Dziwne zachowanie ?

Witam wsyztskich serdecznie !

Pisze do Was bo chce sie poradzic, ciesze sie ze wkoncu moge porozmawiac otwarcie z ludzmi ktorzy takze maja problemy...

A mianowicie.. od jakiegos czasu ok 2lat Moje zachowanie starsznie i gwaltownie sie zmienilo nie wiem co jest powodem co sie dzieje !

Kiedys bylem bardzo aktwynym czlowiekiem, otwarty, wygadany pelny zapalu i energi do dzialania, czesto bylem az za bardzo przepelniony energia i szukalem zwady i bojki z kim kolwiek a teraz...

Teraz siedze prawie caly czas w domu nic mi sie doslownie nei chce ! Od pewnego czasu boje sie kontaktu z ludzmi, unikam kontaktu z wieksza grupa ludzi, zle sie czuje idac chodnikiem wsrod innych ludzi, boje sie kontaktu wzrokowego nawet z wlasna matka, zawsze rozmawiajc z kims mam glowe spuszcozna w dol badz skeirowana w inna strone bojac sie nie wiadomo czego. Kiedys bylem pelny zapalu do dzialania a dzis.. Zamykam sie z swoimi problemy w sobie, boje sie wyrazic swoja opinie mimo ze wcale nie jest negatywna na jakis temat, nawet wsrod starych przyjaciol czuje sie nie pewnie. Boje sie przyznac otwarcie o swoich problemach zwlaszcza przed rodzina, boje sie isc do psychiatry bo uwazam ze zrobi ze mnie kompletnego swira i wariata.

Czy to depresja czy jakeis zaburzenia ? Co sie dzieje ? NIe cpalem nie uzywalem zadnych uzywek oprocz alkoholu w umiarkowanych ilosciach i papierosow...

Może masz nadwrażliwość na nieakceptację. Tzn opuszczasz głowę żeby nie widzieć niechętnej miny rozmówcy.

Złam lęk przed psychiatrą. Poczytaj o psychiatrach z Twojego regionu i wybierz najlepszego Twoim zdaniem. Depresja to ciężka choroba nieleczona jest śmiertelna. 2 lata to bardzo długo. Ja jestem w opisanym przez Ciebie stanie o wiele krócej i ledwo dawałam radę rano wygrzebać się z łóżka i wyjść do pracy Dziś poczyniłam pierwszy krok i byłam u lekarza- zrobiło mi to bardzo dobrze, leki zaczną działać w pełni dopiero za około 10 dni (tak powiedział mi psychiatra), ale czuję, że mam w końcu jakieś wsparcie. Podobnie jak Ty nie chciałam mieszać w moje samopoczucie rodziny (nawet narzeczonego) więc pięknie udawałam. Dopiero dziś poczułam, że może się coś zmienić. Polecam rozmowę z kimś kogo nie znasz, komu nie musisz mówić dzień dobry na ulicy, kogo możliwe że nigdy nawet na ulicy czy w skelpie nie spotkasz.

Ericsson, iria ma rację. Twoje niepokojące zachowania trwają już bardzo długo - dwa lata, a Ty pozwalałeś, by objawy się nawarstwiały z obawy przed wizytą u lekarza. Uwierz mi, że zamykając się w sobie i udając przed bliskimi, że wszystko jest w porządku, tylko siebie bardziej krzywdzisz. Przywdziewasz maski, ale w środku czujesz, że coś jest nie tak. Nie zwlekaj, tylko skonsultuj się z psychiatrą. Opisane przez Ciebie objawy - brak motywacji do jakiegokolwiek działania, lęk przed ludźmi, niechęć do wychodzenia z domu, niepokój, napięcie emocjonalne - mogą świadczyć o różnych problemach emocjonalnych, np. niskiej samoocenie, depresji albo nerwicy. Przez Internet nie da się postawić diagnozy. Nie pozwól, by Twoje kiepskie samopoczucie zrobiło z Ciebie jeszcze bardziej posępnego i smutnego człowieka. Najtrudniej zrobić pierwszy krok, potem jest już troszeczkę łatwiej. Pozwól sobie pomóc innym!

Twoje kiepskie samopoczucie zrobiło z Ciebie jeszcze bardziej posępnego i smutnego człowieka. Najtrudniej zrobić pierwszy krok, potem jest już troszeczkę łatwiej. Pozwól sobie pomóc innym