Nawroty nerwicy

witaj . Jestem tuz przed 30tka i dziecko.. W obecnej chwili takze przezywam nawrót choroby...ale nie jest gorzej niz za pierwszym razem...

Ja juz dawno skonczylam 30 latek i zmagam sie z nerwica od 6 lat.Lecze sie u psychiatry,ale czasem ma takie doly,ze wydaje mi sie ze te leki nie dzialaja na mnie.Pozdrawiam.

Tak naprawde myslałam o sobie, że jestem silna, ze wszystkim sobie poradzę. I dlatego DŁUUUUGO nie dopuszczałam do siebie mysli, ze jest cosnie tak. na poczatku zreszta swietnie radziłam sobie z lękami. Dopiero w we wrzesniu ubiegłego roku kolezanka zawiozła mnie do psychiatry, bo uznalaysmy, ze nie dam sama rady. A jak balam sie przyjmowac leki!!!!! Ale juz po kliku dnaich bylam very hapy.

Sorki, ze tak sie rozgadalam, ale może bedzie lżej.

Po nowym roku ( w połowie stycznia) przerwałam kuracje. Myślalam, ze wszystko wróci do normy.

Taaak...

Teraz od 12 dni jestem na tym samym leku - seroxat, ale na razie efekty mizerne.

Tylko teraz juzwiem, że same leki nie wystarcza, pierwsza rozmowę z terapeuta mam juzza soba.

Tez staram sobie sama radzic z moimi lękami ale planuje tez isc na psychoterapie bo boje sie własnie tego o czym piszesz ze...nagle moze byc znacznie gorzej..Czemu ta choroba przybiera rózne twarze ?Raz jest delikatna..raz cicha kryje sie w ukryciu..a raz okrutna..demonicz na

skromnie powiem, ze faceci po 30-tce tez tu są... radza sobie raz lepiej raz gorzej.. jestem przykładem

pozdrawiam gorąco

kiedys myslałem, ze życie zaczyna się po 30-tce...a teraz mam wrażenie, ze.... oj lepiej bede cicho i nic nie powiem.. tylko głupie mysli.. głupie- prawda?

Ciężko prowadzic "normalne" zycie. Bo rano ide do pracy i trzeba tam jakos funkcjonowac. po południu rodzina, dom. I szczególnie syn. on mnie stawia do pionu. Bo nic nie wie o moich dolegliwościch. Zreszta męzowi powiem dopiero podczas weekendu. Do tej pory nic nie wiedział. Przez poł roku udało mi sie to zbagatelizowac. Jakos balam się jego komentarzy. Ale teraz mysle, że trzeba. Razem bedzie moze łatwiej.

janku zadne mysli nie sa głupie forum jest po to zeby wylac wszystkie swoje obawy..mysli...Ja tez myslałam ze ta choroba jest chorobą nastolatków..nie sadziłam ze ludzie dojrzalsi moga miec z tym problem ..a jednak

Wielanek no co ty ..twoj mąz nic nie wie? a wczesniej jak chorowałas to tez nie wiedział??

Ja też długo ukrywałam przed moim mężem co mnie trapi,bałam się jego reakcji,ale nadszedł dzień,że poprostu nie dawałam rady no i stało się.Zachował się cudownie,sam znalazł psychiatrę i non stop był przy mnie i do dziś jestem mu za to wdzięczna.Mogę na niego liczyć.

janku zadne mysli nie sa głupie forum jest po to zeby wylac wszystkie swoje obawy..mysli...Ja tez myslałam ze ta choroba jest chorobą nastolatków..nie sadziłam ze ludzie dojrzalsi moga miec z tym problem ..a jednak

a ja myslałem odwrotnie...im starszy człowiek tym wiecej emocji się kumuluje aż w końcu peka.. na początku byłem przerażony, ze tylu nasto- i dwudziesto- latków choruje...

Ciężko prowadzic "normalne" zycie. Bo rano ide do pracy i trzeba tam jakos funkcjonowac. po południu rodzina, dom. I szczególnie syn. on mnie stawia do pionu. Bo nic nie wie o moich dolegliwościch. Zreszta męzowi powiem dopiero podczas weekendu. Do tej pory nic nie wiedział. Przez poł roku udało mi sie to zbagatelizowac. Jakos balam się jego komentarzy. Ale teraz mysle, że trzeba. Razem bedzie moze łatwiej.

razem na pewno bedzie łatwiej..

ale z Twojej wypowiedzi rodzi się pytanie: czy jest możliwe w jakikolwiek sposob ukryć chorobe przed bliskim otoczeniem?

mysle ze nie mozna ukryc tego przed osobami z którymi mieszka sie pod jednym dachem...a jezeli juz to jest to niezwykle trudne..

Uwierz mi ;można

Przyznałam sie tylko do swojej najblizszej przyjaciolki. Bo ona sama miała problemy.

Mąz sie nie dowiedzial, bo pracuje poza domem. Widujemy sie tylko w weekendy. Wtedy staram sie zachowac twarz. ale gdy mnie chwycilo we wrzesniu chyba sie domyślał. Bo apetyt na seks zanikł. Ale o nic nie pytał, a ja nie mowilam. Zreszta po kilku tabletkach było fantastycznie.

