Skocz do zawartości
Nerwica.com

Co by było gdybym przestał/a ją/jego kochać....?


pikpokis

Rekomendowane odpowiedzi

zmęczona1, daredevil9, nie chodzi o to by po prostu nie myśleć i nie skupiać się na nich. Nie bierz tego dosłownie. Potrzebna jest konfrontacja z myślami, chodzi więc o to byś zrozumiała, że to są chore myśli, a dopiero wtedy pozwoliła im płynąć. Nie rozumiejąc swojego stanu ściągasz nurt rzeki pełnej chorych myśli do siebie. Analiza jest zła - to fakt, ponieważ nie prowadzi do niczego, skupia Twoją uwagę na tych myślach właśnie, natomiast zajmowanie czasu myśleniem o czymś przyjemnym ma sens dopiero kiedy te myśli chore właśnie sobie odpływają. Jeśli ściągasz je na siebie, jeśli nie skonfrontujesz się z nimi to jaki sens ma uciekanie w myślenie o czymś przyjemnym? To tak jakbyś wpadła w poślizg samochodem i zasłoniła oczy wierząc, że to pomoże Ci uniknąć wypadku. Nie! Jak wpadasz w poślizg to walczysz, kręcisz kierownicą, hamujesz, dodajesz gazu, kontrujesz niechciane ruchy samochodu! W ten sposób z poślizgu wychodzisz. Z nerwicą jest podobnie, przychodzą niechciane myśli, wiesz, że coś poszło nie tak i dlatego się pojawiły, kontrujesz więc nadając im ich logiczny sens - nazywasz je chorymi! To pierwszy krok do "wyjścia z poślizgu". Zamykając oczy niemal dajesz sobie gwarancję, że będziesz mieć wypadek. Nie zamykaj oczu przed nerwicą. Kontrowanie tych myśli przez mierzenie się z ich treścią, odpychanie ich uświadamiając sobie ich bezsensowność przynosi stopniowy efekt - tak jak w walce z poślizgiem - nie jest przecież tak, że wystarczy raz przekręcić kierownicą w ruchu przeciwnym do kierunku poślizgu - musisz kręcić nieustannie, hamować, czasami dodawać gazu by wreszcie wyjść na prostą. Tak samo w nerwicy - kręcisz kierownicą swoich myśli, przeciwnie do ruchu tych myśli chorych, wytaczasz przeciw nim argumenty, hamujesz potok tych myśli, zwalniasz by nie rozbić się z dużą siłą, czasami przyśpieszasz tok myśli zdrowych, ten celowy tok myślowy by zaatakować, by przeciwstawić się kierunkowi nerwicy, aż wreszcie wychodzisz na prostą. Jeśli racjonalizowanie przez oddzielanie myśli chorych, bezsensownych, nielogicznych od tych zdrowych nie przynosi rezultatu, to idziesz do lekarza - tak to już jest. Najlepiej od razu. Nerwica to jeden wielki poślizg. Rozbijasz się od czasu do czasu na przydrożnych barierkach wyniszczając samochód zwany Twoim życiem/organizmem. Lekarz jest jak mechanik/blacharz - naprawi to co się zepsuło i wyklepie tam gdzie zostały wgniecenia, wytłumaczy jak "prowadzić samochód" by nie wpadać w poślizg. Przepisze antypoślizgowe opony - leki :)

 

-- 16 sty 2013, 21:53 --

 

http://zaburzenia-lekowe.eprace.edu.pl/305,Terapia_behawioralno-poznawcza.html

http://pl.wikipedia.org/wiki/Psychoterapia_psychodynamiczna

To tak do porównania obu form terapii - jeśli czegoś nie zrozumiesz - daj znać:)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam was, znów tu zaglądam i obserwuje wasze wpisy.

U mnie było dobrze chwile ,i znów się zaczeło ..zaczyna wygasac dobre samopoczucie, pewnosc itd-zaczeło się myslenie,rozmyslanie,i od nowa kółko się zamyka odrazu płacz,nerwy bóle brzucha..

 

Patrze na waszą rozmowe i faktycznie u mnie tez nie rozpoznano nerwicy natręctw tylko lękową czy coś takiego.

I mysle że to tylko sobie wmawiam że coś mi się dzieje tylko sama nie potrafie rozwiązac swojego problemu i ide na skróty nie poruszając tematu męcząc się. W dodatku zauważyłam że wogóle nie mam pociągu fizycznego do mojego faceta, robie wszystko by uniknąc bliskosci(sexu) odkąd to się wszystko zaczeło ..

