trudne dziecinstwo a zachowanie

wiec opowiem wam troszke o mnie a tak dokladnie o moim

zyciu mam 16. lat czyli 1 tech od zawsze mam problem z

zachowaniem . a wiec tak mojaj mama miala innego meza

chodz o tym nie wiedzialam a tak powaznie do 5 zycia uciekalysmy

przed nim gdy skonczylam 7 lat pamietam ze. moja mama sie

znowu ozenila z moim tata niestety 3 lata temu dowiedzialam

sie ze ta osoba ktora bardzo kochalam i wiedzialam ze jest

moim ojcem. niestety okazala sie moim ojczymem. nie wiedzialam

o tym tak mi bylo przykro .. tak z czystej ciekawosci sprobowalam

zlapac kontakt z moim prawdziwym ojcem ale wypieral sie mnie

nie chce miec zemna do czynienia.od tamtej pory moje zycie

to dramat wieczne klotnie. wyzywanoe sie psychiczne i fizyczne

nie raz dostalam od ojca za nic boje mam sie nawet kolo

niego przejsc jedyne co robi to oglada ten jebany telewizor

mam brata ktory takze jest wywyzszany a ja tylko ponizana

zle sie zaczelam uczyc wagarowac mam dziwne nastroje strasznije

jestem nerwowa. czesto placze w nocy mam problemy z zachowaniem

juz od bardzo dawna obiecywalam ze sie zmienie Le

nie moge wszystko co sie dzieje w domu odbija sie namnie

wspolpracuje z psychologiem ale nie chetnie bo kurwa

niechce .... naprawde moje zycie jest pojebane

ciagle klotnie "!!! wyzywanie mnie tata luvi sobie wypic

nie wiem co zemna jest prosze o pomoc jak. to wyglada

bo juz nie wytrzymam a chce skonczyc szkole!!!

to moze spróbuj o tym wszsytkim co tu piszesz porozmawiać z mamą. Ona nie wie o tym co sie z Tobą dzieje? ze jesteś kłębkiem nerwów i płaczesz? A o co niby te ciągle kłotnie i z kim? z mamą czy tatą? A po drugie mozesz iść do psychiatry to dostaniesz jakieś leki któe Cie troche wyciszą, zanim sie z tym uporasz.

odpowiem do powyzszej odpowiedzi mama z ojczymem

to nie jest takie latwe klocimy sie ciagle o nic wole byc poza domem

niz w domu .. chodzilam na terapie ale nic nie daje

wspolpracuje z pedagogiem i psychologiem tez nic nie daje

u mnie zostala stwierdzona impulsywnosc i naprawde

sb nie radze ciagle. musze cos spierdoloc mam juz tegondosc

mama nie wie ze placze zreszta nie zrozumie mnie

wracam do domu i ide spac i tak to wszystko wyglada

jestem naprawde zagybiona i nikt narazie nie jest

w stanie mi pomoc zreszta ostatnio jestem strasznie przybita

nic mi sie nie chce nawet do klasy wejsc tylko siedze

na korytarzu mysle w sumie ze moje zycie i nauka jest

juz niepotrzebna jedyne co mnie odstresowuje to papieros

kurwa nie ma psychologow i padegagow nikt mi nie

pomogl kurwa to jest polska a po co mam sie

tabletkami faszerowac mam dosc swojej meczarni

a najgorsze jest to ze moja mama cierpi a ja nie

wiem jak. sie ogarnac cale zycie mam sztuczny usmiech

anikt nie wie jak jest naprawde kurwa czy jest ktos

w stanie mi pomoc!!!!!!! ja wiem jakie bledy robie

ale jak sie denerwuje to robie sie czerwona i wybucham

jak dynamit i wyzywam.i wgl lepiej domnie nie pidxhodzic

wtedy pomuzcie prosze co mam zrobic!!!?¡¡¿

mieszkielek1, Twoja sytuacja jest trudna. Cóż z tego, że spotykasz się z psychologiem czy pedagogiem, skoro wracasz do domu i źródło stresu znów się pojawia.

Pomóc może Ci Twoja mama - porozmawiaj z nią otwarcie, powiedz co przeżywasz, że sobie nie radzisz sama z sobą, że płaczesz po nocach, itd..

To rodzice zgotowali Ci taki los, ich obowiązkiem jest pomóc dziecku.

Udaj się do psychiatry, może chwilowo przepisze Ci jakieś lekarstwo, które Cię wyciszy i uspokoi.

Na pewno przydałaby Ci się psychoterapia u certyfikowanego psychoterapeuty, do którego możesz dostać skierowanie od lekarza rodzinnego lub od psychiatry.

Pomóż sobie ! Zasługujesz na to.

Napisz, jak sprawa będzie postępowała dalej. Ściskam Cię mocno.

Dokładnie jak wyzej. Zacznij od szczerej rozmowy z mamą, wzsytko tak jak nam tu piszesz. I ze te kłótnie Cie wykańczja, ze potrzebujesz pomocy. Pisłaś ze mama tez cierpi, więc znaczy ze też sie martwi o Ciebie Wszystko jej pomóc niech zaprowadzi cie do dobrego psychologa, a przede wszystkim msi bardziej uwazać na Ciebie w domu i zapewnic Ci spokojną atmosfere w domu.

hmmm wlasnie nie wiem co robic ja nie jestem chors

psychicznie wiec nie wiem czy powinnam isc do psychiatry

ja nie panuje nad sb i moimi nerwami nwm naprawde

czy isc do psychologa czy psychiatry moze powinnam zyc

tak dalej i tyle .. nie wierze ze ktos mi pomoze nikt

nie umie nikt nikt nikt

Nikt nie mówi, ze jestes chora psychicznie, ale do psychiatry i psychologa chodzi sie z wszselkimi zaburzeniami, problemami w tej sferze. W poczekalni u psychiatry znajdziesz ludzi wyglądającyh najzupelniej normalnie. ALe przede wszystkim poproś o pomoc Twoją mamę! I opowiedz jej wszsytko szczerze.

-- 06 gru 2012, 12:20 --

Pewnie ze nikt Ci nie pomoze, jesli Ty sama nie będziesz chciała sobie pomóc. Główną pomocą jestes Ty sama dla siebie i Twoi najbliżsi, a lekarz i psycholog to tylko uzupelnienie. Jednak, lekarz przepisze ci coś uspokajającego co pomoze ci stanąć na nogi.