Ale teraz. Juz drugi tydzien, i nie mija. Mimo, że wrocilam do lekow. Musze mu powiedziec. Tylko jest jeden problem: jest bardzo złosliwy. I nie wiem jak zareaguje. Może ktos ma podobne doswiadczenia

Też jestem po trzydziestce... tez mam syna 9 lat... i tez mam nerwicę.

Poczatkowo myślałam, że tu sama młodzież pisze ale widać, że nie tylko.

Witaj w Klubie!!!

i jak sobie Soniu radzisz. Tylko błagam, bez pesymizmu. Bo na dzis mam go dosyć. I czy twoj syn wie.

moj były mąż wydawał sie bardzo bezduszny i bez serca tez go całymi dniami nie bylo..wszystko miał gdzies ale o dziwo kiedy mu powiedziałam o chorobie o dziwo wyglądało jakby zrozumiał. Czesciaj był w domu bo wiedział ze boje sie byc sama..wykazywał naprawde duzo zrozumienia

ja mieszkam w domu. Na parterze mieszkaja rodzice, my na pietrze. Częściej widuje sie z nimi. Mama mnie rozumie, ale ojciec powiedział: "jak to, osoba wyksztalcona i na poziomie nie może sobie z tym poradzić?"!!!! Dlatego teraz juz nic mu nie mówie.

i jak sobie Soniu radzisz. Tylko błagam, bez pesymizmu. Bo na dzis mam go dosyć. I czy twoj syn wie.

Muszę przyznać, że ostatnio radze sobie naprawdę dobrze, od lipca nie biorę żadnych leków, byłam na kilku spotkaniach z psychologiem, to mi troche rozjasniło umysł, dużo przeczytałam książek na te tematy, okazały sie pomocne, jednym słowem czuję się silniejsza, najbardziej cieszy mnie fakt , że moim życiem kieruję sama a nie lekarstwa. Ale do tego etapu trzeba niestety dojść samemu, po 3 latach leczenia farmakologicznego zrozumiałam ,że nie tędy droga,żaden lek nie wyleczy mojej duszy, trzeba sie ostro zabrać za siebie.Bardzo wpłynęły na mnie słowa, które wyczytałam w jednej z książek, nie pamietam w której, brzmiało to mniej więcej tak;

W życiu każdego człowieka przychodzi taki moment,że musi sam siebie wziąć w ramiona.

Mój syn, mąż i bliższa rodzina wiedzą o chorobie od początku, bo tego nie dało sie ukryć, zresztą po co. Ale walkę z nerwica toczę sama, nie mam wielkiego wsparcia w nich, działa to na tej zasadzie,że oni wiedzą jak ja się czuję i nic przecież nie moga dla mnie zrobić, bo to mój problem.

Przyznam, że nie myślałam o czytaniu ksiązek. a może coś polecisz? Do tej pory szukałam informacji w necie, ale to nie jest to.

jak poszłam pierwszy raz do psychiatry i usłyszałam 6-9 miesięcy leczenia i myślalm, ze to wiecznośc. ale po czytaniu postów, juz wiem, ze to musi trwac.

Zazdroszcze tylko innym, ze radza sobie z lekiem. Ja na razie nie umiem.

ja mogę ci polecic fantastyczną ksiązke "oswoic lęk"problem w tym ze jest niedozdobycia bo wstrzymali nakład wejdz w wyszukiwarke i poczytaj o czym ona jest..Ale moze bedziesz mogła ja dostac w jakiej dobrej bibliotece

" Oswoić lęk " to moja ulubiona książka, wracam do niej wielokrotnie i to dzieki niej jestem w tej chwili na takim etapie.Można ja kupić na Allegro, jest teraz wystawiona na aukcji.

Wielanek!! Kiedy nerwica mnie zlapala,bylam szczesliwa mezatka,bez problemow.Zanim lekarze doszli co mi jest trwalo to pol roku,a ja myslalam ze juz pomalu umieram.Teraz z perspektywy czasu zauwazylam,ze na poczatku mojej choroby maz mnie wspieral,pocieszal.Teraz juz mu sie wszystko znudzilo i zaczal to olewac.Qrde czasem nawet nie chce mnie sluchac,ze sie boje wyjsc z domu.Twierdzi,ze sie zmienilam,byc moze ma racje,bo nerwica nasilila sie w zeszlym roku,kiedy zmarla mi jedyna przyjaciolka-mama.Od tego czasu zaczelam sie powaznie leczyc,raz jest lepiej,raz gorzej.Wspomnienia wracaja,dla meza to tylko byla tesciowa.Czesto dochodzi miedzy nami do spiec i wtedy mam juz wszystkiego dosc.Gdyby nie leki,pewnie bym wogole nie funkcjonowala.Jak pozbyc sie tej cholernej nerwicy? Jak unikac napadow paniki? Probuje nie myslec,ale to nic nie daje.......... Czy tez tak masz???

Ja taką szczęśliwa mężatka nie jestem. Ale własnie ta choroba dała mi wiele do myslenia. Bo tak naprawde niewiele wiemy o człowieku, z którym meszkamy pod jednym dachem. Przede mna cala psychoterapia.

Ja mam na codzien przykład wychodzenie z nerwicy. Pracuje za mna dziewczyna ( po 40-tce), która powoli wychodzi na swiatło. Dlatego mnie rozumie. Mówi, ze można oswoic lęk. Nie bierze leków, tylko od czasu do czau chodzi do terapeuty ( 1x na miesiąc). Ale na to potrzeba czasu i cierpliwości, czego niestety nam brak.