Boje się że bedzie to czego obawiam się najbardziej czyli rozstanie bo ja już nie daje rady.. :-|

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

mains, nie poddawaj się. Sama widzisz, że idziesz na skróty. Musisz postarać się przewartościować całe swoje nastawienie. Pociąg fizyczny naprawdę wygasa w nerwicy. Wiąże się to z brakiem odczuwania jakichkolwiek pozytywnych emocji, a pociąg jest właśnie takim uczuciem. Nerwica zdusza uczucia wyższe. Brak tych uczuć i pewności co do nich pociąga za sobą wątpliwości, a to automatycznie też hamuje pociąg fizyczny. Porozmawiaj o tym z facetem - jeśli on tego wymaga to może tylko nasilać problem. Priorytetem jest uświadomienie sobie nerwicy i pokonanie jej stopniowo dzięki czemu będziesz mogła wrócić do uczucia spokoju, a stąd już powrócić do ponownego zakochania sie, bo kiedy nerwica zluzuje znów poczujesz coś więcej, zatęsknisz, uświadomisz sobie, że naprawdę potrzebowałaś czasu. Zauważ, że przychodzą lepsze chwile, jeśli nie byłoby nic to gdzież by było miejsce na powrót uczuć? Wracają bo w istocie one ciągle tam są! Są tylko przesłonięte przez nerwicę. Gdyby nie było uczucia to nawet wtedy kiedy zluzowała by nerwica nie czułabyś nic. Możesz uciekać, ale jeśli nie dasz sobie i Wam szansy będziesz żałować, że tego nie zrobiłaś :) lepiej spróbować i żałować niż żałować, że się nie spróbowało - piękna myśl. W nerwicy lękowej to typowe, że nie czujesz pociągu i masz ciągłe obawy - tak działa po prostu nerwica. Czujesz pociąg do innych? Chciałabyś teraz być z kimś innym czy po prostu uciec? Prędzej to drugie prawda? Uciec od odpowiedzialności. Mógłbym wymienić suche fakty - typowe cechy nerwicy lękowej i przypisałabyś sobie 90% z nich, ale nadal byś wierzyła, że się rozstaniecie bo "nie dajesz rady". Życie to nic innego jak pokonywanie własnych słabości, barier, dewaluowanie oczekiwań, nie chodzi o to by oczekiwać mniej od życia i siebie, chodzi o to by to czego oczekujemy miała dla nas mniejszą wartość. Bardziej szczęśliwi są przecież Ci, którzy wymagają mniej łatwiej osiągają szczęście :) dobrze jest wymagać więcej, wymagać miłości, szczęścia i spokoju, ale może nie warto tych wartości idealizować? Spójrz na to z tej strony, miłość to nie uczucie, o którym rozpisują się miliony złotych myśli, miłość to coś Twojego, to co Ty czujesz, skąd wiesz czy strach przed brakiem uczucia do osoby Ci tak bliskiej nie jest właśnie Twoją formą miłości? W końcu boisz się tego, gdyby Ci nie zależało, gdybyś faktycznie nic nie czuła, gdyby ta osoba nie była dla Ciebie ważna to czego byś się miała obawiać? :)

daredevil9, dla Ciebie też mam jeszcze jeden ciekawy cytat:

"Szczęście. Konieczność bycia szczęśliwym jest ciężarem nie do zniesienia. Najwięcej depresji wśród młodych odnotowują bogate kraje Zachodu. To wcale nie jest dziwne. Ciężko być nieszczęśliwym wśród szczęśliwców.

Starasz się więc za wszelką cenę być szcześliwym. Napinasz się z całych sił, żeby czuć się dobrze. Bronisz swojego szcześcia. Twoja nerwica koncentruje się nieubłaganie wokół lęku przed samym strachem, przed atakiem paniki, przed złym samopoczuciem. Boisz się kryzysu, depresji. Im bardziej się napinasz, tym bardziej się boisz.

A gdybyś spróbował się z tym pogodzić? Gdybyś spróbował wymienić potrzebę dobrego samopoczucia na sens w życiu. „Tak będę miał ataki paniki ale mimo to moje życie będzie miało sens”, bo: np. wychowam dzieci, będę pracował tak jak umiem, działał gdzieś, zbuduję dom, rozwinę interes, itd. Sam wiesz najlepiej jaki jest twój sens, albo jaki może być. Znajdź go. To jest ścieżka akceptacji. Im bardziej zaakceptujesz złe samopoczucie tym bardziej będziesz miał lepsze, bo ustanie wysiłek obronnego napinania się.

 

Widziałem sfrustrowanych bogaczy mający wszystkie luksusowe zabawki. Widziałem też uśmiechniętych nędzarzy, pracujących od świtu do nocy na kawałek chleba.

Im bardziej gonisz za szczęściem, tym bardziej jesteś nieszczęśliwy.

Wymień szczęście na sens. Sens daje satysfakcję. Szczęście jest chwilową ułudą.

 

Do grupy chronienia swojego szczęścia zaliczyłbym również przypadek, gdy boisz się że zrobisz komuś coś złego. Komuś kogo kochasz. Napinasz sie, żeby nie mieć takich myśli. Nie, nie sugeruję, żebyś zaakceptował, że zrobisz coś czego nie chcesz. To nie jest w twojej dyspozycji. Zaakceptuj za to, że będziesz miał takie myśli. „Tak będę prześladowany przez złe myśli. Niech tak będzie. Nie będę się przed tym napinał.”

Czy do świadczenia miłości jest potrzebne uczucie?"

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

"Wątpliwości można mieć jedynie w stosunku do myśli, nie można ich mieć w stosunku do rzeczywistości. Nie jesteś w stanie na czystym umysle spojrzeć na to, co teraz robisz i uznać że robisz coś innego. Bo zawsze robisz to, co robisz."

