Wkurza mnie:

dzisiaj wkurzyła mnie pewna kobieta na poczekalni. Wchodze do gabinetu i nie zależało odemnie ile będę tam ale od tego w jakim czasie mi lekarz wypisze papiery. Wyszłam a tu: - tyle siedziała. Nie wie co mi jest z czym pszychodzę, o czym mówiłam co załatwiałam itp. więc mogła by powstrzymać się od komentarza. Ale tak to jest z starszymi ludzmi chca być pierwsi. I znów tłumacze sobie ludzi. Nawet psycholog mi na to zwróciła uwagę. Że zamiast poprostu sie wkurzyć to sobie kogos tłumaczę.

próbuję komuś grzecznie odmówić, ale widzę, że ludzie są ogromnie tępi

Mnie wkurza pośpiech i niecierpliwość myślę że chroniczna...Uważam, że przeszkadza mi to w dużym stopniu. Na przykład: Wiem że mam określoną czynność zrobić w określonym czasie a tu klops niecierpliwość "chce" bym zrobił to szybciej. Tylko z jakiego powodu do licha? Wkurza mnie to i ubolewam nad tym. Myślę że to pośpiech mnie denerwuje już od dłuższego czasu....Nie pozwala mi na uzyskanie tego czego chce w czasie! Tak! To co mam zaplanowane "musi" być zrobione przed czasem i tak w kółko!

dzisiaj nic mnie nie wkurza

To, że chcę zadać pytanie odnośnie pewnej rzeczy, której się boję, ale boję się też konsekwencji zadania tego pytania.

Pogoda!!!

Bo się rozchorowałam...

A teraz ma ponoć się ładnie zrobić, ciepło.

Monar, ja tak samo! :/ ale spokojnie, wyleczymy sie i znowu piźnie śniegiem...

A mnie wkurza praca, której nie mogę zmienić

Monar, ja tak samo! :/ ale spokojnie, wyleczymy sie i znowu piźnie śniegiem...

ooooj. nie zdziwiłabym się!

Wkurza mnie kiedy ktoś stawia spacje przed znakami interpunkcyjnymi.

Wkurza mnie mama, która kolejny wieczór z rzędu analizuje przez telefon jakieś błahe problemy z koleżankami i podkreśla każdej, że NIE jest nadwrażliwa jak inni. I chodzi przy tym po mieszkaniu... I dość głośno nawija.

Wkurza mnie, ze udaje przed sama soba, ze niczego nie potrzebuje i ze jestem samowystarczalna

lofenna, witam w klubie!

ale u mnie jakiś przełom jednak nastąpił, bo T poprosiłam o szybsze spotkanie, więc udało mi się przyznać do tego, że czegoś potrzebuję.

ale wywołało to u mnie straszny lęk, nerwicę, cała się trzęsłam. na samą myśl jeszcze ciary mnie przechodzą.

wkurzają mnie te ciągłe myśli o problemach, nawet słuchając muzyki, nie potrafię oddać się muzyce, tylko jeszcze więcej wtedy analizuję, myślę.

ale przynajmniej już nie płaczę, jak wczoraj.

lofenna, slusznie Cie to wkurza. Po co utrudniac sobie zycie

To, że moja matka zachowuje się czasem dziwnie pod kątem mojego ojca (gdy ojciec śpi, a ona usłyszy jakiś szmer, to do mnie z pytaniem: wstał? jest w kuchni?; albo gdy wstanie na chwile, to ona czasem: poszedł do kuchni/kibla? wyszedł?). Nie wiem, o co jej chodzi

mark123, najwyraźniej Twoja mama obawia się ojca. Myślisz, że ma ku temu powód?

Moja drukarka odmawia posłuszeństwa, chyba czeka mnie nowy wydatek, zakup nowej drukarki, nie wydrukowałam doktoratu, ona pomyliła strony i tusz zaczął wylatywać, jestem cała od tuszu.

to, że nie mogę być szczęśłiwa i nigdy nie będę

NUDY

NUDY

podpisuję się pod koleżanką

i ja także

Mnie wkurza to że potrafię tylko niszczyć relacje z moją dziewczyną, potem dopiero do mnie dociera, gdy jest już za późno, co tak na prawdę zrobiłem. Chciałbym się do niej odezwać, mimo że wcześniej nie chciałem z nią rozmawiać. Nie pozwala mi na to moje chore poczucie dumy, chociaż nie wiem czy to właśnie to, nie mogę po prostu do niej zadzwonić.

^ Możesz tylko Ci się nie chce. Łatwiej stwierdzić, że czegoś się nie umie, że coś się źle robi, że coś nas przerasta. Trudno jest wziąć na siebie właśnie tę dumę i np. pomyśleć o tym, że ktoś może tego potrzebuje. Najpierw trzeba sobie chyba to uświadomić, że wybiera się ten łatwiejszy sposób i zobaczyć bez obwiniania siebie, że jest się słabym, wielokrotnie się sobie pobłaża.

Ledoux, wiesz, ona jest jedynym sensem mojego życia, ciągle podnosi mnie na duchu, i walczy o nas. Stale ją rozczarowuje, ale kocham ją z całych sił, i tylko przez to nie podejmuję kolejnych prób samobójczych, gdybym ją stracił, mój cały świat by się załamał.. Ona nim jest.

mark123, najwyraźniej Twoja mama obawia się ojca. Myślisz, że ma ku temu powód?

Moim zdaniem biorąc pod uwagę ich relacje w ostatnich kilku latach, nie ma powodu, żeby obawiała się go w takim stopniu, by uważać czasem na każdy cichy szmer.