Skocz do zawartości
Nerwica.com

Czy to są objawy nerwicy?-WĄTEK ZBIORCZY


mysia

Rekomendowane odpowiedzi

Przede wszystkim żeby zachorować na schizę trzeba mieć predyspozycje. Sama nerwica to za mało. Tak więc spokojnie lecz się na nerwicę. Z tym że same leki dają zwykle tylko tymczasowe zaleczenie i konieczna jest zmiana trybu życia a często również terapia.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Prosze pomozcie.Mam pytanie czy nie leczona nerwica moze przerodzic sie w schizofrenie?Ja juz nie mam ani atakow dusznosci itp rzeczy.Miałam to na poczatku.Teraz przechodze jak to mowia "drugi etap" obawa ze zemdleje, ze zwariuje i ze wyląduje w szpitalu psychiatrycznym.Nie mam odwagi isc do psychiatry bo wiem ze dostane tabletki:(a boje sie ze po nich bede taka otumaniona.W pracy tez jest ciezko bo mam uczucie nieraz jak bym miała mdlec(nigy jeszcze nie zemdlałam)uczucie kołysania.Miałam trudne dziecinstwo bo straciłam Ojca majac 8lat.Był alkoholikiem.I nie wiem czy to mam juz zakodowane w psychice te nerwy z dziecinstwa chociaz wogole o tym nie mysle.Sama juz nie wiem co mi jest.W kwietniu trafił moj dziadek do szpitala i byłam przy jego reanimacji w domu, jechałam cały czas za karetka i wtedy własnie dostałam swoj pierwszy atak własnie te dusznosci itp.Ale to juz przeszło.Boje sie ze popadam w depresjie czy jest to mozliwe?pomozcie błagam.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

W depresję mozesz popaść ale nie spodziewaj się tego tak na pewno , stres może prowadzić do depresji i wiele z nich od stresu i lęków sie zaczyna .Są na to leki choc i terapia może pomóc .O schizofrenii nie słyszałem aby ktoś popadl w nią przez stres i lęk .Lęk i wzmożona kontrola wówczas nad soba są przeciwienstwem utraty zmysłów jak to ma miejsce w schizofrenii .W zasadzie nie zmysłów tylko kontroli nad sobą .

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam wszystkich bardzo gorąco.

 

Nie wiem od czego zacząć, jestem tutaj pierwszy raz i muszę poprostu wyrzucić to z siebie wygadać się. Mam 35 lat duży problem sama z sobą. Moje dzieciństwo nie było łatwe moja wrodzona choroba serca zakończona pomyślnie operacją w wieku 6 lat, rozwód moich rodziców, a potem wyjazd mojej mamy za granicę, do pracy. Zostałam sama z babcią, ona mnie wychowała i myśle ze zrobiła to najlepiej jak mogła bo wyrosłam na porządnych ludzi. Aczkolwiek zawsze byłam nerwowym dzieckiem, raczej zamknięta w sobie, tłumiłam wszystkie uczucia szczęścia żalu, zamykając sie w pokoju i płacząc do poduchy. Im starsza tym większe narastało napięcie między mną a moją babcią, częste kłótnie, płacze brak bliskich osób z którymi można było pogadać.

Teraz jestem już dorosła, mam męża i od jakiegoś roku dzieje się coś złego ze mną, dostaję ataków w najmniej spodziweanym momencie, przewaznie wieczorem kiedy kładę sie spokojnie spać nagłe dostaje kołatania serca puls ze 140 duszność, dretwienie rąk i uczucie jakby wszystko sie ode mnie oddalało jakbym traciła kontakt z rzeczywistością i wszystko staje się takie obce, za każdym razem kiedy tak się dzieje dzwonie po pogotowie zabierają mnie dają leki uspokajające i do domu. Najgorsze że ataki staja sie coraz silniejsze. Mój ostatni atak 2 tyg temu była tak bardzo silny że myślałam że to już koniec ze mną, i od tego momentu tak strasznie się boję na kązdym kroku że coś mi się stanie, boję sie wyjść z domu do pracy, przyjeżdzam zlana potem, przestraszona z sercem w gardle. Do tego doszły bóle głowy jakby coś mnie uciskało w kark i pół głowy mrowienie, i drętwienie głowy.