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Dzisiaj na psycvhoterapii moja psycholog powiedziała mi, że jeżeli ja mam watpliwości co do uczucia to nie może to byc prawdą, prawda by była wtedy kiedy jasno bym stwierdziła nie kocham go i nie chce byc z nim, a skoro mam watpliwości i psychiarta mi przypisał leki i chodzę na terapię to chyba jest jakiś powód, taki że jestem zaburzona ! Także uwierzcie w chorobęę. I skoro mówimy, że nasze połowki są wspaniałe to jest równoznqaczne z tym ze chcemy z nimi być ,a watpliwości ma każdy tylko my je inaczej przeżywamy. Powiedziała, że są takie osoby które całe zycie szukają ideału i poźniej jest juz za późno!

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ezekiel, dzięki za wsparcie ale coraz badziej mnie martwi ten "pociag fizyczny" bo tak nagle jak bym sie obudziła ze nie ma tej iskry takiej z mojej strony :( Boję się że kiedys ktos stanie na mojej drodze za którego bede mogła rzucic wszystko i isc, ze bedzie mnie pociagał tak ze będzie to silniejsze oddemnie ..

On natomiast cały czas chce się tulic,całowac i nie robi to dlatego ze cos oczekuje tylko tak poprostu, kiedys tez tak mialam ze bez powodu całowałam i wszystko a teraz czuje takie "NIE" nie moge,nie potrafie i tyle :(

agucha, a miałas coś podobnego ze Twoj facet cię nie pociągał ? takie to dziwne :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

agucha, ale jest dokładnie tak jak mówiła psycholog. Jest tak jak napisał Viii. Wątpliwości możesz mieć tylko odnośnie swoich myśli :) Są osoby, które całe życie szukają ideału, nie widząc, że ideał to ich wyobrażenie, wystarczy właśnie zdewaluować to pojęcie i nagle okaże się, że przynajmniej kilku facetów już jest idealnych!

mains, a czujesz jakiś emocjonalny pociąg do Niego? Fizyczny pociąg często zabija rutyna, przyzwyczajenie, a w nerwicy wyolbrzymione oczekiwania - tak to już jest, czasami po prostu przechodzi, u kobiet wrażliwych często ważną rolę pełnią hormony. Nie oczekuj od siebie wiecznego pożądania bo to tylko wprowadza kolejne wątpliwości. Nie musisz zawsze chcieć się przytulać. Nie bój się, że tym go zranisz bo to kolejny powód by wątpliwości rosły. Jeszcze raz zacytuje - Czy do świadczenia miłości jest potrzebne uczucie? Podobnie jest z pociągiem fizycznym - czy ten jest potrzebny do uczucia? Czy musisz chcieć się przytulać, całować i pożądać swojego faceta w każdej chwili aby móc powiedzieć, że go kochasz? Bo jeśli tak, to od razu mówię - masz okrutnie skrzywioną definicję miłości i związku. Pomyśl - co będzie jak wejdziecie w wiek starszy - kiedy na drodze "śmierci hormonalnej" pociąg fizyczny ustanie całkowicie - czy wtedy uznasz - w pełni egoistycznie - że najlepiej jest być samotnym? Czy bezwiednie szukać będziesz w nieskonczoność kogoś kogo pożądać będziesz? Wiedząc, że i tak nie możesz pożądać bo to po prostu taki wiek? Jest tak jak pisze agucha - niektórzy szukają całe życie by dojść do wniosku, że gdzieś popełnili błąd, ale zazwyczaj wtedy budzą się "z ręką w nocniku" - przewartościuj swoje życie. Zobaczysz, że możesz zakochiwać się wielokrotnie w swoim partnerze, że pociąg jest uczuciem skokowym - u niektórych działa długofalowo i gaśnie chwilami, u innych, zwłaszcza w nerwicach żyje swoim życiem, czasami ucieka na dłużej, czasami szaleje pozbawiając sobie na lekkomyślność. Żadne z tych uczuć nie jest normalne ani zdrowe. Ale to Twoje wyolbrzymianie oczekiwań względem tych uczuć i samej siebie, względem relacji sprawia, że zaczynasz w to wierzyć, w te chore myśli :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Mains po jakims czasie gdy zachorowalam moje libido zaczelo swirrowac. Do dzis tak jest. Ale nje wydaje mi sie zeby mialo to zwiazek z uczuciem. Niektorzy przeciez pozadaja osob do ktorych nie zywia uczucia. Niestety wiem co czujesz bo mnie tez czasem nakreca to ze nie mam ochoty na seks i zblizenie natomiast przytualnie zawsze wchodzi w gre. Mysle ze moj obszar seksualny rowniez zostal zaburzony. Mialam nawet takie akcje ze gdy nie chcialam to nawet reagowalam agresyw.ie na jego zblizenie do mnie co znowu mnie nakrecalo...

