Zaczym najbardziej tęsknicie sprzed choroby ?

za spokojem i radością.

Za niczym. Od dziecka mam nasrane, to nie wiem co to znaczy "przed chorobą"

Za beztroską, życiem chwilą teraźniejszą.

Za niczym, pierwsze objawy pojawiły się, gdy miałem mniej niż 5 lat.

Za spontanicznoscią

Za wszystkim , bo wszystko było normalne , problemy i zmartwienia też , tylko że one skłaniały do działania dziś tylko wycofanie , brak wiary we własne siły i pogrążanie się w poczuciu bezsilności , za pamięcią , konstruktywnym myśleniem , optymizmem i sensem mojego istnienia , wewnętrznym spokojem , lustrzanym odbiciem człowieka , którego chciałem w sobie widzieć , pewnością siebie i tego co robię , dobrą formą fizyczną , poczuciem swojego miejsca na tym świecie , organizacją czasu , sexem , aktywnością , myśleniem o tym co jest a nie o tym co będzie albo co mogłoby by byc gdyby.....

za dystansem do świata i siebie, za błogimi porankami bez lęku, za kreatywnością, za swobodnym przepływaniem myśli.

za wolnością, kiedyś czułam się bardziej wolna bo lęk tak bardzo mnie nie ograniczał

za niczym, mnie właśnie choroba nauczyła wielu wartościowych rzeczy więc wychodzi bardziej na plus niż minus, czuję się w tej chwili jak poczwarka z której wyłoni się motyl, przed chorobą byłam gąsienicą...

małpka bubu, masz duuuużo racji, też tak może być, że teraz tęsknię za wolnością z przed choroby, ale jak się przepoczwarzę w motyla to może będę wolna w stopniu w jakim nigdy mi się nawet nie śniło

najbardziej tęsknię za spokojem

z przed choroby?niema za czym tęsknić bo niemam żadnych wspomnień.to choroba wrodzona a nie nabyta.

Za niczym, bo to jaka byłam wcześniej i to co się wtedy działo na pozór idealne doprowadziło do choroby, tak jak małpka bubu, uważam, że choroba nauczyła mnie tylu rzeczy, nabrałam pewnego rodzaju mądrości życiowej, odporności i siły, że dopiero teraz czuję się zdrowa, umiem panować nad tym co czuję i jak reaguję.. dzięki chorobie wiele rzeczy w moim życiu zmieniło się na lepsze ale co się umęczyłam z tą cholerą t już moje

Żałuję, że w jej trakcie było parę chwil którymi nie mogłam się cieszyć w pełni ot co....

Tesknie za czasami licealnymi za spontanicznoscia, smiechem, pierwszymi milosciami.. Brakiem strachu.. Brakiem skupiania sie na sobie .. Ehhh ;(

..za niczym. Bylam zbyt dobra, zbyt wyrozumiala, zbyt starajaca sie, zbyt wybaczajaca, Uwielbniam teraz w sobie te doze zdrowego egoizmu ktora nabylam

trzeba by się cofnąć do niepamiętnych czasów, tęsknie za szczęściem, za poczuciem bezpieczeństwa, za nadzieją

Candy14, myślę też by mi się chyba trochę przydało, ale nie mogę się zdecydować. Często słyszę że jestem zła i egoistyczna i już sama nie wiem w którą stronę mam się zmieniać

Tesknie za czasami licealnymi

Często słyszę że jestem zła i egoistyczna i już sama nie wiem w którą stronę mam się zmieniać

W ta ktora da Ci komfort psychiczny. Moja matka tez stosowala tego typu manipulacje i slyszalam , ze jestem egoistka bo nie rzucam wszystkiego zeby do niej biec bo ma taki kaprys, nie wtracam sie w jej problemy malzenskie i nie rozwiazuje ich itd.

Juz nie robi to na mnie wrazenia i wiem , ze nic nie musze

Hmmm tęsknie za brakiem paraliżującego strachu przed życiem, wyzwaniami, zmianami.

Za porankami bez lęku

Zaenergia,radoscia,spontanicznoscia .

Można by powiedzieć, że trochę tęsknię za czasami do 17-go roku życia, kiedy moje problemy z samopoczuciem przybrały charakter stały (to co prawda nie jest z czasów przed zaburzeniami, a z czasów, kiedy zaburzenia weszły w kolejną fazę). Pamiętam dość dobrze ten moment (nawet godzinę), był 2 września 2007, kilka minut po godzinie 18, od wtedy dużo rzeczy przestało mnie cieszyć oraz zacząłem być negatywnie nastawiony do wielu rzeczy i tak zostało.

Za radością z życia, za nieprzejmowaniem się problemami...

za wodami płodowymi

Za byciem szczęśliwym...? Ale tak naprawdę. I wolnym.