wasze relacje z bliskimi w chorobie

jak Wasi bliscy zachowują sie w stosunku do Was czy Was wspierają czy czasami mają dosyc?u mnie jest różnie czasem usłyszę nawet jakieś przykre słowa od męża ale on juz tez nie ma cierpliwosci do tej choroby. ale ogólnie bardzo mnie wspiera.

Moje zaburzenia obecnie za bardzo nie wpływają na relacje z rodziną. Tak w ogóle, to o większości problemów raczej nie wiedzą. Czasami usłyszę negatywne słowa/komentarze głównie ze strony ojca. Od matki też, ale rzadziej. Ojciec mnie nie wspiera, natomiast matka pomaga w załatwianiu spraw dnia codziennego, gdzie występują relacje społeczne. W przeszłości, kiedy bardziej mówiłem o swoich niektórych problemach, negatywne komentarze padały częściej.

matki nie mam, ojca nie mam, dzieci też... a od męża to co najwyżej mogę cios otrzymać :) życie...

Remii, to po co ci ten mąż?

misiek_1, myśle,że gdybysmy mieli takie dobre wsparcie ze strony rodziny po prostu nie było by nas na tym forum,a przynajmniej większości.

Mnie bliscy bardzo wspierają i jestem im za to bardzo wdzięczny. :)

Przykro mi, że nie każdy ma taką szansę, aby inni go wspierali. To bardzo pomaga.

Moja żona rozumie mnie i wspiera. Dlatego siedzę na forum przeważnie tylko wtedy gdy jej nie ma w domu.

Mnie nie wspierają. Ciągle słyszę, że to mój wymysł, bo przecież czasami czuję się dobrze, a później nagle źle... Już nawet nie próbuję tłumaczyć.

Próbowałem zaufać itd,ale koniec końców w tej kwestii zostałem sam.

Sam sobie nie potrafie pomóc, to i inni niezbyt mi pomogą

najgorsza jest chyba samotnośc w tej chorobie,niby mamy rodziny itd.ale żyjemy tak jakby obok nich:(

-- 28 sty 2013, 16:32 --

najgorsza jest chyba samotnośc w tej chorobie,niby mamy rodziny itd.ale żyjemy tak jakby obok nich:( przez te 2 lata choroba zrobiła ze mnie wraka człowieka i już tracę nadzieję, że coś sie zmieni. bardzo bym chciała zyc normalnie jak kiedyś ale sie po prostu nie da. mam już dosyc tej wstretnej choroby.

-- 28 sty 2013, 16:35 --

najgorsza jest chyba samotnośc w tej chorobie,niby mamy rodziny itd.ale żyjemy tak jakby obok nich:( przez te 2 lata choroba zrobiła ze mnie wraka człowieka i już tracę nadzieję, że coś sie zmieni. bardzo bym chciała zyc normalnie jak kiedyś ale sie po prostu nie da. mam już dosyc tej wstretnej choroby. najbardziej gnębi mnie to czy kiedyś bebe mogła spac bez leków, bo teraz jak nie zażyje leku to nie spie wcale, ciagle mam obawy,ze mi serce wysiadzie z tych tabletek itp.

Mnie nie wspierają. Ciągle słyszę, że to mój wymysł, bo przecież czasami czuję się dobrze, a później nagle źle... Już nawet nie próbuję tłumaczyć.

Ja mam to samo. Ciągle słyszę, ze sobie coś ubzdurałam i że to wszystko przez to, ze aktualnie nie mam stałego zajęcia. Tłumaczenia nic nie dały. Niektórzy i tak nie zrozumieją. To jak walka z wiatrakami. Trzeba poszukać kogoś, kto zrozumie Twoje problemy niż a siłę uzmysławiać tych, co nie chcą Cię zrozumieć.

Ci co tego nie przeszli to raczej i tak nigdy tego nie zrozumieja, natomiast zwykle empatyczne wsparcie jest na wage zlota.

agusiaww niestety niektórych nie stać nawet na minimalny przejaw empatii w stosunku do innych ludzi

Depresja i sytuacja w rodzinie

Witam, mam taki problem: Mam nerwice nerwową, a mój dziadek ma elzheimera i troche się zapomina, jutro dostanie leki na uspokojenie (moja ciocia pracuje z takimi ludzi i mówi, ze powinno troche pomóc).Dzisiaj np: zapomina się, albo chciał się przeprowadzić, pytał też mojej mamy czy może się w niej zakochać (jakby zapomniał, albo przypomniały mu się jak poznał babcię, niewiem)Mama i ciocia mnie uspokajają,ze to w tej chorobie normalne, ze czasem tak jest i ze leki chociaż troche uspokoją go, ale jakoś nie moge przestać się denerwować, co poradzicie? Jestem z dziadkiem bardzo zżyty (dobrze napisałem?)