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ezekiel, emecjonalny jak najbardziej, ale non stop chodzi mi po głowie mysli typu "to jednek nie to","z tego i tak nic nie bedzie","ze ciagne to na siłe",i faktycznie to moje wyolbrzymianie wzgledem uczuc robi to ze coraz bardziej w to wierze :( i tak jak piszesz "pociag fizyczny"że to kolejny powód by moje wątpliwosci narastały.

agucha, przynajmniej wiem że nie jestem sama :D

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Chciałbym wszystkim przed weekendem przypomnieć - życie jest piękne - każdy moment w życiu, każda chwila. Nie ma innego życia niż to tu i teraz. Każdą chwilę tworzycie Wy sami i ludzie, którzy są obok. Nie dajcie im odejść bo wspomnienia będą wypełniać Wam właśnie Oni! :) Myśl pozytywnie, nie wymagaj zbyt wiele i ciesz się życiem, nawet każdą chwilą przesiąkniętą lękiem :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam:) nie pisałam jakiś czas i, ale to nie znaczy, że nie zaglądałam tu do Was :) Mam kilka pytań, bo nie wiem czy też tak miewacie, czy to dotyczy tylko mnie. Mam dość tych ciągłych huśtawek nastrojów, dwa dni temu był u mnie mój Kochany i wszystko było cudownie, rozmawialiśmy nawet o ślubie, o wspólnym zamieszkaniu, naszej miłości... myśli były, ale przepływały spokojnie przez moją głowe. Po jego wizycie byłam dziwnie spokojna i zadowolona. Wczoraj poczułam znów lekki nawrót ale uczę sie do sesji, więc miałam zajęcie. Dziś rano obudziłam się z nieodpartym lękiem, nie umiem opisać tego uczucia, ale towarzyszy mi dość często od kilku mies (tzn. od momentu pojawienia się tych myśli). Znacie to pewnie, taki strach, niepokój, ścisk w żołądku i ogromna ochota zobaczenia jego- żeby się upewnić w uczuciach. Czasem boję się z nim spotkać, bo czuję, że zerwę, alebo mam obawy jak będzie wyglądało to spotkanie, czy będą towarzyszyły mi takie myśli itd. Dziwi mnie też to, że jednego dnia wyszłabym za niego za mąż, czuję, że chcę z nim byc, a drugiego dnia tak silnie czuję, że chciałabym przerwy, ale nie chcę się z nim rozstawać na stał, tylko przerwy bo tylko mam wrażenie, że tęsknię za tymi momentami kiedy się poznawalimsy, kiedy czułam te motyle, kiedy on byl tajemniczy, był do zdobycia. Nie umiem zgadnac sama dlaczego tak sie dzieje, dlaczego gdzies w glebi tesknie za tym az tak, ze robi mi sie niedobrze, czuje jakbym spadala, skad to przekonanie, ze nam sie nie uda, ze napewno sie rozstaniemy, ale potem bedzie fajnie jak do siebie wrocimy. Nie wyobrazam sobie innego mezczyny obok mnie, on jest dla mnie naj, inni mi sie nie podobaja, wiem, ze tesknilabym za nim, pociaga mnie i czuje, ze go kocham, a mimi to wciaz takie mysli, ciagle zwatpienia, leki, analiza swojego jego zachowania. Zaznacze, ze to zaczelo sie dokladnie w sierpniu, bo 7 mies pieknej i bardzo intensywnej znajomosci, bo widywalismy sie codziennie, mozliwe, ze mi sie znudzil ? dlatego mam takie mysli?? Nie rozumiem... ta mysl spadla na mnie nieoczekiwanie, wszystko było najcudowniej na świecie , aż tu nagle rano mielismy się spotkać, czekałam na niego przed domem, on wyszedl i pomyslalam " a może ja już go mniej kocham/ co jeśli go nie kocham "... od tam tej pory, a to już 6 mies jakos leci, te mysli we mnie sa, raz slabsze raz mocniejsze ale sa i mam ich dosc, powiedzialam o wszystkim mojemu chlopakowi. on raz juz byl ze mna u psychologa, stwierdzila jakies leki i zalecila wizyte u psychiatry, ale zbagatelizowalam tobo stwierdzila, ze ja u psychiatry??? sama sobie dam rade! Ale nie daje... nie moge sobie z tym poradzic, bo to sa tak silne odczucia, jak jest dobrze to jest, cudownie nawet bym rzekla, ale jak tylko mam te leki, to mysli o niechcei do zwiazku sa tak silne i wyrazne, szybkie i wiarygodne... wiecie, jak czasm to czy chcecie kawe lub herbate, od razu czujecie, ze tak lub nie, tak samo czasem ja mam z tym zerwaniem, tylko nigdy nie cuzje jednoznacznie... zawsze tym myslom towarzysyz jakis opior, wynikajacy ze swiodmoaci, ze moglabym go stracic, ze moglby mnie olac i nie wrocic, ze zranilabym go, siebie tez, bo wiem, ze bym tesknila, ze nie chce innego i tak zamyka sie to błędne koło ... :( kompletnie siebie nie rozumiem Czy uwazacie, ze powinnam sie wybrac do specjalisty? Po rozmowie z moim Kochanym albo z moja mama, z ktora mam swietny kontakt, jest mi o wiele lepiej... a moze znalazlam sie na zlym forum, moze to niejest zadna nerwica, tylko poprostu nie umiem kochac? Szybko sie nudze i jestem egoistyczną s*ką?? :( Pomóżcie :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

