Zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia)

Snejana, terapia zawsze jakoś pomaga .

ja znowu miałam miesiąc przerwy, we wtorek idę i już czekam na to...

bretta, ja przestałam chodzić chyba w sierpniu, teraz chcialabym tam wrócić, najlepiej do mojej starej pani terapeutki, ale głupio mi się pokazać tam po tym, jak zniknęłam praktycznie z dnia na dzień ewentualnie poszukam czegoś innego w Krakowie

Snejana, wróć do starej, na pewno się ucieszy jak Cie zobaczy. Jestem pewna, że nie Ty pierwsza 'zniknęłaś'

Witam, ja cierpię na kompulsywne objadanie się, raz mam dietę rygorystyczną a za chwilę objadam się czym popadnie.

Ten problem zauważyłam u siebie gdy byłam młodsza ( 11,12 lat) ale zawsze myślałam że to jest normalne postępowanie.

Chciałam was spytac, poniewaz niedlugo mam wizyte u psychiatry i chcialam mu powiedziec o tym ze nadal sobie nie radze z tymi napadami i czy ogolnie istnieje jakis lek na pohamowanie apetytu?? prosze o odpowiedzi. pozdrawiam ciepło

Butterfly92, owszem,są leki,ale czy to rozwiąże problem?Nie myślałaś o podjęciu terapii?

Tak, mysle o podjeciu terapii ale najpierw musze sie dowiedziec gdzie sa terapie indywidualne realizowane w ramach NFZ i czy są wolne miejsca..

U mnie znowu napad...

U mnie znowu napad...

ja objadam się od 2 dni i nie potrafię przestac ;(

Butterfly92, leki nawet jak na początku hamują apetyt to potem przestają w taki sposób działać... Zresztą nie można całe życie na lekach takich jechać... Powodzenia w szukaniu terapeuty, zacznij jak najszybciej bo na pewno warto.

freya, trzymaj się i spróbuj się nie dać...

Butterfly92, leki nawet jak na początku hamują apetyt to potem przestają w taki sposób działać... Zresztą nie można całe życie na lekach takich jechać... Powodzenia w szukaniu terapeuty, zacznij jak najszybciej bo na pewno warto.

już szukam, czekam na wizyte.

freya, Butterfly92, trzymajcie się :)

Ja jestem dopiero po pierwszym dzisiejszym posiłku, takiego miałam stresa, że nie mogłam nic przełknąć. Jutro mam zamiar zacząć normalnie jeść, byle by się teraz nie poopychać na noc.

freya, Butterfly92, trzymajcie się :)

Snejana, Ty również się trzymaj :*

Dziewczyny dziękuję Wam! ;*

Byłam dzisiaj na wizycie u psychiatry, w dalszym ciągu mam brać leki, a od przyszłego tygodnia zaczynam psychoterapię.

freya, i bardzo dobrze! :)

ja wczoraj byłam na terapii, miałam strasznego doła egzystencjalno-materialno-uczelnianego i postanowiłam zrobić przerwę w terapii.

Czułam się, że znowu to zrobię. Znowu uciekne i nigdy nie wrócę, dlatego zapisałam się, na połowę kwietnia. Żeby był tam mój termin, żebym musiała przyjść albo dać znać, że nie przyjdę... Może to też jakiś dobry krok? przynajmniej nie uciekłam całkowicie, jak zawsze...

Nie opłaca się jeść "średnio", "normalnie". Nie potrafię tak. Nie na dłuższą metę. Albo za dużo, albo prawie nic. Poza tym - jedząc 1500kcal i tak mam wrażenie, że NA PEWNO puchnę, tyję, mam wyrzuty sumienia. A po zjedzeniu "za dużo" zawsze pojawia się nienawiść do siebie (chociaż oczywiście wcześniej znajdę sto wymówek, sto usprawiedliwień, że to nic takiego), która mija dopiero wtedy, gdy odrobię te dni jedzeniem śladowych ilości jedzenia. Ostatnio zaszalałam za bardzo chyba i 3,5kg+. Pięknie... Tydzień z głowy... Chaos w życiu, chaos w jedzeniu?

Dzisiaj wizyta u psychoterapeutki... Może czas poruszyć ten temat.

Zjadłam makaron ze szpinakiem i chyba zaraz umrę.....

Helvetti, to co zjadłaś jest bardzo zdrowe i na pewno Ci wyjdzie na dobre, trzymaj się

Lilith, okay. Będę się trzymała zasady . Masz rację.

moyraa, mi ostatnio dupa urosła dwa razy bardziej niż Tobie i wmawiam sobie codziennie przed lustrem, że jestem piękna.

Nie działa.

Znów łapię się na tym, że potrafię nie jeść pół dnia i odkurzać półtorej godziny (a może to jaka nerwica natręctw?) a potem być dumna z chuuuuk wie czego.

Ja nie wiem, czy to kiedykolwiek się skończy.

Też mam satysfakcję, jak nie zjem i porobię coś...

Helvetti, ale ja już jestem zmęczona. To już tyle lat.

Wiele rzeczy się pozmieniało, ale ja wciąż jestem taka sama - bardziej, lub mniej świadomie.

Nawet się nad tym staram nie zastanawiać, bo doszłabym do koszmarnych, depresyjnych wniosków - i po co?

Helvetti, chojrakowa, cześć moje kochane

:*

*Monika*, cześć :) Tylko szkoda, że w tym temacie akurat się spotykamy,...

ach, ach!

CZEEEEŚĆ *tuli*

moyraa, mi ostatnio dupa urosła dwa razy bardziej niż Tobie i wmawiam sobie codziennie przed lustrem, że jestem piękna.

Nie działa.

Znów łapię się na tym, że potrafię nie jeść pół dnia i odkurzać półtorej godziny (a może to jaka nerwica natręctw?) a potem być dumna z chuuuuk wie czego.

Ja nie wiem, czy to kiedykolwiek się skończy.

Co do dupy - mi zawsze wszystko tam idzie . Albo mi się wydaje.

Chciałabym, żeby to wszystko się skończyło i normalnie patrzeć na jedzenie. Z tym, że narazie wystarczy drobne potknięcie i zaczyna się od nowa. "Chcę być chuda i już!". I w takim momencie bardziej boję się chyba tej terapii niż cieszę się z ewentualnych efektów... Bo to = nie będę tak chuda jak bym chciała w tym momencie. Tak się zastanawiam i... Jakiś rok temu, czy nawet mniej nie miałam takich myśli jak teraz. Nie wyglądało to tak ekstremalnie i miałam dłuższe przerwy .

moyraa, taki etap jak ty teraz ja miałam dwa lata temu mniej więcej, dobrze wiem jak ogromny jest lęk przed przytyciem.

Musisz znaleźć coś, co kochasz bardziej od chudości, a co wyklucza bycie półprzytomną i zmarzniętą z głodu. Ja walczyłam w ten sposób.

I walczę nadal.