Emetofobia - Lęk przed wymiotowaniem

Czyli wolisz dalej się tak męczyć? Już lepiej brać leki.

A w Krakowie psychiatrów jest dużo, na pewno znalazłabyś lepszego.

Mireille, tracę nadzieję na to, że będzie lepiej...

Na pewno dobrze wiesz, że jeśli chcesz, żeby było lepiej musisz zacząć coś robić. Myślę, że w tym momencie leki są konieczne. Spróbuj chociaż jakieś ziołowe. Ja jednak radzę ci jak najszybciej poszukać innego psychiatrę. Normalny lekarz nie zbagatelizuje takiego stanu.

Psychotropka polecam ci dr Kluza na Rusznikarskiej przyjmuje bardzo fajna kobietka młoda mi dobrze wczesniej dopasowała leki :)

perla86, prywatnie przyjmuje?

Nie na fundusz w piątki zawsze:)

-- 22 mar 2013, 16:22 --

Od 8 do 12 czy jakos tak ale zawsze do ostatniego pacjenta czeka :)

-- 22 mar 2013, 16:24 --

126322090 tu jest numer do rejestracji

perla86, a jak sie rejestruje? Telefonicznie, czy osobiście? Możesz o tej pani doktor powiedzieć coś więcej?

No ja ze nie mieszkam w samym Krakowie normalnie dzwoniłam do rejestracji. Mnie poleciła ja kolezanka ktora mieszka w Krakowie i tez sie u niej leczy. Duzo poswieca czasu na kazde pytanie ci odpowie na początku sa czeste wizyty zeby wiedziec jak leki na Ciebie działają.

perla86, dziękuję Ci z całego serducha. Zarejestruję się do niej na piątek po świętach i zobaczymy. Może pomoże...

Nie ma za co Podobno też daje skierowanie na terapie bodajże w tym samym budynku są

Halo :)

A u mnie znaczna poprawa :) chodzę na terapię, nie biorę leków i od 3 tygodni nie mam już ataków lęku, co wcześniej się nie zdarzało w ogóle! :) Polecam!

ann_bijoch, zazdroszczę... Mi bulga po jelitach i już się sraczkuję, latam z termometrem, bo może to rota...

Ja raczej też byłabym zeschizowana. Mój chłopak od niedzieli leży w łóżku z grypą, gorączkuje, miał kilka krwotoków, biegunkę swoją drogą też a ja... o dziwo tym razem spokojna! normalnie to już był pół internetu przetrzepała co to może być, że już mnie na pewno też złapało i że pewnie jakieś świństwo typu jelitówka czy coś a jednak jestem spokojna... :) co za ulga, aż trudno mi w to uwierzyć!

Ja mam lęk przed wymiotowaniem, niestety dość silny. Boje się że będę wymiotował, ale nie to jest dla mnie udręczeniem. Udręczeniem jest dla mnie krępacja, jaka może doprowadzić po zwymiotowaniu. Rano, gdy wstaję nic się nie dzieje. Zjem wszystko ale wieczorem pojawia się ból brzucha, ścisk w przełyku każdego wieczora. Jak pojawia się u mnie ścisk w przełyku wiem, że nie mogę nic zjeść. Gdy idę spać, muszę iść spać "na głodniaka" mając pewność, że w nocy nie zwymiotuję. Jeśli jest mi niedobrze , czekam tak długo, aż poczuje że żołądek mi burczy. Nie biorę żadnych leków przeciwwymiotnych, bo wiem że i tak nic nie dadzą. Żyję z tą przypadłością od wakacji 2011, a zaczęło się od wymiotowania kolegi, z którego później się nabijali...

Ghoust, witaj

Nie wiem czy dobrze rozumiem. Boisz się reakcji innych bardziej niż samej czynności?

ann_bijoch, to świetnie Też zazdroszczę.

Ja mam gorszy dzień. Ciągle czuję "coś" w żołądku i wyobraźnia działa

A ja już nie wyrabiam z mdłościami. Lekarka zapisała mi paro. Czuję sie po nim znacznie pewniej ale za to mam uboki w postaci ostrych mdłości. Mam wrażenie, że zaraz wszystko zwymiotuje

mgielka86, ja po parogenie tez mialam mdlości... na tyle silne, że po tygodniu je odstawiłam całkiem i od tamtej pory boję się wszelkich leków przeciwlękowych, więc byla konieczna terapia

Ghoust, rozumiem świetnie, bo większość lęków u mnie się na wieczór właśnie pojawiala, tak przed spaniem, albo czasem nawet w momencie zasypiania. Wtedy się tak gwaltownie wybudzałam i czułam mdłości czasem, albo wydawało mi się, że czuję.

Ja tez mam ostatnio mdłosci i boli brzuch kurcze za duzo tych objawow naraz niemozliwe zeby nerwica - depresja dawala tyle objawów naraz wiekszosci kazdy ma z jednego nardządu ciezko mi jesc juz schudłam

mgielka86, perla86, oj, rozumiem Was aż za dobrze... Wczoraj po 3 zasnęłam. Wszystko było ok, kładę się do łóżka i nagle zaczęłam czuć narastającą gulę w gardle, ścisk, mdłości. Okropne to jest. Moja waga na chwilę obecną, to niecałe 47 kg, więc rewelacji nie ma. Nie mogę przytyć. Zresztą jak przytyć skoro cokolwiek jem, to po chwili zaczynam sobie wyobrażać, jak by to wyglądało jak bym zwymiotowała, pojawia się pytanie czy oby na pewno dokładnie przeżuwam dany kęs, pojawia się niesmak, gula i... odchodzi apetyt całkowicie. Wy też macie takie chore myśli, czy to tylko ja jestem taka dziwna?