kama21, hmm ja mam IDENTYCZNIE, Zaczeło się tak samo jak u Ciebie tylko że któregos cholernego dnia wstałam rano i nasuneła mi się mysl "to nie to" i się zaczeło :silence: jednego dnia jest okey wszystko superowo a na drugi dzien rano lęk,strach,analiza(a może przerwa ? wróce potem i będzie już ok, ale nie potrafię :cry: )-,scisk w zołądku i zbiera się na płacz i tak błędne koło. Przez 3,5 roku było bajecznie a tu nagle zauważyłam wady,nagle wszytsko mnie denerwowało,irytowało każde jego słowo i wogóle cała byłam ANTY ,reakcja moja była okropna całymi dniami spałam żeby nie myslec jeżeli już to wstawałam wtedy kiedy musiałam ale miedzy czasie płacz. Teraz już jestesmy razem 5 lat, trwa to moje cholerne analizowanie 1,5 roku.. Mimo upływu czasu nadal to wraca ale za każdym razem z mniejszym "kopem" to jakoś umiem sobie z tym radzic. Sama nie mam pojecia czy to nerwica, chociaż tez byłam u terapeutów itd.. Natomiast od kiedy to się zaczeło mam depresje (tak uznała moja doktor Psycholog). Mi najbardziej pomaga rozmowa,rozmowa i jeszcze raz rozmowa to działa jak lekarstwo (przynajmniej dla mnie), czasami już widze że mama i moj luby ma dosc mojego gadania i wracania do tego samego tematu ale są dla mnie największym wsparciem.

Ciężki orzech do zgryzienia ..

A jak długo jestescie razem?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

kama21, hmm ja mam IDENTYCZNIE, Zaczeło się tak samo jak u Ciebie tylko że któregos cholernego dnia wstałam rano i nasuneła mi się mysl "to nie to" i się zaczeło :silence: jednego dnia jest okey wszystko superowo a na drugi dzien rano lęk,strach,analiza(a może przerwa ? wróce potem i będzie już ok, ale nie potrafię :cry: )-,scisk w zołądku i zbiera się na płacz i tak błędne koło. Przez 3,5 roku było bajecznie a tu nagle zauważyłam wady,nagle wszytsko mnie denerwowało,irytowało każde jego słowo i wogóle cała byłam ANTY ,reakcja moja była okropna całymi dniami spałam żeby nie myslec jeżeli już to wstawałam wtedy kiedy musiałam ale miedzy czasie płacz. Teraz już jestesmy razem 5 lat, trwa to moje cholerne analizowanie 1,5 roku.. Mimo upływu czasu nadal to wraca ale za każdym razem z mniejszym "kopem" to jakoś umiem sobie z tym radzic. Sama nie mam pojecia czy to nerwica, chociaż tez byłam u terapeutów itd.. Natomiast od kiedy to się zaczeło mam depresje (tak uznała moja doktor Psycholog). Mi najbardziej pomaga rozmowa,rozmowa i jeszcze raz rozmowa to działa jak lekarstwo (przynajmniej dla mnie), czasami już widze że mama i moj luby ma dosc mojego gadania i wracania do tego samego tematu ale są dla mnie największym wsparciem.

Ciężki orzech do zgryzienia ..

A jak długo jestescie razem?

 

-- 20 sty 2013, 22:34 --

 

rok niedługo :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

kama21, mains, powiedzcie proszę - czy uważacie, że to co się dzieje w Waszych głowach jest normalne? Czy uważacie, że wasze wahania są normalne, czy uważacie, że normalnym jest przestać czuć cokolwiek z dnia na dzień? Czy uważacie, że normalnym jest czuć przeciwstawne uczucia? Czy uważacie, że to możliwe i normalne by ktoś kogo tak uwielbiałyście, kogo kochałyście, podziwiałyście z dnia na dzień stał się dla Was pełen wad, a to co kiedyś Wam nie przeszkadzało lub nawet się podobało nagle zamieniło się w wady? Zastanówcie się i powiedzcie - czy to normalne? Cokolwiek z tego jest dla Was normalne? Czy to w ogóle jest możliwe i sensowne? Odpowiedzcie szczerze - gdyby tak to dotyczyło waszej siostry/przyjaciółki/mamy - co byście im odpowiedziały? Można się odkochać z dnia na dzień? Normalnym jest, że ktoś zmienia kierunek uczucia o 180 stopni? Normalne są wahania nastrojów? Tak szczerze.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ezekiel- rozumiem Twoje pytania retoryczne, mające na celu uruchomienie naszych refleksji, ale czy sadzisz, że gdybysmy uwazaly swoje zachowanie za normalne, pisalybysmy teraz na tym forum? Ja, jak i wszytskie osoby (prawie) tutaj wiemy, ze cos jest nie tak. Ty tez wiesz i rozumiesz, czytajac i odpowiadajac bardzo profesjonalnie na nasze posty :) Ja nigdy nie uwazalam sie za slaba psychicznie, zazwyczaj odwrotnie, wiedzialam czego chce i bylam pewna, uczuc, ludzi , siebie etc. WNa wszystkie Twoje zadane poprzednio pytania moja odp byla jasna-ze nienormalne, ze niemozliwe, ze bezsensowne. Wiem to, o tym wszyatkim wiem a jednak to wciaz przychodzi i wraca. Ja potrzebuje jasnego bodźca, może być nawet od Ciebie, powiedz mi, czy istnieje szansa, ze poradze sobie z tym sama? Racjonalizujac i przecinajac te mysli? czy powinnam udac sie Twoim zdaniem do specjalisty? :) pzdr :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ezekiel, jak dla mnie jest to dziwne i niedopuszczalne ale kiedyś czytałam coś bodajże był to jakiś post że bardzo jest to możliwe :( a ja racjonalizujac te mysli typu "nie wiem czy kocham i etc" mam odpowiedz "okłamujesz samą siebie" to jest cholernie ciężkie..