Mój lekarz rodzinny powiedział żebym jak najszybciej udała sie do psychiatry bo jesli nie będe tego leczyc to będzie się pogłębiać, wczoraj byłam u neurologa która powiedziała mi to samo, fizycznie jestem zdrowa choć powiedziała ze my to dusza i ciało jedno i drugie musi byc zdrowe abyśmy mogli żyć i cieszyć się życiem. Nie otrzymałam żadnych leków od tych lekarzy, ponieważ to psychiatra musi mi pomóc. A ja wizytę dopiero mam w połowie listopada. A z dnia na dzeń czuję sie coraz gorzej, już sama z sobą nie daje sobie rady. Te bóle głowy, lęk przed wszystkim, przed tym że stanie mi coś złego.

Czy to jest nerwica lękowa, depresja ?? Czy z tego da się wyjść??

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

kobietka35, Witaj nie jestem lekarzem więc mogę tylko napisać ,ze może to być nerwica lękowa lub depresja lekarz postawi Ci odpowiednia diagnoze.Oczywiście,że mozna to wyleczyc na tyle by

zapobiegać nawrotom ,radzić sobie z dolegliwościami.Lekami i psychoterapią.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Nataliaaa, Można iść do psychologa z pominięciem psychiatry. Nam zapewne trudno będzie ocenić skąd u Ciebie potrzeba kontroli , jest to raczej temat na długie sesje terapeutyczne, ale myślę ,że da się to wyjaśnić i zmienić. Co do eksperymentu z materacem, masz zupełną rację, koledze się chyba trochę pokręciło. Robi się na terapiach takie ćwiczenia , ale zazwyczaj z pomocą drugiej osoby., Trzeba zamknąć oczy i przewrócić się do tyłu ,ale wtedy kiedy ktoś z tyłu nas złapie.,. Wtedy świadczy to o tym czy potrafimy zaufać i oddać się w czyjeś ręce.

 

-- 16 paź 2012, 14:15 --

 

kobietka35, 100% diagnozy Ci nie postawimy. ale to co opisujesz wygląda na typowy atak paniki. , więc tak jak Ci radzą - psychiatra i psycholog.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Trzeba zamknąć oczy i przewrócić się do tyłu ,ale wtedy kiedy ktoś z tyłu nas złapie.,. Wtedy świadczy to o tym czy potrafimy zaufać i oddać się w czyjeś ręce
Wiola świadczy to też o tym że terapeuta bada naszą podatność na hipnozę .Może nawet ją miałaś i nie pamiętasz.Pamietać za to powinnas czy kiedykolwiek terapeuta kazal położyc się zamknąc oczy i mówił o jakiś przyjemnych spokojnych czynnosciach .Potrzebę zaufania nikt nie musi sprawdzać bo wiadomo o tym że każdy podróżujący ją posiada inaczej nie wsiadl by do autobusu ,pociągu itp gdyby nie trzymal sterow w ręku .Badanie z materacem może sprawdzac bardziej nie czy ,tylko na ile potrafimy zaufać .Zresztą takich badań z materacem jest kilka i dotyczyc moga zupelnie czegoś innego.Może być tak że w życiu doświadczyliśmy przykrych wydarzeń w sytuacji gdy nie mogliśmy się przeciwstawić okolicznościom dlatego dziś kojarzymy sytuacje gdy tracimy kontrole z czymś przykrym .Odzywa się nieświadoma pamięć emocjonalna.Dlatego mając problem z pamięcią emocjonalną i gdy wiemy czego problem dotyczy można udać się na hipnoze celem wymazania tego z pamięci .Nie wiem tylko czy tak się da.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Dzień Dobry!

