przeciez każdy ma jakiś problem...

by chcial sie uzerac z kims zaburzonym.

Można by się kłócić i zaprzeczać że to nie aż taki problem,ale jednak,niema się co łudzić,jest to problem i raczej z czasem spowoduje rozpad większości relacji.

Osobiście zauważam że jakoś lepiej jest gdy przebywam wśród ludzi ( nie liczę dziadka który jest toksyczny jak zasrany reaktor w Czarnobylu i tylko krytykuje i zwykle odechciewa się wszystkiego) przynajmniej obecność przy kimkolwiek praktycznie zmusza mnie do bardziej normalnych i ludzkich myśli,zachowań..

Niestety,jak osioł,unikam jakoś kontaktów z ludźmi jak ognia..

Ale na głupote rady niema.

ZjemCie, no fajnie ze tak uwazasz ale zwiazek miedzy dwiema osobami zaburzonymi to ryzyko zawsze.

Ano tak... Ale myślę, że relacje między ludźmi powinny opierać się na zrozumieniu itd... Wiem, że ryzykowna jest relacja między dwiema zaburzonymi osobami... Nie mniej jednak uważam, ze jeśli obie z tych osób będą nad sobą pracowały to taka mieszanka jest wykonalna.. Ale to tylko moja opinia.... Smarkata jestem, pewnie mało wiem o życiu

ZjemCie, mądra wypowiedz,to jeszcze zalezy od rodzaju zaburzen u danej pary.np depresjonik z lękowcem mogliby cos tam stworzyc,ale depresjonik z depresjonikiem nie bardzo.

W sumie... Zależy od ludzi... Od tego jak sobie radzą ze swoimi problemami i czy w ogóle jakoś sobie radzą, no nie? Hm... Oba te związki (depresjonik z lękowcem i depresjonik z depresjonikiem) musiałyby być oparte na (jak wyżej pisałam) zrozumieniu... Osoby musiałyby być dla siebie wzajemnie wsparciem... I nie ignorować wzajemnie swoich problemow... Jakby jedno było dla drugiego to miałoby jakies szanse... W ogóle.. można stworzyć coś takiego jak tu opisałam? x.x

Nawet nie wiem czy ten post ma jakis sens... Musisz mi wybaczyć jeśli nie ma - późna pora ;D

ZjemCie, depresjonik z depresjonikiem to duuuze ryzyko wzajemnego dolowania sie.

Według mnie, niektórzy ludzie są po prostu z góry skazani na samotność, przez swoje zaburzenia. Widzę to po swoim przykładzie.

Tak właśnie mi to przez myśl przemknęło czy oni byliby w stanie jakos chociaż troszkę starać sie wzajemnie sobie pomóc.. Nie dołować... Szalenie ciekawy temat niestety nie o tej porze i nie na mą główkę :< Idę spać... Dobrej nocy :)