Jednakże jeśli chodzi o rodziców czy rodzenstwo sądze że jest to troche "inna" miłosc, ale mimo to jakby nagle w stosunku do nich cos takiego by zaistniało to naprawde bym pomyślała że jest zemną coś nie tak :smile:

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Wrocilam mam nadzieje na chwile. Mialam nie raz taki problem jak Wy dziewczyny, nadal miewam leki i watpliwosci, ale teraz traktuje je inaczej. Wiem doskonale, ze jest wlasnie tak jak z rodzicami czy rodzenstwem, ze te mysli sa nienormalne. Bylam z chlopakiem na nartach na weekend i wczoraj rano obudzilam sie z takim lekiem, ze znow myslalam, ze zmarnuje sobie zycie. Plakalam bo mnie to bolalo, ze znow sie zaczyna, ale szybko sobie przypomnialam, ze przeciez tak juz bylo, ze juz raz w to uwierzylam, a potem i tak sie zakochalam tak jakby na nowo (niedawno:)) znow poczulam sie jakbym nie byla soba, jakbym to nie byla ja. Wszystko wrocilo do normy, moj lek i lzy przeslonilo pytanie "przeciez ja nie moge byc taka dla niego, nie moge mu tego robic..." spojrzalam na niego, a On juz wiedzial, ze cos sie dzieje, ale tylko sie usmiechnal i powiedz "jestem tutaj kochanie, nie boj sie mnie ani o mnie" i nagle mnie przeszylo, ze co ja robie, przeciez on jest taki cudowny. Nie powiem, caly dzien niemal miewalam napady placzu, ale byly juz przesiakniete checia przytulania sie do niego i nie wypuszczania go z rak. Jak wracalismy patrzylam na niego, a on byl taki spokojny i wiedzialam juz, ze nie dam swoim myslom wygrac. Ja naprawde go kocham chociaz czasami sama w to nie wierze, ale te warto zyc i walczyc dla tych chwil, ktore mi otwieraja oczy :) coraz latwiej radze sobie z nerwica chociaz ataki sa rzadsze to tez duzo mocniejsze... Wiec i Wy sprobojcie patrzec na to z innej strony.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

kama21, zauważcie, że te pytanie nie zadawałem po to by uruchomić refleksje. Zadałem je po to byście same mogły sobie odpowiedzieć, że to jest nienormalne. Jeśli uważasz to za nienormalne to jakiego dowodu jeszcze potrzebujesz? Przecież już to wiesz. Bodziec jest w Tobie - możesz poradzić sobie sama jeśli sama zaczniesz wierzyć, a zamiast uwierzyć szukasz potwierdzenia, wsparcia bo wątpliwości się pojawiają i nie wiesz co jest prawdą, a co nie. Przecież to nie prawda. Te Twoje wątpliwości. Wątpliwości możesz mieć tylko co do swoich myśli. Tak zawsze było i tak jest. Doskonale wiesz, że to nienormalne zachowania, że nawet brak uczucia nagły nie jest normalny, więc co? Wolisz powiedzieć sobie "czasami tak się po prostu dzieje" - nic się nie dzieje po prostu - nerwica jest na to doskonałym dowodem:).

Dodam tylko, że masz szansę poradzić sobie sama, ale większe szanse by poradzić sobie z pomocą specjalisty. Pamiętaj, że specjalista nigdy nie powinien weryfikować Twoich uczuć, interpretować Twoich myśli i emocji. To są Twoje uczucia i emocje, Twoje myśli. Jeśli będziesz szukał ich źródła - zmień specjalistę. Specjalista powinien wyjaśnić jak działa nerwica, jaki jest mechanizm powstawania chorych myśli, ale nigdy nie mierzyć się z ich treścią, z konkretnymi myślami :). Pamiętaj, że boli Ci to nie dlatego, że to może być prawda, boli Cie bo treść Twoich myśli rani prawdziwe uczucia, które nerwica gdzieś przysypała.