W zasadzie to nie boje się jakoś szczególnie to czego jem. Boje się samego żygania i odgłosu tego. Nawet jeżeli mam mdłości, to nie zasnę dopóki aż mdłości nie ustaną. Najgorsze to jest wymiotować w klasie. Wówczas, wszyscy się patrzą, ta krępacja i poczucie winy... Psychotropka '89 ja też to mam i nie jestem dziwny Każdy ma jakieś lęki. Dobrze, że przynajmniej nie wymiotujesz, ale mówią, że jeżeli samemu się zwróci treść pokarmową, czego nie życzę sobie i innym, to przyswajasz się z tym. Lęk ten jest specyficzny tzn. wymioty, jako część która odraża. Nie boje się, że zwyżygam się w łóżku, nie boje się niczego co dzieje się w "zamkniętym" pomieszczeniu, mogę żygać ile wlezie, w którym tylko ja jestem ale najbardziej boje się krępacji przy znajomych z klasy, jakimi są wymiotowanie.

-- 26 mar 2013, 21:40 --

Ghoust, witaj

 

Nie wiem czy dobrze rozumiem. Boisz się reakcji innych bardziej niż samej czynności?

 

ann_bijoch, to świetnie Też zazdroszczę.

 

Ja mam gorszy dzień. Ciągle czuję "coś" w żołądku i wyobraźnia działa

Reakcji innych osób, najgorsze to w szkole wymiotować Krępacja na max.

Dobrze, że przynajmniej nie wymiotujesz, ale mówią, że jeżeli samemu się zwróci treść pokarmową, czego nie życzę sobie i innym, to przyswajasz się z tym.

To niestety nie działa

Mnie nie obchodzi co inni będą mówić. Przeraża mnie to uczucie...

---------------

Dzisiaj na społeczności poczułam się kiepsko. W pewnym momencie wstałam i pobiegłam do łazienki. Na szczęście ostatecznie jak zwykle nic nie poleciało. Po tej akcji pogadałam z opiekunką i się uspokoiłam, ale było ostro... Naprawdę niezłe wrażenie zrobiłam, już się bała, że tym razem faktycznie wymiotowałam...

Mireille, mam tak samo...

Ja nie mogę sobie wyobrazić "tego". Okropnie boję się tego poczucia słabości, zimno-gorących potów, uczucia, że zaraz zemdleję, tych mdłości, uczucia gorąca podchodzącego do gardła, tego wyrzucania niekontrolowanego... Czy bardziej się boję w miejscach publicznych? Może trochę ale raczej to dla mnie nie ma znaczenia. Boję się, bo to dla mnie uczucie nie do przeżycia, a to czy ktoś na mnie będzie patrzeć-to mi zwisa. Chociaż samotność może była by lepsza... no sama nie wiem.

Oprócz analiz jedzenia, które spożywam pojawiają się kilka razy dziennie myśli, że skoro tak długo potrafiłam tłumić ten odruch, to w końcu mi się ta passa skończy. Może nawet za godzinę, może dziś w nocy, może jutro... To mnie niszczy.

I rozumiem, że raczej nikt tej czynności nie lubi ale mój obsesyjny strach i ciągłe myślenie są nie do zniesienia. U mnie wymioty urastają do jakiegoś kataklizmu, do którego za wszelką cenę nie wolno dopuścić. Mam dość...

Wybaczcie ale potrzebowałam się wygadać...

Psychotropka`89, wszystko co napisałaś to jakbyś wyjęła myśli z mojej głowy?

Leczysz się obecnie? Ja mam zamiar na terapie jakąś ale leki NIE!

andaluzja123, a już myślałam, że tylko ja jestem taka dziwna z tą obsesją.

Fajnie, że jest jeszcze ktoś na tej ziemi z podobnymi obsesjami. Chociaż z drugiej strony bardzo Ci współczuję, bo jeśli masz tak jak ja, to wiem w jakim koszmarze żyjesz.

Nie leczę się, po świętach mam zamiar iść do psychiatry poleconej przez perla86 pare postów wyżej. Nie wydaje mi się żeby w moim wypadku obeszło się bez leków. Nie pamiętam tak mocnego nasilenia fobii jak teraz, tak mocnego i długotrwałego.

Psychotropka`89, u mnie ta fobia była przez lata powiedziałabym "zrównoważona". Mam ją w zasadzie od dziecka i już jakoś się przyzwyczaiłam do niej, ale nasiliła mi się jakoś niecałe trzy lata temu do rozmiarów niewyobrażalnych, paraliżujących.

A nagle na terapii terapeuta dokopał się u mnie do pewnych wydarzeń i okazało się, że cierpię na silny zespół wstrząsu pourazowego, przy którym czasem wynikiem jest nasilenie fobii i różne inne zaburzenia psychiczne. Czasem wynik jakiegoś wydarzenia występuje z kilkumiesięcznym opóźnieniem, tak jak u mnie.

Może warto się temu przyjrzeć?

Co by nie mówić - psychoterapia to świetna rzecz, odkąd dowiedziałam się dlaczego to się nasiliło - fobia nagle się osłabiła do wcześniejszych rozmiarów, wieczorami jestem spokojna, koszmary ustały, absurdalne napady paniki też. No jest mi lżej :)