Samotność

Też łączę się z Wami w bólu samotności. Znajomi z lat edukacji już dawno się wykruszyli, Większośćma poukładane życie rodzinne, a ja zostałem sam. W rodzinie brak oparcia, zresztą brak w kimkolwiek oparcia bo nikogo obok nie ma. Oczywiście mam tu na myśli oparcie w dobrym znaczeniu tego słowa, czyli możliwość rozmowy, czasem wyżalenia się i po prostu świadomości, że ktoś po prostu jest. Na mnie niestety nikt nie czeka a kolejny weekend spędzony samotnie po prostu zabija, tak więc wiem co czujecie.

Teraz pytanie co zrobić, by zmienić tą sytuację ?

Wiesz, to może banał ale dopóki się siedzi samemu nikt cię nie znajdzie, nie odkryje, nie nawiąże kontaktu i koło się zamyka. Może zapisz się na jakieś zajęcia cokolwiek językowe, taniec, gotowania może spacerki z pieskiem -można łatwiej zacząć rozmowę, nawiązać kontakt z innym "właścicielem. Niestety sam nikt nie zapuka do drzwi nie zadzwoni (ja też nie mam przyjaciół, ale trzeba niestety samemu stwarzać okazję...)

Wiesz, to może banał ale dopóki się siedzi samemu nikt cię nie znajdzie, nie odkryje, nie nawiąże kontaktu i koło się zamyka. Może zapisz się na jakieś zajęcia cokolwiek językowe, taniec, gotowania może spacerki z pieskiem -można łatwiej zacząć rozmowę, nawiązać kontakt z innym "właścicielem. Niestety sam nikt nie zapuka do drzwi nie zadzwoni (ja też nie mam przyjaciół, ale trzeba niestety samemu stwarzać okazję...)

Ja rozumiem ze trzeba wyjść z domu,ale jak się nie ma znajomych to jest ciężko.A po drugie jak wyjdę to nie potrafię rozmawiać z ludzmi.Ale zaczynam biegać,aby poczuć się trochę lepiej,z różnym skutkiem.Też nie chcę się poddać,ale psychika ma dość stresu,więc unika sytuaci gdzie spotkała by się ze stresem

-- 09 mar 2013, 18:48 --

tak ze wszyscy jesteśmy w podobnym kole,ale jak je przełamać? i to jest pytanie za sto punktów

Ja rozumiem ze trzeba wyjść z domu,ale jak się nie ma znajomych to jest ciężko.A po drugie jak wyjdę to nie potrafię rozmawiać z ludzmi.Ale zaczynam biegać,aby poczuć się trochę lepiej,z różnym skutkiem.Też nie chcę się poddać,ale psychika ma dość stresu,więc unika sytuaci gdzie spotkała by się ze stresem

-- 09 mar 2013, 18:48 --

tak ze wszyscy jesteśmy w podobnym kole,ale jak je przełamać? i to jest pytanie za sto punktów

Ja próbuję otworzyć swój za pomocą klucza w postaci mężczyzny, klucz może i pasuje ale drzwi są chyba żelazne, cholernie ciężkie...

To ja miałam podobnie. Mur, który mnie otaczał był (i jest) bardzo solidny. Ten mężczyzna jakoś się przedarł, ja mu w końcu zaufałam i naprawdę nie byłam samotna, wręcz byłam szczęśliwa, ale on potem zmienił zdanie, jeszcze przy okazji zdeptał i zostawił samą za tym murem. Więc nie wiem czy to dobry pomysł...

Ja się czuję jakbym mieszkała na pustyni. Może za tym murem cholernym. A tak bardzo potrzebuję żywego człowieka...

Ja próbuję otworzyć swój za pomocą klucza w postaci mężczyzny, klucz może i pasuje ale drzwi są chyba żelazne, cholernie ciężkie...

To ja miałam podobnie. Mur, który mnie otaczał był (i jest) bardzo solidny. Ten mężczyzna jakoś się przedarł, ja mu w końcu zaufałam i naprawdę nie byłam samotna, wręcz byłam szczęśliwa, ale on potem zmienił zdanie, jeszcze przy okazji zdeptał i zostawił samą za tym murem. Więc nie wiem czy to dobry pomysł...

Ja się czuję jakbym mieszkała na pustyni. Może za tym murem cholernym. A tak bardzo potrzebuję żywego człowieka...

Ja mam problem z murem mimo ,że próbuję każdego dnia go zniszczyć , skruszyć lecz on codziennie odrasta choć nie wpełni ale jednak, są dni kiedy w pełni się regeneruje i wzrasta jeszcze wyżej, a najgorsze to ,że nie mam z kim o tym pogadać, przedyskutować to, z kimś kto zrozumie ,że człowiek może być samotny wśród rodziny, przyjaciół i z wiecznym uśmiechem na ustach śmiejąc się błachostek niezauważanych przez innych.