Pisze na tym forum pierwszy raz, ale czytywałem je nie raz. Mój przypadek nerwicy podejrzewam że jest nietypowy i jestem ciekaw Waszego zdania i doświadczeń. Co prawda, nie będzie to krótka lektura, ale po części zarysuje ostatnie 7 lat mojego życia.

Obecnie mam 26 lat, jestem szczęśliwy i jakiś zepsuty... A wszystko zaczęło się 7 lat temu.

 

Dom, kochająca rodzina, dobre stopnie, dużo kolegów i błoga nieświadomość. Wszystko skończyło się kiedy rodzice się rozwiedli. Walka o pieniądze, uczucie napięcia jakie jest pomiędzy skłóconymi rodzicami itd. Matka wszystko wzięła na siebie, Ojciec zostawił wszystko za sobą. Matka starała się jak mogła, ale niestety każdy stres i niepowodzenie przyjmowała na swoje zdrowie. Potem utrata pracy, walka z własną firmą a na końcu śmierć... rak.

Są rzeczy na świecie o których dzieci nie myślą, to była właśnie ta rzecz. Smutek, żal, ciche dni. Nie czułem stresu, ani nic podobnego, nie chciałem o tym rozmawiać i tak zostało do dziś.

Potem czas biegł dalej. Aż do momentu końca liceum, kiedy to zdrowie mi się posypało. Matura, śmierć matki, samotność, zerwanie z dziewczyną - gdzieś to musiało we mnie siedzieć i nagle w skumulowany sposób odbiło się na moim zdrowiu w taki sposób że prawie umarłem. Dostałem silnej choroby autoimmunologicznej, krótko mówiąc umierałem. Prawdę powiedziawszy to podobno przeżyłem śmierć kliniczną. Miesiąc w szpitalu, rehabilitacja i powrót do rzeczywistości. Lekarze powiedzieli mi że będę miał osłabiony układ odpornościowy do 5 lat.

Kolejne 5 lat było dość niezłe. Bałem się o własne zdrowie, ale nie przesadnie. Po prostu wiedziałem że muszę unikać zarazków i tak robiłem, ale niczego sobie nie odmawiałem. Zdarzały się jakieś przeziębienia ale nic poważniejszego, aż do tego roku.

Chorobę miałem prawie 6 lat temu, a półpaśca dostałem ponad rok temu (drugi raz w życiu), 4 miesiące temu zapalenie płuc (znowu szpital), teraz anginę ropną. No i zacząłem się zastanawiać co się dzieje. Szczególnie dziwna sprawa bo przy każdej chorobie czułem się dobrze - brak gorączki jakby organizm nie wiedział że dzieje się coś złego.

Od czasu drugiego półpaśca boje się o swoje zdrowie, że znowu zachoruje i umrę. Zrobiłem wszystkie badania immunologiczne, rezonans zatok (mam katar cały rok), testy alergiczne (często bolało mnie gardło) i milion innych badań i wszystkie mówiły jedno "Jestem zdrowy". Jeżeli tak, to skąd te moje choroby w ostatnim roku?

I tutaj się do Was pytanie drodzy forumowowicze. Mózg i autosugestia to potężne bronie, ale czy na tyle potężne żeby wmówić sobie że jestem chory i naprawdę być chorym???

Prowadzę bardzo zdrowy tryb życia - wysypiam się, trenuje, odżywiam się prawidłowo, jem dużo owoców, ale przez te moje infekcje i choroby co chwile boje się że będę chory np.

Jade na wakacje za granice i boje się że w drodze, na środku pustyni dostane jakiegoś ataku i pogotowie nie będzie mogło przyjechać albo

robi mi się zimno i lece do domu żeby zmierzyć gorączkę bo boje się że będę chory.