mains, jasne, że z rodziną byłoby inaczej, łatwiej. Inna miłość bo nie ma fizycznej relacji nigdy, ale łączy coś co jest niepodważalne. Więzy krwi. Żadna nerwica tego nie podważy. Nie możesz przecież stanąć i zacząć wątpić w to czy kochasz rodzinę miłością braterską, rodzicielską etc. Nie możesz stanąć wiedząc, że ktoś jest Twoim bratem, mamą, że wcale nimi nie są. To jest właśnie ta kwestia wątpliwości - te zawsze tyczą się tylko myśli, nie możesz robiąc cokolwiek wmówić sobie, że robisz coś innego bo nadal będziesz robić to samo. W nerwicy jednak to dotyka sfery niefizycznej, niematerialnej, myśli, uczuć, stąd nie wiesz co jest prawdą, a co nie:)

karola21101987, świetnie, świetnie! Cieszę się, że są kolejne osoby, które przetrwały i przezwyciężają małe kryzysy. Cieszę się bo to dowód, że warto się pomęczyć, że czasami łatwo jest uwierzyć wątpliwościom i ulec złudzeniu, a jednak! Można cierpliwie się z nią mierzyć i na nowo pokochać :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

karola21101987, zazdroszczę Ci takiego nastawienia, ja dzisiaj miałam takie przezycia o których byłam pewna że nastąpią wkoncu :( Zapowiadało się fajnie, robilismy obiad, ale się zaczeło z mojej strony wytykanie wad które mnie irytują a jedną z których najbardziej się powtarzaja to, to że jest nie wiele wyższy oddemnie i ja czuje się dziwnie z nim, mowie mu że jest za niski(ale to nie jego wina przeciez,w dodatku wczesniej zupełnie nie zwracałam na to uwagi) mowiłam je do niego prosto z mostu, zaczelismy się niesamowicie kłócić po chwili nie wytrzymałam cisnienia i zaczełam się ubierac i nawet mimo to że mnie mój facet zatrzymywał powiedziałam ze nie zostane u niego ani sekundy dłużej,ze to nie ma sensu i wyszłam.. a najgorsze jest to ze MI wogole nie było z tego powodu przykro ! Tylko mam już w głowie że to nie to, że tak ma już byc. Ale boje się odjesc, nie potrafie.. Boje się że nikt mnie już tak nie pokocha jak ON, nie umiem się z tym pogodzic ze ma go nie byc ale wiem że to też z przyzwyczajenia ponieważ jestesmy ze sobą dosc długo.. Sama nie wiem czy to nie jest tylko przyzwyczajenie czy faktycznie coś ze mna jest nie tak chodz jakos nie chce mi się w to wierzyc :(

 

Cieżko mi bo nie wiem co teraz robic:(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Aa znam to znowu! Mysle ze te wybuchy zlosci rowniez wiaza sie z zaburzeniem. Teraz wez.sobie przypomnij jak zaczelo sie to wszytsko. I stwierdzisz ze w sumie od momentu poczatku chroby wszystko jest inaczej.

 

-- 21 sty 2013, 19:51 --

 

Mains pamietasz dzien w ktorym Ci sie to zaczelo? Jak to bylo?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

agucha, dokładnie od tamtej pory kiedy sie zaczeła ta choroba czy też nie (sama nie wiem) jest wszystko inaczej bez dwuch zdań.. nawet do zycia podchodze inaczej..

 

Już teraz jakoś po takim czasnie nie pamietam jak to dokładnie było ale wiem że zaczeło się coś nie tak od grudnia 2010 roku, wtedy zaczeły się wady NAGLE ukazywac, nabrałam mnóstwo wątpliwosci i wsumie od tego się zaczeło z dnia na dzien było coraz gorzej.

Pamiętam że pewnogo feralnego dnia wstałam i pomyślałam"to nie to czego chce" wtedy zaczeła się ogromna rozpacz nawet moja mama starała się mnie opanowac,strach który mnie przeszywał i ból żołądka..

Od tamtej pory nie jestem już pewna niczego, czy chce,czy kocham, czy też jak to wogóle odróżnic :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

wiem, że pytanie nie tyczyło się mnie, ale ja pamiętam idealnie ! Wszystko bylo cudownie, nic nie zapowiadalo takiego dooołaa! Nagle na drugi dzień wpadła mi ta mysl i od tamtej pory nie puszcza, mimo, ze probowalam juz na wszelkie sposoby bagatelizowac ja... raz specjalnie upiłam się z moim Kochanym, bo mialam nadzieje, ze wtedy półświadoma zaczne mu mowic o co mi chodzi, ale nic z tego... :) zaczelo sie niewinnie, myslalaml ze jakos sobie to przetłumaczylam, ale wracal ten ciagly niepokoj, raz chec raz niechcec, ta ciagla obawa, strach itp. czasem mam wrazenie jakbym stawala obok siebie i wtedy wydaje mi sie to smieszne i irracjonalne, alepotem znow wraca... :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

mains, oczekujesz nierealnego. Nie zrozum mnie źle, ale sama widzisz tu swoją winę. Prowokujesz sytuacje by móc usprawiedliwić swoją nerwicę. Sama wiesz, że kłócisz się o coś co nie ma sensu, ale jak już się pokłócisz to masz pretekst by uwierzyć, że to naprawdę nie to - bo przecież gdybyś kochała to byś się nie kłóciła o taką pierdołę. Kłócisz się, prowokujesz kłótnie bo tak jest łatwiej - to jest to przypisywanie racjonalnych powodów nieracjonalnym myślom. Nieważne, że te powodu, które znajdujesz nie są faktycznym powodem i źródłem Twoich myśli. Nielogiczna kolejność - nie zauważyłaś? Zwykle to najpierw pojawiają się powody, a potem pojawiają się myśli. W nerwicy najpierw pojawiają się myśli, całkowicie irracjonalne, a potem wyszukuje się ich źródła, często tak jak w Twoim przypadku, sztucznie się je kreuje.

