w związku

sporo przeczytałam na tym forum i - cóż, nie jestem tu przypadkiem:)

jestem kolejną osobą z OCD...

nurtuje i gryzie mnie to, jak osoby z takim zaburzeniem funkcjonują w związku? gdzie jest granica szczerości? ile powiedzieć o tym drugiej osobie?

Myślę, że najlepiej bezpośrednio powiedzieć. Wszelkie niedomówienia mogą zaszkodzić...

ewrona, powinieneś podzielić się z tym. Wtajemniczyć jak najgłębiej i jak najbardziej świadomie. Wszystko na spokojnie. Wsparcie i zrozumienie (choć tego nie spodziewaj się w formie zrozumienia dla mechanizmów nerwicy, ale wyrozumiałości co do treści choroby) jest bardzo ważne w samej walce z nerwicą.

ewrona, Ja postawiłam na 100 % szczerość! I wyszło mi to na dobre. Mój chłopak zrozumiał, pomaga mi i jest mi dużo lżej. Myślę, że trzeba powiedzieć by kiedyś Twoich objawów nie odebrał/ała jako skierowane przeciwko swojej osobie.

hmm a ja myślę, że to jak dużo chcemy o tym powiedzieć osobie zależy od rodzaju relacji z tą osobą. Związki są różne, różne są etapy znajomości. Przede wszystkim z mojego doświadczenia - nikt, kto nie miał nerwicy nie jest w stanie zrozumieć tego z czym się zmaga osoba z nerwicą - to jest po prostu nie do wyobrażenia. Więc taka rozmowa wymaga sporo tłumaczenia - i teraz - właśnie to czy komuś powiemy o tym czy nie, zależy głównie od tego, czy chcemy brnąć z kimś po tym niepewnym gruncie. Oczywiście ważne jest posiadanie wsparcia i to jest sytuacja idealna - jednak nie każda osoba jest w stanie być tym wsparciem - nawet najlepszy przyjaciel. Część bliskich mi osób wiedziała o moich problemach a część nie. To zależało od tego jakie są te osoby. Trzeba też się liczyć z tym, że mówienie komuś o swoich problemach psychicznych niemal zawsze zmienia relację między osobami, jest się później inaczej odbieranym. I to nie tylko w tematach które wiążą się z nerwicą. Co więcej - przy osobach które wiedzą o naszych problemach zachowujemy się inaczej niż przy osobach które nie wiedzą - mniej się musimy pilnować z naszymi reakcjami - a to nie zawsze jest dobre - bo dajemy nerwicy więcej przestrzeni.

Tak wiec - szczerość jasne - w idealnym świecie. A w naszym świecie... nie byłabym już tak entuzjastyczna.

No tak, ale czym innym powiedzieć, że się ma problem, a czym innym relacjonować objawy, które, jak wielu z was wie, bywają głupie i idiotyczne...

Mam wrażenie że jak się powie komuś że się ma ocd bez tłumaczenia objawów - to niczego się nie uzyska. Co najwyżej można się spodziewać, że ktoś uzna to za zabawną przypadłość, jak to pokazuje "dzień świra" albo film z Nicholsonem ;p

No tak, ale co innego mechanizm objawu, a konkretne treści myśli :]

głupio byłoby być ocenianym po takich myślach... ale chyba można zrozumieć, że one są z powodu ocd i już?

ewrona, A ja myślę, że powinieneś powiedzieć o objawach. Bo jak mówi lovely (a jej warto słuchac) powiedzenie drugiej połówce HEJ MAM OCD! nie mówi nic;) Wejdzie na forum zacznie czytać Wiesz jakie mamy natręctwa jedne gorsze inne spokojniejsze. Ale dla kogoś kto nie ma o OCD pojęcia każde mogą być głupie straszne wręcz robić z nas dewiantów:| Lepiej sam jej to wytłumacz;) Powiedz, że takie masz objawy. Będziesz mógł chociaż przy niej czuć się swobodniej;) Mój chłopak wie, zna objawy i uwierz mi, że nie boję się przy nim płakać bo się boję kogoś, bo się boję że mnie ktoś zarazie itd:| A on mi tylko tłumaczy, że nie ma możliwości zarażenia itd;) Czuję się wtedy bezpieczna i swobodna;) A to duży plus, że przy kimś tak możesz;)