 

Czy powinienem szukać przyczyn problemów zdrowotnych w głowie czy w ciele?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam. Piszę tutaj ponieważ szukałem w sieci odpowiedzi na swoje obawy i trafiłem na to forum. Otóż od jakiegoś półtora roku nie jest ze mną najlepiej. Na początku myślałem że to jakaś depresja,czy dystymia,ciągły smutek,obawa o przyszłość itd. Może wiązało się to z ciągłym siedzeniem w domu,brakiem prespektyw itd.z czasem troche przeszło,lecz wróciło w styczniu z większą siłą w postaci panicznego lęku,pewnej nocy wydawało mi się ze mam zawał (mimo że mam 21 lat) ciśnienie wysokie,ból serca itd. na pogotowiu ekg nic nie wykazało,lekarka kazała mi spróbować żyć bez zbędnego stresu i się wysypiać, sytuacja powtórzyła się trzy razy,aż w końcu inna lekarka powiedziała że to nadciśnienie i poradziła też psychiatrę lub psychologa. Przestraszyłem się strasznie. Po częstych wizytach u kardiologa,po usg wyszło że nic mi nie jest i to nie jest raczej nadciśnienie,tylko wszystko spowodowane jest nerwami. Postanowiłem udać się do psychologa,gdyż zacząłem sobie wmawiać choroby psychiczne,panicznie się ich bałem.(boję do tej pory) u psychologa rozwiązywałem test,składający się ze 100 pytań,oraz odbyłem kilka spotkań. Po pierwszym teście wykluczyła chorobę psychiczną,lecz były to początki nerwicy. Powiedziała że leki raczej nie będą potrzebne bo w takim stopniu mogę sobie dać radę bez nich. Było to w maju. Zrobiłem sobie przerwę wakacyjną od soptkań z ni i było już ok. Może czasami gdy usłyszałem gdzieś o chorobie psychicznej w tv np. to mnie lekkie lęki łapały,ale potrafiłem nad tym zapanować. Po wakacjach postanowiłem wrócić na spotkania, zrobiła mi kolejny test (na moją prośbę) dwa tyg. temu dostałem wyniki, z których wynikało że pozbyłem się tej początkowej nerwicy i jestem w pęłni zrównoważony emocjonalnie,lecz boję się że tak nie jest,że jednak się pomyliła. Do tego gdy zacząłem czytać jakie ludzie mają tu problemy to od razu się z nimi utożsamiam. Zastanawiam się czy to co myślę,robię itd jest normalne. Np. od dziecka byłem dość grubawy i miałem z tego powodu kompleksy,w gimnazjum sporo schudłem i było ok,ale w liceum waga wróciła, i od dziecka mam wrażenie że ludzie zwłaszcza dziewczyny gadają między sobą o mnie że gruby itd.Nie mam wrażenia że ktoś mnie przesladuje obserwuje itd,ale że po prostu wyśmiewa. Czy to jednak może być schizofrenia? Może wasze zdania okażą się pomocne. (od samej nazwy schizofrenia ciarki mnie przechodzą) Pomocy.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Sądzę, że jeśli jesteś na to gotowy, mógłbyś skorzystać nie z psychologa ale z pomocy certyfikowanego terapeuty (też na nfz) lub terapii grupowej.

Nie powiem ci że na pewno nie masz schizofrenii bo się nie znamy, z opisu wynikać może że to zaburzenia z kręgu nerwicowych.

Może o tym świadczyć przede wszystkim jeden dominujący u ciebie objaw a mianowicie lęk. Np lęk przed chorobą. To często się w nerwicy zdarza.

Jeśłi chcesz by było lepiej udaj się na konsultacje do terapeuty zamiast czytać o chorobach i się 'nakręcać' Czytanie tego forum tylko ci zaszkodzi tak jak samodzielne próby diagnozowania się chociaż doskonale rozumiem taką potrzebę, gdy się boimy o samego siebie chcemy czym prędzej znaleźć odpowiedź.