Ja mam problem z murem mimo ,że próbuję każdego dnia go zniszczyć , skruszyć lecz on codziennie odrasta choć nie wpełni ale jednak, są dni kiedy w pełni się regeneruje i wzrasta jeszcze wyżej, a najgorsze to ,że nie mam z kim o tym pogadać, przedyskutować to, z kimś kto zrozumie ,że człowiek może być samotny wśród rodziny, przyjaciół i z wiecznym uśmiechem na ustach śmiejąc się błachostek niezauważanych przez innych.

ixi, przeczytałem Twój post, ja roniez jak Ty czuje sie samotny, i nie mam drugiej osoby, a mam 23 lata...

ixi, przeczytałem Twój post, ja roniez jak Ty czuje sie samotny, i nie mam drugiej osoby, a mam 23 lata...

To ja miałam podobnie. Mur, który mnie otaczał był (i jest) bardzo solidny. Ten mężczyzna jakoś się przedarł, ja mu w końcu zaufałam i naprawdę nie byłam samotna, wręcz byłam szczęśliwa, ale on potem zmienił zdanie, jeszcze przy okazji zdeptał i zostawił samą za tym murem. Więc nie wiem czy to dobry pomysł...

To ja miałam podobnie. Mur, który mnie otaczał był (i jest) bardzo solidny. Ten mężczyzna jakoś się przedarł, ja mu w końcu zaufałam i naprawdę nie byłam samotna, wręcz byłam szczęśliwa, ale on potem zmienił zdanie, jeszcze przy okazji zdeptał i zostawił samą za tym murem. Więc nie wiem czy to dobry pomysł...

z depresja, mozna kogos pokochac?

z depresja, mozna kogos pokochac?

Można, jednak z depresją wszystko przychodzi trudniej. To również.

Można, jednak z depresją wszystko przychodzi trudniej. To również.

To ja miałam podobnie. Mur, który mnie otaczał był (i jest) bardzo solidny. Ten mężczyzna jakoś się przedarł, ja mu w końcu zaufałam i naprawdę nie byłam samotna, wręcz byłam szczęśliwa, ale on potem zmienił zdanie, jeszcze przy okazji zdeptał i zostawił samą za tym murem. Więc nie wiem czy to dobry pomysł...

Mam nadzieję, że się przez to nie zraziłaś.

A i owszem, zraziłam się. Nie wyobrażam sobie jak bym miała komuś teraz zaufać. Jestem na tyle zrażona i na tyle zraniona że nawet nie chcę próbować nikomu zaufać, przed kimkolwiek się otworzyć. Na samą myśl o tym paraliżuje mnie strach.

Ja wiem, że to chore myślenie, ale tak bardzo bym chciała żeby ktoś mnie pokochał, a z drugiej strony tak bardzo boję się zranienia, że nie jestem w stanie przed kimkolwiek się otworzyć.

Więc postanowiłam sobie w duchu, że nauczę się być szczęśliwą i czerpiącą z życia będąc samotną. Tylko średnio mi to wychodzi..., a dodatkowo z kimś bliskim jest o tyle łatwiej i lepiej...

To ja miałam podobnie. Mur, który mnie otaczał był (i jest) bardzo solidny. Ten mężczyzna jakoś się przedarł, ja mu w końcu zaufałam i naprawdę nie byłam samotna, wręcz byłam szczęśliwa, ale on potem zmienił zdanie, jeszcze przy okazji zdeptał i zostawił samą za tym murem. Więc nie wiem czy to dobry pomysł...

Mam nadzieję, że się przez to nie zraziłaś.

A i owszem, zraziłam się. Nie wyobrażam sobie jak bym miała komuś teraz zaufać. Jestem na tyle zrażona i na tyle zraniona że nawet nie chcę próbować nikomu zaufać, przed kimkolwiek się otworzyć. Na samą myśl o tym paraliżuje mnie strach.

Ja wiem, że to chore myślenie, ale tak bardzo bym chciała żeby ktoś mnie pokochał, a z drugiej strony tak bardzo boję się zranienia, że nie jestem w stanie przed kimkolwiek się otworzyć.

Więc postanowiłam sobie w duchu, że nauczę się być szczęśliwą i czerpiącą z życia będąc samotną. Tylko średnio mi to wychodzi..., a dodatkowo z kimś bliskim jest o tyle łatwiej i lepiej...

z depresja, mozna kogos pokochac?

oczywiście że tak.

z depresja, mozna kogos pokochac?

oczywiście że tak.

z depresja, mozna kogos pokochac?

Można. I równie szybko może pójść odkochanie...

z depresja, mozna kogos pokochac?

Można. I równie szybko może pójść odkochanie...

z depresja, mozna kogos pokochac?

oj nie radzę

z depresja, mozna kogos pokochac?

oj nie radzę