Agucha świetnie Was naprowadza - gdzie zaczęły się problemy, kiedy? No właśnie wtedy kiedy zaatakował lęk, chore myśli. Dopiero potem doszukiwałyście się problemów, wad, przyczyn tych myśli. Nagle to co się podobało, albo nie przeszkadzało zaczęło przeszkadzać i być wadą. Dlaczego? Ano dlatego, ze tak działa nerwica - trzeba koniecznie znaleźć przyczynę lęku, myśli. Te pojawiają się bez przyczyny - czy nie tak? Przychodzą nagle, bez zapowiedzi. Dopiero potem szukacie przyczyny, musicie znaleźć bo taki macie mechanizm obronny. Dopóki nie znajdziecie, nie będziecie rozumieć siebie, nerwicy, problemu, będziecie tonąć w lęku i myślach, stąd dopisujecie lękom i myślom coraz bardziej absurdalne, ale przekonywujące przyczyny. Wolicie przestać wierzyć, że coś czujecie, przestać i zahamować uczucie byleby nie musieć się bać.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ezekiel, to co piszesz jest prawdą, tylko dlaczego mimo że naprawde bardzo mocno się pokłócilismy mi nawet przez sekunde nie bylo szkoda mojego lubiego, nie poczułam nawet potrzeby go przeprosic za moje zachowanie a o uczuciach już nawet nie wspomne .. :(

 

-- 21 sty 2013, 23:01 --

 

A co do tej kłótni jeszcze, to akurat miałam powód żeby się pokłócic :(

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

mains, odpowiem pytaniem na pytanie - a dlaczego w ogóle tak Cie to martwi? Dlaczego szukasz na to odpowiedzi? Powiem Ci jak pewna głupawa Pani psycholog - co jeśli to naprawdę nie to? Zostaw go! Nie będziesz już musiała się bać. (Z Twojego opisu wynikało, że sama sprowokowałaś tą kłótnię. Szukasz powodu by sobie ulżyć - chcesz znaleźć pretekst by go zostawić prawda? Szukasz tu potwierdzenia by ten związek zakończyć.)

Zanim jednak to zrobisz - sama odpowiedz sobie na to pytanie - dlaczego w ogóle Cie to martwi? Dlaczego szukasz odpowiedzi na te pytania? Nie czułaś nic, żadnej skruchy, nie chciałaś go nawet przeprosić, ale mimo to szukasz odpowiedz na to - więc pytam raz jeszcze - co Cie trapi? Dlaczego to w ogóle Cie martwi? Czy przyzwoitość nie nakazuje przeprosić? Czy nie dziwi Ci, że nie chciałaś go przeprosić mimo, że (co wnioskuje z Twoich wypowiedzi i dziwnych pytań) gdzieś tam uważasz, że powinnaś? Czy czasami to nie są kolejne absurdalne pytania i myśli, czy to nie jest kolejny dowód na chorobliwy charakter tej sytuacji? Czy uważasz, że to jest normalne? Ta psycholog, o której mówię, swego czasu podsunęła mojej dziewczynie odpowiedź - jeśli nie chciałaś go nawet przeprosić, nawet przytulić, nawet martwić się o niego, cokolwiek to znaczy, że może to naprawdę nie to. Łatwo podłapać, to WYDAJE się logiczne - ale ja znalazłem inny punkt zaczepienia, ten właściwy jak dla mnie, zresztą czas pokazał, że to ja miałem rację - zapytałem, dlaczego to ją w ogóle martwi, czy nie zastanawia jej dlaczego boi się tych myśli, dlaczego pomimo tego, że wiedziała, że powinna czuć żal, przeprosić bo przesadziła, nie chciała tego zrobić, czy uważała to wszystko za normalne i zasiałem wątpliwość pod to "tak oczywiste" rozwiązanie. Nie interpretuję Twoich myśli, nie o to mi chodzi - chcę Cie tylko "zmusić" abyś sama zrozumiała mechanizm działania nerwicy (wiele razy wymieniałem cechy, w tym brak odczuwania wyższych uczuć, egocentryzm, brak pociągu, nieuzasadnione wahania nastrojów etc, wszytko co mogłabyś podpisać pod swoją sytuację) i ważniejsze jest byś mogła to zrozumieć. Dopóki nie uświadomisz sobie sama tego jak nienormalne jest to wszystko będziesz czuła albo szukała powodu, dla którego mogłabyś usprawiedliwić przed sobą to co czujesz, czyli nic! Dopóki będziesz wierzyć, że to normalne, że to możliwe, będziesz się czuła usprawiedliwiona by nie czuć nic! By wierzyć, że to nie to, by chcieć i by móc w to uwierzyć. Będziesz czuła się usprawiedliwiona w relacji do każdej chorej myśli i obojętności wobec partnera. Będziesz obwiniać wręcz jego za ten stan rzeczy! To absurd! Zrozum to wreszcie :)

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×