Polecić ci mogę jeśli znajdziesz, terapię behawioralno - poznawczą.

najwaźniejsze - nie jesteś sam z takim problemem, dotyka on co raz więcej osób oraz - można z tego wyjść. Spróbuj głebiej i spokojniej odetchnąć;]

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

jest wiele materiałów w internecie na temat beh-pozn

nie ma czegoś takiego jak zwykła terapia, każda jest prowadzona w jakimś nurcie

Beh pozn jest polecana dla osób które niekoniecznie chcą zmieniać przez kilka lat calą swoją osobowość i mają zaburzenia lękowe.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Witam

Mam na imię Łukasz i mam 17 lat moi rodzice z powodu długów wyjechali do Niemiec nie ma ich ponad pół roku mieszkam z dziadkami cieszyłem się że ich nie ma dobrze mi było bez nich mogłem później wracać do domu i w ogóle. W połowie wakacji wyczułem z tyłu na głowie jakąś krostę myślałem że to kleszcz gdy leżałem na łóżku nagle poczułem takie dygnięcie myślałem że mam zapalnie obon mózgowych pobiegłem zdenerwowany do dziadka mówiąc mu żeby dzwonił po pogotowie bo zaraz umrę dziadek mnie uspokoił dał mi ziołową tabletkę na uspokojenie. Myślałem że na drugi dzień będę się dobrze czuł jednak dalej czułem się źle cały czas myślałem że coś mi jest i zaraz umrę. Byłem u lekarza miałem porobione większość badań które nic nie wykazały jedynie chelikobater czy coś.Byłem u psychologa powiedział że to nerwica lękowa, u psychiatry który stwierdził to samo przepisał mi leki trochę silniejsze od ziołowych.Jednak cały czas myślę że to coś innego że mam raka czy coś że zaraz po prostu umrę i mnie nie będzie, że już więcej nie zobaczę moich rodziców przyjaciół ani nikogo, bo dlaczego miało by mi sie to zrobić w takim momencie tak z dnia na dzień rodzice wyjechali w marcu a ja w sierpniu miałem pierwszy atak. Nie mogę jeść co jem to zaraz mi rośnie jem 3 posiłki dziennie ale czasem już robię to na siłę cały czas mi nie dobrze bulgocze mi w brzuchu. Teraz sobie ubzdurałem że mam jakieś w zniesienie na głowię i myślę że to rak. Wczoraj wieczorem wziąłem sobie pierwszą tabletkę od psychiatry ale czuję się raczej tak samo.Czy to na pewno nerwica? I dlaczego pojawiła się tak nagle? Proszę o odpowiedź

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

jak masz hepikobacter to powinienes isc do gastrologa i brac antybiotyk, problem z jedzeniem moze sie z tym wiazać. zapewne masz też refluks. Nieleczenie prowadzi do wrzodów. I to prawdopodbie twoj najwiekszy problem zdrowotny, to co opisujesz wygląda na zaburzenia lękowe faktycznie

myślałeś o psychoterapii

jakie masz leki od psychiatry

czy rodzice o tym wiedzą?

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Rozpocząłem już psychoterapię mam leki na cherikobakter a lek od psychiatry który otrzymałem to pramolan mam sobie brać początkowo jedną tabletkę na noc.Rodzice wszystko wiedzą moja mama też miała nerwice lękową z którą się męczyła 2 lata brała leki i już jej przeszło

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Ja z kolei zastanawiam się czy na mój przypadek potrzebny jest specjalista. Wg tego co czytałam o Waszych objawach to niestety mam sporo z nich. A chodzi u mnie głównie o strach. Tyle, że akurat w danej sytuacji nie powinnam się o nic obawiać. A mimo to od wczoraj popołudniem przychodzi paniczny lęk - serce wali, pot zalewa, wypieki, plamy czerwone na dekolcie, zupełny brak apetytu, na samą myśl o jedzeniu odruch wymiotny. Tylko nie potrafię sprecyzować czego się boję. Trochę więcej napisałam w wątku powitalnym więc powtarzać się nie będę, tam opisałam poprzednią sytuację w której wystąpił lęk i obecną.

Jest mi strasznie źle z tym co czuję, a jestem za granicą i dopiero w poniedziałek wracam do domu, a miałabym już wielką ochotę się w nim znaleźć.

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×